پاورپوینت کامل آغاز چهل منزل ۱۰۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آغاز چهل منزل ۱۰۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آغاز چهل منزل ۱۰۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آغاز چهل منزل ۱۰۵ اسلاید در PowerPoint :

۱۳

تدارک خیمه ای برای اندیشمندان عاشورایی

عاشورا، ساخت هم نشینی مواجهه های شگفتی هم چون عقل و عشق، وسوسه و یقین، فاجعه و حماسه است و همین اجتماع، خطیبان، مورخان و شاعران راستین را وامی دارد تا برای تبیین حکایت روز واقعه کلماتی از پاره های روح خود بتراشند، کلماتی گریسته و زیسته، زخمی زنده و تپنده و فریادی که در چارسوی کوهستان جان آدمی زادگان طنین می اندازد و آنان را یک یک در هر زمان به آزمون ژرف و شگرف جهش ایمانی فرامی خواند.

پس برای شنیدن این ندا گرد هم آمده ایم و دل و دیده به حریم خاص خداوندی سپرده ایم تا جان را با نام و یاد و منش حسینی صفایی بخشیم.

مرکز مطالعات راهبردی خیمه درراستای اهداف خود مبنی بر بازخوانی و ترویج فرهنگ سیدالشهدا و پاسداشت مجالس حسینی سلسله جلسات علمی و پژوهشی را تحت عنوان چهل منزل تا اربعین برگزار کرده است. شیوه ی برگزاری به شکل سخنرانی و جلسات هم اندیشی است.

موضوعات نشست ها چیست؟

موضوعات عمومی که در این جلسات از آن ها سخن به میان آمده و می اید، از این قرار است: فرهنگ و جامعه، مناسک عاشورایی، زیارت، عاشورا و شعر، عاشورا و ادبیات، عاشورا و سینما، رسانه، عاشورا و تابلوهای نقاشی و آثار دستی، عاشورا و موسیقی، عاشورا و مرثیه، نوحه، تعزیه، ابزارهای عزاداری و پدید آورندگان آثار فرهنگی و هنری.

هدف ما چیست؟

هدف هایی که برای برگزاری این نشست ها مشخص شده این هاست: فرهنگ سازی در جامعه پیرامون موضوعات عاشورایی، ارتقای سطح فکری و آگاهی جامعه در مورد موضوعات مرتبط با عاشورا، ایجاد محیط مساعد برای گفتمان و تضارب آرای صاحب نظران، منبع یابی و مأخذشناسی عاشورا، تدوین روش تحقیق در حوزه های عاشورایی، بازخوانی و نگاهی دوباره به عناصر و مفاهیم عاشورای، شناسایی و جذب پژوهشگران حوزه ی عاشوراپژوهی و در نهیات ایجاد زمینه ی مساعدت برای همکاری های مشترک.

گزارش آن چه بوده و هست

زمان تشکیل این جلسات از سوم خرداد سال جاری بوده و پیش بینی شده که اولین چهل منزل مرکز مطالعات راهبردی خیمه تا دوم اسفندماه به پایان برسد.

هر پنجشنبه از ساعت ۳۰/۱۶ الی ۳۰/۱۸ وعده ی مشتاقان چهل منزل این جاست: قم، باجک ۳، سالن اجتماعات کانون فرهنگی شهید فهمیده.

احتمال دارد در ایامی خاص هم چون ماه مبارک رمضان ساعات تغییر مختصری داشته باشد که درشماره ی ماه بعد از این تغییر به شما خبر می دهیم.

قرار است محتوای جامع این مجالس طی مدت زمان کوتاه در قالب های صوتی و تصویری برای استفاده ی مخاطبان منتشر شود.

هم چنین ماحصل گفتارهای مختلف مجموعه کتاب هایی خواهد شد تا در دسترس پژوهشگران و محققان قرار گیرد.

تاکنون شش جلسه از این جلسات برگزار شده و گزیده ای که در پی می اید برای آن است که شما از کیفیت محتوای آن آگاه شوید.

با هنر که درآمیخت

موضوع: عاشورا و انقلاب اسلامی زمان: دهم خرداد ۸۶ سخنران: سید معزالدین حسینی (استاد حوزه و دانشگاه)

نزدیک به ۲۰۰ تا ۳۰۰ سال است که جهان غرب ملیت را بر مفاهیمی که خود ساخته و پرداخته، تفسیر می کند و جوامعی هم که به نوعی از نظر فرهنگی و مفاهیم اجتماعی به آن وابستگی دارند، همان مطلب را به گونه ای به جامعه ی خودشان منتقل می کنند. در این میان نقش روشن فکران، دانشگاهیان و اقشار فرهیخته و فرهنگ پذیر، نقش واضح تری است. استادان دانشگاه ها همان چیزی را که غرب می گوید، می پسندند، باور داشته و امروز هم باور دارند در کلاس های درس شان به عنوان حقیقت، علم و اندیشه ی تکامل یافته ی بشری به دانشجویان و محصلین عرضه می کنند و این مطالب پذیرفته می شود.

ملت یک مفهوم قرآنی است. قرن ها قبل از آن که در جهان بحث ملت و ملیت مطرح شود، ملت به مفهوم قرآنی درجهان اسلامی دارای باور، ریشه و اعتقاد بوده. تفاوتی که این کلمه با کلمه ی رایج (nation) دارد، در این است که هسته ی مرکزی ملیت در تفکر قرآنی و الهی باور است. باور در حیات فردی، انسان را می ساطد و دگرگون می کند و هرگاه این باور، دامنه و گسترش اجتماعی پیدا کرد، جامعه را بر اساس آن چه که امروز فرهنگ می نامیم، به هم متصل و یگانه می کند. اساس ملیت در قرآن، فرهنگ و باور است، اما باور به چه چیز؟ حق یا باطل؟ آمیزش حق و باطل؟ آمیخته ای از حق و باطل؟ آن چه که مورد نظر قرآن است و از ابراهیم آغاز می شود و به یاری خدای بزرگ در جامعه ی موعود الهی ما در زمان ولی عصر (عج) تبدیل به فرهنگی جهانی خواهد شد، باور به حق است. باور به حق به شکلی که در تمامی زمینه های زندگی نفوذ کند و تمامی ابعاد وجودی انسان را نورانی و روشن کند. باور در آغاز، فردی است. انسانی موضوعی را می پذیرد با قلب، انسان نسبت به یک موضوع اعتقاد قلبی پیدا می کند. باور نسبت به هر موضوع چنان چه بخواهد منتقل شود، به زبان روشن نیاز دارد به زبان واضح، به بیان، لسان مبین و نقش هنر، دقیقاً در بیان است.

هنر عامل انتقال مفاهیم باوری در درون جامعه می تواند باور فرد را به جامعه منتقل کند، می تواند موضوع مورد باور کل جامعه را در معرض تبادل و نقل و انتقال قرار دهد. باور اگر تبدیل به مجموعه ای شد از باورهای به هم پیوسته که گوشه های گوناگون و لایه های متفاوت حیات بشری را تفسیر و روشن کند، تبدیل به مکتب می شود. همه ی این ها به هنر که درآمیخت، و در جان جامعه نفوذ کرد، تبدیل به فرهنگ می شود. فرهنگ جامعه ی ما متاسفانه آمیزه ای است از مفاهیم حقانی و مفاهیمی که آغشتگی و آلودگی در آن نفوذ کرده و در محوری ترین قسمت، به دو اساس اسلام و اسلام ناب برمی گردد.

توحید، ولایت حقه و ایمان الهی جامعه ی ما بخش اصلی فرهنگ اجتماعی ما را شکل داده است. هرچند آلایش هایی در این فرهنگ موجود است، اما این آلایش ها نسبت به جنبه های حقانی، جنبه های ربانی و جنبه های الهی فرهنگ ما در اقلیت و ندرت محض قرار دارد. با همه ی این ها ما نباید بی حساسیت شویم و نسبت به پالایش فرهنگ خودمان دچار عدم مراقبت و عدم تعهد شومی. جامعه بعد از این که یک فرهنگ را پذیرفت، بر اساس آن فرهنگ و باور خودش در زمان و مکان، قرارگاه هایی برای تجلی باور خودش ایجاد می کند و همواره در همه ی جوامع این امر وجود داشته، دارد و خواهد داشت.

برنامه ی هجرت سوم

موضوع: درآمدگونه ای بر بازخوانی عاشور زمان: پنجشنبه هفدهم خزداد ۸۶ سخنران: عبدالمجید معادیخواه (محقق دینی)

بی تردید آن چه درباره ی عاشورا نوشته شده، پاسخ گوی همه ی نیازها نیست بلکه تنها بخشی از آن ها را نشان می دهد و در این بخش هم گاهی تناقض، تعارض و اختلاف دیدگاه هست. فکر می کنم در دهه های اخیر تاریخ ما یکی از مقطع هایی که خیلی به این مسئله پرداخته شد، داستان تألیف کتابی به عنوان شهید جاوید بود. کتابی نوشته شد و بعد به عنوان عکس العمل چندین کتاب در ادامه نوشته شد. صرف نظر از جنبه های اجتماعی و سیاسی آن مسئله که یکی از نقطه های مبهم تاریخ انقلاب است و فتنه ای در قم شکل گرفت که آثار بدی داشت، اما این مفید بود که کسانی مشغول نوشتن و فکر کردن شدند. اگرچه شاید انگیزه ها بیشتر به رسمی نویسی معطوف بود و آن مقداری که لازمه و شأن تحقیق اقتضا می کند، در آن نوشته ها نبود اما در مجموع به لحاظ فرهنگی مفید بود، هرچند ادامه پیدا نکرد و تعطیل شد.

اگر کسی بخواهد داستان عاشورا را بازسازی کند، یعنی آن چیزی را که ۱۴۰۰ سال پیش در عراق اتفاق افتاد باید آغاز این کرارا از حادثه ای شروع کند که بنده از آن به هجرت سوم تعبیر می کنم. ثبت رخدادهای تاریخی مثل حلقه های زنجیر به هم متصل است، یعنی تسلسل پیوند رخدادها با هم پایانی ندارد.

به همین خاطر هم بوده که در تاریخ نگاری سنتی همه از حضرت آدم شروع کرده اند. اگر تاریخ های قدیم را نگاه کنید، در میان مورخین و تاریخ نگاران سنتی این یک رسم بوده که همه از حضرت آدم شروع می کرده اند. البته رفته رفته شکل طنزگونه ای به خود گرفت. اما حقیقتی هم پشت چنین شیوه ای بود. اگر انسان بخواهد حادثه ای را امروز ببیند، زمینه ها و ریشه های آن حادثه، انسان را تا اولین لحظه ای که زندگی انسان به این صورت شروع شد می کشاند. روشن است که اگر بخواهیم به چنین شیوه ای وفادار باشیم، از عهده ی این کار برنمی اییم.

از آن جا که نمی شود هر داستانی را از حضرت آدم شروع کنیم، باید به صورتی آن حلقه ها را از هم جدا کرد. درست است که تاریخ، زنجیره ای است که از آغاز زندگی انسان شروع شده و هم چنان ادامه دارد و این زنجیره هم یک زنجیره است، اما این زنجیره دارای حلقه هایی است که وقتی انسان می خواهد به یک حلقه بپردازد، باید سعی کند حلقه های قبلی را وارد بحث نکند. با این نگاه، باید گفت عاشورا از هجرت سوم شروع می شود.

اگر حرکتی قبل از زمان خود انجام شود، جز هدر رفتن نیروها کاری انجام نمی دهد. بنابراین عمده ی برنامه ی حسنین، هجرت سوم است که ۲۰ سال از تاریخ اسلام است و سرشار از نکته های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی است. ما در تاریخ اسلامی این چیزها را باید روشن کنیم، هم کارنامه ی امام حسن و هم کارنامه ی امام حسین (ع). اگر هجرت سوم نبود، به هیچ وجه زمینه برای حرکتی که بعدها اتفاق افتاد پیش نمی آمد.

بنابراین این بخش اساسی عاشوراست که باید بازخوانی شود تا به درستی و دقت شناخته شود. هم کارهای معاویه هم کارهای مامان و هم ارزیابی این جنگ فرهنگی که به صورت های مختلف و با ابزارهای مختلف انجام می شد. وقتی می رسیم به داستان مرگ معاویه، خیلی مسائل هست که باید روشن شود. دو دهه ای که معاویه می خواست به خواسته اش برسد، دو بخش است، یکی نرمش معاویه که با بخشش ها و دادن پول برای جذب مردم انجام شد. دهه ی دوم دهه یخشونت بود که با شهادت امام حسن مجتبی (ع) شروع شد و با قلع و قمع شیعه در عراق و شهید شدن هجر بن عدی و آمدن عبیدالله بن زیاد به صحنه شروع می شود. عبیدالله بن زیاد از سرداران برجسته ی امام علی (ع) بود. او نقطه های قوت و افتخاراتی هم دارد. برای شناخت او کافی است این را بدانیم که معاویه برای جذب دو نفر، بیشترین سرمایه گذاری را کرد؛ یکی عبیدالله بن زیاد و دیگری عمرو عاص.

عمرو عاص را موفق شد جذب کند، اما تا موقعی که امام علی (ع) زنده بود، موفق نشد زیاد را جذب کند. او انسان کمی نبود. آدم فوق العاده ای بود.

وقتی هجرت سوم را در دو دهه نگاه می کنیم، یک دهه کار و کارنامه ی امام حسن و یک دهه کار و کارنامه ی امام حسین (ع) است و آن طرف قضیه هم دهه ی اول، دهه ی نرمش معاویه و دهه ی دوم، خشونت و سرکوب معاویه است که با شهادت امام حسن مجتبی (ع) آغاز می شود. بنابراین قدرت روزافزون معاویه در دهه ی دوم که در واقع آخرین دهه ی قدرت نمایی و تاخت و تاز معاویه است، در سراشیبی می افتد. یعنی معاویه بالا آمد و همه جا شانس و بخت با او بود، تاخت و جلو رفت و در دهه ای که معاصر با امام حسین (ع) بود، سراشیبی او شروع شد.

تغییر ساختار فرهنگ

موضوع: عاشورا از منظر عقلانیت زمان: ۲۴ خرداد ۸۶ سخنران: سید محمد هزاوه ای (استاد دانشگاه تهران)

بحث ما در ارتباط با این مطلب است که حرکت امام حسین (ع) حرکتی است کاملا بر مبنای امامت و وظیفه ی امامت ایشان، اما آن چه در جامعه ی ما رواج پیدا کرده، به این صورت است که گویا امام حسین (ع) سلیقه ی مخصوص به خودشان را داشتند، یعنی روحیه ی خاص مبارزه جویی و روحیه ی خاص قیام داشتند و به همین دلیل در زمان امامت شان دست به قیام زدند و حرکتی حماسه گونه را آفریدند. امام حسین (ع) در حرکت حماسی شان هرگز از مبانی امامت عدول نکردند و به تحقق رساندند که همه ی امامان (ع) بر همان منوال حرکت کردند. در حقیقت امامان را باید به صورت یک انسان ۲۵۰ ساله تصور کنیم که این انسان ۲۵۰ ساله در مقاطع مختلف اجتماعی متناسب با شرایط و ویژگی هایی که هر دوره داشته، به وظیفه ی امامت خود عمل کرده است. اگر بخواهیم اختیارات و وظائف امام را بررسی کنیم، در حقیقت باید این وظایق و اختیارات در دو بخش بررسی کنیم. در حقیقت باید این وظایف و اختیارات در شرایط فعلیت امامتش دارد که از بحث ما خارج است. وظیفه ی دیگری که امام دارد، وظایف عام است، یعنی چه در زمان فعلیت امامت شان و چه در زمان فعلیت عدم امامت شان چه در زمانی که منزوی هستند و چه زمانی که در رأس رهبری جامعه به صورت رسمی قرار دارند، این وظایف را باید اعمال کنند. اولین وظیفه ی امام (ع) به صورت عام که به لحاظی می توانید وظیفه تلقی کنید و به لحاظی اختیار، از یک منظر وظیفه تلقی می شود و از منظری دیگر اختیار. یکی از اختیارات و یا وظایفی که امام دارد، این است که به هیچ عنوان جنگ مسلحانه مخفی نمی کند اما جنگ مسلحانه ی علنی می کند. باید ببینیم به چه دلیل و چرا این سخن را می گوییم؟ چون جنگ مسلحانه ی مخفی یک جنگ کاملاً فرسایشی است. شما تصور کنید حکومت ظالمی سر کار است و امام در آن زمان زندگی می کند و می خواهد با این حکومت ستمگر و ظالم و غاصب بجنگد، اما نیروی کافی در اختیار ندارد. نمی تواند جنگ رویاروی و صف آرایی رویاروی در برابر رژیم ستمگر و غاصب داشته باشد، به همین دلیل اگر بخواهد مبارزه کند، باید مبارزه مخفی بکند. مبارزه ی مخفی اگر بخواهد مسلحانه باشد، همان طور که عرض کردم یج جنگ کاملاً فرسایشی است.

در آن دوره اکثریت مردم جامعه طرفدار امام نبودند. یا اصلاً با امام مخالف بودند یا این که مشتاق حکومت امام نبودند. اگر خیلی خوش بینانه نگاه کنیم، برایشان حکومت امام معصوم یا یک فرد غاصب علی السویه بوده. در چنین شرایطی به فرض این که امام (ع) با بهره گیری از جنگ مسلحانه ی مخفی بر جامعه پیروز شود، در واقع این امر عبارت اخرای یک کودتاست، یعنی اقلیتی بر اکثریتی که با چنین حکومتی موافق نبودند یا مشتاق چنین حکومتی نبودند، مسلط شدند. چنین سنخی از تسلط و حاکمیت را امام به هیچ عنوان نمی پذیرد. امام در صورتی در رأس حکومت قرار می یگرد و رهبری امات را به عهده می گیرد که امت یا اکثریت قاطع امت مشتاقانه خواهان امام باشند. مشتقانه خواهان حکومت و رهبری امام باشند. اگر امام بخواهد جنگ مسلحانه ی مخفی بند، به فرض این که به پیروزی برسد که البته احتمال پیروزی بسیار ضعیف است، در واقع با فشار، بر مردم حکمت کرده است و از لحاظ ارزشی این کار غلط است و امام هرگز این عمل و اقدام ضدارزشی را انجام نمی دهد. گذشته از جهت ارزشی، از جهت سیاسی هم پذیرش چنین حکوکتی مقبول و معقول نیست، به خاطر این که حکومت امام مثل خود انقلاب است.

دوست دارم در ادامه ی بحث به بعضی از آثار قیام هم اشاره کنم. قبل از آن باید به امامان بعدی هم نگاهی کنم. اما خط سیری را که از حضرت علی (ع) شروعه کردم و تا امام حسین (ع) آمدم، درباره ی تک تک امامان نمی گویم. در واقع همه ی امامان ما خانه نشین شده و از داشتن یار و یاور دور بودند و یاری برای حکومت نداشتند. پس لازم نیتس به تک تک ائمه اشاره کنیم. حرکت امام حسین (ع) طبق وظیفه و برنامه ی امامت و مشی کلی ائمه بوده ولی با توجه به شرایط تاریخی خاصی که امام در آن قرار داشت و با توجه به وضعیتی که شهادت امام حسین (ع) به وجود آورد، آثار گرانباری داشت و توانست هم آثار سیاسی و هم آثار اعتقادی داشته باشد. و به قول مرحوم شریعتی، بعد از این که داستان کربلا به پایان رسید، حتی مردم عوام هم به حاکمان ظلمه می گفتند. فرهنگ خاصی که امام حسین (ع) و بعد آن حضرت زینب و اسرای اهل بیت به ثمر رساندند، کسانی را که فکر می کردند جانشینان پیغمبرند و مقدس اند، تبدیل به ظلمه کرد تا مردم، حاکمان را برای همیشه ظلمه بخوانند.

در واقع تغییر ساختار فرهنگی جامعه کار بسیار دشواری است و یکی از آثار حرکت امام حسین (ع) همین بود که ساختار فرهنگ جامعه را عوض کرد. زمانی که امام قیام کرد، دو تفکر بر ذهن مردم حاکم شده بود که مردم را به نوعی بی تفاوتی کشانده بود. یکی تفکر مرجئه و دیگری تفکر جبر. مرحئه از کلمه ی ارجاء به معنای تاخیر اناختن و گاهی هم به معنای امید بخشیدن است. اصلی که شیعه دارد و اصل منطقی و معقولی هم هست نه این که چون شیعی است از آن دفاع می کنم، بحث تولی و تبری است. یعنی انسان باید نسبت به دوستان حق و حق گرایان دوست باشد و نسبت به باطل گرایان دشمن باشد. همان قدر که تولی اهمی