پاورپوینت کامل او یک هیأتی بود؛ در سلوک عملی در طریقت عاشورا; حاج عباس رضاداد ۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل او یک هیأتی بود؛ در سلوک عملی در طریقت عاشورا; حاج عباس رضاداد ۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل او یک هیأتی بود؛ در سلوک عملی در طریقت عاشورا; حاج عباس رضاداد ۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل او یک هیأتی بود؛ در سلوک عملی در طریقت عاشورا; حاج عباس رضاداد ۲۰ اسلاید در PowerPoint :

۳۲

عباس رضا داد در قدم به عرصه ی هستی گذاشت تا زیستن – زیبا زیستن – را سالیانی به تجربه بنشیند و عشق و دلدادگی به آستان مراد و حقیقت وجود حضرت ابی عبداللّه الحسین را ثمره ی حیات خویش قرار دهد.

سلوک عملی در طریقت عاشورا برای رسیدن به تعالی و معرفت راستین، از ویژگی های بارز او بود. «هیأت» مأمن و جایگاه قرب او بود و خیمه ی عشق او، که می توانست در زیر آن با خیال معشوق بنشیند و در پرده ای از زلالی و آیینگی به زبان اشک با او به گفتگو بپردازد.

هیأت «رفع الله رایه العباس» خیمه ی آشنای او بود و محفل انس او. ستون این خیمه را بزرگانی چون آیت اللّه مرحوم حاج سیّد مهدی کشفی، مرحوم سیّد پور مقدم، مرحوم وهّاجی و… برپا کرده بودند. از سال ۱۳۶۵قمری، سال تأسیس هیأت، چیزی حدود ۶۰سال پیش، حاج عباس رضا داد دیده بود که چه شانه های ستبری همراه با زمزمه ها و توسل ها در زیر این خیمه ی باشکوه لرزیده….

سال ۱۳۶۵هجری شمسی، سال باشکوهی برای او بود؛ او عهده دار مسؤولیت بزرگی می شد، آن هم گرداندن هیأت رفع الله رایه العباس. در حقیقت پرچمی بزرگ و با شعاری جاودان… شاید هر روز صبح هنگام، که برای برپایی هیأت پیشتر از همه می آمده، ساعتها می نشسته و خیره می شده به خطوط این پرچم و شعاری که روی آن نوشته شده. شعاری که میراث حادثه ی کربلاست. نام او نیز عباس بود و حالا هم علمدار و پرچمدار هیأت. او آموخته بود که هیأتی باشد و هیأتی بماند و می خواست هیأتی بمیرد و با هیأتی محشور باشد و همین طور هم شد.

هیأتی بود و هیأتی ماند.

بر خلاف وضع برخورد میان برخی هیأتی ها، او بسیار منظم و مرتب بود. همیشه چند ماه قبل از برگزاری مراسم های خاص، از مدّاح و واعظ هیأت قول می گرفت و زمان برنامه ها را هماهنگی می کرد. برنامه های شهری هیأت، مثل راه اندازی دسته ی عزاداری و… را با سازمان تبلیغات در میان می گذاشت، یا مجوز لازم را می گرفت. روزهای آخر – حدود دو ماه قبل از مرگ – تمام مدارک، اسناد و کلیه ی لوازم هیأت را صحیح و سالم، دقیق و منظم تحویل داد و با این نظم به دوستان هم هیأتی، جوانانی که قرار است پس از او هیأت را نظامت بخشند، درس نظم و ترتیب داد و هم چون مولای خویش، در روزهای آخر فهماند که «اوصیکم بتقوی اللّه و نظم امرکم».

او هیأتی بود و هیأتی ماند.

دو ماه محرم و صفر هر سال برای او، محرم و صفر سال ۶۱ هجری بود. خود را و هیأت را در محضر امام حسین و اصحاب آن حضرت می دید و تمامی این شصت روز را صبح، از بین الطلوعین، به هیأت می آمد و با آن که مدیر هیأت بود، در پای بساط چای می نشست و عهده دار پذیرایی می شد. حاج عباس رضا داد، هیأتی بود و هیأتی ماند. او هیأتی بود، امّا نه فقط در هیأت عزاداری «رفع الله رایه العباس» که هر جایی و هر زمانی، حتّی در بازار کار. عزیزی می گفت: بعضی ها در مسجد باایمانند و با خدا، امّا در بازار… امّا حاج عباس همه جا با خدا بود و و خدا نیز با او.

بزرگترین هنر او در بازار این بود که هرگز زبان به تهمت و غیبت نگشود و همیشه نگهدار زبان و دل خویش از آسیب های نفسانی و وساوس شیطانی بود. بازار کار برای او عر