پاورپوینت کامل «شهدا شرمنده ایم»کربلا یاد جمله امام افتادم ۱۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل «شهدا شرمنده ایم»کربلا یاد جمله امام افتادم ۱۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل «شهدا شرمنده ایم»کربلا یاد جمله امام افتادم ۱۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل «شهدا شرمنده ایم»کربلا یاد جمله امام افتادم ۱۴ اسلاید در PowerPoint :

۳۵

هنگامی که حضرت امام قطعنامه ۵۹۸ را در سال ۱۳۶۷ در اثر اصرار مسئولان سیاسی و گزارش ها و نامه های فرماندهان جنگ از وضعیت جبهه های جنگ و برنامه های آینده پذیرفتند، غم و غصه عجیبی جبهه های جنگ را فراگرفت. صدها هزار رزمنده در هشت سال نبرد، بارها و بارها آرزوی رسیدن به کربلا را داشتند و این بار می دیدند که یا به آن نخواهند رسید و یا باید در زیر سایه دیکتاتور و متجاوز صدام، به زیارت آرزوها و آمال خود روند.

چند روز گذشت. نمی توانستم تحمل کنم. از احمدآقا تقاضای ملاقات با امام را کردم. پاسخ ندادند. با آقای هاشمی تماس گرفتم، ایشان گفتند: شما یک مصاحبه ای بکنید و به دیدار امام بیایید. بسیار تعجب کردم. تاکنون چنین برخوردی با من نشده بود؛ چراکه هرگاه تقاضای دیدار با امام را می کردم، خدمت ایشان می رسیدم و شاید بتوان گفت تنها فردی که پس از پیروزی انقلاب اسلامی بیشترین ملاقات را با امام کرده بود، من بودم.

خلاصه، مصاحبه ای چند دقیقه ای کردم و در آن از پذیرفتن قطعنامه از سوی امام حمایت کردم و بعد به خدمت ایشان رسیدم. به امام گفتم که ما تابع شما هستیم. و گزارشی از وضعیت روحی رزمندگان به ایشان دادم.

امام فرمودند: «شما نگران نباشید. به رزمندگان هم بگویید که نگران نباشند. برخی از زمان ها بوده که ما می خواستیم به هدفی برسیم، برنامه ها و فعالیت هایی را انجام می دادیم، ولی می دیدیم که هرچه تلاش می کنیم، به آن هدف نمی رسیم. بعدا می دیدیم که خدای متعال ما را از یک جایی دیگر به همان هدف می رساند. وقتی در اوج گیری انقلاب در ایران در سال ۱۳۵۷ به من گفتند باید عراق را ترک کنی، آرزو می کردم که من را به یک کشور اسلامی ببرند و به کشورهای غربی مرا تبعید نکنند. چند روز بعد آمدند و گفتند که باید به کویت بروید. خوشحال شدم. مرا تا مرز کویت بردند و نماز را در آن جا خواندم، ولی دوباره آمدند و گفتند که تصمیم برگشت و گفتند که باید بروید فرانسه. من ناراحت شدم، ولی امروز می بینم که اگر مرا کویت فرستاده بودند، حادثه ای برای من پدید می آمد و این انقلاب پیروز نمی شد.»

من در حالی که از صحبت های امام به آینده امیدوار شده بودم، اما این که چگونه بر دیکتاتور عراق پیروز می شویم، ذهنم را به خود مشغول کرده بود؛ تا هنگامی که