توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ویژه رمضان ۹۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ویژه رمضان ۹۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل ویژه رمضان ۹۷ اسلاید در PowerPoint :

اراده

رضیه برجیان

تصمیم می گیرم از فردا کارم را شروع کنم.

و البته، فردا هم تصمیم می گیرم ار فردا کارم را شروع کنم و….

الان چند روز است که من تصمیم گرفته ام از فردا….

می گویند کار امروز را به فردا نباید افکند. شاید حق با آن ها باشد. پس الان تصمیم می گیرم که کارم را از همین حالا شروع کنم. وسایل را آماده می کنم. تلفن زنگ می زند.

* * *

خمیازه می کشم. آخر شب است و وسایل من روی زمین پهن شده است. به اندازه ی تمام دنیا از تصمیم گرفتن و عمل نکردن خسته ام. کاش کسی معجونی برای اراده، اختراع می کرد. پدرم وارد اتاق می شود. می خندم و می گویم: پدر معجون اراده سراغ ندارید؟

کنارم می نشیند، سرش را پایین می اندازد، کمی فکر می کند و می گوید. چرا سراغ دارم؛ یک معجون خوب. برو روزه بگیر.

تعجب می کنم. این دیگر چه جور معجونی است؟ می گویم: روزه بگیرم؟! آن وقت که دیگر حال انجام کاری را ندارم.

پدر لبخند می زند و می گوید نه، یک ماه که روزه بگیری، بدنت عادت می کند و اراده ات صد بار قوی ترمی شود و روزه، تمرین اراده است برای مقاومت در مقابل وسوسه ها و لذّت های زودگذر. کارت مانده است؟

سر تکان می دهم. می پرسد: چرا؟

می گویم: دوستم زنگ زد. بعدش هم یادم رفت کارم مانده. وقتی هم که یادم آمد، فیلم شروع شده بود؛ آخرین قسمتش بود، حیف بود از دست بدهم. بعد هم که…

ادامه نمی دهم. پدر لب باز می کند و می گوید: چیزی که گفتم، همان معجون اراده است؛ امتحانش کن. راه حل های پدرم ردخور ندارد.

بهره وری

رضیه برجیان

نمی دانم چه قدر با واژه «بهره وری» آشنایید؟ آیا می دانید که به استفاده ی بیش تر از فرصت ها و امکاناتِ موجود می گویند افزایش بهره وری؟

بهره وری یک اصل است، به خاطر محدودیت زمان و مکان و….

حالا هم ما یک فرصت طلایی محدود داریم که افزایش بهره وری را برایمان به یک ضرورت تبدیل می کند؛ فرصتی که در آن دشمنِ خونی مان زندانی است و ما، تنها میدان دار این مِیدانیم و بی رقیب.

آدم ها در برخورد با این فرصت چنددسته اند:

دسته ای به تعبیر امیرمؤمنان (ع) از روزه بهره ای جز تشنگی و گرسنگی ندارند. این ها کسانی هستند که عجله ی زیادی برای از دست دادن نتیجه ای که باید از روزه عایدشان شود، دارند؛ درست مانند ورزشکاری که از کلاس بدن سازی برنگشته، سر یخچال است و دو برابر همیشه می خورد تا قضای ورزشی که کرده و انرژی ای را که سوزانده، به جا بیاورد. این عده هم منتظرند تا اذان مغرب را گفتند، قضای روزه شان را به جا بیاورند و بشتابند به سوی آن چه که در طول روز از آن دور بوده اند.

دسته ای که این فرصت را غنیمت می شمارند هم وضع شان متفاوت است؛ چرا که عدّه ای تنها از خوردن و نوشیدن روزه می گیرند و عدّه ای از محرّمات. دسته ای که از محرّمات روزه می گیرند برای خودشان یک زره می سازند درمقابل شیطان. آن ها خودشان را واکسینه می کنند تا سال بعد و رمضانی دیگر.

تولّد انجیل

سیده زهرا برقعی

هشتم رمضان، سالروز نزول کتاب مقدس مسیحیان، انجیل است. خداوند در قرآن می فرماید: «از پی آن رسولان، عیسی بن مریم را درحالی که کتاب هایی را که از قبل از او نازل شده از قبیل تورات، قبول داشت، فرستادیم؛ و به او انجیل را که در آن هدایت و نور و مطالبی که تورات را تصدیق می کرد، بود، نازل نمودیم. و در انجیل برای اهل تقوا هدایت و موعظه بود.» (مائده / ۴۶ و ۴۷)

حضرت عیسی(ع) وقتی به پیامبری برگزیده شد، لازم بود تا کتابی برای تعالیم الهی داشته باشد و به مردم بیاموزد. خداوند تعالیم مسیحیت را در قالب الواح مقدسی، به صورت یک جا ـ نه تدریجی ـ به حضرت عیسی (ع) نازل کرد. البته آن قدر که به جزئیات نزول تورات در قرآن پرداخته شده از جزئیات نزول انجیل چیزی گفته نشده؛ امّا آن چه مسلّم است و پیامبر اکرم (ص) هم تأیید کرده، این است که پسر مریم (ع) انجیل را به صورت یک جا از پروردگار بزرگ هدیه گرفته و آن را برای پیروانش آورده است.

حضرت عیسی (ع) حواریون گوناگونی داشت که انجیل را برایشان می خواند و آن ها هم سعی می کردند تا آن را ازبر کنند و به دیگران بیاموزند. وقتی کم کم حواریون رحلت کردند، انجیل هم توسط عده ای از دشمنان حضرت عیسی (ع)، از میان مردم جمع شد. در طول چند سال مردم هیچ کتاب مقدسی نداشتند تا این که انجیل جدیدی نوشته شد. درواقع کتاب مقدّس مسیحیان، به یک باره تحریف شد.

تولّد تورات

سیده زهرا برقعی

ششم رمضان، سالروز نزول وحی به موسی (ع) است؛ نزول تورات مقدس که پیام پروردگار برای یهودیان بود. پیروان موسی (ع) از زبان شیوا و رسای موسی (ع) پیام پروردگارشان را می شنیدند. آنها باور داشتند که این کلمه ها از جنس کلمه های ساده ی روزمره ی خودشان نیست. جنس این کلمه ها فرق می کرد. رگه هایی از نور در این واژه ها موج می زد. این ها را موسی (ع) برای امّتش آورده بود.

یهودیان، سالروز نزول تورات را «عید شاووعوت» می نامند. در این روز تورات در کوه سینا بر حضرت موسی (ع) نازل شد و یهودیان آن را توسط کاتبانشان نوشتند. اگرچه کم کم این تورات اصلی، جایش را به کلمه های تحریف شده ای داد که رنگ وبوی کتاب اصلی را هم نداشتند؛ اما سالروز نزول تورات برای یهودیان یک عید بزرگ و مهم است. هرساله در شب اوّل این عید، کلیمیان در کنیساها گرد هم می آیند و با خواندن دعاهای مخصوص و انجام مراسم ویژه، در انتظار سپیده ی صبح می مانند تا همانند اجداد خود در بیابان سینا، با طلوع آفتاب، تورات را دریافت کنند. آنان به هنگام صبح و پس از نماز، تورات را با شادی از جایگاه خارج کرده و می خوانند.

در برخی از جامعه های یهودی مرسوم است که محیط کنیسا را برای «روز شاووعوت» با گُل و سبزه تزئین کرده و به شکل جالبی آن را می آرایند. انجام این کار به دو علت است؛ اوّل آن که شاووعوت روز درختان میوه است؛ دوم به یادبود کوه سینا که اطراف آن در روز شاووعوت از سبزه و گیاه پوشیده شده و مراتع سبز و خرّمی داشت.

به هرحال کتاب آسمانی برای پیروان هر دین، بسیار بااهمّیت است. یهودیان نیز برای گرامی داشت کتاب مقدّسشان، جشن ها و برنامه های گوناگونی دارند. بنابر اعتقاد آنان، پیام تورات با این کلمه ها آغاز شده است:

۱. من هستم خداوند، خالق تو، که تو را از سرزمین مصر و از خانه ی بردگی بیرون آوردم.

۲. تو را معبودان دیگری غیر از من نباشد؛ نسازی برای خود شکل تراشیده (بُت) و هرگونه تمثالی.

۳. نام خداوند خالق خود را به باطل جاری منما؛ زیرا کسی را که نام او را به باطل ببرد، بدون مجازات نخواهد گذاشت.

البته در قرآن آمده است که خداوند هنگام وحی تورات به موسی (ع) می فرماید: «ای موسی! من تو را با رسالت های خویش، و با سخن گفتنم (با تو)، بر مردم برتری دادم و برگزیدم پس آن چه را به تو داده ام، بگیر و از شکرگزاران باش! و برای او در الواح، اندرزی از هرموضوعی نوشتیم و بیانی از هرچیز کردیم؛ پس آن را با جدّیت بگیر! و به قوم خود بگو: به نیکوترین آنها عمل کنند! (و آنها که به مخالفت برخیزند، کیفرشان دوزخ است) و به زودی جایگاه فاسقان را به شما نشان خواهم داد!» (اعراف/ ۱۴۴ و ۱۴۵)

بیایید تصوّر کنیم یهودیان پس از شنیدن پیام پروردگارشان از زبان موسی (ع) چه احساسی داشتند. اینکه خداوند برای تو پیام مخصوصی بفرستد، حس فوق العاده ای است. این که ببینی پیامبری هست که پیام حق را برای تو بیاورد، ترجمه کند و در جامعه ات پیاده کند، به آدم حس خوبِ عزّت و سربلندی می دهد. پیروان موسی (ع) هم همین احساس را داشتند. آنها برای هم دیگر این کلمه های نورانی را می خواندند و سعی می کردند از برکنند. متأسّفانه تحریف این دین و نابودی توراتِ اصلی، این لذّت را برای یهودیان ماندگار نکرد؛ امّا آن ها برای این روز، یعنی عید شاووعوت ارزش فراوانی قائلند.

این که هم قرآن، هم تورات و هم انجیل در ماه رمضان نازل شده اند، نشان دهنده ی اهمیت بسیار این ماه از گذشته تا اکنون است.

معرّفی دعای ابوحمزه ی ثمالی

زینب جعفری

«ای آمرزنده ی هرچه گناه، به نور تو بود که ما هدایت شدیم و به کمک فضل تو به قله ی استغنا رسیدیم و شب و روز را در بستر نعمت های تو گذراندیم. اینک این کوله بار گناهان ماست پیشِ روی تو و این هم دست های توبه و استغفار ماست که به سوی تو دراز شده. تو با نعمت هایت دست دوستی به سوی ما دراز کردی، ولی ما با گناهانمان به آتش دشمنی دامن زدیم. ازیک سو خوبی های تو بود که بر ما فرود می آمد و ازاین سو بدی های ما بود که به سوی تو صعود می کرد. تو از ازل، خداوند کریم بوده ای و همیشه چنین خواهی بود.

این ها فرازی از دعای ابوحمزه ی ثمالی است؛ طولانی ترین دعای سحر ماه مبارک رمضان که ابوحمزه ی ثمالی آن را از امام سجاد (ع) نقل کرده است. او مردی از کوفه بود. علت شهرت او به ثمالی، سکونتش در محله ی قبیله ی ثماله است. او از محضر چهار امام (امام سجاد، امام محمدباقر، امام صادق و امام موسی کاظم علیهم السلام ) کسب فیض کرده است. مقام و موقعیت او در نزد امام صادق (ع) آن چنان بود که امّا او را سلمانِ عصر خود نامید و خطاب به او فرمود: «هرگاه تو را می بینم، احساس آرامش می کنم.»[۱] امام رضا (ع) همه او را لقمانِ عصر خود نامیده است.[۲] ابوحمزه از اصحاب خاصّ امام سجاد (ع) بود، نزدیکی او با امام سجاد (ع) به حدّی بود که از محلّ دفن حضرت علی (ع) آگاه بود. مرقد حضرت علی (ع) تا دوره ی حکومت «هارون الرشید» که هم زمان با امامت امام صادق (ع) می باشد، مخفی بود؛ چون امکان اهانت و بی احترامی به پیکر آن امام وجود داشت. امّا آن چه باعث ماندگاری نام ابوحمزه شد، نقل دعایی است که امام سجاد (ع) آن را در سحرهای ماه مبارک رمضان می خوانده است. علت نام گذاری دعا به ابوحمزه ی ثمالی برای این است که او روایت گر آن بوده است.

معرّفی دعای جوشن کبیر

زینب جعفری

«ای خدایی که محبوب چشم های گریان هستی؛ ای خدایی که آقای توکّل کنندگان هستی؛ ای خدایی که گمراهان را هدایت می کنی؛ ای خدایی که یاور و دوست دار اهل ایمان هستی؛ ای خدایی که مونس کسی می شوی که به یادت باشد؛ ای خدایی که به فریاد کسانی که ستم دیده اند، می رسی… من به تو پناه آورده ام. بر محمد(ص) و خاندانش درود فرست و ما را از آتش خشم و قهرت رها کن ای پروردگار من…. »

این ها فرازی از دعای جوشن کبیر است که امام سجاد (ع) آن را از پیامبر گرامی اسلام (ص) نقل کرده است. در یکی از جنگ ها بر تن رسول خدا جوشن سنگینی بود که بدن آن حضرت را به درد می آورد. جبرئیل بر او نازل شد و فرمود: «ای محمد! پروردگارت سلام می رساند و می فرماید این دعا را بخوانید و زره را از تن درآورید.» برای همین این دعا جوشن نامیده شد. جوشن به معنی زره است و سبب نام گذاری این دعا به جوشن کبیر آن است که این دعا در برابر بلاها و آسیب های دنیایی و اخروی محافظ خوبی است. هرکس این دعا را با نیّت در اوّل ماه رمضان بخواند، خداوند توفیق درک لیله القدر را به او می دهد و برای او هفتاد هزار فرشته می آفریند که تسبیح خدا را می کنند و پاداش و ثوابش را برای او می نویسند. هرکس این دعا را سه مرتبه در ماه رمضان بخواند، خداوند جسدش را به آتش جهنم حرام کرده، بهشت را بر او واجب می نماید.

معرّفی دعای جوشن کبیر

زینب جعفری

«ای خدایی که محبوب چشم های گریان هستی؛ ای خدایی که آقای توکّل کنندگان هستی؛ ای خدایی که گمراهان را هدایت می کنی؛ ای خدایی که یاور و دوست دار اهل ایمان هستی؛ ای خدایی که مونس کسی می شوی که به یادت باشد؛ ای خدایی که به فریاد کسانی که ستم دیده اند، می رسی… من به تو پناه آورده ام. بر محمد(ص) و خاندانش درود فرست و ما را از آتش خشم و قهرت رها کن ای پروردگار من…. »

این ها فرازی از دعای جوشن کبیر است که امام سجاد (ع) آن را از پیامبر گرامی اسلام (ص) نقل کرده است. در یکی از جنگ ها بر تن رسول خدا جوشن سنگینی بود که بدن آن حضرت را به درد می آورد. جبرئیل بر او نازل شد و فرمود: «ای محمد! پروردگارت سلام می رساند و می فرماید این دعا را بخوانید و زره را از تن درآورید.» برای همین این دعا جوشن نامیده شد. جوشن به معنی زره است و سبب نام گذاری این دعا به جوشن کبیر آن است که این دعا در برابر بلاها و آسیب های دنیایی و اخروی محافظ خوبی است. هرکس این دعا را با نیّت در اوّل ماه رمضان بخواند، خداوند توفیق درک لیله القدر را به او می دهد و برای او هفتاد هزار فرشته می آفریند که تسبیح خدا را می کنند و پاداش و ثوابش را برای او می نویسند. هرکس این دعا را سه مرتبه در ماه رمضان بخواند، خداوند جسدش را به آتش جهنم حرام کرده، بهشت را بر او واجب می نماید.

رمز جاذبه ی علی

زهرا عبدی

سبب دوستی و محبت علی (ع) در دل ها چیست؟

رمز محبت را هنوز کسی کشف نکرده است؛ یعنی نمی توان آن را فرموله کرد و گفت: اگر چنین شد، چنان می شود و اگر چنان شد چنین؛ ولی البته رمزی دارد. چیزی در محبوب هست که برای محب از نظر زیبایی خیره کننده است و او را به سوی خود می کشد. جاذبه و محبّت در درجات بالا «عشق» نامیده می شود. علی (ع) محبوب دل ها و معشوق انسان هاست.

چرا؟ و در چه جهت؟ فوق العادگی علی (ع) در چیست که عشق ها را برانگیخته و دل ها را به خود شیفته ساخته و رنگ حیاط جاودانی گرفته است و برای همیشه زنده است؟ چرا دل ها همه خود را با او آشنا می بینند و اصلاً او را مرده احساس نمی کنند بلکه زنده می یابند؟

مسلّماً ملاک دوستی او، جسم او نیست؛ زیرا جسم او اکنون در بین ما نیست و ما آن را احساس نکرده ایم. و باز محبت علی (ع) از نوع قهرمان دوستی ای که در همه ی ملّت ها وجود دارد نیست. هم، اشتباه است که بگوییم محبت علی (ع) از راه محبت فضیلت های اخلاقی و انسانی است و حبّ علی، حبّ انسانیت است. درست است که علی (ع) مظهر انسان کامل بود و درست است که انسان نمونه های عالی انسانیت را دوست می دارد؛ امّا اگر علی (ع) همه ی این فضایل انسانی را که داشت، می داشت؛ آن حکمت و آن علم، آن فداکاری ها و ازخود گذشتگی ها، آن تواضع و فروتنی، آن ادب، آن مهربانی و آن عطوفت، آن ضعیف پروری، آن عدالت، آن آزادگی و آزادی خواهی، آن احترام به انسان، آن ایثار، آن شجاعت، آن مروت و مردانگی نسبت به دشمن، و به قول مولوی:

در شجاعت شیر ربا نیستی در مروّت خود که داند کیستی؟

آن سخا و جود و کرم و… اگر همه ی این ها را که داشت، می داشت، امّا رنگ الهی نمی داشت، مسلّماً این قدر که امروز عاطفه انگیز و محبت خیز است، نبود.

علی (ع) از آن نظر محبوب است که پیوند الهی دارد. دل های ما به طور ناخودآگاه در اعماق خویش با حق پیوستگی دارند و چون علی (ع) را آیت بزرگ حق و مظهر صفات حق می یابند، به او عشق می ورزند. در حقیقت پشتوانه ی عشق علی (ع) پیوند جان ها با حضرت حق است که برای همیشه در فطرت ها نهاده شده، و چون فطرت ها جاودانی است، مِهرعلی (ع) نیز جاودان است.

نقطه های روشن در وجود علی (ع) بسیار است؛ امّا آن چه برای همیشه او را درخشنده و تابان قرارداده است، ایمان و اخلاص اوست و آن است که به وی جذبه ی الهی داده است.

اما گروهی دنیا را برگزیدند و در مقابل عدل و عدم انعطاف علی (ع) تاب نیاوردند و عاقبت دست جمود ها و رکودها از آست