پاورپوینت کامل اقتراح ; اهمیت مهدویت و … در نظرخواهی از دانشوران ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اقتراح ; اهمیت مهدویت و … در نظرخواهی از دانشوران ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اقتراح ; اهمیت مهدویت و … در نظرخواهی از دانشوران ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل اقتراح ; اهمیت مهدویت و … در نظرخواهی از دانشوران ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

۳۱

۱. فرهنگ مهدویت پیام آور بیداری و آگاهی امت بزرگ اسلام و زمینه ساز درک عزیزانه آدمی از حیات
طیبه و از حقیقت وجود است. فرهنگ مهدویت مردمی ترین فرهنگ بشری است. در پرتو این فرهنگ
امید به کاستن از رنج محرومان، آزادی مظلومان و برقراری عدالت اجتماعی همواره طنین انداز قلب های
مشتاق و علاقه مند به حضرت مهدی(عج) است.

۲. اهمیت این فرهنگ در زمینه های زیر بروز بیش تر دارد:

الف) تقویت انگیزه توحیدی و مکتبی؛

ب) تقویت روحیه مبارزه جویی بی امان با ظلم و استکبار؛

پ) خودباوری و خداباوری و قطع وابستگی به دشمنان؛

ت) توسعه عدالت اجتماعی و حمایت از محرومان؛

ث) مراقبت های اخلاقی و در نتیجه تطهیر نفوس و تنویر عقول؛

ج) گسترش الفت و تعاون و اتحاد بین انسان ها؛

چ) هدف مند شدن زندگی اجتماعی و فردی؛

ح) تقویت روحیه مثبت اندیشی و امید به آینده ای روشن و طلوع دوباره فجر اسلام.

۳. در زمینه تعمیق فرهنگ مهدویت و استخراج ظرفیت های مؤثر زندگی منتظرانه ـ که نتیجه آن تقویت
ایمان متحرک و مسئولیت فردی و اجتماعی است ـ موارد ذیل پیشنهاد می گردد:

الف) چاپ کتاب های سودمند و به روز در موضوع مهدویت شناسی تطبیقی؛

ب) ترجمه کتاب ها و مقالاتی که پیروان مکاتب الهی عرفانی و اشراقی در سرتاسر جهان در موضوع
مهدویت نگاشته اند؛

پ) معرفی راه یافتگان به ساحت حضرت مهدی(عج)؛

ت) چاپ تجربه های امدادهای مهدوی(عج)؛

ث) چاپ مجموعه سخنان حضرت مهدوی(عج)؛

ج) تشکیل میزگردهای رادیویی و تلویزیونی تحت عنوان مسئولیت های انسان امروز در عصر غیبت؛

چ) تأسیس پایگاه های اینترنتی و معرفی سایت های مهدوی شناسی در سرتاسر جهان.

۴. طرح موضوع مهدویت به عنوان یک موضوع جهانی، دغدغه بشریت، یادآوری های مسئولیت های
سنگین و حساس انسان مسلمان در دوره غیبت، تعیین اهمیت سرنوشت ساز زندگی در سایه عنایت امام
زنده، توجه به تقسیم بندی تاریخ بشر به چهار دوره (از آدم تا خاتم)، نبوت (از حضرت علی تا پایان دوره
غیبت صغرا)، وصایت (از آغاز غیبت کبری تا عصر ظهور)، غیبت و در نهایت دوران ظهور؛ دورانی که در
آن، امام غایب پس از یک انقلاب جهانی، عدالت را در جامعه مستقر می سازد و رهبری مردم را به عهده
می گیرد. یادآوری تکالیف و وظایف مشتاقان ظهور و ارائه چگونگی زندگی سالم و گسترش مهربانی و
بخشندگی، توجه به ضعفا که مقدمه ساز ظهور آن حضرت و در نتیجه به کاربردی شدن فرهنگ مهدویت
کمک خواهد کرد.

مزید توفیقاتتان را از خداوند متعال مسئلت و اطمینان دارم که در پرتو توجهات خاصه حضرت
بقیه اللّه(عج) بیش از پیش مؤید و موفق خواهید بود.

بهروز لک

خلاصه بیوگرافی غلامرضا بهروز لک

متولد ۱۳۴۷ در شهر ارومیه، شروع تحصیلات حوزوی ۱۳۶۳ در حوزه علمیه تبریز. ۱۳۶۶ تا کنون در
حوزه علمیه قم، تحصیلات درس خارج حوزه و اتمام تخصصی کلام سطح ۴. دکتری علوم سیاسی از
دانشگاه تربیت مدرس (در حال دفاع از رساله دکتری با عنوان: اسلام سیاسی، جهانی شدن و هویت
سیاسی). عضو هیأت علمی دانشگاه باقرالعلوم ع قم. عضو هیأت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه
اسلامی. آثار: ترجمه کتاب زبان سیاسی اسلام از برنارد لوییس؛ ترجمه کتاب دین در عرصه عمومی از
آئودی و والترستروف؛ تألیف مقالات متعدد از جمله: مهدویت و جهانی شدن، سیمای حکومت جهانی
حضرت مهدی(عج)؛ مهدویت و زندگی سیاسی معاصر؛ کلام سیاسی شیعه؛ چیستی کلام سیاسی؛ و…

۱. تلقی شما از فرهنگ مهدویت چیست؟

فرهنگ، مجموعه ای از نگرش ها، ارزش ها، هنجارها، رسوم و سنت ها و شعائر و اعمال خاص پذیرفته
شده در یک جامعه را در بر می گیرد. فرهنگ مهدویت نیز، به مجموعه ای از نگرش ها و ارزش ها و
هنجارهای مربوط به ظهور منجی موعود از سلاله پاک پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله اطلاق می شود. از این حیث
فرهنگ مهدویت ریشه در تاریخ بشریت دارد. همه ادیان الهی از همان آغاز، منادی ظهور منجی موعود
بوده اند. از آن جا که نگرش ادیان به تاریخ تحول خطی و سرانجام نیک برای انسان و جهان و تحقق وعده
الهی بوده است، پیامبران آسمانی فرا رسیدن عصری طلایی را که تحقّق بخش وعده الهی باشد، همواره
خبر داده اند. در اسلام نیز، آموزه مهدویت و به پیروی از آن، فرهنگ شکل گرفته بر اساس آن نیز قدمتی
هم پای ظهور اسلام دارد. مؤمنان همواره به فرا رسیدن چنین عصری بشارت داده می شدند.

از این رو محور اساسی فرهنگ مهدوی را می توان تحقق فرج و ظهور منجی موعود دانست. هرگونه
نگرش، هنجار و سنت ها و شعائر خاصی که در یک جامعه حول چنین اعتقادی شکل می گیرد، می تواند در
مقوله فرهنگ مهدویت قرار گیرد. عنصر کانونی چنین فرهنگی همان منجی موعود می باشد.

البته باید توجه داشت که فرهنگ مهدویت را می توان به فرهنگ اصیل و فرهنگ منحرف شده تقسیم
کرد. اگر معیار فرهنگ مهدویت شخص منجی است، حقیقت فرهنگ مهدوی نیز با منجی واقعی محقق
می شود. اما همان طور که در تاریخ نیز بسیار اتفاق افتاده است، مدعیان دروغین یا متمهدیانی نیز ظهور
کرده اند و خواسته اند از چنین فرصتی سوء استفاده کنند. بر خلاف چنین ادعاهای دروغینی، فرهنگ اصیل
مهدویت به تقدیر الهی و همت عالمان و بیدارگران وارسته در طول تاریخ حفظ و از نسلی به نسل دیگر
منتقل شده است. در تفکر شیعی نیز چنان که در مطالب آینده توضیح خواهم داد، فرهنگ مهدوی جایگاه
ارزشمند و بنیادینی یافته و هویت بخش تفکر شیعی شده است.

نمود فرهنگ مهدوی در یک جامعه را می توان امید فرج در آن جامعه دانست. جامعه ای که فرهنگ
مهدوی را برگزیده است، هرگز دچار یأس و ناامیدی نمی شود. در بحرانی ترین شرایط همواره امیدی
وجود دارد که مشکلات و بحران ها پشت سر گذاشته شود و عصر طلایی فرا رسد. البته امید فرج در ادیان و
مذاهب هرچند اصلی بنیادین است، اما مقوله ای تشکیکی بوده و دارای شدت و ضعف می باشد. بدین معنا
که چگونگی نگرش به تحقق فرج در ادیان و حتی در مذاهب درون یک دین، بر خلاف اشتراک در ایمان به
اصل تحقق فرج، متفاوت می باشد. از این جهت فرهنگ مهدوی در تشیع از تمامی دیگر ادیان و مذاهب
متمایز و برجسته است.

در دیگر فرهنگ ها، گاه امید به تحقق فرج به رغم اصالت آن، در افقی دور و مبهم قرار می گیرد. فرد دچار
بحران و مشکل نمی داند که آیا چنین فرجی زمان حیات او را نیز در برخواهد گرفت یا امیدی است که در
آینده پس از وی محقق خواهد شد، اما در فرهنگ شیعی دو عنصر وجود دارد که انسان گرفتار را همواره
امیدوار نگه می دارد که در زندگانی خود مشمول فرج خواهد بود. عنصر نخست را می توان در آموزه
اعتقادی حضور و وجود منجی در افق زمانی مشترک با فرد گرفتار دانست. ضرورت حضور امام در هر
عصری یکی از آموزه های اساسی شیعی می باشد. زمان بدون امام متصور نیست. امام است که رکن اساسی
هستی این جهانی تلقی می شود و بدون وی در مشیت الهی، جهان فلسفه وجودی خود را از دست می دهد.
امام، خلیفه و حجت خدا بر روی زمین است و هرگز زمین خالی از حجت نمی ماند. حال چنین حجتی یا
ظاهر است یا غایب. تفاوت در همین حالت که در تفکر شیعی، چنین حجتی همواره حاضر و موجود
است، هر چند به صورت غایب از چشم ناظر. به عبارت دیگر به صورت حاضر ناظر بر حال فرد گرفتار،
هر چند خود فرد گرفتار و مشتاق، چنین حضوری را به عیان مشاهده نکند، ولی بدان اعتقادی عمیق دارد.
یک مؤمن شیعی نمی تواند بدون احساس وجود و حضور امام زندگی کند، هر چند توفیق دیدار او را نیز
نداشته باشد. پس اعتقاد به حضور منجی در افق زمانی فرد گرفتار امید فرج را مضاعف می سازد. بر همین
اساس است که یک مؤمن شیعی با ندای «یا اباصالح اغثنی» در درون وجود خویش امید آن را دارد که در
صورت صلاحدید مولای خویش حاجتش روا شود. چنین ویژگی را نمی توان در جای دیگر یافت و تنها
به شیعیان اختصاص دارد.

عنصر دوم نیز آموزه رجعت در فرهنگ مهدویت شیعی است. این امر مؤمن منتظر را امیدوارتر
می سازد که حتی اگر عمر او به سر آید و مراد خویش را در آغوش نکشد و خود به عیان در طول عمر
خویش شاهد جمال ظهور فرج نباشد، با رجعت پس از مرگ خویش می تواند در هنگام ظهور شاهد فرج
باشد. این آموزه نیز به شیعیان اختصاص دارد و امید آنان را به فرج افزایش می دهد.

فرهنگ مهدوی در یک جامعه در عرصه های مختلفی نمود می یابد. غیر از مسأله امید فرج نمودهای
فرهنگ مهدوی را می توان در رفتار فردی و اجتماعی نیز مشاهده کرد. منتظر واقعی کسی است که به
جامعه فاسد زمانه خویش دل نمی بندد و اگر انحراف و کژی ببیند اعتراض می کند و با پیروی از سیره مولا
و محبوب خویش در صدد اصلاح بر می آید. وی در صدد گسترش عدل و داد است، تواصی به حق و صبر
می کند؛ در محفل های دوستانه و جمعی نام منجی را بزرگ می دارد و همه را به آن فرا می خواند و در رفتار
فردی و اجتماعی سعی می کند با توجه به اعتقاد به حضور و نظارت امام خویش هماره بر سیره حق پای
فشارد و خطا نکند.

۲. اهمیت فرهنگ مهدویت در چیست؟

اهمیت فرهنگ مهدویّت را می توان در هویت بخشی به یک فرد و جامعه دانست. جامعه ای که به آینده
اعتقاد دارد و بر آن باور است که عصری دگر فرا خواهد رسید که متفاوت از وضع موجود است، از نقص ها
بر کنار است و به اصطلاح مدینه فاضله معیار دارد، می تواند زندگی امروز خود را نیز بر اساس مدل کامل
سازمان دهد. به بیان دیگر او الگویی از وضع مطلوب دارد و هماره موقعیت و منزلت خود را با آن
می سنجد.

فراتر از این تصویر وضع مطلوب که در تمامی ادیان آسمانی وجود دارد، در فرهنگ شیعی مهدویت بار
خاصی دارد. مهدویت در زمانه ما که عصر امام زمان و عصر منجی غایب است، کار ویژه اساسی در تعریف
هویت ما دارد. هویت معنای زندگی است. هویت کیستی شخص است که لحظه به لحظه با او هم نشین و از
او جداناپذیر است. از این جهت، هویت یک شیعی با امام زمان خویش تعریف می شود. بیان معجزه آسای
کلام نبوی این جاست که معنایی کامل می یابد: «من مات و لم یعرف امام زمانه مات میته جاهلیه». در مکتب
شیعی امام هویت بخش است و آن را از جامعه جاهلی و عصر جاهلی جدا می سازد. پس در زمانه ما نیز که
امام ما همان مهدی موعود است، او نه جدا از وجود ما، بلکه بخشی از وجود ما شیعیان است. هر گونه
غفلت ما از مهدی منتظر(عج) مساوی غفلت از خویشتن خودمان خواهد بود. بی وجود او ما گم شده ای
بیش نخواهیم بود. از گفته های پیشین این نتیجه را می خواهیم بگیریم که اهمیت فرهنگ مهدویت در یک
جامعه شیعی نقش هویت بخش و کانونی آن در زندگی ما می باشد. ما بدون مهدی هیچیم و گم شده ای بیش
نیستیم. بی وجود مهدی، ما مصداق «فنسوا اللّه فانسیهم انفسهم» خواهیم بود. طبق روایات شیعی معرفت
ما نسبت به خدا نیز بدون معرفت به حجت او تحقق نخواهد یافت.

اهمیت هویت بخشی، یک اهمیت ذاتی است و مقوم و سازنده وجود ماست. اهمیت فرهنگ مهدوی را
می توان از جهات دیگری که عمدتا صبغه کارکردی دارند، نیز مطرح کرد. البته باید توجه داشت که چنین
کارکردهایی اهمیتی ثانوی می یابند ولی شاید بتوان گفت کارکردها جدا از عنصر هویت بخشی نیستند، هر
چند ما گاه دچار غفلت می شویم و از اصل اهمیت ذاتی چشم می پوشیم و مشغول لوازم و فروع می شویم.

مهم ترین اهمیت های کارکردی فرهنگ مهدویت را می توانیم در موارد زیر خلاصه کنیم. اولین مورد،
ایجاد نشاط و امید در یک جامعه است؛ جامعه دارای فرهنگ مهدوی هرگز پژمرده و دچار روزمرگی و
یأس نمی شود؛ زیرا این جامعه امید دارد، آینده نگر است، گذشته و حال نمی تواند او را در چنگال خود
اسیر کند. مورد دیگر داشتن الگوی عمل است؛ انسان مهدی باور هر گاه به برخی امور شک نماید یا با
ابهامی مواجه شود، علاوه بر معیاری در پشت سر که رفتار معصومان گذشته است، معیاری نیز در آینده
دارد. به عنوان مثال اگر با تهاجم برخی افکار و اندیشه ها در برقراری و تأسیس جامعه اسلامی و نظام
اسلامی به شک افتد، مهدویت و مدینه فاضله مهدوی می تواند معیار او باشد.

در دوران کنونی که حکومت اسلامی بر پایه قوانین دینی محقق شده است، این امر می تواند الگوی
دوران ما نیز قرار گیرد و ما را به همراه ادله دیگر به ضرورت تأسیس جامعه و نظام اسلامی رهنمون سازد.
کارکرد دیگر فرهنگ مهدوی را باید عدالت گرایی در جامعه دانست. جامعه ای که به فرهنگ مهدویت
اعتقاد دارد خود می بایست عدالت را در جامعه خود برقرار کند.

۳. جای چه عرصه هایی را در زمینه مهدویت خالی می بینید؟

عرصه های مربوط به فرهنگ مهدویت را می توان در دو مقوله فرهنگ عمومی و فرهنگ جامعه علمی
دنبال نمود. در زمینه فرهنگ عمومی می بایست به تلقی های جامعه و عموم مردم درباره مهدویت اشاره
کرد. خوشبختانه در چند سال گذشته گرایش عمومی نسبت به مهدویت افزایش نسبی خوبی داشته است.
مهم ترین نمود آن را در فرهنگ عمومی زنده و فعال شدن مراسم دعای ندبه در بسیاری از جاهای کشور
دانست. هم چنین نمودهای دیگر آن را می توان در برگزاری همایش ها، سمینارها، برنامه های تلویزیونی و
رادیویی و اقبال عمومی رسانه ها و مطبوعات دانست. البته تحولات جهانی نیز در گسترش فرهنگ
مهدویت مؤثر بوده است؛ شکل گیری و پیدایش پدیده جهانی شدن و به همراه آن هزاره گرایی در جهان و
نیز بحران ها و ظلم و ستمی که در سراسر جهان گسترش یافته است، همانند قتل عام مسلمانان در بوسنی،
عراق و فلسطین توجه بیش تر مسلمانان را به مسأله مهدویت و فرج جلب نموده است.

با این وجود، در عرصه فرهنگ عمومی می توان هنوز خلأهایی را نیز شناسایی کرد؛ یکی از امور مهم در
این عرصه نبودن آشنایی صحیح عمومی با وجود علاقه وافر به فرهنگ مهدویت نسبت به اعتقادات و
دیدگاه های صحیح در این باره می باشد. بسیاری از مردم هنوز دیدگاه درست و صحیحی از فرهنگ
مهدویت ندارند و حتی مهم تر از آن می توان به عدم پایبندی عملی به فرهنگ مهدویت در جامعه امروز ما
اشاره کرد. گرچه دوستداران حضرت مهدی بسیار زیادند و تمامی مردم مسلمان چشم انتظار ظهور فرج
هستند، اما صرف اعتقاد کافی نیست. ما می بایست عملاً در زندگی روزمره هماهنگ و سازگار با فرهنگ
مهدوی زندگی کنیم. اگر ظلم و بی عدالتی را نامناسب می دانیم باید در عمل نیز از آن دوری کنیم. به هر حال
نکته کلی در این زمینه خلأ نهادینه شدن فرهنگ مهدوی در زندگی روزمره ماست. ما گاه چنان رفتار
می کنیم که گویی منتظر امام خود نیستیم.

اما در زمینه علمی نیز خلأ مشهودی در زمینه تبیین روزآمد و علمی ابعاد مسئله مهدویت داریم. به
عنوان مثال ما اخیرا مجله علمی تخصصی درباره مهدویت و مباحث مربوط منتشر می کنیم که به رغم
تلاش محققان و دست اندرکاران این نشریات هنوز از وضع مطلوب فاصله زیادی دارد. ما نخستین
دوره های تخصصی را در خود حوزه علمیه آغاز کرده ایم. ما در دانشگاه های خود هنوز حتی درسی به نام
مهدویت نداریم. حتی ما در رشته خودمان در علوم سیاسی اخیرا قدم هایی را برای سازماندهی درسی بنام
مباحث سیاسی مهدویت شروع کرده ایم که اقدامی خود جوش است و هنوز در سرفصل های اصلی این
رشته قرار ندارد و درسی اختیاری می تواند تلقی شود. لذا این خلأ علمی بسیار مشهود است. البته این بدان
معنا نیست که گنجینه عظیم معارف مهدوی خود را نادیده بگیریم، ولی چنان که شیخ طوسی(ره) در آغاز
کتاب شریف تلخیص الشافی اظهار می دارد، ما می بایست همواره مباحث دینی ـ اعتقادی خود را به زبان روز
و با آخرین دستاوردها و مطالعات ارائه کنیم و نیازهای علمی زمانه خود را مورد توجه قرار دهیم و این
همان نیاز علمی جامعه ماست.

۴. برای کاربردی کردن این فرهنگ در جامعه چه راهکارهایی را پیشنهاد می کنید؟

برای کاربردی کردن فرهنگ مهدویت در عرصه های مختلف فرهنگ عمومی و جامعه علمی توجه به
نکاتی لازم و ضروری است. نخستین قدم در فرهنگ عمومی، تلاش برای نهادینه کردن فرهنگ مهدویت
است. نخستین کار نیز در این زمینه ترویج صحیح فرهنگ مهدوی در میان نسل جوان است. ما لازم است
فرهنگ مهدوی را در مدارس و دبیرستان ها و دانشگاه های خود مطرح و ترویج نماییم. برای این کار یک
فعالیت بسیجی وار و فراگیر لازم است.

البته ما گاه با افت دیگری نیز در زمینه فرهنگ مهدوی مواجه هستیم. به رغم شکل گیری نهادها و
مؤسسات مختلفی که در زمینه فرهنگ مهدوی کار می کنند، متأسفانه هنوز هماهنگی مناسبی بین آن ها
وجود ندارد. امکانات محدود ما با مدیریت هماهنگ مورد استفاده قرار نمی گیرند. کارهای تکراری و
موازی را می بایست به حداقل رسانید و از امکانات حداکثر بهره را باید برد؛ لذا من پیشنهاد می کنم در
کشور ستادی از نهادها و سازمان های مختلف درگیر در مباحث و فرهنگ مهدوی تشکیل شود که دبیرخانه
دائمی داشته باشند، سیاست گذاری های کلان توسعه فرهنگ مهدوی در آن جا طراحی شود و نظارت کلی
بر چگونگی اجرا و پیگیری فعالیت های مربوط به فرهنگ مهدویت داشته باشد.

در عرصه علمی نیز، گسترش کمی ـ کیفی مراکز علمی مهدویت پژوهی لازم است. خود رشته تخصصی
مهدویت لازم است نهادیه شود و به یکی از رشته های مهم تخصصی در حوزه علمیه تبدیل شود. سعی
شود در دانشگاه ها و مراکز علمی دیگر نیز دروس و رشته های علمی مربوط به مهدویت فعال شود. مهم تر
و آسان تر آن است که ما رساله های علمی حوزه و دانشگاه را نیز به سمت مباحث مهدویت جهت دهیم.

امید است با تلاش دوستانمان در نشریه موفق انتظار تا حدودی زمینه تبادل نظر در آسیب شناسی
فرهنگ مهدویت فراهم شود و ما شاهد گسترش هر چه بیشتر فرهنگ مهدوی در جامعه خود و در سراسر
جهان باشیم.

دکتر سید محمدتقی آیت اللهی

۱. تلقی شما از فرهنگ مهدویت چیست؟

مجموعه ای از آیین های اعتقادی، اخلاقی، رفتاری، مدیریتی، معرفتی و فقهی که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله بر پایه
وحی الهی برای هدایت انسان به ارمغان آورده و در طی دو قرن و نیم امامت اوصیای بر حق او که عالمان
ربانی و منصوص الهیند، تبیین و تفسیر و تشریح شده است و به وجود مقدس نورانی حضرت ولی
عصر(عج) منتهی می گردد و در دوران تقریبا هفتاد ساله غیبت صغری از طریق سفیران چهارگانه آن
حضرت با هدایت و رهبری آن ذخیره عدل الهی جریان می یابد، فرهنگ مهدویت را شکل می بخشد.
عناصر، ابعاد و مؤلفه های این فرهنگ متعالی را که نوید بخش نظم عادلانه جهانی است، معصومین
چهارده گانه مشخص فرموده اند. ایشان در زمان ها و مکان های مختلف و با توجه به استعدادهای گوناگون
اشخاص و متناسب با این عناصر، ابعاد و مؤلفه های آن را آموزش داده و تعمیق بخشیده اند و آن را از
پدیده های افراطی و تفریطی منزه و مصون ساخته و فرهنگی متعالی و متعادل را پدید آورده اند. بنای عظیم
این فرهنگ به ویژه در فرصت پدیدار شده در دوران امام باقر علیه السلام و امام صادق علیه السلام گسترش یافته و زمینه
توسعه آینده آن فراهم گردیده است.

سرفصل مباحث و ابعاد گوناگون و در عین حال هماهنگ و منسجم آن در ادعیه و زیارات مربوط به
حضرت ولی عصر(عج) با زیبایی و ژرف نگری و جامعیت بی نظیری مطرح گردیده و پیوندی جاودانی را
با آن وجود مقدس که نهایت آرزوی همه انبیاء و اولیاء الهی است مشخص می سازد. این فرهنگ ترکیبی
منسجم و بی همتا از عشق و شعور و آگاهی را فراهم می آورد و به قول فریدالدین عطار نیشابوری، عارف بزرگ
در کتاب مظهرالعجائب فی اثبات ولایت علی بن ابیطالب علیه السلام ؛

صدهزاران اولیا رو بر زمین

از خدا خواهند مهدی(عج) را یقین

یا الهی مهدی(عج) از غیبت در آر

تا جهان عدل گردد آشکار

مهدی(عج) و هادی و تاج انبیا

بهترین خلق و برج اولیا

ای به هر قرنی تو پیدا آمده

وی به هر قرنی نو پیدا آمده

ای ولای تو معین آمده

بر دل و بر جان روشن آمده

ای تو ختم اولیا اندر جهان

در همه جان ها نهان چون جان جان

من ولای تو به جان کردم قبول

زان که هستی این زمان نور رسول

آن چه من دیدم همه دید تو بود

و آن چه من کردم زتقلید تو بود

ای تو هم پیدا و پنهان آمده

بنده عطارت ثناخوان آمده

عاشقان را عشق تو کردست مست

عارفان را جام عرفان ده به دست

ای تو هم معشوق و هم عشق الست

عشق تو بُردست خود ما را زدست

دست ما و دامن تو ای امیر

این فقیر مبتلا را دست گیر

من پناه خود به تو آورده ام

حبّ تو با شیر مادر خورده ام

هر که او شرک آورد در دین تو

مست گردد عاقبت از کین تو

هر که را حب تو باشد پیشوا

خلق را باشد یقین او رهنما

و در نتیجه فرهنگ مهدویت، روش، منش، کنش، نگرش و بینش حضرت مهدی(عج) را تشکیل
می دهد.

۲. اهمیت فرهنگ مهدویت در چیست؟

فرهنگ مهدویت نقش پیش گیری بنیادی از تهاجم و شبیخون فرهنگی را ایفا می کند و فعالانه در آماده
سازی جامعه انسانی برای تحقق «جامعه مهدوی» تأثیرگذار است، به ارزشیابی دوباره زندگی تاریخی،
اجتماعی، سیاسی و فرهنگی عصر حاضر می پردازد، تعهد به اهداف امام عصر(عج) و عشق آگاهانه به او را
معنی می دهد و ولایت او را تنها معیار قضاوت ایمان حقیقی می داند. قلوب همه دردمندانی که ظالمانه در
نظام های حاکم محروم شده اند را تسخیر کرده و نقطه الهام آن ها می گردد. این فرهنگ زیربنای ایجاد نظم
عادلانه جهانی را در پرتو رهبری موفق انسان کامل معصومی که از نسل پاک سرور شهیدان امام حسین علیه السلام
بوده، فراهم می کند و جامعه ای صالح، پر نشاط، برخوردار از سلامت معنوی، هوشیار و آماده برای ظهور
منجی موعود جهانی انتهای تاریخ نتیجه می دهد می سازد. جامعه ای که عناصر آن سائسٌ باللیل و سیاحٌ
بالنهاراند و روز و شب را به برنامه ریزی فعال برای جامعه بهتر و تلاش در زندگی موفق تر طی می کنند، نقطه
توجه آن ها ساحت مقدس امام عصر ارواحنالتراب مقدمه الفداست و در واقع همیشه خود را در محضر او
نگریسته و