پاورپوینت کامل عشق، مدح، ابتذال ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عشق، مدح، ابتذال ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عشق، مدح، ابتذال ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل عشق، مدح، ابتذال ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

۸

سخنان حضرت آیت ا… خامنه ای در جمع ذاکران و مداحان اهل بیت، علیهم السلام، (۵/۵/۸۴) بار دیگر دل های ما را که در این وانفسا هرآن، روی به شک و تردید می برد قرص نمود.

آن چه ایشان در بخشی از سخنان خود بدان اشاره فرمودند مسأله ی پاره ای از انحرافاتی بود که در شیوه های رایج مداحی امروز پدیدار گشته و در سه محور عمده قابل تقسیم است:

۱. ضرورت تکیه بر فضایل انسانی، در مدح خاندان عصمت علیهم السلام

۲. گزینش زبان و بیان شایسته ی انتقال معارف این بزرگان

۳. سبک و موسیقی مداحی و روضه خوانی ها

مجالس مدح و ذکر اهل بیت را می توان هم چون یک رسانه انگاشت و مداحی را به عنوان یک قالب هنری، که کم از خواننده گی و آهنگ سازی ندارد؛ با این تفاوت که قالبی است اصالتا ایرانی و سنتی که سابقه ی دیرینه ای در خدمت به معارف دین و معرفی و تبیین آن به نسل ها دارد و با این مزیت که در پیوند با عامه ی اجتماع است و دچار عارضه ی روشن فکرنمایی نشده. ماهیت آن نیز اعم از ظاهر و شاکله و باطن و محتوایش با عمق آموزه های اسلام سازگار است، و لذا از عوارضی که برخی از قالب های هنر و رسانه ها به دلیل «اینجایی» نبودن دارند، فارغ است. هنری چون سینما به عنوان یک قالب هنری و به عنوان یک رسانه در به خدمت آمدن برای انتقال مفاهیم و معارف دین و ارائه ی تصویر معنویات و جهان بینی انقلابی ما، کسری های فراوانی دارد و اساسا باید تغییر ماهیت و هویت دهد؛ اما مداحی اهل بیت(ع) که مانند سینما، جامع چند قالب هنری است، پیش تر هویت و تناسب لازم را یافته است. از این منظر، یعنی منظر ضرورت های فرهنگی جامعه ی اسلامی، این بضاعت در مجالس روضه و مدح اهل بیت(ع) وجود دارد که تکیه گاه فرهنگ سازی و ترویج و تبیین پیام معنوی اسلام باشند.

اما افسوس؛ در سال های اخیر نه تنها توجهی به این فرصت های نهفته نشده بل که یک عوام گرایی مفرط، دامن گیر آن گردیده که فاصله ی میان وضع موجود با تحقق این فرصت ها را زیاد نموده و باید توجه داشت که این اتفاق مستقل از تأثیرات رو به گسترش فرهنگ غربی در جامعه نیست.

عوام گرایی مفرط و اصولا سطحی نگری، عناصری هستند که در منش و زندگانی غربی حضوری پررنگ دارند و در شاکله ی اخلاق غربی تأثیر عمده ایی گذارده اند. چه، کار غرب تا آن جا پیش رفته که در اندیشه ی پست مدرن داعیه ی زدودن معنا از هر چیز، را مطرح می کنند که هرچند این ادعا به دلیل وجود نقض خود در دل نظریات متفکران این حوزه، چندان رشد نکرده اما وجود فی نفسه اش، اهمیت و میزان اثر گذاری آن را در تمدن، مشخص می کند.

برای ما سطحی نگری عارضه ای است که چهره ی اندیشه ی انقلاب اسلامی را خراش می دهد. این عارضه در بسیاری از حوزه ها و از جمله در هنر و ادبیات در حال رشد است و از همین طریق به مداحی اهل بیت(ع) راه پیدا کرده است. حال آن که عشق و ارادت به آل ا… را نمی توان با سطحی نگری و ظاهربینی اظهار و اثبات کرد و شرط زانو زدن در محضر معارف بلندشان اهل حکمت و معنا و عرفان بودن است. عوام گرایی در این سرا بی ادبی است و اگر از دریای کرمشان محروم نگردیم راهی به اقیانوس بی کران معرفتشان نخواهیم برد.

اگرچه به تعبیر مقام معظم رهبری ما به آن مقامات معنوی دست رسی نداریم اما این را هم خوب می دانیم که آب دریا را اگر نتوان کشید هم به قدر تشنه گی باید چشید.

۱. در این سال ها مدح و تجلیل از خاندان عصمت(ع) بر جمال و کمال ظاهری ایشان متکی شده و به جای ذکر عبرت آموز فضایلشان و یا توجه به جنبه های ظلم و ستم وارد بر ایشان و به عبارت دیگر توجه به عبرت های سیاسی و اجتماعی زندگانی اهل بیت، بر صفاتی تأکید می شود که اساسا برای انسان فضیلت محسوب نمی شود. چشم و ابروی زیبا، قد چون سرو، صدای خوش و جسم قوی که نعماتی خدادادی هستند فضیلت و رتبه ای برای انسان نمی آورد و تنها می تواند آیت فضل و کمال آفریدگار باشد، نه مخلوق. و اگر به فرض هم جسم قوی را جزو خصوصیات و صفات پسندیده به حساب آوریم، در برابر عظمت فضایل معنوی و اخلاقی این بزرگان چه جای اظهار و توجه دارد؟! از سوی دیگر در مواردی که ظلم و ستم بر ایشان مطرح شود، بدون اشاره به ماهیت دشمنان و علل و ریشه های سیاسی و یا اخلاقی و انسانی وقایع تنها بر مصایبی تمرکز می شود که در زمان های مختلف تاریخ، بر مردمان بسیاری وارد شده و همه، جای ترحم و زاری دارد. اما تفاوت واقعه ی عاشورا با دیگر فجایع تاریخ درکجاست؟

ما را چه می شود که از حقیقت وجودی اولیای خدا غافل شده ایم و خود را مشغول بازیچه هایی نموده ایم که نه به جایگاه متعالی انسان، که به شأن حیوانی او نظر دارد؟

جایگاه معصومین در مکتب ما، جایگاه ستارگان نورافشانی است که در شب ظلمات، راه گم شده گان را می نمایانند؛ اما این جا حال ما، حال گم شده ایی است که ستاره را به خاطر زیباییش تمجید می کند و از دیدنش سیر نمی شود ولی از جهتی که ستاره به او نشان می دهد و از راهی که با نور خویش روشن نموده غفلت می ورزد!

پیامبر اکرم، صلوات ا.. علیه، دلیل بعثت خود را تکمیل مکارم اخلاق عنوان می کنند و در مجموع، علت وجود مبارک ایشان و همه ی انبیا و اولیا در طول تاریخ، هدایت بشر به سوی حقیقت و تکامل اخلاقی است.

نادیده گرفتن علت وجودی ایشان ظلم بزرگی در حقشان و بی ادبی به ساحت مقدسشان است و ظلم مضاعفی بر نسل های تشنه ی علوم و آموزه های آنان. غفلت از شأن الهی آل ا… همان می شود که کار مدح و تمجید ما به آن جا برسد که اگر کسی در مجلسی وارد شود و نداند که این مجلس در مدح چه کسی برگزار شده، میان منظور مداحان با منظور فلان شاعر و خواننده ی کوچه بازاری تفاوتی نمی یابد. در این شیوه ی بیان جدای از وهنی که به نام مدح صورت می گیرد، ظرفیت وجودی ما را برای کسب معرفت و نورگیری از آینه ی مصفای وجود خاندان نبوت می کاهد.

شنیده شده که برخی این عوام گرایی زشت را با تشبیه به داستان موسی و شبان توجیه می کنند و مداحی های عوامانه و کوته بینانه را با تعمیم به راز و نیاز آن شبان، مورد عنایت و اقبال الهی جلوه می دهند. حال آن که آن چه از ما برمی آید و البته آن چه تکلیف ماست، صرفا جلب عنایت و محبت و شفاعت نیست، بل که غرض، معرفت به حقیقت وجودی معصومین(ع) است و اگر چنین نشود قرب الهی و سلوک در مسیر تکامل انسانی محقق نشده. نسبت سهم بردن از این حقایق به نسبت فهم و ظرف وجودی ما باز می گردد. اگرچه در حکایت موسی و شبان، این موسی(ع) است که مورد عتاب پروردگار قرار می گیرد اما در نهایت ظرفیت وجود آن حضرت (حتا برای همین عتاب) بیش از شبان است و نصیب او از اسرار هستی قابل قیاس با نصیب شبان نمی باشد. لذا این تشبیه در چشم اهل نظر، مغلطه ای بیش نیست. حقا که مواجهه ی ما با این مفاهیم و نوع عبرت آموزی ما از این لطائف، مصداق غفلت اندر غفلت است و به عبارتی تجاهل می کنیم.

۲. وجه دیگر عوام گرایی مرسوم در مداحی، گرایش به بیانی است که اگرچه به ظاهر قالب شعرگونه و منظوم دارد اما صورتی مبتذل و بی مایه از شعر است. شعر در ای