پاورپوینت کامل تنها راه مروری بر زیارت صاحب الامر(عج) ۶۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تنها راه مروری بر زیارت صاحب الامر(عج) ۶۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تنها راه مروری بر زیارت صاحب الامر(عج) ۶۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تنها راه مروری بر زیارت صاحب الامر(عج) ۶۳ اسلاید در PowerPoint :

۵۴۷

اشاره

در شیار این فرازها جریان معرفتی با سلام و درود، شهادت و شهود، و توسل و وسیله یابی شکل می یابد.
و در فراز و فرود و امواج واژگان اذهان عاشقان را به ساحل امن «تنها راه» می سپارد. و به او می آموزد
که باید برکات معرّفی را با فتح قلّه های فرهنگ مهدویت به پیش بَرَد و از همین روست که فرایند
فرهنگ انتظار را یکپارچه و پیوسته باید گذر نماید و از معبرهای «انتظار»، «توقع» و «ترقب» به سلامت
عبور کند و آداب عشق را جانانه مشق کند.

«اُشْهِدُ اللّهَ وَ اُشْهِدُ مَلائکَتَهُ و اُشْهِدُکَ یا مَولایَ بهذا ظاهِرُهُ کَباطِنِه و سِرُّهُ کَعَلانیَتِهِ وَ اَنتَ الشاهِدُ علی ذلک و
هو عَهدی الیک و میثاقی لدیک اِذْ اَنْتَ نظام الدّین و یَعسُوبُ المتّقین و عزّ الموحدّین و بذلک امرنی ربّ
العالمین»

«گواه می گیرم خدا را و گواه می گیرم فرشتگانش را و گواه می گیرم تو را ای مولایم! به این اعتقاد قلبی که نسبت به تو دارم.
عقیده ای که ظاهرش مانند باطن و سرّش همانند آشکار آن است و تو خود بر آن شاهدی. و آن عهد من است با تو و پیمان من
است در پیشگاه تو؛ چون تو خود نظام دین هستی و پیشوای متقیان و عزّت یکتاپرستان. و پروردگار جهان مرا بر آن امر فرموده
است».

بر ادّعا و اعتقاد خویش گواه می گیرم خداوند و فرشتگان را و امام زمان(ع) را به عنوان شاهد و گواه خود
یاد می کنم.

و اعلام می کنم که در ظاهر و باطن و پنهان و آشکار بر همین مرام هستم (و در همین جا دوباره خود
حضرت را شاهد و گواه می آورم) «و انت الشاهد علی ذلک» و این به نمایش گذاشتن اوج اُنس و قُرب
است. در ادامه سخن از عهد و میثاق با حضرتش می رود.

جریان معرفتی و اعتقادی خود را نشان دادم و گواهی دادم که پنهان و آشکارش یکی است؛ زیرا از نگاه
آسیب شناسی اعتقادی چه بسا انسان دچار آسیب های «شک»، «شبه»، «ریا»، «سمعه» شود؛ یعنی یا در
ساحت نظری (شک و شبهه) و یا در ساحت عملی (ریا و سمعه) ممکن است انسان دچار آسیب بشود.

این گونه است که در دعای دوران غیبت امام زمان(ع) آمده است:

وَاجْعَلْ ذلک منّا خالِصا مِن کُلِّ شَکٍّ وَ شُبهَهٍ و ریاءٍ و سُمعَهٍ حَتّی لا تُریدَ بِه غیرَکَ وَ
لانَطلُبُ بِهِ اِلاّ وَجهَکَ.(۱)

اینکه به وسیله آن عقیده فقط تو را بخواهیم و تو را طلب کنیم.

دوباره دلبر خود و امام عصر خویش را شاهد و گواه می گیرم، «و انت الشاهد علی ذلک» که تو بر این
اظهار ارادت و جریان معرفتی و اعتقادی من آگاه هستی. چه خوش است این اوج اُنس و قرب و نجوای
عاشقانه!

در ادامه عهد و میثاق خود را با تو یاد و بازخوانی می کنم؛ چون که تو نظامِ دین
هستی. قواعد علم و اساس آن و قوام و چهار چوب علم و دین بر قامت بلند تو
استوار است. تو و اجداد معصومت ارکان توحید هستید. آنان که عهد و میثاق خود
را از شما بگسلند و قطع نمایند، از مدار حق بیرون شده اند و در مدار باطل دچار تیه
و سرگردانی گشته اند.

«فَلَو تَطاوَلَتِ الدُّهُورُ و تمادَتِ الاَعمارُ لَمْ اَزْدَدْ فیکَ اِلاّ یقینا و لک اِلاّ حُبّا و عَلَیکَ اِلاّ
مُتَّکِلاً وَ مُعتَمِدا و لِظُهُورِکَ اِلاّ مُتَوَقِّعا وَ مُنتَظِرا وَ لِجهادی بَیْنَ یَدَیْکَ مُتَرَقِّبا فاَبذُلُ نَفسی
وَ مالی وَ وَلدی وَ اَهْلی و جَمیعَ ما خَوَّلَی رَبّی بَیْنَ یَدَیْکَ وَالتَّصَرُّفَ بَیْنَ اَمْرِکَ وَ نَهْیِکَ».

«پس اگر روزگاران طولانی و عمرها بلند شود جز این نیست که یقینم درباره تو افزون می شود و عشق و دوستی ام برای تو زیاد
می شود، و توکل و اعتمادم به تو، افزایش می یابد. و برای ظهور تو متوقع و آماده و پیوسته مسؤلیت پذیر خواهم بود و در این آماده
بودنم از انتظار و آمادگی و توانمندی های لازم برخوردارم، و برای جهاد در رکاب و پیشگاه تو چشم به راهم و دیدبانی و
رصدهای به هنگام و مناسب انجام می دهم (ثانیه شماری می کنم). تا این که بخشش کنم جان و مال و فرزند و اهل و عیالم را
و همه دارایی ام را که پروردگار به من عطا کرده و در پیشگاه تو. و همه را در راه امر و نهی تو صرف می کنم.

اگر چه دوران غیبت طولانی شد و عمرهای بسیاری سپری، ولی تاکنون جمال دل آرای تو را ندیده ام و
هر چه که بیش تر می گذرد، پوچی ادعاهای دیگران را بهتر و بیش تر درمی یابم و مشاهده می کنم که
دیگران در بساط خود چیزی ندارند و تمامی بَزَک ها و رنگ ها، رخسار زشت خویش را می نمایند.

پس ما به باوری عمیق و گسترده درباره تو دست می یابیم که واقعا «تنها راه» تو را می زیبد؛ «لم ازدد فیک
الا یقینا». و آستانه بلند یقین و باورم تنها جایگاه قدم های توست. دیوانه وار و مستانه سرگردان کوی عشق
توام و شکوفه های محبت و دوستی تو را به نظاره می نشینم؛ «ولک الاّ حبّا»

با یقین و حبّی که نسبت به تو یافته ام نمی توانم به غیر تو دل ببندم و اعتماد کنم. فقط راهبرد انتظار راه به
جایی می برد؛ «و علیک الاّ متکلا و معتمدا».

با بینش مهدوی و گرایش به آن و تکیه بر راهبرد انتظار برای ظهور خورشید باید گام برداشت.

برای آن که خورشید را از پس ابرها بیرون آوریم و در آغوش نگاه خود برکشیم، باید به مقام توقّع و
پیوسته آماده باش بودن راه یابیم و همیشه مسؤلیت پذیر باشیم؛ «متوقعّ».

و تا انتظار و آمادگی و توانمندی های لازم بار یابیم و در عرصه ها و ساحت های گوناگون فردی و
اجتماعی از صلاحیت ها و آمادگی لازم برخوردار باشیم؛ ساحت های، عاطفی و رفتاری «منتظرا»

ابوبصیر از امام صادق(ع) نقل می کند:

مَنْ سَرَّ اَنْ یکون مِن اصحاب القائم فلینتظر و الیعمل بالورع و محاسن الاخلاق و هو
منتظر فان مات و قام القائم بعده کان له من الاجر مثل اجر من ادرکه فجدّوا و انتظروا
هنیئا لکم ایّتها العصابه المرحومه.(۲)

ای گروهی که مورد رحمت حق قرار گرفته اید.

مهدی یاوران وقتی پس از مقام های «متوقع» و «منتظر» در مقام «مترقب» جای
می گیرند، با «آماده باشی مستمر» و «توانمندی لازم» اقدام به «دیدبانی و رصدهای»
بهنگام می کنند تا بتوانند جایگاه خود را تبیین کنند. هم هدف را رصد می کنند و
شرایط و نشانه های ظهور را زیر نظر می گیرند و هم در نسبت سنجی میان وضعیت
خود و شرایط موجود بهترین موضع گیری را اتخاذ می نمایند؛ «و لجهادی بین یدیک
مترقّبا»

مهدی یاوران پس از توجه به این مقام و محورها، با بذل جان، مال، فرزندان و اهل و عیال و تمامی
امکانات در پیشگاه امام زمان خود و صرف آن ها برای امر و نهی او، از هیچ چیزی دریع نخواهند کرد.

فرهنگ انتظار همه این پیام های هماهنگ و همگرا را با هم و به گونه نظام مند دارد. با چنین بلوغ و
بالندگی می توان همه هستی خود را در طبق اخلاص نهاد و تقدیم راهش کرد.

«مَولایَ فَاِنْ اَدْرَکْتَ اَیّامَکَ الزّاهِرَهَ وَ اَعلامَکَ الباهِرَهَ، فَها اَنَا ذاعَبْدُکَ اْلمُتَصَرِّفُ بَیْنَ اَمْرِکَ وَ نَهْیِکَ، اَرْجُو بِهِ
الشَّهادَهَ بَیْنَ یَدَیْکَ وَ الْفوْزَ لَدَیْکَ».

«مولای من! اگر ایّام دولتِ درخشان و شکوفای تو و پرچم های نمایان و نورانی تو را درک کردم، پس من آن بنده ای خواهم بود
که امر و نهی تو را گردن نهاده و به جای آورده ام، که بوسیله آن، آرزوی شهادت در پیشگاه تو و کامیابی در حضور تو را دارم».

اگر در آن روزهای سبز و شکوفا که پرچم های تو برافراشته می شوند، تو را در آغوش دیدگانم دریابم، من
آن بنده ای هستم که در افق نگاه خود در پهنای باور خویش تنها امر و نهی تو را جای می دهم. و آرزویِ
سبز من با شهادت سرخ شکل می گیرد و برآورده می شود. این سان است که در باغ دستان تو شکوفه
می کند و سروآسا قد می کشد و سرافراز می گردد و رستگاری برای من به ثمر می نشاند.

انبیا و اوصیاء نیز با فریاد «آه آه شوقا الی رُوءیتهم»(۳) شعله های شور خویش را و طوفان عشق و بی تابی را
به امواج واژگان می سپارند و رغبت و اشتیاقشان را در پیشگاه امام زمان(ع) و اصحاب او به نمایش
می گذارند.

امام صادق(ع) می فرماید: «لَوْ اَدرکتُهُ لَخَدْمِتُهُ ایّام حیاتی؛(۴) اگر دوران ظهورش و حضورش را درک کنم،
همانا تمام عمرم، در خدمتش خواهم بود».

ببینید امام صادق چگونه در آروزی درک حضورش داد سخن می دهد و آرزوی درک دوران او را در دل
دارد، چرا چنین نباشد؟ همگان در صف خریداران یوسف زهرا سهم می ستانند و خریدار اویند.

«آمادگی» و «مسؤلیت پذیری»، «دیدبانی و رصد کردن» را از همین دوران غیبت باید تمرین کرد و پیوسته
در آرزوی اطاعت محض و تقدیم جان و توفیق شهادت در راهش بود.

مَولایَ فَاِن اَدْرَکنی اْلمَوْتُ قَبْلَ ظُهُورِکَ فَاَنّی اَتَوَسَّلُ بِکَ وَ بِابائکَ الطّاهِرینَ الی اللّه تعالی وَ اَسئلُهُ اَنْ یُصَلِیَ
عَلی مُحَمَّدٍ وَ الِ مُحَمَّدٍ وَ اَن یَجْعَلَ لی کَرَّهً فی ظُهُورِکَ وَ رَجعَهً فی اَیّامِکَ لاَِبلُغَ مِنْ طاعتِکَ مُرادی وَ اَشفِیَ مِنْ
اَعدائکَ فُوءادی».

«مولای من اگر پیش از ظهورت مرگ من فرا رسد، در این صورت من توسل می جویم به تو و پدران پاک تو به درگاه خدای
تعالی. و از او درخواست می کنم که بر محمد و آل محمد درود فرستد و این که در هنگام ظهور تو بازگشت و رجعتی را برای من
قرار دهد. تا در ایام دولت تو با اطاعت و پیروی از تو به مقصودم برسم، و از شماتت دشمنانت قلبم را شفا دهم.»

در زیارت جامعه کبیره می خوانیم: مُؤمِنٌ بِاِیابِکُمْ مُصَدِّقٌ بِرَجْعتِکم «باور دارم که شما پاکان هستی و خاندان نور بار
دیگر پیش از قیامت به دنیا بازمی گردید».

علمای برجسته شیعه فرموده اند در زمان ظهور حضرت مهدی(ع) امامان(ع) رجعت خواهند کرد.
گروهی از مؤمنان خالص نیز به این جهان رجعت می کنند تا دین خدا را و امام زمان را یاری نمایند. هم
چنین بعضی از سر کرده های ظلم و کفر نیز به دنیا باز می گردند تا بازخواست شوند و تازیانه های عدالت
را مشاهده نمایند.

البته مخالفان ما مسئله رجعت را برنمی تابند و آن را انکار می کنند و به ما دشنام می دهند. با اندکی دقت
در بسیاری از آیات، غفلت یا تغافل آن دسته از بی