پاورپوینت کامل هیأت های مذهبی و حرکت های فرهنگ ساز ۴۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل هیأت های مذهبی و حرکت های فرهنگ ساز ۴۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل هیأت های مذهبی و حرکت های فرهنگ ساز ۴۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل هیأت های مذهبی و حرکت های فرهنگ ساز ۴۷ اسلاید در PowerPoint :

۴۶

نقش هیأت های مذهبی و جایگاه مردمی آن بر هیچ کس پوشیده نیست. شاید بزرگ ترین
پایگاه دینی ـ ملی در جامعه اسلامی ما هیأت ها و محافل مذهبی باشد. هر چه قدر، قدر
و ارزش یک هیأت در میان مردم شناخته شده و والا باشد، میزان تأثیرگذاری آن بر مردم
نیز بیش تر خواهد بود. باتوجه به این نقش ارزش مند، بسیاری از ضعف ها و قوت های
فرهنگی را که در میان هیأتی ها و جوانان علاقه مند و محب اهل بیت(ع) دیده می شود،
به نوعی می توان با هیأت های مذهبی و برنامه های آن مرتبط دانست.

اگر امروزه جریان های عزاداری و سینه زنی میان جوانان از شکل سنتی و اصولی خود ـ که
در قدیم رواج داشته ـ تقریباً به طور کلی خارج شده و از محتوای غنی و شکل وزین
خود، به شکل هیجانی و جوان پسند آن ـ که مصداق کامل آن برنامه شورزنی می باشد ـ
گرایش پیدا کرده، بی گمان هیأت ها، به خصوص مدیران هیأت، در این گرایش نقش مؤثری
داشته اند؛ هرچند این نقش ها، به ظاهر آشکار نبوده و نیست. مگر یک مداح می تواند
بدون هماهنگی با مدیر هیأت، پشت میکروفن مداحی برود و یا حضور او استمرار بیابد؟

هم چنین اگر برنامه یک هیأت، با وجود همه این هیجانات و شور زدن ها و خواندن های
آن چنانی ـ بی توجه به آن ها ـ به شکل آرام و متین خود تداوم یافته و همه وزانت و
اصل اصول گرایی واقعی در برنامه های مذهبی را حفظ کرده، بی گمان بایستی نقش یک مدیر
هیأت فعال و هوشمند را در لابه لای برنامه های آن جست وجو کرد.

شاید تمامی آن چه در این مختصر می آید، مورد عنایت و توجه جوانان و تأیید ایشان
قرار نگیرد، به هرحال جو جامعه ما در مداحی بسیار نامطلوب است و در این شلوغ بازار
و هیجانات کاذب، اصلاً نمی توان توقع داشت حرف حساب از ناحساب به راحتی تشخیص داده
شود و حرف حق چندان خریدار داشته باشد. با این وجود، بر حسب اصل «ما لا یدرک کلّه
لا یترک کلّه» و برحسب وظیفه اخلاقی، شرعی و نیز تعهدی که در قبال مسایل فرهنگی
کشور بر عهده هر انسان با وجدانی است، صاحب این قلم با دست اندرکاران محترم
هیأت ها، نکاتی چند را در میان می نهد.

توجه به فرهنگ نقد

یکی از مهم ترین نکاتی که بایستی متولیان هیأت های مذهبی به آن توجه داشته باشند،
توجه به فرهنگ «نقد» و جا انداختن آن در هیأت است. «مداح» و «منبری» هر کدام
جایگاهی خاص دارند؛ با هدف خاصی در جامعه تربیت شده اند و هنگامی که برای اداره
مجلس و محفلی دعوت می شوند، بایستی زیر ذره بین نقد تمام اعضای هیأت ـ با همکاری و
هدایت مدیر هیأت ـ قرار گیرند: تا میزان توان آن ها در نیل به هدف مورد نظر، بررسی
و سنجیده شود.

شاید همین جا، پرسشی به ذهن خوانندگان هوشیار برسد که هدف از این نظارت چیست و برچه
اساسی باید صورت گیرد؟ مسلماً از دعوت مداح و منبری یک هدف خاص دنبال نمی شود؛
جایگاه منبری، جایگاه رفیعی است و وظیفه او آشنا ساختن هیأتی ها با سیره زندگانی
اهل بیت(ع) است و ترسیم دورنمایی از زندگانی ایشان، به نحوی که:

اولاً: باورپذیر است.

ثانیاً: قابلیت الگوپذیری داشته باشد.

اگر برحسب این دو هدف یاد شده، برنامه «منبر» مورد ارزیابی قرار گیرد، مسلماً منبری
موفق، از منبری ناموفق به راحتی متمایز می شود. نقطه کور و ابهام کار، وقتی است که
معیارها به جای موارد یاد شده، جای خود را به موارد و موضوعاتی حاشیه ای یا
سلیقه ای بدهد و مدیر هیأت، تنها بر حسب جو موجود در جامعه، یا خواسته های عوامانه
یا سطحی عده ای هیأتی، که بر او نفوذ رأی دارند، از اهداف یاد شده دور شود و قیافه،
صدا، شهرت و زبانزد بودن و به طور کلی جاذبه های کاذب یک منبری را در نظر بگیرد. در
این حالت، طبیعی است که هیأت و برنامه های آن از اهداف اصلی خود دور شده، حالتی
شخصی و سلیقه ای به خود می گیرد. آن گاه که پای سلیقه در میان آمد، دیگران هم بر
حسب سلیقه خود به انتخاب می پردازند و آن گاه پدیده ای ظهور می کند که امروز شاهد
آن هستیم: بسیاری پای یک منبر مشخص نمی نشینند، فقط به دلیل آن که آن را
نمی پسندند!

جایگاه «مداح» هیأت، جایگاه دیگری است که در جای خود قابل بحث است.

اگر امروزه جمعیت های مذهبی، هیأت ها و محافل دینی به مداح و مداحی، بهای دیگری
می دهند و بیش تر به آن توجه دارند، دلیلش چیست؟ آیا به جایی غیر از مدیر هیأت بر
می گردد؟ و آیا جز این است که خواسته های جوانان و جریان های کاذب مورد علاقه
آن ها که ریشه در هیجان ها و خواست های خاص جوانی دارد، در آن دخیل است؟!

در این جا، ذکر این نکته خالی از لطف نیست:

یک پرسش بی پاسخ

از مدیر هیأتی خواستیم که درباره برنامه های هیأت خود تجدید نظر کند، گفت: اگر کف
نزنیم، اگر شور نزنیم، مردم نمی آیند! گفتم: مگر برای مردم برنامه گذاشته ای؟! در
جوابش ماند! اگر می گفت: آری؛ در حقیقت جنبه توجه به رضایت اهل بیت را فراموش کرده
بود و توجیهی برای آن نداشت و اگر می گفت: برای اهل بیت است، تناقضی آشکار به وجود
می آمد… به همین دلیل از خیر بحث گذشت!

قصه بسیاری از مسئولان هیأت ها چنین است؛ به درسی اینان با خود و خدای خود کنار
نیامده اند که آیا برای رضای مردم و مداح و منبری این همه تلاش می کنند، یا خالصانه
برای خدا تلاش می کنند و اگر کارشان برای عشق به اهل بیت است، این همه جوش مستمع را
زدن و ناز مداح را کشیدن و … برای چیست؟ این جاست که ضرورت امر فرهنگ سازی مطرح
می شود.

یک واقعیت تلخ!

بایستی این واقعیت تلخ را پذیرفت که هدف واقعی و اصلی از برگزاری چنین مجالسی کم کم
به فراموشی سپرده شده است و اهداف ثانوی و حاشیه ای، دارد جای هدف های واقعی را
می گیرد.

این که مداح جوان به بهانه صمیمیت، و جذب جوانان و توجه به نیاز و خواسته های آنان،
همه جور شعری بخواند و هیچ مرزی برای حفظ ادبیات آیینی و معرفی آن برای نسل جوان در
نظر نگیرد، هیچ شأنی نیز برای مجلس اهل بیت نشناسد، نه شعر و نه سبکش هیچ سنخیتی با
مجلس اهل بیت نداشته باشد و صرفاً برای راضی کردن جوانان ـ که در مجلس او شرکت
کنند ـ همه چیزی، حتی به سبک ترانه های فلان زن خواننده آن چنانی بخواند و دعوی او
این باشد که مردم این ها را می پسندند! بایستی این واقعیت تلخ را پذیرفت که نه
مداح، نه مدیر هیأت و نه هیأتی ـ هیچ کدام ـ شأن و جایگاه مجلس اهل بیت و اهداف
برگزاری آن را نمی شناسند و یا از آن غافل شده اند.

چه باید کرد

گفتیم که فرهنگ سازی از ضروریات هیأت های مذهبی است، اما چگونه؟

اکنون که می خواهیم پیشنهادهای خود را در این زمینه ارایه دهیم، به یاد این جمله
افتادم که می گویند:

«گفتنش آسان است اما …!»

می خواستم حرفم را به استناد این سخن ارایه کنم، اما دیدم واقعیت این است که گفتن
آن هم در برابر بعضی هیأتی های جوان و متعصب، آسان نیست؛ اما سخن حق را در هر حال
باید گفت…

مهم ترین اصل فراموش شده در هیأت های مذهبی این است که بسیاری از ما ـ امثال من
نویسنده ـ به جای توجه به رضایت اهل بیت، در صدد راضی کردن دل خود و دوستان خود
هستیم. آن چه به دل مان می چسبد (!) انجام می دهیم، نه آن چه وظیفه مان است. به
عبارتی شیعه دل خودمانیم، نه شیعه اهل بیت! این حقیقت تلخ در میان بسیاری از مدیران
هیأت ها و به خصوص مداحان و هیأتی ها وجود دارد. اجازه بدهید نمونه درخشانی