پاورپوینت کامل شیوه ها و راه کارهای ارزیابی یک برنامه ی مداحی ۷۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شیوه ها و راه کارهای ارزیابی یک برنامه ی مداحی ۷۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شیوه ها و راه کارهای ارزیابی یک برنامه ی مداحی ۷۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شیوه ها و راه کارهای ارزیابی یک برنامه ی مداحی ۷۰ اسلاید در PowerPoint :

۴۵

بی گمان برجسته ترین و بارزترین ویژگی محافل و هیئات مذهبی، «مردمی» بودن آن است؛ هر جا که خیمه ای برپا می شود و نام نورانی اهل بیت(ع) بر فراز آن نقش می بندد، چونان شمعی، پروانه های عاشق را به سمت روشنی خود می کشد و گرد خویش می آورد.

همین مشخصه ـ یعنی مردمی بودن هیئات ـ در انسجام جریان های انقلابی علیه طاغوت ستمشاهی به رهبری قائد عظیم الشأن انقلاب، حضرت امام خمینی(س) نقش بسیار بارز و مؤثری ایفا نمود. نقطه ی اوج این حرکت مردمی را ـ که به پشتوانه ی همدلی و همراهی هیئات مذهبی، جریان ساز می شد ـ در جریان هشت سال دفاع مقدس مردم، علیه تجاوز استکبار جهانی به ارزش های آیینی و مرزهای ملی، براحتی می توان دید.

پس از دفاع مقدس و با شکوه هشت ساله، که عزت و سرفرازی امت اسلامی ایران را رقم زد و قدرت پوشالی دشمن را زیر سؤال برد و درهم کوبید، هر وجدان بیدار و دل آگاهی این قطعیت را در نظر داشت که پس از آن شکست سنگین، استکبار جهانی از پای ننشسته، و پس اندک درنگی، دیگر باره از مرزی دیگر و با روشهایی متفاوت، ارزش ها و باورهای ملی و آیینی مردم مسلمان ما را مورد هجمه همه جانبه خود قرار خواهد داد… و اکنون این حقیقت، به صورتی عینی و ملموس، مشاهده می شود؛ هجمه ای که از آن با عنوان «شبیخون فرهنگی» یاد می شود.

با توجه به نقش جریان ساز و مردمی که هیئات مذهبی در گذشته پیشین و پرافتخار خود داشته اند، انتظار می رفت که در برابر این هجوم فرهنگی ـ که تأثیر و فجایع و نتایج آن بسیار مخرّب تر از حملات و تجاوزات رودرروی دشمنان است ـ هیئات مذهبی، نقش روشنگرانه ای در تعمیق باورهای مردمی وافکار ایشان ـ بویژه جوانان و نوجوانان، که هدف اصلی تهاجم دشمن اند ـ داشته باشند و ضمن آشناسازی مردم ـ هیأتی ها ـ با سنّت های آیینی و میراث های شکوهمند میهنی و آیینی، باورها و فرهنگ های اسلامی، بنیان های دینی، اخلاقی و بطور کلی فکری آنان را تقویت کنند تا در برابر دشمن پنهان شده در پشت تکنولوژی عصر، زبون و شکست خورده نباشند. مع الاسف، آنچه امروزه در برنامه های برخی هیئات مذهبی می بینیم، بسیار کمتر از حد انتظار و نیاز این برهه زمانی ست!

آنچه امروزه در برخی هیئات مذهبی بدان پرداخته می شود ـ بویژه در برنامه های مداحی ـ پرداختن به سنت های غلطی چون «شور زدن »های ممتد، «کف زدن»های خارج از حد و شأن محافل مذهبی، و بعضی رفتارهای ناشایست در عزاداری ها و جشن هاست که با روح مجالس اهل بیت سازگاری ندارد و نوعی بدعت به شمار می آید. آنچه امروزه در برخی هیئات مذهبی به نام «ابراز ارادت» به ساحت مقدس اهل بیت(ع) ارائه می شود ـ در قالب جشن یا عزاداری ـ در بسیاری موارد نه صبغه ی مذهبی دارد و نه رنگ و بوی آیینی و مردمی؛ و نه حتی بنیان فکری و عقیدتی.

به نظر می رسد که ـ اگر چه ذکر این نکته، نوعی جسارت صاحب قلم به شمار می آید ـ برخی صاحبان هیئات و تعدادی مداحان، بیشتر درصدد «تنوع طلبی»، «نوآوری»، «رضایت خاطر خود»، «راضی کردن مستمع» ـ و هدفهایی از این دست ـ می باشند و در این میان آنچه فراموش شده و کنار گذاشته شده، فرهنگ واقعی عزاداری و ابراز ارادت به اهل بیت است؛ اگر چنین حقیقتی در نزد اهل فن، پیش کسوتان و صاحب نظران، اثبات شده و قابل تأمل است، تذکر به «بانیان» و «صاحبان هیئات»، هم چنین «مداحان خاطی» و «هیأتی»هایی که غیر مستقیم در این بدعتها نقش دارند، به هر شیوه ممکن، از اوجب واجبات است.

اگر به هدف اصلی از برگزاری این خیمه های باشکوه و تشکیل هیئات مذهبی تأملی داشته باشیم و پیشینه و سابقه ی آن را از گذشته دور تا امروز بررسی کنیم خواهیم یافت که تمامی آنها با هدف «ابراز ارادت» به اهل بیت(ع) و «زنده نگه داشتن بُعد حماسی و الهی سیره و رفتار» آنان است و در کنار «حماسه پردازی» ، که با «عواطف» آدمی ارتباط می یابد، بعد «مظلومیت» ایشان نیز مطرح شده، مخاطب و مستمع با گریه خویش ـ که از سوز دل برخاسته ـ ارادت و همدلی خویش را با آن ذوات مقدس ابراز می دارد. اما اگر قرار باشد تمامی یک برنامه مداحی صرفاً تلاش برای «گریاندن مستمع» باشد و مستمع نیز جهت پرشور کردن مجلس به جای گریه، صرفاً فریاد ـ و احتمالاً گاهی نعره ـ بکشد؛ در اینجاست که باید احتمال داد آن هدف اصلی ـ که یاد شد ـ فراموش شده یا در حال فراموشی است. متأسفانه، امروزه برخی رسم ها و شیوه هایی در محافل مذهبی بویژه در عزاداری ها به عنوان «خُرده فرهنگ» به مستمعان القا و تفهیم می شود که احتمال دارد بعدها به عنوان یک اصل فراموش ناشدنی از آن یاد شود ـ ­مثل «هروله کردن» در سینه زنی ها، یا مجلس «جشن» را به مجلس «سینه زنی» تبدیل کردن(!) و امثال آن ـ و باید اهل فن و صاحب نظران به شدّت در برابر آن، موضع بگیرند و نفی یا اثبات آن را به جوانان به شیوه های دقیق و منطقی توضیح دهند.(۱)

تلاش راقم این سطور در این نوشته، آن است که ـ بی آن که قصد بی حرمتی و جسارت به هیچ هیأت یا مداح خاصی داشته باشد ـ با یادآوری برخی اصول فراموش شده در هیئات ـ که به صورت کلی در بالا ذکر شد ـ و ارائه برخی معیارهای مناسب، هیأتی های عزیز را با این تفکر همراه کند که ایشان می توانند با توجه به اصول شناخته شده و معیارهای مطرح گردیده، خود در برابر اشتباهات و خطاهای احتمالی مداحان(۲) ـ و احتمالاً ـ مدیران هیئات مذهبی بایستند و به آنها تذکر لازم را بدهند. مسلّماً هیأتی های عزیز و خردمند و آگاه ـ این سرمایه های گرانقدر اسلام ناب محمدی و مکتب متعالی شیعه ـ خواهند توانست با درایت و هوشمندی، میراث دار قابلی باشند و سنّت فخیم و گرانقدر ابراز ارادت به اهل بیت(ع) در هیئات را ـ به شیوه های معقول ـ پاس دارند. ان شاءالله.

اگر معیارهایی که ـ به صورت خلاصه ـ مطرح می شود، مورد دقت نظر عزیزان هیأتی و خود مدیران محترم هیئات مذهبی قرار گیرد، چند هدف مهم و ارزشمند تحقق می یابد:

۱ـ همه افراد ـ کوچک و بزرگ ـ آن هنگام که زیر خیمه ی عشق به اهل بیت جمع می شوند، وظیفه ای بزرگ بر دوش دارند و آن هم اعلای «حقیقت» است. همه بایستی در برابر سخن حق ـ که بایستی برپا داشته شود ـ تسلیم باشیم. مسلماً ذکر اهل بیت و بزرگداشت سیره و رفتار نورانی ایشان ـ و نیز مرور مصائب و مظلومیت های ایشان ـ دقیقاً در راستای دفاع از یک حقیقت تاریخی و یک اصل مهم، آن هم ولایت اهل بیت(ع) است؛ حقیقتی که همگان بایستی در بزرگداشت آن کوشا باشند و در برابر انحرافات ـ چه محتوایی (نقل تاریخ اهل بیت به دروغ) و چه اجتماعی (شیوه های غلط ابراز ارادت) موضع بگیرند.

۲ـ تجربه نشان داده است که هر گاه «نقد» به معنی واقعی در عرصه زندگی ظهور نکرده و بروز نیافته، شکست ها و خسارت های غیر قابل جبرانی بر ما تحمیل شده است؛ بهترین هنرها آنگاه «تعالی» می یابد که با «نقد» ـ جدا کردن سَرِه از ناسَرِه ـ همراه باشد. اگر قرار باشد فقط با مداح برخورد تعارف آمیز داشته باشیم و «طَیِّبَ الله» بگوئیم، مسلماً به دستگاه ابراز ارادت به اهل بیت خیانت کرده ایم، چرا که مداح ـ مثل منبری ـ زبان گویای اهل بیت باید باشد و با زبان هنری، سیره اهل بیت، رفتار و گفتار ایشان را به نسل امروز منتقل کرده، با چاشنی عواطف و احساس، این باورها را عمق و بسط دهند؛ اگر قرار است این هدف تحقق یابد، الزاماً بایستی کارکردِ هنری «مداحِ هیأت» به صورت جدّی و بی هیچ تعارفی نقد، و قوت ها و ضعف های آن ـ البته با دقت در شئونات و رعایت حریمهای اخلاقی، اجتماعی ـ به ایشان گوشزد شود.

۳ـ با نقد برنامه مداحی، هیأت از لحاظ محتوا، جاذبه و تعالی خاصی می یابد؛ مسلماً جاذبه یک هیأت به سفره های طویل انداختن و غذاهای رنگارنگ دادن نیست. اطعام، بخشی غیر الزامی در برنامه هیئات است آنچه به هیئات «روح» می دهد و به آن «جاذبه» می بخشد، محتوای عالی و حساب شده و ارائه برنامه عاطفی و جریان ساز و شورآفرین است. الزاماً برای نیل به این هدف، «نقد» یک ضرورت تلقی می شود.

۴ـ توجه به مواردی که در ذیل می آید در امر فرهنگ سازی در محافل ابراز ارادت به اهل بیت نقش فعّالی دارد هیئات مذهبی می توانند با زمینه سازی این امر و میدان دادن به اهل ذوق و فن، بویژه جوانان ـ در امر نقد برنامه ها ـ نقش خاصی در پرورش استعدادها داشته باشند؛ بسترسازی در این امر، مسلماً، هیئات را به سمتی سوق می دهد که مردم ابراز ارادت به اهل بیت را صرفاً در «بانی شدن» و «سفره انداختن» یا «پاکت مداح را متقبل شدن» ندانند و بپذیرند که حتماً «نقد» مجالس اهل بیت می تواند نوعی خدمت به اهل بیت به شمار آید. دورنمای این حرکت را ـ اگر با موفقیت همراه باشد ـ می توان این گونه تصور کرد:

در یک هیأت، افرادی پرورش می یابند که:

ـ تخصص آنها نقد برنامه مداحی یا منبر باشد و پس از تمام شدن برنامه، هر کدام در کنار پاکت، پاکتی از معنویت به ایشان دهند و تمام نکات منبر یا مداح ـ ذکر ضعف ها و قوت ها ـ را به ایشان تقدیم دارند، بر اساس «احّبُ اخوانی مَن اَهدی الیَّ عُیوبی…»

ـ افرادی حاضر شوند بانی خیر در زمینه های فرهنگی شوند؛ مثلاً مبلغ قابل توجهی را جهت برگزاری کلاسهای آموزشی و غیره، برنامه های خاص هیأت برگزار کنند.

۶ـ هیأتی ها ـ مدیر محترم و اعضای هیأت ـ دیگر شکوه و عظمت مراسم هیأت خود را وابسته به حضور یک مداح خاص نمی دانند و به جای آن که دنبال روی خواسته ها ـ و به تعبیری: «نازهای» ـ برخی مداحان باشند، فرهنگی ایجاد می شود که «مداح»، عطش شرکت در آن هیأت و اجرای برنامه پیدا کنند و رفتار و گفتار خود را با آرمانها و ارزشهای آیینی آن هیأت وفق دهند، کما این که در برخی هیئات ـ که البته انگشت شمارند ـ این واقعیت با تدبیر و روشنگری مدیر محترم هیأت ایجاد شده است.

۷ـ برخی از مردم هوشیار و نکته سنج، بسیاری از برنامه های هیئات ـ از جمله ضعف های فرهنگی آنها را ـ متوجه می شوند؛ اما به دلایلی ـ حال ، ترس از خدا و پیمبر و پشت پا خوردن از امام حسین، که به صورت فرهنگ غلط رایج شد، و زبان اهل نقد را بناچار بسته است و یا رعایت حریمها ـ تذکرات خود را بیان نمی کنند و گاهی نیز به این شیوه ها ابراز می دارند:

۱ـ دیگر در آن هیأت شرکت نمی کنند، در این صورت صاحب هیأت، دلیل عدم شرکت آنها را نمی داند و به ضعف کار خود پی نمی برد.

۲ـ به جای بیان ضعف ها و تلاش در رفع مشکل، در غیاب مدیر و مسؤولان هیئات و در پشت سر به نقد می پردازند، که حرکت ناشایست و غیر انسانی است. مع الاسف این شیوه به صورتی عینی وجود د ارد و البته مولود همان فرهنگهای غلط است که ذکر شد.

برای آن که به اهدف یاد شده، دست یابیم، لازم است الگوهای شناخت را ترسیم کنیم تا به واسطه آن:

الف) مدیر هیأت بتواند بواسطه آن، لیاقت و شایستگی یک مداح را بررسی کند؛ به عبارت دیگر، معیاری برای انتخاب و دعوت از آنها داشته باشد.

ب) مستمع هیأت، که نگران ارزشهای فرهنگی و محتوایی هیأت است، بتواند به ارزیابی مداح هیأت خود بپردازد و صاحب هیئات را در این کار به عنوان پشتوانه، رهنمون باشد.

آنچه در این بخش مطرح می شود برخ