پاورپوینت کامل ریسک بزرگ ۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ریسک بزرگ ۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ریسک بزرگ ۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ریسک بزرگ ۲۰ اسلاید در PowerPoint :

۳۰

نگاهی به شعر لیله القدر اثر اسماعیل نوری علا

بارها شنیده ایم که تمام حرف ها گفته شده اند اما ما انسان ها باز هم با هم حرف می زنیم! حرف ها دربافت های مختلف زمانی و مکانی کاربرد و کارکردهایی متناسب با همان بافت ها دارند. بنابراین معانی متفاوتی را هم منتقل می کنند. راه طولانی در زمانه ی ما راهی هم اندازه با راه طولانی هزار سال قبل نیست و عمر دراز پنج قرن پیش، عمر دراز امروز. همین امروز هم را طولانی و عمر دراز یک روستانشین و یک فرد شهری قرابت چندانی ندارد.

در عرصه ی هنر نیز همین مسئله صادق است. فرمالیست ها ثابت کردند که هنرمند، حرف تازه ای در حوزه ی محتوایی نمی زند، اما فرم تازه ای به کار می برد. قصد آن نیست که بحث کهنه و دامنه دار رابطه ی فرم و محتوای آثار هنری را مطرح کنیم، اما بدیهی است که فرم در هر حالتی چه در تعریفی که فرم به موازات محتوا اما در رابطه ای تنگاتنگ با آن قرار می گیرد و چه در تعریفی که محتوا را جزئی از فرم به حساب می آورد و چه حتی در تعریف و تعبیر ظرف و مظروفی، به طرز بیان بستگی پیدا می کند. به عبارت دیگر در آثار هنری، چگونه گفتن اولویت توجه بالاتری نسبت به چه گفتن دارد. بدین ترتیب ارزش هنر به میزان تازگی طرز بیان اثر هنری برمی گردد و هیچ ربطی به دیدگاه ایدئولوژیکی هنرمند ندارد. محتوای ارزشمند، به تنهایی نمی تواند ارزش اثر هنری را باعث شود و این شامل باارزش ترین اعتقادات و باورهای هنرمند نیز می شود.

«جنگ جویی خسته / بر نیزه ی غریبی خود / تکیه می دهد / مشتی خون به سوی آسمان می پاشد / خون بوی معصومیت دارد / و می نالد: / پدر! / یاریم نیست! / یارانم مرده اند / این سرنوشت من و فرزندان من است! / دیگر باره / شعله ی برقی / آسمان را به دو نیم می کند»

سطرهای بالا بخش دهم از شعر ۱۲ قسمتی لیله القدر سروده ی اسماعیل نوری علا است که در کتاب سرزمین ممنوع در سال ۵۷ و قبل از پیروزی انقلاب اسلامی به چاپ رسیده است. این که این شاعر چه سرنوشتی داشته است و بعدها چه گفته و چه کرده است، هیچ ربطی به این شعر ندارد. قصد آن است که تنها با این شعر و در حوزه ی شعری آن سال ها روبه رو شویم. امید است مقدمه ی کوتاه این نوشتار لزوم بی اعتنایی به شخصیت شاعر را به خصوص در سال های پس از انقلاب هنگام بررسی شعرش به اثبات رسانده باشد.

شعر لیله القدر نگاهی روایی و تاریخی به حادثه ی عاشورا دارد و در تحلیلی شاعرانه، ریشه های این واقعه را در روزهای پرهیجان وفات پیامبر (ص) و در کوچه های مدینه جست وجو می کند. این تحلیل و جست وجو همان گونه که ذکر شد، شاعرانه است، اما شعر نیست.

به جز شعله ی برقی که از منظر و دریافتی امپرسیونیستی آسمان را به دو نیم می کند، هیچ فراواقعیتی در این شعر آفریده نشده است. نه تنها شعری اتفاق نیفتاده است، بلکه یان نیز در مقایسه با نوع بیان در اشعار مذهبی دهه های ۴۰ و ۵۰ بیان شاعرانه ای نیست. بلکه بیانی نثری است که خاص اشعار سیاسی و اجتماعی آن سال ها در قالب نو است. اگر در غیاب بیان فخیم و آراسته ی شعری آن بافت موقعیتی، بخواهیم ارزش هنری بر