پاورپوینت کامل اشتغال زنان در ایران؛ دورنما، چالش ها ۶۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اشتغال زنان در ایران؛ دورنما، چالش ها ۶۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اشتغال زنان در ایران؛ دورنما، چالش ها ۶۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اشتغال زنان در ایران؛ دورنما، چالش ها ۶۵ اسلاید در PowerPoint :

۵۶

اشتغال زنان

در دو قرن اخیر، جهان، شاهد پدیده اجتماعی ـ اقتصادی جدیدی به نام مشارکت زنان در
بازار کار» بوده است. این رخداد، پیامد تغییر و تحوّلات اساسی در رویکردهای
اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی جوامع بشری به مسئله زنان و کار» بوده است.

در کل، دو سوم کارهای انجام شده در جهان را زنان ـ که نیمی از جمعیت جهان را تشکیل
می دهندـ، به عهده دارند. چنانچه به استعدادهای بالقوّه این پتانسیل قوی ـ که انواع
مختلف کارها را چه به صورت رسمی و چه غیررسمی انجام می دهندـ ، توجّه شود، می تواند
آن را به یکی از بزرگ ترین منابع سرمایه گذاری برای کشورهای در حال توسعه تبدیل
کند.

مشارکت زنان ایرانی در بازار کار، صد سال بعد از حضور همتایانشان در جوامع صنعتی
بوده است و این مشارکت، در طول سه دهه اخیر، با نوسان های شدیدی روبه رو شده است.
طبق آمارهای ارائه شده، نرخ مشارکت زنان در بازار کار کشورهای پیشرفته امریکای
شمالی و کانادا، حدود پنجاه درصد است، در حالی که این عدد در کشور های خاورمیانه،
بین یازده تا سیزده درصد است. نرخ اشتغال زنان در ایران، بر اساس آمارهای سازمان
مدیریت و برنامه ریزی، حدود یازده درصد و بر اساس برخی آمارهای غیر رسمی، بالغ بر
سیزده درصد است.

در بررسی عرصه های بین المللی، شاخص رفاه زنان را می توان از سطح آموزش، باروری و
میانگین عمر آنان مشخّص نمود. آمارهای موجود در این زمینه، در کشورهای خاورمیانه و
شمال افریقا، نشانگر پیشرفت های قابل ملاحظه ای بوده است؛ امّا در زمینه مشارکت
زنان در اقتصاد و ارتقای توانمندی آنان در عرصه های سیاسی، شاهد حضور بسیار کم رنگ
این کشورها در این زمینه بوده ایم. این امر را می توان به علّت وجود منابع سرشار
نفتی و بالا بودن سطح درآمدِ غیر از حاصل کار دانست. رونق نفتی ای که در دهه ۱۹۷۰
میلادی در خاورمیانه به وقوع پیوست، موجب افزایش سریع دستمزدهای واقعی شد و افراد
شاغل را قادر ساخت تا بتوانند مخارج بستگان غیر شاغل خود را تا اندازه ای تأمین
نمایند؛ امّا در دهه ۱۹۸۰م، با شروع رکود اقتصادی و افزایش فشارهای اقتصادی بر
خانوارها، اشتغال زنان در بیرون از منزل، ضرورت پیدا کرد. البته ذکر این نکته،
دارای اهمیت است که زنان، همواره در کنار کار و اشتغال رسمی، به امور منزل نیز
پرداخته اند و در قبال آن، هیچ گونه مزدی دریافت نکرده اند. لذا این بخش از
فعّالیت های آنان، در آمارهای رسمی به حساب نمی اید.

در کشورهایی نظیر کشور ما، هم به لحاظ میراث سنّتی و هم به لحاظ واقعیت های فرهنگی
موجود، مردان، تأمین کننده اصلی اقتصاد خانواده هستند. همچنین با توجّه به بعضی از
کارکردهای زنان، از جمله، به دنیا آوردن فرزندان و تغذیه و تربیت آنها و نیز وظایف
زناشویی، در مجموع، زنان، میزان کمتری از مسئولیت کاری و اجتماعی جامعه را بر عهده
دارند و این فرصت را به مردان واگذار می کنند. حال، این پرسش مطرح است که: ایا
زنان، توانایی به دستگیری مشاغل تخصّصی و مدیریتی را در جامعه دارند؟

ایا زنان می توانند؟

در اقتصاد جهانی، با مکانیزه شدن تولید بعد از انقلاب صنعتی، دیگر، قدرت جسمانی،
عامل تعیین کننده برای انجام یافتن بسیاری از امور، به حساب نمی اید. در این میان،
در بسیاری از جوامع، خصوصاً کشورهای آسیایی (از جمله چین)، زنان، سهم به سزایی در
رشد اقتصادی جامعه خود ایفا کرده اند. از سوی دیگر، با خدماتی شدن اقتصاد (از آموزش
و پرورش و بانکداری گرفته تا بهداشت و درمان)، نقش اقتصادی ـ اجتماعی زنان، رشد
به سزایی یافته است.

با نگاهی به وضعیت فعلی بازار کار ایران، می توان دریافت که زنان ایرانی، فاصله
زیادی تا وضعیت مطلوب دارند. در حال حاضر، نرخ مشارکت زنان، حدود یازده درصد و نرخ
بیکاری آنان حدود بیست درصد است. از ترکیب جمعیت فعّال کشور، ۸۵ درصدِ نیروی فعّال
را مردان و فقط پانزده درصدِ آن را زنان تشکیل می دهند؛ امّا این آمار در کشورهای
صنعتی پیشرفته، بسیار متفاوت است. در بعضی از این کشورها، حدود پنجاه درصد نیروی
کار را زنانْ در اختیار دارند و در کشورهای در حال توسعه، در بخش کشاورزی، ۶۷ درصد
از نیروی کار، به زنان اختصاص دارد و ۵۵ درصد محصولات غذایی در جهان را زنان تولید
می کنند. در کشورهای آسیای شرقی ـ که در بخش منسوجات و کالاهای خانگی، رکورددار
صادرات هستندـ، ۷۴ درصد زنان، جزو نیروی کار هستند.

عوامل مؤثّر بر اشتغال زنان

الف. توانمندسازی زنان

صاحب نظران، تعاریف گوناگونی برای توانمندسازی ارائه داده اند. نویسنده کتاب توسعه
و چالش های زنان ایران» می نویسد: توانمندسازی، یعنی این که مردم، به سطحی از
توسعه فردی دست یابند که به آنها امکان انتخابْ بر اساس خواسته های خود را بدهد».
در کل، توانمندسازی، از دو طریقْ امکان پذیر است:

۱.حذف عواملی که مانع فعّالیت های زنان هستند؛

۲. افزایش قابلیت ها و توانایی های زنان.

برای حذف موانع موجود بر سر راه اشتغال زنان، می توان به: رفع تبعیض میان زن و مرد
در بازار کار، دسترسی یکسان داشتن زن و مرد به منابع مالی و آموزشی، برخورداری زنان
از حقّ مالکیت قانونی، مشارکت احتمالی دیگران در نگهداری از کودکانِ زنان شاغل و
تقسیم کار در منزل، اشاره نمود. در نهایت، باید در حفظ سلامت زنان برای ایفای نقش
دوگانه آنان در مقام مادر و مدیر منزل، از سویی و همچنین تقویت نقش اجتماعی آنان از
سوی دیگر، کوشش نمود.

در کل، می توان مهم ترین مانع اجتماعی اشتغال زنان را مسئله آموزش آنان دانست.
زنان، با دشوار شدن راهیابی به مشاغل رسمی، در دستیابی به سطوح آموزشی بالاتر برای
یافتن شغل مناسب تر، سعی کرده اند و همگام با این افزایش سطح تحصیلات، سهم آنان در
بازار کار نیز روند صعودی یافته است. از این رو، چنانچه موانع فرهنگی ای که ریشه در
باورهای سنّتی برخی جوامع دارند، گسترش مشارکت زنان در بازار کار را با مشکل
روبه رو نسازند و موانع موجود، برای حضور آنان در مناصب مدیریتی و مشاغل تخصّصی از
بین برود و اصل شایسته سالاری در پذیرش افراد، مدّ نظر قرار گیرد، می توان امیدوار
بود که زنان تحصیلکرده و لایق ایرانی، در اینده نزدیک، جایگاه واقعی خود را در
بازار کار کشور (بویژه در بخش های مُدرن و مشاغل تخصّصی) به دست آورند. هر چند تا
کنون نیز در بررسی جایگاه زنان ایرانی، کشور ما شاهد حضور زنان تحصیلکرده و متخصّص
در سطوح مختلف (کار و کارآفرینی، تولید علم و فنّاوری، آموزش، خدمات، مدیریت،
فعّالیت های حرفه ای هنری و ادبی و ورزشی و رسانه ای و…) بوده است و این حضور
گسترده، پیامدهای مهمّی داشته است که از جمله مهم ترین آنها می توان به موارد ذیل
اشاره کرد:

۱. بالا رفتن سطح درآمد خانواده.

۲. کاهش بار سرپرستی مردان در خانواده و کاهش فشار اقتصادی بر آنان.

۳. بالارفتن عرضه نیروی کار از سوی زنان و به تبع آن، کاهش هزینه های تولید و خدمات
در کل جامعه.

پس اوّلین قدم، احیای مقام زن ایرانی است و در این راه باید به شایستگی و توانمندی
زنان، ایمان داشت و مسئولیت های متناسب با توانمندی شان را به آنها سپرد و در
نهایت، موانع قانونی را از سر راه اشتغال آنان برداشت؛ زیرا توسعه پایدار، تنها در
گرو مشارکت همه جانبه آحاد ملت (زن و مرد) است.

ب. گسترش زمینه های اشتغال زنان

از آن هنگام که مدیران و کارفرمایان ایرانی، به ضرورت حضور نیروی کار زنان در
بخش های تولیدی و خدماتی پی بردند و زنان را باور کردند، تا زمانی که این حضور، به
صورت گسترده و انبوه در آمد، تحوّلاتی کُند و آهسته، رقم خورده است.

در سال های اخیر، با افزایش سطح تحصیلات زنان در جامعه، نگرش آنها نیز تغییر کرده و
به اهمیت فرصت های از دست رفته، آگاه شده اند. این، خود، موجب کاهش منطقی میزان
باروری و کنترل نرخ رشد جمعیت شده و همچنین تقاضای زنان را برای حضور در بازار کار
و به دست آوردن استقلال مالی، افزایش داده است. در این سال ها، اگرچه همراه با رشد
سطح تحصیلات زنان و بالا رفتن سنّ ازدواج، عرضه نیروی کار زنان افزایش یافته و نرخ
مشارکت آنان از ۱/۹ درصد در سال ۱۳۷۵، به ۸/۱۱ درصد در سال ۱۳۸۲ رسیده است، ولی
فرصت های شغلی آنان با همان سرعت، رشد نکرده است، به گونه ای که نرخ بیکاری زنان
شهری خواستار اشتغال، در عرض هشت سال اخیر، دو برابر و بالغ بر ۵/۲۴ درصد شده است.

در جدول شماره یک، نرخ بیکاری زنان و مردان طی سال های ۱۳۸۰ تا ۱۳۸۴، به تصویر
کشیده شده و پیش بینی آن تا سال ۱۳۸۸ نیز انجام شده است. با مقایسه نرخ بیکاری زنان
و مردان، متوجّه اختلاف ناشی میان این دو جنس می شویم. طبق آمار سال ۱۳۸۴، نرخ
بیکاری مردان، یازده درصد و زنان، هفده درصد بوده است. همچنین از دیگر شاخص های
مهم، نرخ باسوادی است که بر اساس آمارها در سال ۱۳۸۴، حدود ۳/۹۰ درصد مردان کشور،
باسواد بوده اند و این آمار برای زنان، ۸۲ درصد بوده است. بر اساس این جدول، از
معدود شاخص هایی که زنان ایران در آن نسبت به مردان، از وضعیت بهتری برخوردارند،
سنّ امید به زندگی است که این آمار در سال ۱۳۸۸ برای مردان، ۰۷/۶۹ درصد و برای
زنان، ۵/۷۱ درصد، پیش بینی شده است.

مقایسه مردان و زنان ایران

سال – جمعیت کشور -جمعیت نرخ بیکاری -ترکیب جمعیت فعّال- نرخ فعّالیت اقتصادی
-نرخ
باسوادی -سن امید به زندگی

۱۳۸۰ ۹۰/۶۴ ۹۱/۳۲ ۹۹/۳۱ ۹۳/۱۳ ۹/۱۸ ۲۲/۸۴ ۷۸/۱۵ ۸۲/۶۱ ۶۹/۱۱ ۸۴/۸۳ ۸۹/۷۷ ۶۱/۶۷ ۲/۷۲

۱۳۸۱ ۵۱/۶۵ ۳۱/۳۳ ۲۲/۳۲ ۷/۱۱ ۵/۱۷ ۵۱/۸۴ ۴۹/۱۵ ۴/۶۲ ۰/۱۲ ۸/۸۴ ۶/۷۲ ۰۶/۶۸ ۶۹/۷۲

۱۳۸۲ ۹۹/۶۶ ۰۵/۳۴ ۹۳/۳۲ ۱۹/۱۰ ۱۸/۲۰ ۷۹/۸۵ ۲۱/۱۴ ۸/۶۲ ۹/۱۰ ۳/۸۶ ۲/۷۵ ۵/۶۸ ۱۶/۷۳

۱۳۸۳ ۶۵/۶۷ ۳۱/۳۴ ۳۴/۳۳ ۳۰/۱۱ ۸/۱۷ ۶/۸۳ ۴/۱۶ ۵/۶۴ ۹/۱۲ ۰/۸۹ ۰/۸۰ ۰/۶۸ ۸/۷۰

۱۳۸۴* ۴۶/۶۸ ۸۰/۳۴ ۶۶/۳۳ ۰/۱۱ ۰/۱۷ ۵/۸۳ ۵/۱۶ ۰/۶۵ ۹/۱۲ ۳/۹۰ ۰/۸۲ ۴۴/۶۸ ۲۸/۷۱

۱۳۸۸* ۹۰/۷۷ ۷۵/۳۹ ۱۵/۳۸ ۲/۸ ۳/۹ ۳/۸۱ ۷/۱۸ ۲/۶۹ ۲/۱۶ ۰/۹۵ ۰/۸۶ ۰۷/۶۹ ۵/۷۱

*یادداشت : در آمارهای سال ۱۳۸۴، شاخص های نرخ بیکاری، ترکیب جمعیت فعّال، نرخ
فعّالیت اقتصادی، باسوادی و امید به زندگی، پیش بینی واحد تحقیقات ماه نامه اقت