پاورپوینت کامل مراثی حضرت حسین (ع) و پیرایه ها ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مراثی حضرت حسین (ع) و پیرایه ها ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مراثی حضرت حسین (ع) و پیرایه ها ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مراثی حضرت حسین (ع) و پیرایه ها ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

۱۰

نگاهی موشکافانه به عوامل ایجاد و گسترش تحریف های عاشورا

تحریف ها و آسیب های هر پدیده ی اجتماعی و به ویژه تحریف های مربوط به قیام حسینی و عزاداری، اساساً از بعد جامعه شناختی، معلول علت هایی در درون آن جامعه اند که شناخت درست آن ها نخستین و شاید مهم ترین گام برای برخورد مناسب با آن باشد.

در ادامه قسمتی دیگر از مقاله ی عوامل ایجاد و گسترش تحریف را می خوانیم.

برخورد عاطفی صرف مقوله ی عزاداری

شاید جدی ترین و اصلی ترین عامل ورود آسیب های متعدد در بنیاد و بنیان فرهنگ عاشورا، اکتفا کردن به برخورد عاطفی صرف و دوری گزیدن از برخورد عقلانی با مقوله ی قیام و عزاداری باشد. این مسئله سبب بروز تحریف وسیع لفظی و معنوی است که اندیشه ی اصیل عاشورایی و حسینی را به پژمردگی می کشاند.

بی شک در صحنه ی عاشورا از سوی امام (ع) و یارانش شاهد عاطفی ترین صحنه ها و از سوی لشکریان کوفه شاهد جنایت بارترین و دهشتناک ترین وقایع هستیم. از این رو حادثه ی عاشورا بعد عاطفی قوی ای دارد که از این جهت می توان آن را یک تراژدی دانست. البته این تنها یک رویه از صحنه ی عاشوراست که در آن جنایت موج می زند. عاشورا صحنه ی دیگری نیز دارد که سرشار از حماسه و زیبایی است و امام حسین (ع) و یارانش، قهرمان آن هستند ولی در فرهنگ عامه، بیشتر شاهد حضور پررنگ بعد تراژدیک عاشورا هستیم، به گونه ای که تا حدودی عرصه را بر بعد حماسی تنگ ساخته است.

آن چه بیش از همه از زبان مردم شنیده می شود، واژه های غریب، مظلوم، تشنه، بی کس و مانند این الفاظ است. و تشنگی، بی آبی، بی باری و غربت امام (ع) بسامد بالایی در فرهنگ عامیانه دارد.

البته منظور تخطئه ی کلی این مسائل نیست که این خود بعدی از ابعاد عاشوراست، بلکه منظور غلبه ی این نوع نگرش بر ذهنیت توده ی مردم است. این پرداخت افراطی بعد عاطفی قیام سازنده و پردازنده ی بیشتر تحریف های لفظی و معنوی فرهنگ عاشورا بوده است. جالب این است که این تفکر با تناقضی آشکار و جدی روبه روست. از سویی اما را به تمامی آسمانی و ملکوتی معرفی می کند و از سوی دیگر هنگام مقایسه، امام (ع) را به تمامی با فرهنگ عامیانه ی خود محک می زند و آن حضرت را همانند یکی از افراد این فرهنگ می انگارد.

از این روست که بسیار گفته می شود عزاداری امام حسین (ع) به دلیل تسلای خاطر حضرت زهرا (س) است، چون ایشان همیشه در بهشت بی تابی می کند و هزار و چهارصد سال است که آرام ندارد.

شهید مطهری با تندی به این ایده می تازد و می گوید:

ایا این حرف مسخره نیست؟ بعد از هزار و چهارصد سال هنوز حضرت زهرا (س) احتیاج داشته باشد. در صورتی که طبق نص خود امام حسین (ع) به حکم ضرورت دین، بعد از شهادت امام حسین (ع)، ایشان و حضرت زهرا (س) نزد یکدیگرند. مگر حضرت زهرا (س) بچه است که بعد از هزار و چهارصد سال هنوز بر سر خود بزند.

بر این اساس عزاداری نوعی خدمت و تسلای خصوصس و عاطفی شمرده می شود. نکته ی دیگری که به جهت سیطره ی روح عاطفی صرف پدید می اید، این است که امام حسین (ع) فرد بی تقصیر، بی یار، مظلوم و بی پناهی نمایانده می شود که به طرز فجیعی به دست ظالم ها و اشقیا به شهادت رسیده و از دست رفته و به قول شهید مطهری نفله شده است. بنابراین باید بر امام از دست رفته گریست و عزاداری کرد.

هما ن طور که گفته شد، عمده ی تحریف لفظی نیز در همین راستا به وجود آمده است. چون غرض این است که بر امام حسین (ع) که بی جهت کشته شده و هنگام شهادت مادر نیز نداشته است، بگرییم. از این رو روضه ی او هرچه جان سوزتر و دل گدازتر بیان شود به این هدف نزدیک تر است و دل مادرش حضرت زهرا (س) را بیشتر شاد خنک می کند.

جعل داستان عروسی حضرت

قاسم (ع) در روز عاشورا باید در همین راستا ارزیابی شود، چون داستان عروسی داماد سیزده ساله ای که پس از عروسی هدف شمشیرها قرار می گیرد و کشته می شود و سر از پیکرش جدا می گردد، بسیار جان سوز خواهد بود.

داستان عروسی حضرت قاسم (ع) برای نخستین بار در روضه الشهدای کاشفی آمده است و منتخب طریحی نیز آن را نقل کرده و از آن پس به دلیل همین بعد قوی عاطفی و اشک گیر به شدت رواج یافته است، به طوری که برای حضرت قاسم (ع) حجله ی عروسی ساختند و در وسط عزاداری نقل پخش می کردند. این قصه حتی در اشعار فارسی نیز نمود داشته است.

عمان سامانی که یکی از عالی ترین منظومه های عاشورایی را سروده است، نیز از این تحریف مصون نمانده و با مهارتی شگفت، داستان جعلی عروسی قاسم را با این شعر تصویر کرده است:

باز دارم راحت و رنجی به هم

متحد عنوانی از شادی و غم

نازپرور نوعروسی هست بکر

مر مرا در حجله ی ناموس فکر

… آن چه قاسم راز هستی بود نقد

مر عروسش را به کابین بست عقد

نمونه ی دیگر داستان حضور لیلا در کربلاست که بنا بر نظر شهید مطهری هیچ سندی ندارد. از همین منظر می توان داستان حضور حضرت زهرا (س) بر بالین ابالفضل (ع) هنگام شهادت آن حضرت و گفتن این سخن را که اگر مادرت نیست من هستم، جعلی دانست، زیرا در هیچ کتابی حتی کتاب های مجهول نیز نیامده است.

از دیگر موارد می توان به ترسیم چهره ی حضرت عباس (ع) بدون دست درهمه ی نقل خواب ها در منبرها اشاره کرد. شهید مطهری از همین قماش داستانی نقل می کند که زنی را که در زمان متوکل به زیارت امام حسین (ع) رفته بود، به دریا انداختند. او فریاد زد یا اباالفضل! آن گاه سواری آمد و گفت: رکاب اسب مرا بگیر. زن گفت: چرا دستت را دراز نمی کنی؟ پاسخ داد که من دست در بدن ندارم. یا آن که همیشه حضرت زهرا (س) در خواب ها و مکاشفات به صورت قدخمیده و دست بر پهلو تصور می شود. افسانه هایی چون آب خواستن امام حسین (ع)در پای منبر علی (ع) و آب آوردن حضرت ابوالفضل (ع) و داستان حضرت فاطمه صغری نیز از همین دست به شمار می اید.

هم چنان که ملاحظه می شود، در این جعل ها و تحریف ها مؤلفه هایی حضور دارند که موجب عاطفی شدن هرچه بیشتر عزاداری و گریه ی بیشتر می شود. برای مثال عطش، آب و یا حضور و عدم حضور مادر، سبب پر و بال دادن و پروراندن این گونه تحریف ها و جعل ها گشته و می گردد.

در حالی که اگر از برخورد عاطفی صرف پرهیز و با تاریخ و حوادث عاشورا برخورد عقلانی گردد، یعنی این مطالب در ترازوی عقل سنجیده شود، بسیاری از این تحریفات روی نمی دهد. این موضوع هم در ارزیابی متون قیام عاشورا و شهادت امام حسین (ع) قابلیت بهره گیری دارد و هم در شنیده های عزاداری آن که بر سرش تیغ و قمه می زند یا با زنجیر گران، پشتش را مجروح می کند با این نیت که هم چون امام حسین (ع) و یارانش باشد، اگر نیک بنگرد که شرایط امام حسین (ع) چگونه بود، درخواهد یافت که در آن گونه شرایط است که باید چنین کند.

جبرانگاری

جبری نگری دربار ه ی قیام، یکی از عوامل ایجاد تحریف و ورود آسیب ها در حوزه ی فرهنگ عاشورا و عدم بهره بردن و تعمیم آن است. جدای از سابقه ی طولانی جبرانگاری و تقدیرگرایی در تفکر دینی ـ اجتماعی مردم که در فرهنگ منثور و منظوم آن ها تبلور نیز یافته، باید از تلاش امویان در ترویج جبرگرایی به طور عام و تعبیر جبری حادثه ی عاشورا به طور خاص یاد کرد. اولین سخن ابن زیاد در هنگام مواجهه زینب کبری (س) این بود:

خدا را شکر که شما را رسوا کرد. خدا را شکر که شما را کشت و خدا را شکر که ادعاهایتان را باطل ساخت.

منطق ابن زیاد در این جا به طور کامل جبرگرایانه است. او می خواهد شهادت امام حسین (ع) را به تقدیر و خواست خدا حواله داده و بدین ترتیب خود را مبرا و مقرب درگاه خدا جلوه دهد. به همین سبب است که شهید مطهری منطق جبرگرایی را منطق ابن زیاد می شمارد. در واقع این چنین است که اولین گام تحریف، به وسیله ی قاتلان و جانیان برداشته می شود.

البته با کمال تاسف در طول تاریخ این روحیه ی جبری نگری تا حدود بسیاری در فرهنگ مردم نهادینه شد، به طوری که در شعر و فکر بسیاری از شاعران و مرثیه سرایان نیز راه یافت. نمونه های این جبرگرایی نسبت به حادثه ی عاشورا و منتسب نمودن آن به چرخ، فلک، روزگار، سرنوشت، تقدیر و مانند این ها را در اشعار شاعرانی چون محتشم کاشانی و وصال شیرازی و بسیاری دیگر از شاعران به ویژه درتعزیه ها می توان پیدا کرد:

محتشم کاشانی:

ای چرخ غافلی که چه بیداد کرده ای

وز کین چه ها در این ستم آباد کرده ای

وصال شیرازی:

ای چرخ از کمان تو تیری رها نشد

کآزاده ای نشان خدنگ بلا نشد

یا در تعزیه ها می شنویم که:

ای چرخ بر حسین جفایی شماره کن

ای بی وفا جفای پیاپی شماره کن

یا:

فلک چه خاک نشاندی تو بر سر زینب

چرخ برچیده بساط عزت ما از جفا

و دیگر اشعار و قطعاتی که همه ی