پاورپوینت کامل چشم های رسانه؛ نظاره گر یا آرایشگر دین؟نگاهی به رابطه دین و رسانه ای همچون تلویزیون در انعکاس آیین های مذهبی ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چشم های رسانه؛ نظاره گر یا آرایشگر دین؟نگاهی به رابطه دین و رسانه ای همچون تلویزیون در انعکاس آیین های مذهبی ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چشم های رسانه؛ نظاره گر یا آرایشگر دین؟نگاهی به رابطه دین و رسانه ای همچون تلویزیون در انعکاس آیین های مذهبی ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چشم های رسانه؛ نظاره گر یا آرایشگر دین؟نگاهی به رابطه دین و رسانه ای همچون تلویزیون در انعکاس آیین های مذهبی ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

۱۹

نمی دانم محرم امسال وقتی آن مداح در میانه عزاداری ظهر عاشورا از اهالی هیئت خواست لخت شوند و سینه بزنند، دوربینی در جلسه بود یا نه؛ ولی دوست دارم زود به خودم جواب بدهم که به طور حتم نبوده؛ وگرنه آن مداح به این راحتی ها نمی توانست از کسانی که لخت نمی شوند بخواهد که به انتهای مجلس بروند. بحث ما اینجا این نیست که کار او خوب بوده یا بد، زیرا پاسخ کاملاً مشخص است. نکته اینجاست که آیا آن مداح می داند که وقتی دوربین یا در اصطلاح رسانه ای در مجلس هست، به این راحتی ها نمی شود هر حرفی زد؟ دوربین که در مجلس باشد، محدوده حرف های او دیگر در همان جمع نمی گنجد و آن را خیلی ها می بینند. اینجاست که دیگر نمی شود خیلی راحت اسم تلویزیونِ شب ها و روزهای عزاداری را «حسینیه خانگی» گذاشت و انتظار داشت همان حسی را که حسینیه محل در خود پنهان دارد، در ما ایجاد کند.

یادمان نرود که گرچه سیمای جمهوری اسلامی سعی می کند برای کسانی که امکان شرکت در مراسم عزاداری ندارند، شرایطی به وجود آورد که آنهه در خانه با اشک، میزبان محرم باشند، ولی این را هم نباید فراموش کرد که کار به این آسانی ها نیست. مشکل آنجاست که دین، آیین های مذهبی و رسانه های جدید دو دریا را می مانند که برنامه ساز باید کشتی معنا را به درستی در هر دو هدایت کند.

دو روی رابطه دین و رسانه

هرچند که برخی، رسانه ها را پدیده ای مدرن می دانند و دین را نهادی سنتی که هیچ جای آشتی هم با هم ندارند، اما عده زیادی، رسانه ها را کمک حالِ دین تلقی می کنند که قرار نیست جای همدیگر را در جامعه تنگ کنند.

دکتر غلامرضا جمشیدی ها، رئیس دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران، در مورد رسانه های سنتی و مدرن می گوید: «ممکن است، یک روحانی، پیامی را با زبان شفاهی مطرح و یا رسانه با بهره گیری از تصویر منتقل کند. این دو زبان در ارائه فرهنگ دینی ممکن است متفاوت باشند، اما مکمل یکدیگرند. از این جهت لازم نیست که ما هر چه در دین و آموزه های دینی هست، به طور کامل و به همان شکل که منابع ذکر کرده اند، منتقل کنیم؛ مهم آن است که ارزش های دینی مشترک میان انسان ها را بیان کنیم.»

دکتر حمید عبداللهیان، استاد علوم ارتباطات دانشگاه تهران، نیز معتقد است:«برای معرفی دقیق جنبه های مختلف دین، باید از ابزارهای روز و مرتبط با آن استفاده کرد؛ چراکه رابطه دین و رسانه، رابطه ای است که به شکل ریشه ای اثبات شده است، در این راستا از زمانی که کلمه دین پدید آمد، همواره بین دین و رسانه تعامل وجود داشته است، اما در بعضی برنامه ها دیده می شود که در رابطه بین دین و رسانه، تعادل بین بُعد اعتقادی و مناسکی دین حفظ نمی شود.»

اما دین در عرصه رسانه می تواند روی دیگری نیز داشته باشد. برای مثال آیا رسانه می تواند دین را از آن خود کند؟ دکتر حسن حسینی، استاد علوم ارتباطات دانشکده صدا و سیما، در پاسخ به این پرسش می گوید: «دینِ رسانه ای دیدگاهی ابزار گرایانه را پذیرفته است و تنها به انتقال پیام های دینی و آموزه های انحصاری دین از رسانه ها معتقد است، اما رسانه دینی به این مفهوم است که اهداف کلی دین در قالب رسانه ها مطرح شود. در این صورت انتقال آموزه های انحصاری دینی مدِ نظر نیست. رسانه ای کردن دین اهمیت بسیاری دارد و کسانی که در حوزه کلام و ادیان فعالیت داشته اند، باید به دنبال آموزه هایی مناسب برای رسانه دینی باشند.»

پس پیام های دینی نیاز به بستر و شرایطی مطلوب دارد و در این میان، رسانه تصویری به عنوان فراگیرترین و تأثیرگذارترین رسانه می تواند نقش مؤثری در انتقال پیام ها و آموزه های دینی داشته باشد. به همین دلیل، این بحث مطرح می شود که دین را باید با ملزومات و ابزارهای مربوط به آن شناخت.

هر رسانه را بهر کاری ساختند

اگر قبول داشته باشیم که رسانه، ابزار یا میانجی میان فرستنده و گیرنده پیام دینی است، پس نمی شود آن را ناشناخته رها کرد و آن وقت ادعای حرف دینی زدن از طریق رسانه داشت. باید دانست که هر رسانه مقتضیات خاص خود را دارد. برای نمونه نمی توانیم هر حرف را هر طور که دلمان بخواهد، از رادیو، تلویزیون یا روزنامه و فضای مجازی بزنیم.

دکتر ضیاء هاشمی، استادیار گروه جامعه شناسی دانشگاه تهران، ضمن اشاره به اهمیت رسانه های رادیو و تلویزیون در انعکاس پیام های دینی تأکید می کند: «رسانه های تصویری در مقایسه با رادیو توانمندی بیشتری برای انتقال پیام و انعکاس واقعیت های دینی دارند، اما چون رسانه تصویری تلویزیون از سوی مخاطب انتخاب نشده، چه بسا نتواند ارتباط کافی با مخاطب برقرار و مطلب را به خوبی منعکس سازد.»

برعکس تلویزیون، رادیو رسانه ای انتخابی محسوب می شود. بدین معنی که شما با قصد قبلی سراغ آن می روید. از آنجا که تصویر خاصی ندارید، می توانید در ذهن برای صداها تصویر بسازید و اینجاست که در انتقال پیام های معنوی، شاید رادیو بهتر از تلویزیون عمل کند. پس تصویر در تلویزیون در عین اینکه می تواند نقطه قوت باشد، نقطه ضعف نیز محسوب می شود؛ چون گوناگونی تصویرهای ذهنی