پاورپوینت کامل صلح امام حسن، مانند قیام امام حسین(ع) ۳۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل صلح امام حسن، مانند قیام امام حسین(ع) ۳۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل صلح امام حسن، مانند قیام امام حسین(ع) ۳۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل صلح امام حسن، مانند قیام امام حسین(ع) ۳۸ اسلاید در PowerPoint :

۱۵

کسانی که در مورد مکتب تشیع و امامان صحبت می کنند، باید متوجه باشند که صحبت هایشان راجع به مکتب تشیع و ائمه اطهار، جوری عنوان شود که اگر جای اشکالی هست از آغاز آن اشکال، جواب داده شود نه اینکه آن شبهه و اشکال که در ذهن ها ایجاد کرده اند، پاسخ دهند.

درباره ی امامان معصوم (ع) هم نباید طوری صحبت کنیم که ایجاد اشکال کند. مثلاً امام سجاد (ع) بیست و چند سال داشته که در کربلا بوده و حدود سی و پنج سال بعد از داستان کربلا زندگی کرده است. آنچه تاریخ می گوید، این است که چند روزی از نزدیک های عاشورا تا چند روز بعد از آن بیمار بوده (مثل اینکه دیگران بیمار می شوند، امام سجاد هم، بیمار شده بود) و این بیماری، از روی مصلحت اسلام و تشیع و مکتب بوده که خدای متعال در آن شرایط، امام سجاد را بیمار کرده که مصون و محفوظ بماند. حالا بعضی ها این بیماری چند روزه را یک عنوانی می دانند برای امام چهارم و وقتی می خواهند امام چهارم را معرفی کنند، به عنوان «امام زین العابدین بیمار» معرفی می کنند و این درست نیست و نباید چند روز بیمار شدن را موجب وصف «بیمار» برای امام قرار داد. به کسی این وصف بیماری می چسبد که مثلاً سال ها بیمار باشد؛ نه بزرگواری که چند روز از عمرش بیمار بوده است.

در زمان های سابق، یکی از راه های تبلیغ شبیه خوانی بود. در تعزیه و شبیه خوانی، امام سجاد را به عنوان امام زین العابدین بیمار معرفی می کردند و این باعث شهرت این مطلب خلاف واقع شده است.

اگر کسی، وقتی امام حسن را معرفی می کند و راجع به او صحبت می کند و یا چیزی می نویسد جوری صحبت کند و بنویسد که مستمع و خواننده فکر کند، امام حسن (ع) از اول عمر تا آخر، اهل صلح بوده و اهل مبارزه و جهاد نبوده است؛ این سخن دروغ است. زیرا درست است که امام در یک شرائطی صلح کرده، ولی از اشجع شجاعان بوده و در جنگ ها شرکت می کرده است و در زمانی هم که امیرمؤمنان از دنیا رفته بود، باز امام حسن آماده ی جنگ و جبهه و تجهیز سپاه و لشکر بوده. اگر جوری گفته شود که خواننده یا شنونده فکر کند، امام حسن در همه ی زمان ها اهل صلح بوده و یا غلط تر، فکر کند عمری اهل سازش بوده، این دروغ است. بلکه امام حسن مجتبی مثل امیر مؤمنان و مثل امام حسین اهل مبارزه و قیام و اقدام و شرکت در جبهه ها بوده و خودش را برای اسلام به خطر می انداخت. بله در یک مقطعی هم صلح برایش پیش آمده است.

و همین طور راجع به ائمه ی دیگر که صحبت می شود، گاهی لحن صحبت جوری است که مستمع این طور استفاده می کند که امام صادق و امام باقر و امام کاظم (ع) از آغاز تا انجام، اهل تقیه بوده اند. اینها خلاف واقع است. اگر ما به تاریخ مراجعه و درست مطالعه کنیم؛ می بینیم درست است که امام صادق (ع) تقیه داشته اما نه در همه ی عمرش. امام کاظم تقیه داشته، اما نه در همه ی عمرش. امام حسن صلح داشته اما نه در همه ی عمرش. امام سجاد بیمار بوده، نه در همه ی عمرش. پس لازم است در طرز معرفی و طرز بیان و طرز نوشته، متوجه باشیم که مطلب را طوری ادا کنیم که اگر شبهه ای هم باشد، با بیان ما برطرف شود نه اینکه شبهه ای ایجاد شود که بعد از آن بخواهیم به آن جواب بدهیم.

اکنون در مورد صلح امام حسن توضیحی می دهم:

صلح، اقسامی دارد و وقتی ما می گوییم امام حسن صلح کرده، اول باید بدانیم صلح چند جور است و مشخص کنیم صلح امام حسن(ع) از کدام قسم بوده است.

یک قسم صلح این است که کسی با دشمن خودش، با همانی که با او درگیر بوده صلح کند. به این معنا که از تمام آرمان ها و اهداف و گفته های قبلی خودش صرف نظر کند و به یک معنا وقتی صلح می کند، جزء دار و دسته ی طرف مقابل قرار بگیرد، چون از جهاد و جنگ خسته شده است. در صلح های دنیوی و مادی، اینجور زیاد اتفاق می افتد که کسی می خواهد مبارزه کند، مبارزه را تا یک جایی می رساند و خسته و به عبارت دیگر پشیمان می شود و این خستگی و پشیمانی موجب می شود صلح کند. صلح که کرد اصلاً جزء دار و دسته ی طرف مقابل قرار می گیرد. یعنی این هم می شود مثل آنها، هر کاری آنها انجام دادند این هم انجام می دهد. هر ظلمی آنها می کنند، این هم تأسی می کند. این یک جور صلح است، صلحی که دست از آرمان ها به طور کلی برداریم و صلح و سازش کنیم.

قسم دومی هست که کسی به شرایطی می رسد که می بیند اگر بخواهد به ریاست برسد و حاکم باشد و یا ریاست نسبی او حفظ شود باید صلح کند. اگر صلح نکند، ریاستش از بین می رود. برای حفظ آن ریاست و حکومت نسبی و موفقیت دنیوی نسبی، صلح می کند. این هم یک جور صلح است که از همه ی حرف هایش دست بر نمی دارد. ولی بالاخره هدف از این صلح رسیدن به ریاست است. هدف از این صلح، رسیدن به حکومت و یا حفظ حکومت نسبی است.

قسم سوم هم هست که نه مثل اولی می رود در دار و دسته ی طرف مقابل و نه صلح او برای حفظ حکومت و ریاست است. بلکه می گوید، صلح می کنم و کنار می نشینم و کاری به کارها ندارم. مثل اینکه اصلاً در دنیا نیستم. تا دیروز درگیری داشتم. رو در روی با آنها بودیم. امروز اسلحه را زمین می گذارم و کناری می نشینم. مثل اینکه اصلاً در این جامعه و دنیا نیستم. او هر کاری می خواهد انجام بدهد، من هم ساکت ساکت می مانم و به هیچ کاری، کار ندارم.

این هم یک جور صلح است که البته از آن دو قسم، قدری بهتر است.

یک قسم چهارمی هم هست که کسی که صلح می کند نه از آرمان هایش دست برداشته و نه برای رسیدن به حکومت است و نه اینکه می خواهد کناری بنشیند و راحت باشد. بلکه شرایط، شرایطی است که مجبور می شود صلح کند و بعد از صلح، مبارزات خودش را به شکل دیگری ادامه دهد. آنجا که می تواند، مردم را برای اینده، روشن کند و برای تجهیز ایندگان کار کند. این هم یک جور صلح است.

ما که صلح امام حسن را مطرح می کنیم باید توجه داشته باشیم که نه از قسم اول است، نه دوم و نه سوم