پاورپوینت کامل ایا زندگی، مثل سینماست؟ ۲۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ایا زندگی، مثل سینماست؟ ۲۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ایا زندگی، مثل سینماست؟ ۲۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ایا زندگی، مثل سینماست؟ ۲۲ اسلاید در PowerPoint :

سینما، زندگی است، منتها در ابعاد و اندازه های کوچک تر. سینما، شهری» نیست که
قواعد زندگی روزمره بر آن حاکم باشد؛ بلکه آرمان شهری» است که بر اساس آرزوها،
عقده ها، عقیده ها، کامیابی ها و ناکامی ها،… شکل می گیرد.

پاورپوینت کامل ایا زندگی، مثل سینماست؟ ۲۲ اسلاید در PowerPoint

سینما، بر مسائلی انگشت می گذارد که در زندگی، انگشت شمارند. در یک عمر طبیعی، چند
بار قتل و مرگ اتفاق می افتد؟ چه قدر فضاهای اکشن و تصادفات و جار و جنجال وجود
دارد؟ و سؤال مهم تر: ایا صحنه»هایی که در سینما برای ما جذّاب اند، در زندگی هم
جلوه و جایگاهی دارند؟ ایا حاضریم خود را به جای شخصیت ها بگذاریم؟ به جای آنها
بمیریم، به قتل برسیم و تصادف کنیم؟ شکّی نیست که در زندگی، از صحنه های هیجان آور
سینمایی، فرار می کنیم. پس زندگی، شاید در سینما جاری باشد؛ ولی سینما، زندگی نیست؛
نمی توان سینمایی زندگی کرد. زبان شناسان می گویند: هر متنی (Text) را در بافت و
فضای آن متن (Context) باید خواند و تفسیر کرد. فرهنگ و زبان سینما هم در فضای هنرِ
سینما، خوانده و تفسیر می شود.

شخصیت، در سینما چگونه است؟

در سینمای سرگرم کننده، از فراطبیعت خبری نیست؛ هر آنچه هست، در دست انسان است. در
این سینما، منِ» راستین انسان، همان منِ مادی اوست و منِ ماورای مادی او، به
فراموشی سپرده شده و منِ مادی انسان (گوشت و پوست و استخوان و خون او) با منِ
جانداران دیگر، تفاوت نمی کند.

با این نگاه، انسان های زنده، به اشیای بی جان تبدیل می شوند و با همه احساسات، و
افکار زنده اش، با او معامله کالایی می شود. انسان مادی، چراغ راهش، خداوند نیست.
او کسی است که الاهه هوا و هوس» را به خدایی گرفته است.

امّا در سینمای خدامحور، شخصیت اصلی ـ که درامْ با تصمیمات او پیش می رودـ ، شکل
دیگری دارد. اراده او در طول اراده خداوند، امتداد می یابد و همه چیز را از چشم خدا
می بیند؛ رفتار او رفتاری الهی می شود، حتّی نیازی به رفتار او نیست؛ از چهره
شخصیت، می توان به اسرار درون او پی بُرد.

در این دیدگاه، چهره شخصیت، اینه روح اوست. اگر این صورت، زبان به سخن باز کند، هر
آنچه می گوید، یک دیالوگ سَرسری نیست؛ بلکه نماد و نمود روح اوست.

تئودور درایر (دانای بزرگ سینما) معتقد است که: در جهان، چیزی با چهره انسان، قابل
قیاس نیست. هر چه انسانْ در چهره، عمیق تر شود، روح او خسته نمی شود. هیچ تجربه ای،
هیجان انگیزتر از این نیست که چهره ای را مشاهده کنی که تحت تأثیر اسرار
الهام آمیز، تغییر می یابد و از درون، جان می گیرد. فیلم مصائب ژاندارک» (۱۹۲۸م)
از آثار جاویدان اصالت چهره است.

انسان، در سینمای سرگرم کننده و انسان محور، دیگر خلیفه خدا نیست؛ بلکه کالایی است
در خدمت دیگران؛ چرخی است که در زیر ماشین ثروت و قدرت و شهرت دیگران قرار می گیرد.
وقتی فرسوده شد، به کناری انداخته می شود و مهره جدیدی به جای آن می اید. ماشین به
راه می افتد: انسانی دیگر، به مثابه چرخی دیگر!

ایا سینما جایی برای تفکّر است؟

ایا فیلم، باید نگاه انسان را به هستی، عمیق تر کند یا سطحی تر؟ هدف سینما، انتقال
روح مخاطب، به ماورا و اندیشه است یا سینما، ماهیتاً، ابزار سرگرمی و تفنن است. ایا
سینما در عین این که مخاطب را سرگرم می کند، او را به تفکّر وا می دارد؟

انسان، وقتی در برابر پرده» سینما یا صفحه» تلویزیون قرار می گیرد، مسافر است؛
مسافری که به سفر مجا