پاورپوینت کامل او که مانده بود ۱۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل او که مانده بود ۱۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل او که مانده بود ۱۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل او که مانده بود ۱۳ اسلاید در PowerPoint :

۷

اشاره

و حالا که دارم اینها را می نویسم، درست همین حالای حالا، به یاد فیلم «روز واقعه»
و آن جوان که نتوانسته بود زودتر خودش را به حسین و یارانش برسانند می افتم.حمیده رضایی (باران)

دوربین اش را مقابل چشمم گرفته بود. پرسید: «راهیان نور شما را به کجا می برد؟»

خندیدم، آنقدر تلخ که طعم اش را با دهانم می توانستم حس کنم. گفتم: زمینی اش را
بگویم یا آسمانی؟» و او بی هیچ حرفی هنوز با چشم ها خود حرفی هنوز با چشم های خود و
دوربین اش نگاهم می کرد. یک لحظه همه خاطرات آن چهار روز گذشته از ابتدا و جزء جزء
به ذهنم هجوم آورد و هم سفرانمان را می دیدم که بعضی عجیب سیر می کردند در همان چند
وجب خاکی که همه جا نشانمان می دادند.

و حالا که دارم اینها را می نویسم، درست همین حالای حالا، به یاد فیلم «روز واقعه»
و آن جوان که نتوانسته بود زودتر خودش را به حسین(علیه السلام) و یارانش برساند
می افتم.

خوب یادم هست در طلاییه همین طور که مشغول فیلم گرفتن بودم، پا به سنگری متروک
گذاشتم که نور چندانی هم نداشت و باید خم می شدی تا سرت به سقف کوتاهش نخورد. هنوز
وقتی به آن قطعه از فیلم نگاه می کنم و همراه دوربین پا به آن سنگر می گذارم، حال
غریبی به سراغم می آید. انگار آنجا بودند و نه چشم دوربین و نه حتی چشم من قادر به
دیدن آن نبوده و نیست. به خدا حق گفت سید مرتضی که: «پندار ما این است که ما
مانده ایم و شهدا رفته اند، اما حقیقت آن است که زمان ما را با خود برده و شهدا
مانده اند.» این را به خبرنگاری که در فتح المبین از حس ام پرسید هم گفتم. گفتم:
وقتی به گزارش هایی که تلویزیون از اینجا پخش می کند نگاه می کنم، خیلی ها را
می بینم که می گویند: «آمده ایم شهدا را پیدا کنیم.» گفتم: آنها بودند و هستند،
بیاییم خودمان را پیدا کنیم، شاید آن وقت توانستیم برای چند روز هم که شده از کیف و
کفش قرمزرنگ سال مان دل بکنیم و لااقل آنجا که هر وجبش هزارهزار قطره خون ریخته،
نیاوریمشان! شاید