پاورپوینت کامل دانشگاه و حوزه، چه می کنند؟! ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دانشگاه و حوزه، چه می کنند؟! ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دانشگاه و حوزه، چه می کنند؟! ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دانشگاه و حوزه، چه می کنند؟! ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

لزوم کرسی های آزاد اندیشی برای تعمیق معرفت و محبت به امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف)

اشاره:

راه های افزایش محبت به امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف به دو بخش فردی و اجتماعی تقسیم می شود. جنب فردی آن را در شماره قبل تا حدودی بیان کردیم و گفتیم که برای افزایش محبتمان، باید برای اندیشیدن دربار امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف وقت بگذاریم تا این فکر کردن، بر علائق ما تأثیر بگذارد و دل ما را صفا و جلا بدهد. اما بُعد دیگر این مسئله، جنبه اجتماعی آن است که در این مقاله به آن می پردازیم.

طلیعه

کسب محبت به امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف در جامعه، باید بسیار عمیق تر، جدّی تر و فراگیرتر دنبال شود. امروزه برای گسترش و تعمیق علاقه به حضرت، به تکثیر قلوب نورانی نیازمندیم. برای رسیدن به این منظور، راهی نداریم جز اینکه به «کرسی های آزاداندیشی» بها بدهیم.[۱] درست است که با حضور در مجالس سخنرانی یا با مطالع کتاب یا در تعقیبات نماز هم می توان درباره معارف مهدوی تفکر کرد، اما اصل تفکر باید در کرسی های آزاداندیشی صورت بگیرید.

«آزاداندیشی»، تکرار نظریات منقرض شده یا سخن نو و تازه گفتن؟!

بعد از گذشت چند سال، هنوز بعضی ها در فهم معنای «کرسی های آزاداندیشی» دچار اشتباه هستند. آزاداندیشی این نیست که هر کس، هر حرفی که به زبانش آمد، آزادانه مطرح کند. این، «آزاد حرف زدن» است، نه «آزاد اندیشیدن.» معنای کرسی آزاداندیشی، این نیست که آزادانه، حرف های منقرض شده پنجاه سال پیشِ غربی ها را تکرار کنیم. بعضی ها وقتی می خواهند حرف های غیر اسلامی بزنند، ژست «سخن گفتن آزادانه» می گیرند. تصور می کنند این به معنای آزاداندیشی است، در حالی که این، نوعی «اسارت اندیشه» است.

کرسی آزاداندیشی یعنی اینکه وقتی انسان مفاهیم یک علم و روش تحقیق آن آشنا شد، به آن اکتفا نکند و طرح جدیدی بیندازد. این کار باید در مسائل اجتماعی، سیاسی، حقوقی، تربیتی، روانشناسی، مدیریت و در بسیاری از مسائل علوم انسانی انجام شود.

متأسفانه کتاب های درسی ما پر است از حرف های پوسیده و منقرض شد اندیشمندان غربی و در دانشگاه های ما نیز همین ها درس داده می شود. حدود شانزده سال پیش، یک استاد روان شناسی که عضو برجست هیئت علمی یکی از دانشگاه های معتبر تهران بود، می گفت: «چرا شما هنوز نظریه فروید[۲] را می خوانید؟ من دوازده سال است در انگلستان درس می خوانم و تدریس می کنم. آنجا دیگر کسی این نظریه را نمی خواند!»

مردم عمدتاً از این مسائل بی اطلاع هستند؛ چرا که اگر آنها بدانند در حوز علوم انسانی چه خبر است، تحول در علوم انسانی و ایجاد کرسی های آزاداندیشی، به مطالبه جدی آنها از دانشگاه ها تبدیل خواهد شد، نه اینکه فقط مطالبه مقام معظم رهبری دام ظله باشد.

علوم انسانی، بستر اصلی آزاد اندیشی

خوشبختانه، آنهایی که در رشته های فنی تحصیل می کنند، پیشرفت های خوبی داشته اند؛ اما با مزیت هایی که ما در عرص علوم انسانی داریم، علوم انسانی ما ایرانی ها ـ که از نظر خلاقیت در جهان سرآمد هستیم ـ باید جلوتر از دیگر رشته های علمی ما باشد. چرا که از یک سو، اکثر رشته های علوم انسانی، وابستگی زیادی به تکنولوژی ندارند، بلکه به تفکرِ خلاق وابسته اند و از طرف دیگر، رشته های مختلف علوم انسانی ما می توانند از منبع وحی، یعنی قرآن کریم و تاریخ حیات ائمه معصومین علیهم السلام و سیره نورانی آنها تغذیه کنند. البته این تقاضای خلاقیت در کار علمی، یک تقاضا و توصی معمول و همیشگی است، اما وقتی شخصی، بیست سال در رشت خود، بحث و گفتگو و تحقیق و تبادل نظر می کند، ولی هنوز یک حرف تازه نزده است، انسان به این نتیجه می رسد که حتماً در اینجا مشکلی وجود دارد.

اگر دانشکد علوم انسانی نتواند نظریه جدیدی تولید کند، چه فایده ای خواهد داشت؟ آیا شما درس می خوانید که سخن دیگران را تکرار کنید، یا تحصیل می کنید که تفکر و نقد کنید؟ این چه روحیه علمی است که انسان حرف جدیدی برای گفتن نداشته باشد؟ پس دانشگاهیان ما در رشته های علوم انسانی چه کار می کنند؟!

چند درصد از کتاب هایی که جوانان ما از بدو ورود به دانشگاه تا مقطع دکترا، در رشته های علوم انسانی می خوانند، نتیجه اندیشه یک ایرانی است؟ مگر آنهایی که این حرف ها را در غرب گفته اند، چه کسانی بوده اند؟! آیا آنها همه حرف ها را گفته اند و دیگر حرفی برای گفتن نمانده است؟ این در حالی است که مقام معظم رهبری بارها دردمندانه و هوشمندانه تکرار کرده اند که «علمِ ترجمه ای نداشته باشید، بروید سراغ نهضت علمی.»[۳]

لزوم ایجاد گفتمان مهدوی و ارائه بحث های علمی مرتبط با آن

اصل تفکر باید در کرسی های آزاداندیشی صورت بگیرد و به همین دلیل، دانشگاه ها باید اندیشیدن درباره امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف را باب کنند. ما نباید امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف را مانند واتیکان، در مسجد مقدس جمکران، محبوس، و گفتگو در مورد معارف مهدوی و ابراز محبت به آن حضرت را به این مسجد مقدس محدود نماییم.

غربت امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف در این است که بسیاری از اندیشمندان جامعه ما هنوز موضوع ظهور را جدّی نگرفته اند. منظور ما فقط زمانِ ظهور نیست، بلکه اصل ظهور و حکومت امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف را جدی نگرفته اند.

جامعه شناسان باید توضیح دهند که انقلاب جهانی حضرت چگونه رخ خواهد داد؟ امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف چگونه جامعه را اداره خواهد کرد؟ اقتصاد دانان بگویند اقتصاد آن زمان چگونه اداره خواهد شد؟ اندیشمندان و محققین علوم سیاسی باید بتوانند درباره چگونگی گردش قدرت بین نخبگان جامعه در زمان حضرت، بیندیشند و سخن بگویند.

اندیشمندان علوم تربیتی باید برای مردم شرح دهند که چگونه در یک بستر طبیعی، اختلاف ها از عالم برطرف می شود و همه نگرش واحدی نسبت به توحید پیدا می کنند؟ چگونه حضرت در مواجهه با چند میلیارد انسان این وضعیت را محقق می کنند؟ فرهنگ شناس ها بگویند حضرت چگونه افکار عمومی را اداره می کند؟ چه عواملی در این زمینه مؤثر هستند؟ حضرت، فرهنگ های رنگارنگ و متفاوتی را که در جهان وجود دارد، چگونه متفاوت و در عین حال متحد نگه می دارد؟

امام زمان در بستری طبیعی حکومت خواهد کرد و کارها را با روال طبیعی و منطقی پیش خواهد برد؛ این طور نیست که امور با معجزه و امداد غیبی پیش برود. اساساً عملیات ظهور، یک امر طبیعی است؛ همانطور که ظهور پیامبر خاتم صلی الله علیه و آله و سلم چنین بود. اصلاً شرایط به گونه ای خواهد بود که مردم می روند از حضرت دلیل می خواهند و می پرسند: ما از کجا بفهمیم شما همان مهدی موعود عجل الله تعالی فرجه الشریف هستی؟[۴] حضرت بعد از «ظهور»، ابتدا صبر می کند تا بسیاری از مردم باور کنند که ایشان همان مهدی موعود عجل الله تعالی فرجه الشریف است و بعد «قیام» خواهد کرد.[۵]

طبق روایات، وقتی حضرت تشریف بیاورند، «بر سر بندگان خدا دست می کشند و عقلشان را افزایش می دهند»،[۶] زیرا وقتی عقل مردم افزایش پیدا کند، بسیاری از امور، سامان خواهد گرفت. آیا منظور این است که این افزایش عقل، صرفاً با معجزه و تصرف معنوی حضرت صورت می گیرد، در حالی که هیچ یک از پیامبران الهی چنین تصرفی نکرده اند؟ آیا خداوند از رشد عقل بشر از طرق طبیعی نا امید شده، و به جبر متوسل می شود؟ مسئله ظهور و اقبال مردم به حکومت آن حضرت و تداوم این اقبال، نباید پدیده ای خارج از قواعد و سُنن الهی باشد.

البته در یک تحلیل عالمانه، از مسئل ظهور، هم قواعد طبیعی حیات بشر ـ که یقیناً عنصر معنویت هم در اوج آن جای دارد ـ در نظر گرفته خواهند شد. عنصر معجزه، عنصر نصرت الهی و عنصر عنایت معنوی حضرت، نیز در این منظومه، جایگاه خودشان را دارند. اثر معجزه آسا در نگاه و کلام و عنایت معنوی امام، جزءِ همین ساز و کار طبیعی است.

ما باید تئوری های علمی آن را استخراج کنیم؛ یعنی تبیین درستی از اینکه چگونه یک رهبر الهی با نور وجودش جامعه را نجات دهد، داشته باشیم، و جایگاه و نقش این نور را در مجموعه عواملی که باعث نجات جامعه می شود، روشن کنیم. تلاش برای استخراج این تئوری های علمی، به عهد اندیشمندان علوم انسانی است.

ارتباط عمیق معارف مهدوی با تمام رشته های علوم انسانی

هدف مشترک تمام رشته های علوم انسانی این است که «انسان چگونه می تواند بهتر زندگی کند؟» ما بر اساس آموزه های الهی ـ که در تمام ادیان بر آن تأکید شده است ـ اعتقاد داریم که انسان، بهترین زندگی را در زمان مهدی موعود عجل الله تعالی فرجه الشریف خواهد داشت. بر این اساس، آیا معارف مهدوی