پاورپوینت کامل مصاحبه حضرت آیت الله خرازی(دامت برکاته) ۷۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مصاحبه حضرت آیت الله خرازی(دامت برکاته) ۷۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مصاحبه حضرت آیت الله خرازی(دامت برکاته) ۷۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مصاحبه حضرت آیت الله خرازی(دامت برکاته) ۷۱ اسلاید در PowerPoint :

۵۳

حضرت استاد آیه اللّه خرازی از اساتید بنام و مهذب حوزه علمیه قم و نام آشنای اخلاق و فقه و اصول
است. از محدود بزرگانه است که درس و بحث علمی او را از تهذیب و سکوک اخلاقی و این دو او را از
حضور در صحنه انقلاب و مبارزات اجتماعی، باز نداشته است حلقه در خارج ایشان همچون نماز با
شکوه ایشان محض جوانان و اندیشمندان انقلابی و فضلای مهذب است به خاطر وارستگی فراوان ایشان
مرحوم آیه اللّه احمدی میانجی، بارها از ایشان خواسته بود کتابی در «فقه الاخلاق» بنویسد. و امیدواریم که
این خواسته روزی محقق شود و تشنگان تهذیب در کنار تقریرهای فقه و اصول و مقالات علمی استاد، از
این کتاب نیز بهره مند شوند. برای دیدار ایشان از کوچه و پسکوچه های یکی از محله های قدیمی قم
گذشتیم و در خانه ای بسیار ساده به خدمتشان رسیدیم. وضع ساده منزل ایشان و برخورد متواضعانه ایشان
بیش از چندی برای ما درس آموز بود افسوس می خوردیم چرا زودتر از اینها محضرشان را درک نکرده
بودیم. پر از تعارفات و مصرفی صمیمیت و کارهای آموزشی و پژوهشی آن در باب ماست و ادله عقلی آن
به گفت و گو می نشینیم آنچه در ادامه می آید خلاصه است از آن نشست.

انتظار: بسم اللّه الرحمان الرحیم. با عرض تشکّر از حضرت آیه اللّه خرازی که با وجود کارهای فراوانی که
داشتند، وقت شان را در اختیار ما قرار دادند و این جمع را به حضور پذیرفتند. پیش از آغاز پرسش ها،
تاریخچه ای کوتاه را از این مرکز، خدمت حضرت عالی تقدیم می داریم. عملکرد منفی انجمن حجتیه
درباره انقلاب، سبب برخورد حضرت امام قدس سره ، با این گروه شد متأسفانه، جوّ فکری کشور، طوری شده بود
که هرکس نامی از حضرت می برد، متهم به هواداری با عضویت در این انجمن می شد؛ چون، آنان، طوری
خود را مطرح کرده بودند که گویا، تنا دل آنان است که برای امام زمان علیه السلام آتاهُما می تپد و آرزوی ظهور
ایشان را دارند این جو، باید شکسته می شد، ولی شکستن این جو، کار هرکس نبود. بالاخره آقای قرائتی پا
پیش گذاشتند و خدمت مقام معظم رهبری، حفظه اللّه، رسیدند و عنوان کردند که اگر ایشان صلاح بدانند،
درباره حضرت، مرکزی ایجاد شود. مقام معظم رهبری هم این ایده را پذیرفتند و کار را بر عهده خود آقای
قرائتی گذاشتند. آقای قرائتی، با برخی از بزرگان حوزه صحبت کردند، ولی به سبب گرفتاری های آقایان،
هیچ کدام اقدامی نکردند. پس از یک سال، خود آقای قرائتی، آستین همّت را بالا زدند و بنیادی را به نام
«بنیاد فرهنگی حضرت مهدی موعود علیه السلام » تأسیس کردند. پس از مدّتی ضرورت تربیت نیروهایی
متخصص در این باره، نمایان شد. به دنبال آن احساس نیاز، مرکز تخصّصی مهدویت در قم ایجاد شد. این
مرکز از طلبه های فاضلی که شش سال در درس خارج شرکت کرده اند، نیرو می گیرد و در طیّ چهار سال،
روزی دو ساعت، آنان را آموزش می دهد. الحمدللّه ، اینک، دوره نخست این مرکز، فارغ التحصیل شده اند
و مشغول نوشتن پایان نامه هستند. البته، به شورای عالی حوزه علمیه، پیشنهاد داده ایم که مانند مراکز
تخصصی تفسیر و… مرکزی هم برای پژوهش درباره حضرت مهدی عجل اللّه تعالی فرجه الشریف،
ایجاد شود. پس از بیان این مقدمه، با اجازه حضرت آیه اللّه خرازی، نخستین پرسش را مطرح می کنیم. در
کتاب کافی یا برخی دیگر از کتاب های حدیثی، یک باب به نام باب «الاضطرار إلی الحجه» دیده می شود. آیا
دلیلی عقلی برای ضرورت وجود محبت و نیاز حتمی به آن، اقامه شده است یا نه؟

آیه اللّه خرازی: بسم اللّه الرحمان الرحیم. الحمدللّه رب العالمین وصلی اللّه علی محمد و آله
الطاهرین و لعنته اللّه علی أعدئهم أجمعین إلی قیام یوم الدین. من نیز از تشریف فرمایی شما
سپاسگذاری می کنم و از خداوند متعال موفقیت شما و این مرکز را می طلبم در پاسخ این پرسش، باید
عرض کنم که ما باید ببینیم امامت را چگونه معنا می کنیم. برخی، امامت را «ریاست» و «زعامت» معنا
کرده اند. این گونه معنا کردن، یک برداشت ناقص از بحث امامت است. ما نمی خواهیم بگوییم؛ «امام
ریاست ندارد یا زعامت ندارند.»، بلکه سخن ما این است و نه همه آن. امامت، یک حقیقت بالایی دارد که
همه جنبه های معنوی و ظاهری را فرا می گیرد. معنای کامل امامت، تقریبا همان معنای نبوّت است. این که
از واژه «تقریبا» استفاده کردیم، به این دلیل است که میان این دو معنا، به اصطلاح منطقی، عام و خاص من
وجه است؛ یعنی، ممکن است کسی نبی باشد امّا امام نباشد. خیلی از انبیای بنی اسراییل، این گونه بودند.
گاهی نیز ممکن است، کسی امم باشد و نبی نباشد. امامان بزگوار ما، از این قسم اند. گاهی نیز ممکن است،
کسی هم نبی باشد و هم امام. حضرت ابراهیم علیه السلام ، و خود پیامبر اسلام، صلی الله علیه و آله وسلم ، این گونه بودند. پیامبر،
منسوب به خدا است و از طرف او، بر وی وحی می شود. امامت هم منسوب به خدا است و خلیفه خدا
است و از طرف خداوند، بر او الهام می شود. مظهریّت علم الهی و اراده الهی و… در واژه «امامت» نهفته
است. همان گونه که پیامبری شرایط خاصّ خودش را دارد، امامت هم شرایط ویژه خودش را دارد و
هرکس نمی تواند این شرایط را به دست آورد و هرکس نمی تواند از خداوند تلقّی الهام کند تلقّی فرمان
کند، نزول امر، از جانب خداوند، به سوی او باشد، مأموریت الهی و عزم های الهی در وجود او باشد و از
مجرای او، اجرا شود و دیگران موظف باشند، از او تبعیّت کنند. به عبارت دیگر، نمی توان امام را با
انتخابات و شورا و… تعیین کرد. امامت، مانند پیامبری، انتصابی است. آیا در طور تاریخ پیامبری هست که
مردم او را به پیامبری برگزیده باشند؟ امامت هم همین گونه است. وقتی امامت به این معنا شد، آن وقت،
امامت و زعامت، جزئی از شئون او است. مسئله نفوذ آنان در عالم و فعّالیت های آنان در عالَم، منحصر به
زعامت ظاهری آنان نیست. آنان، فعّالیّت های خودشان را همیشه دارند، چه ظاهر باشند و چه غایب، چه
مردم آنان را بشناسند و چه نشناسند البته، آن چه با ظهورشان ارتباط دارد، معطل می ماند، و الاّ بقیه امور، به
دست آنان است. ما، در این جا به آن بحث فلسفی کاری نداریم که برخی از بزرگان مانند مرحوم اصفهانی
(کمپانی) و مرحوم شاه آبادی می گویند، اصلاً، اینان، مجاری علل اند. آن چه از کتاب و سنّت استفاده
می شود این است که امور را خداوند به دست اینان قرار داده است، حالا، علّت باشند یا نباشند. خداوند،
اجرای غریمت و اراده خود را به دست اینان قرار داده است. وقتی، امامت، چنین شأنی دارد، زمین،
لحظه ای نمی تواند بدون محبّت باشد. تا اینجا، توضیحی مختصر درباره عنوان «باب الاظطرار إلی الحجّه»
بود. اینک باید معنای محبت بودن اینان روشن شود. در توضیح این موضوع می گوییم، در این که خدای
متعال، بی نهایت کامل است، شکّی نیست و در این که توانایی این که دیگران را هم به کمال برساند، باز هم
شکّی نیست، بلکه صحبت در این است که آن کسی که کمال را می خواهد، باید عجزی از خود نشان ندهد و
نباید کوتاهی کند. انسان، فکر می کند اگر رهبری معنوی داشت و دست او را می گرفت، او هم می توانست
سلمان شود، ابوذر شود، حال، چه موقع محبّت بر این افراد تمام می شود؟ زمانی که امام در میان آنان باشد و
با آن جاذبه های وجودی کشش ایجاد کند. حال اگر انسانی، نخواهد این راه کمال ار برود، فردای قیامت،
نمی تواند به خدا عرض کند: «اگر تو، یک امامی برای من فرستاده بودی، من هم مثل سلمان می شدم.»

انتظارـ این، همان برهان لطف است.

آیه اللّه خرازی ـ حالا، نام آن را لطف نمی گذاریم، بلکه «برهان استکمال» می نامیم. هر موجود
باشعوری، خواهان استکمال است و این استکمال، به افاضه کامل باری تعالی بستگی دارد و تمامیت این
افاضه، وقتی است که محبّت تمام شود. این استکمال که در مرحله اخلاقی و رشد نَفْس گفتیم، درباره
احکام هم جاری است. در احکام، یک وقت می توانیم به همین احکام ظاهری اکتفا کنیم و یک وقت
می خواهیم به واقعیّات و به مصالح واقعی برسیم. اگر بنا باشد به واقعیّات برسیم، باید کسی باشد که ما را به
واقعیات راهنمایی کند. البته، در دوران غیبت، از دست وی به احکام واقعی به لحاظ غیبت حضرت محروم
هستیم؛ یعنی، این احکامی که الآن دست ما است، ممکن است واقعی باشد ممکن است ظاهری باشد.

انتظارـ ممکن است کسی بگوید، همان طور که در زمان غیبت، اکتفا به احکام ظاهری می کنیم، در امور
دیگر هم به امور ظاهری اکتفا کنیم و در نتیجه، اصلاً به امام نیاز نداریم.

آیه اللّه خرازی ـ این را نمی توان گفت؛ زیرا خیلی از وجودها هستند که طالب استکمال هستند افزون
بر این که ما، در محدوده انسان، سخن نمی گوییم، بلکه محدوده سخن ما، همه موجودات ذی شعور است و
همه اینها، خواهان دست یابی به کمال اند.

انتظارـ برخی می گویند، شاگردانی که پیامبر، صلی الله علیه و آله وسلم ، تربیت کرده است، برای این جهت کافی است.

آیه اللّه خرازی ـ برای چه جهت کافی است؟

انتظارـ برای رسیدن به کمال.

آیه اللّه خرازی ـ این، همان است که در برخی از روایات هست و سخن تازه ای نیست.

به منصوربن حازم ـ از شاگردان امام صادق علیه السلام ، گفته شد که: «پس از پیامبر، قرآن، حجّت است و نیازی به
امام نیست.» منصوربن حازم می گوید: «برداشت ها مختلف است برای این که برداشت حق از برداشت
ناحق و ناقص، مشخّص شود، باید میزانی باشد و آن میزان، امام است.»

انتظارـ چرا این میزان شخص باشد؟ خود آن معیارها، میزان باشند.چچ

آیه اللّه خرازی ـ در آن چه هست، اختلاف است. برداشت ها یا باطل است یا ناقص. گاهی در کبرای
قیاس، اشتباه شده و گاهی در تطبیق آن کلّی بر جزئی. خود این ها نمی تواند، معیار باشد. معیار باید کسی
باشد که علم دین در نزد او است و او کسی نیست جز امام که علم نبی در نزدش است و مؤید و مُلْهَم از
جانب خداوند متعال است.

انتظارـ می گویند: «در بعضی از جاها نمی رسیم، در این جا هم نرسیم.»

آیه اللّه خرازی ـ مشکل اش این است که نمی رسیم! آیا این، کم مشکلی است؟ این که در زمان غیبت،
از احکام واقعی و خیلی برکات دیگر، محروم هستیم، سبب نمی شود که بگوییم، اصلاً نیازی به حجّت
نیست. الآن افراد لایق، از وجود حضرت استفاده می کنند و موجودات باشعور دیگری غیر از انسان، اینک
هم از امام غایب استفاده می کنند. خلاصه عرض من این است که اگر امام باشد، حجّت تمام است و اگر امام
نباشد،، حجّت تمام نیست. حجّت را هم به معنای وسیعی می گیریم و به بیان تکلیف محدودش نمی کنیم.
به عبارت دیگر می گوییم، اگر کسی در هر مرتبه ای از مراتب روحی، بخواهد سیر و سلوک کند و به مقامات
عالی برسد و قابلیت اش را هم دارد، ولی خداوند متعال، امامی و راهنمایی برای او نگذارد، بخل ورزیده
است و این خُلْف است؛ زیرا، خداوند متعال، ذره ای نقص در او نیست و امکان ندارد، راه هدایت را ببندد.
او، نبیّ فرستاده است تا انسان ها هدایت شوند، حال از آن چه لازمه هدایت است، دریغ کند؟ پس تا انسان
هست و جهان، امام هم خواهد بود. در روایت داریم: «لو لا الحجّه لساخت الأرض بأهلها.»

انتظارـ برخی این برهان را «برهان لطف» نامیده اند. شما از این نام پرهیز می کنید. این کار شما، دل