پاورپوینت کامل انتظار و انقلاب ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل انتظار و انقلاب ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل انتظار و انقلاب ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل انتظار و انقلاب ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint :

۱

در یک ره یافت توصیفی از ریشه ها و عوامل وقوع انقلاب اسلامی ایران، می توان به
مؤلفه ها و گزاره های مختلفی اشاره کرد; مانند اسلام ستیزی رژیم پهلوی، گسترش
فساد، ظلم و بی عدالتی، توسعه و نوسازی ناقص و نامتناسب، استبداد و اختناق
مداوم، استبداد و سرکوبی آزادی خواهان، عوارض حکومت تحصیلدار، استحکام
باورها و اعتقادات ارزشی مردم و… .

در این میان، یک عامل فکری و ایدئولوژیکی – که از دید تیز بین نظریه پردازان و
نویسندگان داخلی و خارجی پنهان نمانده – مساله «غیبت امام زمان (عج)» و «انتظار
ظهور منجی عالم بشری » است. به نظر آنان، این باور و اعتقاد، زمینه ساز تغییر
نگرش و رفتارهای مردم ایران، تقویت بنیان های فکری و فرهنگی جامعه، گسترش
روزافزون اندیشه های اصلاح طلبانه، تلاش و کوشش برای تغییر و تحول، عدم پذیرش
حاکمیت های سیاسی، داشتن امید و آرزو برای پیروزی در نهایت قیام و انقلاب علیه
بی عدالتی ها و زمینه سازی برای انقلاب جهانی مهدی موعود، بوده است.

فرضیه علمی قابل طرح در مورد انقلاب اسلامی ایران، این است که عوامل مختلف
اقتصادی، سیاسی، فرهنگی، مذهبی در شروع و پیروزی انقلاب نقش داشته است. یکی از
گزاره های اصلی و مورد قبول عده ای از نظریه پردازان انقلاب، عامل مذهب است که در
بطن آن، «انتظار» ، به وضوح دیده می شود.

نقش و تاثیر اساسی «انتظار» در شکل گیری مبانی فکری و ایدئولوژیکی انقلاب، غیر
قابل انکار و تردید است.

با توجه به مؤلفه های ظلم ستیزی انتظار، عدم مشروعیت حاکمان سیاسی، نصب عام
فقیهان برای نیابت از امام عصر (عج)، امید به اصلاح و تعالی جامعه و نابودی
مظاهر ظلم و فساد، غصب حق حاکمیت ائمه علیهم السلام، محرومیت جامعه از فیض
حضور امام، زمینه سازی برای تعجیل فرج و… می توان گفت که مساله «انتظار» – به
طور مستقیم یا غیر مستقیم – محور فکری و رهبری انقلاب اسلامی بوده و نقش عمده ای در
شروع و پیروزی آن داشته است.

امامت و مهدویت

بحث «امامت و ولایت » ، یکی از ناب ترین و مترقی ترین نظریات سیاسی – دینی است و
ریشه ای عمیق در باورها و اعتقادات شیعیان دارد.

اعتقاد به امامت (رهبری معصوم)، مستلزم آثار، پیامدها و نتایج درخشان و کم
نظیری است که شیعه را از سایر مکاتب و مذاهب، متمایز می کند. مهم ترین اثر و
نشانه «ولایت مداری » ، در حکومت و سیاست و حرکت های انقلابی و اصلاح طلبانه تبلور
پیدا می کند.

«به عقیده شیعه، هر حکومتی غاصب و ظالم است، به هر شکل و در هر قالبی که باشد; مگر آن
که امام معصوم علیه السلام یا نایب او، زمام حکومت را در دست گیرد. به
همین دلیل شیعه در تاریخ، به طور مداوم، در یک جریان انقلابی مستمر به سر می برند،
نه آرام می گرفتند و نه آن را رها می کردند» . (۱)

«مساله امامت در شیعه، همواره تهدیدی نسبت به قدرت دولت های غیر مذهبی بوده است.
در شیعه از لحاظ تئوری، حکومت مشروع، متعلق به امامان است » . (۲)

گفتنی است که یکی از مفاهیم و عناصر پر ارج در بحث امامت، «اعتقاد به مهدویت »
«انتظار ظهور امام غایب » و «تشکیل حکومت جهانی به دست او» است. از آن جا که
امامت در نزد شیعه، امری ضروری، مداوم و جزء جدایی ناپذیر زندگی بشری است، لذا
نمی توان محدودیت و پایانی برای آن قائل شد. از این رو امتداد امامت، در «مهدویت »
و غیبت امام دوازدهم تجلی یافته است.

«مهدویت امام دوازدهم امامیه، بسط بعدی نظریه امامت امام غایب بود; که عقیده
معروف ظهور مهدی (عج) و ایجاد عدالت و مساوات در جهان را با غیبت طولانی
امام دوازدهم ترکیب می کرد» . (۳)

«مهدویت » جایگاهی بس والا و ارجمند درفرهنگ ناب شیعه دارد.

شیعه، حیات و بالندگی خود را مدیون آن است; با آن زندگی و رشد می کند; نفس می کشد; امید
و آرزو و رستگاری دارد; نور و روشنایی می گیرد; هدایت و راهنمایی می شود و … .

شیعیان همواره از سوی حاکمان ظالم و دین ستیز، مورد آزار و اذیت قرار
می گرفتند و حیات دینی و معنوی شان در معرض خطر بود. از این رو باید به جایی اتکا
می داشتند; فرهنگ و مذهب خود را حفظ می کردند; اندیشه ها و تفکرات خود را تعالی
می بخشیدند و در طوفان حوادث باقی می ماندند. به طور قطع می توان گفت: این نقطه
اتکاء و مرکز الهام بخش، فرهنگ زنده «مهدویت » بوده است.

برنارد لوئیس در مقاله خود به نام «شیعه در تاریخ اسلام » می گوید: «سرکوبی بسیاری
از قیام ها و ناپدید شدن رهبران آنها، باعث ظهور ویژگی دیگری در دکترین شیعی شد و
موضوعات و مسائلی چون مساله «غیبت و رجعت » رهبر شیعیان حضرت مهدی، آخرین امام
شیعیان به وجود آمد. پیروان وی معتقدند که وی نمرده; بلکه مخفی شده و به زودی از مخفی
گاه خود باز خواهد گشت و این از اساسی ترین قسمت های این اعتقاد به شمار
می رود. … این منجی گری تبدیل به یکی از جنبه های اساسی اسلام تشیع شد» . (۴)

ویلیام وات، محقق دانشگاه ادین بورگ، در کتاب «اصول گرایی اسلام و مدرنیسم »
می گوید: «اعتقاد به امامت و مساله انتظار، از جمله ویژگی های تشیع اند که در
اندیشه سیاسی شیعه، نقش مهمی ایفا می کنند» . (۵)

ماربین، مستشرق معروف آلمانی، در کتاب «انقلاب بزرگ » می گوید: «از جمله مسائل
اجتماعی بسیار مهم که همیشه موجب امیدواری و رستگاری شیعه شده است، همانا
اعتقاد به وجود حجت عصر و انتظار ظهور او است. حتی اگر آثار معتقدات مذهبی
از بین برود، شیعه دارای آن سرمایه ای خواهد بود که ماورای قوای طبیعی و عارضی
مذهب بوده و شوکت و اقتدار قوت حکومت خود را در عالم نگاه خواهد داشت » . (۶)

به نظر هانری کربن نیز «سرزمین ایران از دید اخروی، سرزمین انتظار است; قلمروی
که در آن امام غایب، دست اندرکار فرا رساندن ساعت موعود در زمان غیبت است » . (۷)

فرهنگ الهام بخش

شاخصه و ویژگی عمده «اعتقاد به مهدویت » انتظار و آمادگی مداوم و آگاهانه برای
ظهور امامی است که از دیدگان همه غایب است و در صدد نابودی ظلم، ستم، فساد،
تباهی، بی دینی و انحراف از جهان است. شهید سید محمد باقر صدر می نویسد:

«مهدویت، تبلور یک الهام فطری است که مردم، از دریچه آن … روز موعود را
می بینند. مهدی (عج) تنها یک اندیشه نیست که ما، در انتظار ولادت او باشیم و یک
پیشگویی نیست که به امید مصداق آن نشسته باشیم; بلکه مهدی یک واقعیت خارجی و
آماده باش است که ما منتظر عملیات او هستیم.

تفکر «نفی هر نوع ظلم و ستم » ، اینک در شخص پیشوای منتظر – که به زودی ظهور خواهد کرد –
تجسم یافته است، شخصیتی که به همه قدرت ها، «نه » می گوید و تعهدی نسبت به هیچ حاکم
ستمگری ندارد» . (۸)

نظریه بی بدیل انتظار، به عنوان نقطه محوری مباحث کلامی و اعتقادی شیعه; بنیان
مستحکم علوم دینی (فقه، حدیث و…) ; روح حیات سیاسی – اجتماعی شیعیان; اساس
باورهای آنان و الهام بخش حرکت های دینی و اصلاح طلبانه به شمار می رود.

انتظار دارای مفاهیم و مؤلفه های زیادی است که در صحیفه علمی و عملی جهان تشیع،
به روشنی مکتوب و مضبوط می باشد; از جمله:

نفی وضع موجود (فساد، ظلم، بی عدالتی و تباهی) ;

طرد و عدم پذیرش حکومت های سیاسی (نامشروع دانستن آنها) ;

اصلاح طلبی و امید به زندگی بهتر (فرج و گشایش) ;

تلاش و کوشش برای پیشرفت و ترقی;

قیام، انقلاب و نهضت مداوم و فعال;

تشکیل حکومت های مشروع و دینی;

عدم انقیاد و سازش در برابر ظالم و مفسدان و… .

با توجه به این امور، به صراحت می توان گفت که «از بهترین رازهای نهفته بقای
تشیع، همین روح انتظاری است که کالبد شیعه را آکنده ساخته و پیوسته او را به
تلاش، کوشش، جنبش و جوشش وا می دارد… به تعبیر دکتر علی وردی (استاد جامعه شناس
دانشگاه بغداد)، تشیع آتشفشان خاموش کوهسار اسلام است که گاه و بی گاه، دود،
بخار، لرزه و تکان اندکی پدید می آورد و همین تاثیر اندک، ریشه تمام انقلابات
دنیای اسلام است » . (۹)

جان دی استمپل نیز گوید: «از نظر تاریخی، اسلام شیعه، معتقد است که هر دولت غیر
مذهبی، ذاتا فاسد است و سرانجام هنگام ظهور مهدی (عج)، امام دوازدهم
شیعیان، [آن دولت] باید سرنگون شود و به جای آن حکومت عدل الهی در جهان مستقر
گردد…» . (۱۰)

گفتنی است که انتظار نمایانگر دو موضع نفی و اثبات است و موضع اثباتی آن
همواره سازنده، نشاط آور، امید برانگیز و تحرک بخش می باشد; اما موضع نفی آن، مخرب،
انحرافی و خطرناک است و همواره موجب عقب ماندگی معتقدان به آن شده است.

«مساله انتظار حکومت حق و عدالت «مهدی » و قیام مصلح جهانی، در واقع مرکب از دو عنصر
است: عنصر نفی و عنصر اثبات. عنصر نفی، همان بیگانگی از وضع موجود و عنصر اثبات،
خواهان وضع بهتر است. اگر این دو جنبه، در روح انسان، به صورت ریشه دار حلول کند،
سرچشمه دو رشته اعمال دامنه دار خواهد شد. این دو رشته اعمال، عبارت است از ترک
هر گونه همکاری و هماهنگی با عوامل ظلم و فساد و حتی مبارزه و درگیری با آنان،
از یک سو و خودسازی و خودباوری و جلب آمادگی جسمی و روحی، مادی و معنوی، برای شکل
گرفتن آن حکومت واحد جهانی، از سوی دیگر… هر دو قسمت، کاملا سازنده و عامل تحرک،
آگاهی و بیداری است » . (۱۱)

«انتظار» ، نه تنها جوهره اصلی حیات فکری شیعه است; بلکه باور به آن، امری
بایسته و واجب است و از بهترین و با ارزش ترین اعمال به شمار می رود. امام
زین العابدین علیه السلام فرموده است: «انتظار الفرج من اعظم العمل; انتظار
فرج، از برترین اعمال است » . (۱۲)

انتظار فرج، یکی از عقاید انسان ساز و انقلاب آفرین و از مهم ترین منابع
الهام و شوق دهی برای زمینه سازی جهت ایجاد تحول و تکامل و سوق دادن انسان ها
به سوی حکومت عدل و ایمان است. از دیدگاه اسلام، به خصوص مذهب حق تشیع، انتظار،
همه گاه برانگیزنده، تحرک بخش، جنبش آفرین، سرچشمه شور مقاومت، ایثار و قیام و
حرکت مستمر است. (۱۳)

شیعه یعنی شوق یعنی انتظار
صاحب آیینه تا صبح تا بهار
شیعه یعنی صاحب پا در رکاب
تا که خورشید افکند رخ از نقاب

نگرش های دو سویه

به رغم روشنی و قطعیت نظریه اصیل «انتظار» ، تفاسیر و برداشت های مختلفی از آن
ارائه شده است. قسمت عمده این برداشت ها، مربوط به فهم علما و دانشمندان و بخش دیگر،
مربوط به برداشت عموم شیعیان از مساله «انتظار» است.

دو برداشت اصلی و عمده، در این زمینه، عبارت است از:

۱. انتظار، به معنای قیام و انقلاب علیه دولت های ظالم و غاصب، مبارزه با فساد
و تباهی برای زمینه سازی ظهور امام زمان (عج) و شکل دهی به حرکت های اصلاح
طلبانه و سازنده است.

۲. انتظار، به مفهوم انزوا، بی تفاوتی و بی اعتنایی نسبت به حکومت های نامشروع
و یا عدم توجه به فساد و انحرافات موجود در جامعه و انتظار رکود آفرین
برای ظهور امام غایب است.

این برداشت ها، حتی در نحوه سلوک علما با حاکمان و نگرش ها و رفتارهای سیاسی
آنان، تاثیر زیادی داشته است.

نویسنده ای، با استفاده از رای «وبر» درباره انگیزه های دینی عمل اجتماعی،
تاثیر باور و گرایش شیعی را برنگرش های سیاسی متفکران شیعه مذهب، چنین بر
می شمرد:

باورهایی که موجب بروز انگیزه موافقت و همراهی با اقتدار حاکم می گردد;

باورهایی که باعث تشدید تمایلات ستیزه جویانه و مخالفت با ساخت سیاسی مستقر، به
منظور از میان برداشتن نظم هنجاری حاکم می گردد;

باورهایی که بی تفاوتی و کناره جویی سیاسی را تقویت می کند. (۱۴)

شجاعی زند در مقاله «دین و دولت » می نویسد:

«پارسایان شیعی، با الهام از فلسفه انتظار، همواره در جست و جوی کسی بوده اند
که جامع شرایط نیابت باشد و سلطنت آسمانی را در زمین مستقر سازد و به شرارت ها
پایان دهد.

چون جمع چنین شرایطی در شخص واحد، به آسانی میسر نبود و یا در صورت تحقق، موانع
زیادی در راه تشکیل دولت صالح وجود داشت، شیعه با یک ارزیابی منفی از شرایط، عملا
خود را از حوزه اقتدار سیاسی حاکم کنار کشید; اما به لحاظ نظری، همچنان بر
اندماج دین و دولت مصر بود. انعزال و انقطاع از اقتدار سیاسی جامعه، در عمل دو
صورت متفاوت پیدا می کرد:

۱. کناره جویی پارسایانه و بی تفاوتی نسبت به تحولات سیاسی پیرامون;

۲. تلاش فعالانه برای تصاحب یا منقاد ساختن قدرت سیاسی حاکم جهت مرعا داشتن
اصول و مقررات شریعت » . (۱۵)

گفتنی است که این اختلاف نظرها، محدود به عرصه های علمی و اندیشه ای نبود; بلکه در
رفتار و فعالیت های عموم شیعیان مشهود بوده است. دکتر حمید عنایت، ضمن اشاره
به بی اعتنایی شیعیان در طول تاریخ به حکومت های موجود، مساله برداشت های مختلف
آنان را بدین گونه مطرح کرده است:

«با توجه به این که تمامی حکمرانان کنونی در دنیا، غیر قانونی اند (قوانین بر
حق، تنها در پایان این جهان ظاهر می شود) ; اکثر شیعیان در طول تاریخ، به جای
شورش علیه دولت های شان، ترجیح دادند نسبت به سیاست بی اعتنا باشند.

همان طور که شیعیان دوازده امامی، از نظر سیاسی، مانند شمشیر دو لبه ای هستند که
می تواند طرفداران را به مبارزه تشویق و یا آنان را به آرامش و فروتنی دعوت
کنند» . (۱۶)

غیر قانونی شمردن حکومت ها و نگرش عدم همکاری با آنها و بی اعتنایی و بی توجهی
به مقامات حکومتی و نیروی نظامی آنها، انزوا و گوشه گیری و مبارزه منفی با
حکومت را پدید آورد. علاوه بر این اندیشه تقدیرگرایی و یاس و سرخوردگی از حکومت های
موجود نیز، از برداشت های دیگر دوران غیبت به شمار می رود.

«غیر قانونی بودن حاکمان موقتی، برداشتی سطحی نیست، بلکه متضمن این مفهوم
است که حاکم قانونی، در آینده ظاهر می شود. اما این انتظار، دو نگرش سیاسی
متناقض را پدید می آورد; زیرا ممکن است عقیده ای محکم به وجود آورد که جنبه مبارزه
و جنگجویی را ارتقا دهد; لیکن به جنبه تقدیرگرایی نیز تاکید دارد و پذیرش آنچه که
مقدر شده، تقویت می کند; با این امید که رستگاری بعدا خواهد آمد» . (۱۷)

شهید مطهری نیز از یک منظر دیگر، به اختلاف برداشت ها از مساله «انتظار» اشاره
کرده و آنها را به دو دسته اصلاحی و سازنده و مخرب و باز دارنده تقسیم کرده است:

«انتظار فرج، دو گونه است: انتظاری که سازنده است، تحرک بخش است، تعهد آور است،
عبادت [است] ; بلکه با فضیلت ترین عبادت است. و انتظاری که ویرانگر است،
بازدارنده است، فلج کننده است و نوعی اباحی گری محسوب می شود… .

انتظار ویرانگر، برداشت قشری از مردم، از مهدویت و قیام و انقلاب مهدی موعود،
این است که صرفا ماهیت انفجاری دارد و فقط و فقط، از گسترش و اشاعه و رواج
ظلم ها، تبعیض ها، اختناق ها، حق کشی ها و تباهی ها ناشی می شود…» . (۱۸)

برداشت بایسته

در طول تاریخ شیعه، هر چند این دو برداشت – به خصوص قبل از پیروزی انقلاب اسلامی
ایران – نشانه ها و آثاری از خود بروز داده است; اما با توجه به سیر تحولات
سیاسی – اجتماعی ایران و جهان و ضرورت اقدام های اصلاح طلبانه و انقلابی،
برداشت صحیح از انتظار (قیام و تلاش و کوشش) نظریه غالب در میان شیعه گشت و آثار
و نتایج شگفتی نیز به بار آورد.

روحیه اصلاح طلبی و پیشرفت، قیام و انقلاب علیه بی عدالتی ها، تلاش و کوشش برای
پیشرفت و تکامل، مبارزه جویی با ظالمان و مفسدان، عدم همراهی با حاکمان
نامشروع، تشکیل حکومت صالح و… برداشت های صحیح و مجاهدانه از «انتظار» است. این
تغییر نگرش، نقش مهم و محوری در پیروزی انقلاب اسلامی ایران، به رهبری داهیانه
امام راحل قدس سره داشت.

روشن است که در این دوره طلایی، افکار و آرای شیعیان و درک و فهم آنان از
مساله انتظار و ارتباط آن با مسائل روز، تغییر کرد و سمت و سوی آگاهانه و
انقلابی به خود گرفت. دکتر حمید عنایت، درباره این تغییر و تحولات می نویسد:

«در طی صد ساله اخیر، درک شیعه از تمامی این مطالب (غیبت حضرت مهدی و شهادت
امام حسین علیه السلام) به تدریج تغییر کرد.

بخشی به جهت هوشیاری ایرانیان و بخشی به دلیل واکنش نسبت به تغییرات اجتماعی
و سیاسی و قسمت