پاورپوینت کامل خودآرایی و محیطآرایی در ایران باستان ۷۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خودآرایی و محیطآرایی در ایران باستان ۷۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خودآرایی و محیطآرایی در ایران باستان ۷۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خودآرایی و محیطآرایی در ایران باستان ۷۵ اسلاید در PowerPoint :

۷۲

وقتی سخن از آرایه های زندگی به میان می آید، بی اختیار به سرزمین کهنی می اندیشم که ازدیرباز، مهد کهن ترین تمدّن های بشری بوده و عظیم ترین حوادث تاریخی در آن، شکل گرفته اند. سرزمینی که آن را به عنوان مهد قانون شناخته اند و آن قدر این خصیصه شاخص بوده که ملل دنیای کهن از آن، ضرب المثلی ساخته بودند و به هر چیز که ثابت و استوار بود و تغییر و دیگرگونی در آن راه نداشت، به طعنه «قانون پارسی» می گفتند. قانونی که نشان و اصل اوّل مدنیّت به شمار می رفت. مورّخان دنیای کهن، چه یونانیان، چه رومیان و چه اعراب، از ایران و ایرانیان، چنین یاد کرده اند: مردمانی که سخت پای بند به اصول اخلاق اند و آراسته به بهترین و برترین صفات و خصایص انسانی. این مردمان، جامه های آراسته و زیبا بر تن می کنند؛ در شکیبایی و پایداری، شهره آفاق اند و وقتی سخن از کیانشان به میان آید، از بذل جان، دریغ نمی ورزند. نسبت به اسیران و زخمیان در میدان کارزار، چونان پدری با فرزند رفتار می کنند؛ تو گویی خداوند در وجودشان هزاران کاریز از عشق و معنویت به ودیعه نهاده است. مردمان ایران زمین، نیکوسرشت اند و بدخواهی در دل آنان راه ندارد. ایرانیان، مردمانی هنرمند و هنر دوست اند و بی شک خداوندان شعر و شعورند و هنر در زندگی روزمرّه آنها جای ویژه دارد. چه در سفالینه هایشان و چه در حجّاری هایی که در دل کوه ها نموده اند، عظیم ترین آثار و شگفتی های هنری را پدید آورده اند که اعجاب و تحسین هر بیننده ای را برمی انگیزد. در این مقاله سعی شده است آنچه از آداب و رسوم و هنر رفتار مردمان ایران پیش از اسلام به دست ما رسیده، از زاویه موضوع این دفتر (آراستگی) مورد بررسی قرار گیرد و به طور اجمالی به جلوه های آراستگی در دوره های مختلف عهد کهن، پرداخته شده است.

ناگفته نگذارم که آنچه سیّاحان و مورّخان عهد باستان (مانند: هِرودُت، هِکاته، گِزِنوفون، پلوتارْک، آریستوفانِس، آتِناثیوس، و…) را به اعجابْ وامی داشت، در مرتبه نخست، نه آرایه های ظاهری، بلکه آراستگی ها و پیراستگی های اخلاقی ایرانیان بود. بدین ترتیب، گرویدن این مردم به اسلام و مکتب اهل بیت(ع) – به عنوان آیینی که در آداب زیست و ارزش های والای انسانی حرف آخر را می زند – را باید نتیجه همان پاک نهادی، آزادگی و نیک خویی آنها دانست که بِدان شُهره بوده اند.

اینک، این افتخار، ما را بس که ایرانی هستیم و از نسل مردانِ مرد و وارث یکی از عظیم ترین تمدّن های بشری و دلْ سپرده بهترین دین حضرت دوست!

باشد که قدر خود و کیان خود را نیک بدانیم و گوهر وجودی خود را پاس نهیم!

۱. دوره ماد

اسباب منزل

در آثار مکشوف در تپه سِیَلْک و گنج زیوه لرستان، از هنر مادی برای تزیین ظروف، استفاده شده است. باستان شناسان، در کوه های لرستان، آثار فلزّی و سفالی بسیاری کشف کرده اند که نقش های آن نشانگر مهارت و چیره دستی هنرمندان مادی است(تصویر ۱ و ۲).

هنر معماری و تزیین

از معماری های مادها چیزی برای پژوهشگران، شناخته شده نیست. تنها تعدادی قبور صخره ای متعلّق به آن دوره

می توانند تصویری از معماری آن زمان را به دست دهند. این قبور، دارای تصاویر و تزیینات زیادی هستند. بر سردرِ مقبره ها کنده کاری هایی بر روی سنگ، مشاهده می شود که به آنها زینت خاصی می دهد. در این مقابر و مقابر مشابه، ستون ها و کنده کاری های روی سنگ به چشم می خورد. از این دست کنده کاری ها، در جنوب روسیه تا ماورای قفقاز به گونه ای چشمگیر وجود دارد و مورد توجه خاصّ شرق شناسان است. مادها در سنگ تراشی زبردست بودند و نقش های صخره ای بر جا مانده از آنها، سختی کار و هنرمندی آنان را نشان می دهد، مثل نقش خورشیدی که در حال پرتوفشانی

است. این نقش بر بالای سردرِ مقبره ای بین کرمانشاه و همدان، کنده کاری شده است. یکی از زیباترین و شگفت انگیزترین اثر این دوره، دِژ مرکزی اِکباتانه (همدان) با هفت دیوار متّحدالمرکز است که هر یک بلندتر از قبلی و به رنگ های سفید و سیاه و سرخ و آبی و زرد و قهوه ای و کنگره های آنها نیز نقره فام و زردْفام بودند و هر دژ داخلی بلندتر از دژ خارجی آن بوده است. درون آن از چوب سِدر و سَروْ ساخته شده بود و تیرهای سقف و ستون های سردر و دالان ها با صفحات طلا پوشیده شده بودند و پوشش سفال ها از نقره خالص بود.

از نمونه آثار سنگی می توان به «شیر سنگی» که در همدان است، اشاره نمود. این شیر تا سال ۱۹۳۰ میلادی سالم بود؛ ولی پس از این تاریخ، صدماتی دیده است.

باغ ه

باغ های زیبای ایران در این دوره چنان زبانزد عام و خاص بودند که حتی باغ های معلَّق بابِل (که یکی از عجایب هفت گانه عهد کهن محسوب می شد) را تقلیدی از باغ های عهد مادی در ایران می دانند. به این باغ ها «پردیس» می گفتند که به معنای «بهشت» است. سرسبزی و شکوه و عظمت این باغ ها هر بیننده ای را به تحسین وا می داشت.

زیورآلات

در آثار طلا و نقره ای که از این دوره برجا مانده است، زیورآلاتی مشاهده می شود، مثلاً سینه ریزی که از گنجینه زیوه (در لرستان) به دست آمده و در آن می توان اشکال واقعی و تخیّلی حیوانات را مشاهده کرد. در این سینه ریز، از طلای خالص استفاده شده و نقوشی در نهایتِ ظرافت و دقّت بر آن، ترسیم شده اند. در ساخت سینه ریزها، النگوها و گوشواره ها از نقش سر حیوانات عجیب و غریب، یاری می گرفتند. در ساخت این زیورآلات، با ابزارهای بسیار دقیق و مفتول های نوک تیز، تصاویری از جانوران و گیاهان (به صورت شاخه ها و گل ها) قلم کاری شده است. زیورسازان این دوره آن قدر چیره دست بودند که گاه و بی گاه از آثار یا سبک آنها در ساختن کاخ ها و اشیای عهد هخامنشی استفاده می شد (تصاویر ۳ و ۴ و ۵ و ۶).

کفش و لباس

در این دوره، تفاوت هایی در لباس های افراد، دیده می شود. این تفاوت ها نه تنها نشانگر تعلّق آنها به طبقه ای خاص، بلکه نشانگر حد و مرز قبایل مختلف نیز بوده است.

مادی ها معمولاً بر کمر خود، شمشیری کوتاه و بر روی سر، کلاهی به شکل بَشلیق(کلاه سرداری) و چکمه بلندی نیز بر پا داشتند.

لباس های عامه مردم در این دوره شباهت بسیار زیادی

به مردمان خِطّه کردستان در زمان حال داشته است. اعیان و اشراف، لباس های بسیار مجلَّل و شکیلی بر تن داشتند، تا آن جا که برخی از مورّخان، لباس های مردم مرفّه و اعیان عهد هخامنشی را تا حدّ زیادی برگفته از لباس های این عهد می دانند.

عامه مردم ماد، روی نیم تنه و پیراهنی آستین کوتاه (تا زانو)، پوستی افکنده، آن را بر شانه چپ، استوار می ساختند و گاهی هم پوست را از زیر کمربند، رد می کردند. مردم ثروتمند، پوست یوزپلنگ و مستمندان پوست گوسفند به کار می بردند. رسمِ افکندنِ پوست بر شانه، تا امروز نیز در میان شبانان کوهستان های آذربایجانْ محفوظ مانده است.

۲. اسباب منزل

در گنجینه هخامنشی که از پاسارگاد (در نزدیکی شیراز) به دست آمده و متعلق به سده های چهار و پنج پیش از میلاد مسیح است، قاشقی از جنس نقره در نهایتِ ظرافت هست که دسته آن، خمیده و به تندیس سریک مرغابی ختم می شود و جزئیات سرِ پرنده، به ظرافتِ تمام در آن، نشان داده شده اند و سر مرغابی با پیچ و تابی خیال انگیز به طرف دسته قاشق برگشته است (تصویر ۷ و ۸ و ۹). البته و به یقین، در دوره هخامنشی، ظروف سفالی نیز ساخته می شده که امروزه به ندرت چیزی از آنها باقی مانده است. نمونه هایی از ظروف که از جنس مس و نقره بوده اند و تا به امروز نیز ظرافت و زیبایی خود را به خوبی حفظ کرده اند، نشان می دهند که ایرانیان در آن عهد، تا به چه حد به هنر و نقش آن در زیبایی وسایل زندگی اهمیت می داده اند. اکثر ظروف از نظر شکل و ساخت و پرداخت، بسیار استادانه و ماهرانه شکل گرفته اند. دسته ظروف، اغلب به تندیس سر یک حیوان، منتهی می شود. در ملاقه ها و صافی ها بیشتر به سر مرغابی بر می خوریم؛ اما گاهی سر تزیین شده گوساله نیز به چشم می خورَد. دسته بلند یک تابه «کُندُر دود» نیز به سر یک مرغابی ختم می شود و در کنار این کندر دود، عودسوزهای پر نقش و زیبایی را می بینیم که نمونه های بُرنزی آن تا به امروز برجای مانده است.

ظروف

از زیباترین و شکیل ترین ظروف این دوره می توان به ظروف مشهور به «پوست تخم مرغی» اشاره کرد. ضخامت این سفالینه ها نهایتاً دو و نیم میلی متر است و سطح آنها بسیار صاف و صیقلی است.

تصاویری از ظروف زرین و سیمین این دوره را می توان در پلّکانِ نگاردار آپادانا (در تخت جمشید) دید که به وسیله ملل مختلف، حمل می شود. تُنگ بلندی که دو دسته دارد، حاکی از هنر و اهمیت و نقش آن در آراستگی زندگی است. یکی از دسته ها که لوله تنگ هم محسوب می شود، خاص هنر پارسی است. در این دوره، دستگیره ها اغلب به صورت زیبایی به شکل جانوران و موجودات افسانه ای ساخته می شدند. اغلب ظروف، روکشی از بُرنز، طلا و نقره داشتند و گاه جنس آنها فقط از طلای ناب بوده است. برای تزیین ظروف، اغلب از تصویر نیلوفر آبی و نخل، استفاده می شد(تصویر ۱۰ و ۱۱ و ۱۲).

امّا درباره ظروف سنگی این دوره باید گفت که سطح کاملاً صیقلی و طراحی عالی، از ظروف سنگی شاه کارهای بدیلی پدید آورده است. برخی که با سر حیوانات، تزیین شده اند، بیش از بقیه چشم گیراند. مثلاً غازها و قوها با گردنِ دراز از حاشیه گرداگرد کاسه، به بیرون می نگرند. شیر هم در میان انواع حیوانات تزیینی، طرف توجه خاصّ صنعتگران این عصر بوده است. ظروف سنگی فراوانی دارای نقوش حیوان است. گاهی پایه ظرفی به صورت پنجه شیر، ساخته شده است.

در این دوره، گویا ارزش ظروف شیشه ای بیش از ظروف زرّین و سیمین بوده است. شیشه صاف و بی رنگ، از اختراعات ایرانیان بوده و تولید آن در غرب ایران و در بین النهرین، صورت می گرفته است. حتی روی این شیشه ها نقش هایی ایجاد می کرده اند که به صورت شیارهای افقی و عمودی بوده است. حتی تزیین با نقوش نخل و نیلوفر نیز در لبه آنها وجود دارد. همچنین گلدان ها و قَرّابه (صُراحی)هایی از این دوره به دست آمده اند که از جنس شیشه اند و دسته هایشان به شکل جانوران ساخته شده است. اینها گران ترین نوع ظروف بوده اند و اهمیت و قیمت آنها افزون بر طلا و نقره بوده است.

لباس

لباس بلند و پرچین این دوره، مشخصّه ای است متعلّق به هخامنشیان. آنها معتقد بودند که لباس بلند، نقص بدن را می پوشانَد و آدمی را زیبا و بلند نشان می دهد. این لباس ها در هر طرف، چهار چین داشت و دامن آن در پس و پیش به صورت نیم قوسی کامل بود که گوشه های آن به سمت

بالا کشیده می شد و در دو پهلو کوتاه تر بود. این لباس ها با نوارهای پلیسه تزیین می شدند. همچنین با لباس هایی سر و کار داریم که در نوع درجه یک خود، از سه نوع پارچه مختلف، تشکیل شده اند. در لباس نگهبانان شوش، پارچه قسمت بالا و پایین، هم نقش اند و بی دلیل نیست که لباس را نوعی خلعت شاهانه و بلکه بزرگ ترین هدیه محسوب می کردند. پارچه لباس ها به نقش دایره هایی با برگ و گل، تزیین شده بود و سوزن دوزی های فراوانی روی لباس ها به چشم می خورْد که گاه زربافت و گاه گل بافت بودند و حتی حقوق زنان خیّاط در کارگاه های خیّاطی بر اساس نوع لباسی که می دوختند، تعیین می شد: ۱ – خیّاطان لباس های ساده، ۲ – خیّاطان لباس های ظریف، ۳ – خیّاطان لباس های بسیار ظریف.

برخی معتقدند که آتن، استفاده از ابریشم را از ایران آموخت و البته این اعتقاد، احتمالی قریب به یقین است. در این دوره، از ابریشم برای تزیین لباس های گران بها استفاده می شده است. پارچه های پشمی نیز جزو لباس های ظریف محسوب می شدند. این پارچه ها با تکنیک گوبْلَن و بسیار پرنقش و نگار بافته می شده اند (تصویر ۱۳). نوعی پارچه دیگر نیز در این دوره معمول بوده که نقش آن، دژهایی در مربع های کوچک است. این دژها