پاورپوینت کامل تعمیر گاه;آن که فهمید… آن که نفهمید (۳); چای تلخ و آپارتمان دوازده واحدی ۲۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تعمیر گاه;آن که فهمید… آن که نفهمید (۳); چای تلخ و آپارتمان دوازده واحدی ۲۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تعمیر گاه;آن که فهمید… آن که نفهمید (۳); چای تلخ و آپارتمان دوازده واحدی ۲۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تعمیر گاه;آن که فهمید… آن که نفهمید (۳); چای تلخ و آپارتمان دوازده واحدی ۲۱ اسلاید در PowerPoint :

۱۴

آن که فهمید:

از بس تر و تمیز و خوش تیپ بود، ماها که مثل «هَپَلی»ها می گشتیم و یقه پیراهنمان از چرک شده بود عین چرم، به او که همیشه موهایش شانه کرده و لباس هایش هم اتو کرده بود، می گفتیم: «سوسول».

آن سال ها رسم نبود که آن قدر خوش تیپ بیایند مسجد! پیام، اما بچه مؤدب، با تربیت، با شعور و در یک کلمه، ناز و دوست داشتنی بود که می آمد مسجد. آن قدر به او گیر دادیم که: حتی اسمت هم سوسولی یه… آخه «پیام» هم شد اسم؟ آخرش اسمش را عوض کرد و گذاشت «حسین».

همیشه تبسمی نمکین به لب داشت؛ زیبا و دل نشین.

یکی دو سال پیش، رفتم بقالی سر کوچه که شکلات و پفک بخرم برای بچه ام. اصلاً نمی دانم چه شد که حرفم با آقا مهدی، بقال محل، رفت روی خاطرات قدیمی و بچه محل هایی که دیگر نیستند. همین که گفت با پیام رفیق بوده، گل از گلم شکفت و داغ دلم تازه شد. آن قدر که انگار همین دیروز خبر شهادتش را داده اند. نه، انگار هنوز ایستاده پیش رویم و دارد می خندد. نه نه، قشنگ تر از آن: انگار فروردین سال ۶۷ و چند روز قبل از شهادتش در «اردوگاه آناهیتا» در اطراف کرمانشاه بودیم.

پیام، از خانه که دور شده بود، زبان باز کرده بود. اصلاً مگر پیام، توی تهران و توی مسجد، این جوری بود؟ آتش می سوزاند، ولی قشنگ و دل نشین؛ بدون اینکه به کسی بد کند و یا کسی از دستش ناراحت شود.

نه، خداییش دروغ نگفته باشم، یک نفر بدجوری از دستش شاکی بود. آن قدر که از دستش عصبانی می شد و سرش داد می زد. کی بود؟ همین «مسعود ده نمکی».

پیام، راه می افتاد توی راهروی ساختمان گردان سلمان و برای اینکه حال مسعود را بگیرد، به سبک نوحه خوانی مداح هایی که آن روزها مُد بود، شروع می کرد با صدای بلند خواندن:

کنار نعش ده نمکی

گریه می کنیم ما، الکی

گریه می کنیم ما، الکی

واویلا واویلا واویل

واویلا واویلا واویل

جیغ مسعود درمی آمد. نمی دانم چرا پیام حال می کرد که حال مسعود را بگیرد! مسعود هم البته آن قدر بد اخم و زمخت بود که برعکس پیام، گوشه لبانش همیشه پایین بود و اخم هایش توی هم. ولی پیام این چیزها حالی اش نمی شد.

مطمئنم اگر الان هم مسعود این را بخواند، باز قاط می زند. خُب بزند. برود سر قبر پیام و عربده بزند. به من چه؟ من دارم خاطره پیام را بازگو می کنم.

بله. آقامهدی، همان بقال سر کوچه مان، دو سه تا خاطره معمولی از پیام گفت، ولی هیچ کدام خاطره ای که از قول تعریف کرد، نمی شد. آقامهدی گفت:

«بابای پیام چند روز پیش آمد اینجا خرید، که حرف پیام آمد وسط. او که داشت گریه اش می گرفت، گفت: آن روزهای جنگ، که همه چیز کوپنی بود، از جمله شکر، که آزادش گیر هیچ کسی نمی آمد، پیام هر روز صبح که می خواست برود مدرسه، چایش را تلخ می خورد. یکی دو روز دقت کردم دیدم یک کیسه پلاستیک آورد و چند قاشق شکری که برای شیرین کردن چایش بود، ریخت توی آن و گذاشت توی کمد خودش.

یک روز پرسیدم:

پیام… بابا جون چرا این کار را می کنی؟ چرا چایی ات را تلخ می خوری؟ تو که چایی شیرین خیلی دوست داری!

گفت:

بابا… من چایی ام را تلخ می خورم، عوضش سهمیه شکر خودم را جمع می کنم، زیاد که شد، می دم برای جبهه ها.

با تعجب گفتم:

خُب باباجون تو چایی ات را شیرین بخور، من هر جوری شده چند کیلو شکر گیر می آرم و از طرف تو می دم برای جبهه. اصلاً می دم خودت برو بده