پاورپوینت کامل رفقای مسجد جامع یادشان به خیر! ۴۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رفقای مسجد جامع یادشان به خیر! ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رفقای مسجد جامع یادشان به خیر! ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رفقای مسجد جامع یادشان به خیر! ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

مسجد جامع، قلب خرمشهر بود، همه خرمشهر بود، شهید ابوترابی هم می فرمودند مسجد
خرمشهر سنگر تمامی سنگرها بود. قشنگی جنگ و دفاع ما این بود که ما بر عکس همه
جنگ های دیگر که می رفت توی پادگان ها و مراکز نظامی، مرکز فرماندهی جنگ ما توی
مسجد جامع بود. انقلاب ما انقلاب مذهبی بود، انقلاب اعتقادی بود، انقلابی بود که از
داخل مساجد پا گرفت. ما در بحبوحه انقلاب می رفتیم داخل یک پادگان؛ آن پادگان، مسجد
بود، حسینیه بود. در جریان تجزیه طلبی خلق عرب که ما خودمان درگیر بودیم، باز مرکز
اداره امور و پشتیبانی و سازماندهی، مسجد بود. مرکز اجتماع بچه های انقلابی داخل
مسجد بود و مسجد آشناترین محل بود برای حضور بچه هایی که می خواستیم در مقاومت
باشند و می شود گفت منطقه امنی بود برای بچه ها و مردم و واقعاً هم منطقه امن ماند.
مسجد جامع تا روز آخر پا برجا بود و استوار ایستاده بود.

در دوران مقاومت، مسجد محل تدارکات و پشتیبانی نیروها، حمایت از مجروح ها،
جابه جایی مجروح ها، رساندن مهمات و غذا به نیروها و فرستادن نیرو به جبهه و پذیرش
نیرو بود. یعنی در اصل سازماندهی نیروها و مرکز اطلاعات و اخبار و ستاد اصلی اداره
امور، همین مسجد جامع بود. آن موقع سپاهی در کار نبود، ساختمان سپاه را عراقی ها
زده بودند. پادگان دژ را زده بودند، نیروی دریایی را زده بودند و هیچ مرکزی جز مسجد
جامع نمی توانست نیروها را دور هم جمع کند.

بچه ها خرد و خسته می رفتند داخل مسجد می خوابیدند. داخل حیاط، یکی وسایل پانسمان
تهیه می کرد، دیگری داشت زخمی ها را سر و سامان می داد، یکی داشت سرم وصل می کرد،
دیگری داشت نان های خشک را جمع می کرد. خلاصه هر نوع کار تدارکاتی و پشتیبانی که
می شود تصور کرد، داخل حیاط مسجد و داخل مسجد انجام می شد. داخل مسجد انبار بود،
بهداری بود، اسلحه خانه بود و امثال اینها. کارهای پشتیبانی و تدارکات هم داخل حیاط
انجام می شد. بچه ها داخل حیاط مسجد آب و چای و غذا می خوردند. بچه های کوچک و
نوجوانان هم بالای مسجد ککتل مولوتوف درست می کردند. علاوه بر این، مسجد جامع از
لحاظ جغرافیایی، مرکز خرمشهر است. همین الآن هم اگر اتفاقی بیفتد، همه در مسجد جامع
جمع می شوند.

آخر کار مسجد را هم زدند و عده ای شهید شدند.

نه، دشمن پی در پی شهر را می زد. یک گلوله خمپاره خورد به گنبد مسجد. عده ای زخمی
شدند. ندیدم کسی شهید شده باشد. بچه های دیگر هم نگفتند کسی شهید شده، بلکه
می گفتند آنجایی که خمپاره خورده چند نفر زخمی شدند. آن زمان به بچه ها گفتیم برای
مردم غلو نکنید و جلوی تحریفات را بگیرید. البته بعداً مسجد جامع شهید هم داد، ولی
با آن خمپاره ای که گنبد را شکافت، نه.

شهید جهان آرا را چقدر می دیدید؟

جهان آرا را خیلی دوست داشتیم. او هم به من ابراز محبت داشت. او نیروها را از بیرون
کنترل می کرد، به طوری که یک لحظه حضور ایشان، برای چند روز ما کافی بود. بسیار
انسان بزرگواری بود. یکسری حرف ها را به ما نمی گفت، بلکه با نگاهش می فهمیدیم.
وقتی می دیدیمش، برایمان کمی صحبت می کرد، کافی بود؛ چون قبلاً حرف هایش را زده
بود، داستان هایش را گفته بود. از طرفی هم بچه ها از نظر فکری قوی بودند و حواسشان
جمع.

سلاح هم داشتید یا دست خالی می جنگیدید؟

چند قبضه خمپاره داشتیم که از پادگان دژ آورده بودیم که یکی دست ناصر گلیگ و
نیروهاش بود، یکی هم دست فتح الله افشار و سیدرسول بحرالعلوم و نیروهاش بود، و یکی
هم که بچه های تکاور نیرو دریایی داشتند که یک روز که با تانک های عراقی درگیر
شدیم، یکی از تکاورها (خدایش رحمت کند) به زیبایی شلیک کرد. شلیک می کرد و می پرید
جلوی جاده، کنار حاشیه جاده می خوابید و دوباره می آمد و شلیک می کرد و می پرید که
در این بین رفت و آمدن هایش، ترکشی آمد و سرش را از تنش جدا کرد. یک موشک تاب هم
بود فکر می کنم متعلق به بچه های نیرو دریایی ارتش بود.

پادگان دژ، یک انبار مهمات داشت که ارتش مهمات را تحویل مردم نمی داد. با شناسنامه
و امثال آن شاید می توانستی یک برنو و این جور چیزها را بگیری. عراق که به پادگان
رسید، ارتش پادگان را خالی کرد. جهان آرا به مردم گفت و ریختند اسلحه ها را از آنجا
برداشتند. درگیری شدت داشت و آنجا به شدت زیر آتش بود.

تعدادی از نیروهای پادگان دژ مانده بودند، منتهی بدون فرماندهی و داوطلبانه. شرایط
به گونه ای بود که به ارتش فرمان مقاومت داده نشده بود. گفته بودند رها کنید و
بروید، مقاومت نکنید. فرماندهی کل قوا هم با بنی صدر بود. با این حال، یک گردان از
نیروهای ارتش، به فرماندهی شخصی به نام شریعتی تا ۲۸ مهر هم بالای خیابان ایستادند
و مقاومت کردند.

از آخرین لحظه های مقاومت بگویید. آخرین نفر کی ایستاد؟

آخرین مقاومت خرمشهر ۲۴ آبان بود. «امیر رفیعی» بچه محله ما بود. آخرین نفری بود که
در فلکه فرمانداری جانانه فرمان می داد و بچه ها را عقب می کشید. بچه ها را گول
می زند و می گوید شما بروید، من می آیم. تیربار ژـ۳ دستش بود. تیرهایش تمام
می شود. عراقی ها هم زخمی اش می کنند، بعد دستگیرش می کنند. فیلمبرداری هم از این
صحنه ها شده و من فیلم آن را دیدم. بعد هم هیچ اثری از امیر نیست، مطمئنم که شهیدش
کردند.

جنگ شروع شده بود. یک عده ای بودیم خودمونی و شلوغ. با لشکر می رفتیم، اما خودمان
بودیم. مثلا موقع عملیات، فرمانده ای داشتیم به نام عباسی که جانباز هم بود. یکی از
پاهایش قطع بود. (الان کسی دیگه نگاهش نمی کنه. استاد دانشگاه بود). می رفتیم به او
می گفتیم حاجی می خواهیم برویم عملیات. هرچی می خواستیم به مان می داد. ما که چیزی
بلد نبودیم، ما لری می جنگیدیم. تا آخرش هم بودیم.

توی عکس ها می بینیم زن ها هم سلاح به دست گرفته اند و مبارزه می کنند.

زن ها هم در دوران مقاومت خرمشهر خیلی نقش داشتند. بعضی هاشان حتی اسلحه هم به دست
می گرفتند. بعضی هم در مسجد جامع به زخمی ها و دیگر کارها می رسیدند. ننه یوسفعلی و
بی بی کوچک، خیلی زحمت کشیدند. خانم های دیگر هم بودند که دیگر اسمی از آنها نیست.
ننه شهید پورحیدری ها هم بود که خیلی زحمت کشید. هنوز زنده است. اما دیگر با
مرده ها هیچ فرقی ندارد، افتاده است و رمقی ندارد.

بعد از سقوط دیگر ارتباطتان با خرمشهر قطع شد؟

بعد از ۴۵ روز خرمشهر سقوط کرد و خالی شد. ما فقط برای شناسایی می رفتیم. آن موقع
که شهر اشغال بود، رفت و آمد به شهر خیلی سخت بود. از راه آب می رفتیم و می آمدیم.
مواضعشان را شناسایی می کردیم، یکی دو بار هم بچه ها درگیر شدند. اگر بچه ها درگیر
می شدند، حتماً کشته داشتیم.

بهروز مرادی را چه قدر می شناختید؟

بهروز مرادی یک رزمنده قوی بود، یک بسیجی قوی بود، هم یک خطیب قوی بود، خطاط خوبی
بود، عکاس خوبی بود، هم نقاشی می کرد، هم ماهی گیری می کرد، هم معلمی می کرد. خوب
این همه اش هنر است