پاورپوینت کامل عصر پریشانی ۲۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عصر پریشانی ۲۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عصر پریشانی ۲۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل عصر پریشانی ۲۹ اسلاید در PowerPoint :

۶۱

برخی افراد همواره، نقاب بر چهره زده خود را پشت پرده جهالت پنهان می کنند؛ گویی از «خودِ» واقعی شان واهمه دارند. از
سوی دیگر، خود ما نیز کارهایی را در جهت تأمین رضایت خاطر «دیگران» انجام می دهیم و در عین حال وانمود
می کنیم همه چیز به خوبی پیش می رود (تا وجهه خانواده حفظ شود) و سپس شروع به سرزنش کسانی می کنیم که ما
را وادار به انجام دادن این کارها کرده اند. این «دیگران» چه کسانی هستند که ما همه چیز را به آنها نسبت می دهیم؟
اعضای خانواده، همسایه ها، دوستان، نظام اجتماعی یا خدایان!؟ امّا واقعیت این است که همان موقع نیز در اعماق
وجودمان احساسات درونی مان را به خوبی می شناسیم؛ نوعی حس اضطراب و تشویش یا حس خوشایندی که از نبود
عزّت نفس، ناشی می شود.

هنگامی که به اطراف می نگریم و همه چیز را آشفته و بی نظم می بینیم، دیگران را مقصر می دانیم که ممکن است
دولت، نظام یا آن دسته عوامل استبدادی باشد که ما را در چنین موقعیتی قرار داده اند، در حالی که نمی دانیم آشفتگی
در درجه اول از افکارمان آغاز می شود و سپس گسترش می یابد. روی هم رفته، رویارویی با حقیقت و پذیرفتن آن با
فکر و آغوش باز، شهامت بسیاری را می طلبد. به محض این که با حقیقت مواجه می شویم، به آرامش واقعی نزدیک تر
می شویم؛ زیرا حقیقت، یگانه است، بنابراین راه دیگری وجود نخواهد داشت؛ امّا برای یافتن حقیقت، گاهی اوقات،
گمان می کنیم باید راه طولانی ای را بپیماییم، امّا نه، نیاز نیست راه دوری برویم یا برای کشف لایه های آشکار قوانین
پیچیده بکوشیم، و پرده از اسرار در کتاب ها یا مکان های مقدس برداریم. چیزی که در جستجویش هستیم، درست
همین جاست، در عمق ذهنمان. تنها چیزی که لازم است، برقراری ارتباط با «خودِ واقعی» است. فقط اگر کمی تواضع
در پیش گیریم و برای تمام نعمات الهی ـ که خداوند، روی زمین قرار داده است ـ احترام بیشتری قائل باشیم و از خشم،
دشمن و حسادت ـ که باعث آشفتگی ذهن می شوند ـ بپرهیزیم، آن موقع، شاید به حقیقت، نزدیک تر شویم. البته
راه های بسیاری برای دستیابی به حقیقت وجود دارد؛ امّا نهایتاً همه مسیرها به یک جا ختم می شوند.

کلید رسیدن به آرامش ذهن را کجا می توان یافت؟ تنها اگر صادقانه به درونمان بنگریم، آن را در ذهن، روح و
جسممان خواهیم یافت. پاسخ تمام سؤالاتمان در وجود تک تک ما نهاده شده است. بذر حکمت در قلب هامان
گذاشته شده و این، وظیفه خود ماست تا راه هایی برای بهره گرفتن از آن بیابیم؛ امّا ممکن است این جواب در مقابل
پیچیدگی انسان، بسیار ساده به نظر برسد، ولی درک این موضوع به عبادت بی قید و شرط خدا و تلاش بسیار نیاز دارد.
باید خود را به دست حقیقت سپرد!

گاهی اوقاتْ ممکن است بگوییم امّا من می خواهم چنین و چنان شوم، و تنها اگر این مقدار پول یا آن شغل را داشتم و
یا صاحب آن موقعیت بودم و چنان زن یا شوهری داشتم، واقعاً دیگر از دست همه مشکلات خلاص می شدم و غمی
نداشتم؛ امّا من به شما می گویم که همه اینها توهمی بیش نیست. تا خود را از زندان خردمندی یا در اصطلاح
روان شناسی «من» رها نسازید، نمی توانید آرامش و امنیت را در هیچ کجای این سیاره بیابید. باید از همین جا شروع
کرد، جایی که ایستاده اید؛ از «خود واقعی تان». همه چیز در اعماق ذهنتان است.

مشکلات من همواره از خواسته های بی شمار و خودخواهانه ام ناشی می شود؛ چرا که دائماً آنها را در ذهن دارم و
آثارشان در رفتار و کابوس هایم نمایان می شوند. به علاوه، ترس، ریشه بسیاری از کابوس هایم است. ترس از آینده،
ترس از این که در دوران پیری از لحاظ مالی تأمین نباشم (البته اگر به آن برسم)، ترس از دست دادن آنچه دارم یا
خواهم داشت مثلاً موقعیت اجتماعی و اقتصادی در دنیا و نیز ترس از آشکار شدن نقاط ضعفم بر دیگران، همه این
عوامل، مرا وادار می سازند که همواره نقابی بر چهره داشته باشم و تصویر کاذبی از خودم خلق کنم. همین، موجب
می شود آرامش را از دست بدهم و برای رسیدن به خواسته های ذهنی ام دست به مبارزه بزنم. گرچه می دانم در جاده
پر پیچ و خمی گام برمی دارم، امّا با آرامش خاطر حتی بیشتر می روم و گمان می کنم کار درستی انجام می دهم.

نمی خواهم خارق العاده باشم: فردی متموّل و صاحب نام! در عینِ حال نمی خواهم جاده آرامش و شادمانی را به تنهایی
بپیمایم. بنابراین، نهایت تلاشم را می کنم تا کیفیت زندگی ام را بهبود بخشم. در نتیجه می کوشم تا شریکی بیابم تا
در این راه، همراهی ام کند، در جاده خیالیِ آرامش و شادی. امّا او «کارهای» خودش را دارد. به علاوه