پاورپوینت کامل خلیج فارس، میراث معنوی ایرانیان ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خلیج فارس، میراث معنوی ایرانیان ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خلیج فارس، میراث معنوی ایرانیان ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خلیج فارس، میراث معنوی ایرانیان ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

۳۸

هنگامی که سخن از میراث معنوی و مؤلّفه های آن به میان
می آید، ناخودآگاه ، ذهن انسان به سوی مفاهیمی چون: زبان،
ادبیات، موسیقی، صنایع دستی، بازی های محلّی ، آداب و رسوم
و آیین ها و … کشیده می شود. امّا تا به حال ، هیچ فکر کرده اید که
گاهی حتی یک نام ، به تنهایی می تواند میراث معنوی یک
سرزمین به شمار آید.

بعضی از اسامی ، آن قدر کهن، ریشه دار و جا افتاده اند که
نمی توان به آسانی از کنار آنها عبور نمود و آنها را جزو میراث
معنوی مردمان یک سرزمین ، به حساب نیاورد. نام «خلیج
فارس» نیز یکی از همین نمونه هاست که ریشه در تمدن ایرانی
دارد و قرن های متمادی است که بر این گستره آبی سایه افکنده
و هزاران سال است که جهانیان ، این خلیج را با نام خلیج فارس
می شناسند.

مشخّصات جغرافیایی خلیج فارس

خلیج فارس، دریایی است بین ایران و شبه جزیره عربستان، به
طول حدود ۸۰۰ کیلومتر که از اروند رود ، به طرف جنوب شرقی تا
شبه جزیره مَسَندام در عُمان امتداد دارد و از طریق تنگه هرمز با
دریای عمان و سپس با اقیانوس هند، ارتباط می یابد. عمق آن
به ندرت از ۹۰ متر فراتر می رود و عمیق ترین قسمت آن، در
نزدیکی رأس مسندام با عمق ۱۸۰ متر است.

وجه تسمیه خلیج فارس

پیشینیان ، در نام گذاری سرزمین ها، رودها، کوه ها و دریاها،
اصولی را رعایت نموده و به کار برده اند، بدین ترتیب که نام
ایل ها، طایفه ها و اقوام هر ناحیه یا منطقه را به سرزمین آنها
اطلاق می نموده اند و نام بیشتر رودها از رنگ آنها و اسم اغلب
کوه ها در همانند بودن آنها به اجسام دیگر گرفته شده است ، امّا
در نام گذاری دریاها از اصلِ محکم تر و پسندیده تری پیروی
شده و تقریباً دریاها همیشه به نام کشور و سرزمینی که در مجاور
و پیرامون آن قرار داشته اند نامیده شده اند ، مانند اقیانوس هند،
دریای چین، خلیج فارس، خلیج مکزیک و … .

قدیمی ترین نام این خلیج به موجب یکی از کتیبه های
آشوری، «نارمَرَتو (nar marratu)» به معنای «رود تلخ» است
که آشوریان پیش از تسلّط ایرانیان آریایی نژاد بر فلات ایران،
این نام را بدان داده بودند.

در سنگ نبشته داریوش بزرگ هخامنشی، به دست آمده در
تلّ المسحوته یا المسخوته مصر نیز در عبارت «درایه تیه هچا
پارسا آیی تی (draya tya haca parsa aity)» یعنی
«دریایی که از پارس می رود (یا سر می گیرد)»، نام «دریای
پارس» آمده است. پژوهشگران جغرافیای تاریخی، دریای
پارس را شامل همه آب های حدّ فاصل مَصَبّ رود سِند و
اروند رود می دانند که خلیج فارس و دریای عمان را در
بر می گیرد.

فلاویوس آریانوس (flavius arrianus) ، تاریخ نگار
یونانی که در سده دوم قبل از میلاد می زیسته ، در کتاب
«آنابازیس یا تاریخ سفرهای جنگی اسکندر»، نام «پرسیکون
کاایتاس (persikon kaitas)» را که ترجمه دقیق و درست
خلیج فارس است، بر این دریا نهاده است.

بنا بر این ، با توجه به آثار تاریخی به جا مانده از سده های
قبل از میلاد مسیح (بعد از حکومت عیلام و تشکیل حکومت
مادها و هخامنشیان تا دوره اسلامی و عصر حاضر) ، این خلیج،
همیشه و در تمام نقشه ها و نوشته های مورّخان (نظیر: طبری،
مسعودی و ابن قُتیبه) با اسامی: خلیج فارس، دریای پارس،
خلیج العجم و البحر الفارسی نامیده شده است . جغرافیا نویسان
مسلمان و عرب (نظیر : ابن فقیه، ابن حوقَل، اصطخری، مَقدِسی،
حَمَوی و بَکری) نیز – که آثارشان را در میانه قرن های سوم تا
نهم هجری پدید آورده اند – این خلیج را به همین گونه
نامیده اند بدین ترتیب ، و هیچ گونه شک و شُبهه ای در نام این
خلیج کهن و میراث جاویدان سرزمین ایران وجود ندارد.

حاکمیت خلیج فارس در طول تاریخ

قبل اسلام

عیلامیان از هزاره سوم قبل از میلاد، صدها سال از دریای پارس
به عنوان راه ارتباطی و از بندر بوشهر و جزیره خارک برای
حکمروایی بر کرانه ها و جزایر دریای پارس استفاده می کردند .
پیش از عیلامیان، پیشدادیان بودند که برای اوّلین بار به ساختن
کشتی پرداخته ، به گشت در شهرهای ساحل دریای پارس
مشغول شدند. کیانیان نیز قبل از عیلامیان، به فرمان کیکاووس
به همراهی رستم، جهت لشکرکشی و جنگ با شاه هاماوَران
(یمن) از دریای پارس استفاده نموده اند که فردوسی نیز در
شاهنامه به این لشکرکشی اشاره نموده است:

بفرمود تا بر نشیند سپاه

پی رزم هاماوران، کینه خواه

سوی ژرف دریا بیامد به جنگ

که بر خشک بر بود ره با درنگ

به کشتی و زورق سپاهی گران

رسیدند نزدیک هاماوران.

در آغاز سده هشتم قبل از میلاد، مادها بودند که بر این دریا
حکمرانی می کردند و بعد از آنها هخامنشیان، با انگیزه
کشورگشایی بیشتر و نگه داری مستعمرات دریایی و برقرار نگاه
داشتن ارتباط دولت مرکزی با ممالک آن سوی آب ها، متوجه
اهمیت نیروی دریایی گردیدند. در این دوران بود که نیروی
دریایی ایرانیان به اوج قدرت خود رسید و تمام کرانه ها و جزایر
دریای پارس ، زیر نفوذ کشتی های ناخدایان ایرانی قرار گرفت.

با حمله اسکندر به ایران و سقوط هخامنشیان، سلسله
مقدونی نژادِ سلوکیان در ایران پا گرفت؛ امّا به زودی اشکانیان
توانستند با شکست سلوکیان بر ایران تسلّط یابند . کار بزرگ
سلسله اشکانی، پاسداری از دریای پارس و بین النهرین در برابر
یورش رومیان بود. دولت اشکانی ، هزینه جنگ های پیاپی با
رومیان را از محل درآمد بازرگانی دریای پارس تأمین می کرد. با
روی کار آمدن ساسانیان، خلیج فارس و دریای مُکران (عمان)
به مرکز عمده فعالیت های بازرگانی تبدیل شد، به طوری که در
زمان اردشیر بابکان (سردودمان سلسله ساسانی)، چندین بندر
بر کرانه های دریای پارس بنا گردید که از مهم ترین آنها بندر
«اُبُلّه» در نزدیکی بصره و بر دهانه خلیج فارس بود . این بندر که
تا چند سده پس از ظهور اسلام از بنادر معروف و معتبر
خلیج فارس بود ، در یورش مغولان به ایران ، ویران شد.

پس از اسلام

در نخستین سال های حکومت اسلامی، کرانه های هر دو سوی
دریای پارس ، به تصرّف مسلمانان درآمد. به گفته بلاذُری،
مؤلف کتاب «فتوح البلدان» ، در این زمان، بیشتر مردم کرانه های
دریای پارس، زرتشتی بودند. در سال های بعد و در دوران
خلافت بنی امیه و بنی عباس، منطقه خلیج فارس و سواحل آن،
دستخوش ناآرامی ها و قیام های متعددی شد تا این که سرانجام
با روی کار آمدن نخستین دودمان ایران