پاورپوینت کامل از ناگفته های «کمکم کن» تا خنده های «خانه به دوش» ۴۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل از ناگفته های «کمکم کن» تا خنده های «خانه به دوش» ۴۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل از ناگفته های «کمکم کن» تا خنده های «خانه به دوش» ۴۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل از ناگفته های «کمکم کن» تا خنده های «خانه به دوش» ۴۵ اسلاید در PowerPoint :

۳۶

طی سه، چهارسال اخیر، پخش مجموعه های تلویزیونی مناسبتی به یک سنت در صدا و سیما
تبدیل شده است، به طوری که در ماه مبارک رمضان، پس از مراسم افطار، بلافاصله کورس
فیلم های سه یا چهار شبکه سیما شروع می شود. مخاطب ناخواسته در ماراتن پخش
سریال هایی قرار می گیرد که اغلب جالب و دیدنی اند و البته بلافاصله پس از یکدیگر،
نمایش داده می شوند. این مسئله از دو جنبه حائز اهمیت است: اول این که با توجه به
پرمخاطب بودن اکثر مجموعه ها می توان به نقش اساسی این رسانه در فرهنگ سازی پی برد؛
دیگر این که اگرچه در دین اسلام بر نماز اول وقت، بسیار تأکید شده و در ماه مبارک
رمضان، مردم رغبت بیش تری برای انجام فرایض دینی نشان می دهند، اما با پخش سریع
سریال ها پس از اذان، هیچ فرصتی برای این مهم باقی نمی ماند. مخاطب نیز که علاقمند
به پی گیری داستان هریک از مجموعه هاست، بین نماز اول وقت و دیدن فیلم، گزینه دوم
را بر می گزیند و مساجد بازهم مظلوم واقع می شوند. البته در این باره تحقیق و
آمارگیری صورت نگرفته، اما باتوجه به این که اکثر افراد، هر روز، ماجرای تمام
سریال های شب قبل را تعریف می کنند، می توان به خالی بودن مساجد پی برد. به نظر
می رسد حل این معضل، به رسانه صداوسیما بسته است، چرا که این رسانه می تواند با
استفاده از قدرت فوق العاده جذب مخاطب، زمینه ساز ایجاد فرهنگ رفتن به مساجد و برپا
داشتن نماز اول وقت شود. این کار در ماه مبارک رمضان راحت تر قابل وصول است، زیرا
مردم در این ماه علاقه مضاعفی برای انجام عبادات جمعی نشان می دهند که نمونه بارز

آن مراسم باشکوه شب های قدر است.

در ماه رمضان امسال چهار مجموعه تلویزیونی «اگه بابام زنده بود» از شبکه اول، «رسم
عاشقی» از شبکه پنجم، «کمکم کن» از شبکه دوم و «خانه به دوش» از شبکه سوم، در
ماراتن مجموعه های تلویزیونی به رقابت هم رفتند. مجموعه «اگه بابام زنده بود» به
کارگردانی همایون اسعدیان، به دلیل پرداخت به موضوعی با هدف نامشخص، فقدان قصه های
فرعی در خدمت قصه اصلی و عدم تنوع در محل فیلم برداری (کارگاه چوب بری و طلافروشی)
نتوانست ارتباط موفقی با مخاطب داشته باشد.

«رسم عاشقی» ساخته سعید سلطانی نیز که بیانگر اوضاع کشور در دهه بیست و پایان حکومت
رضاخان بود، با تقلید مشهود از سریال شب دهم، سعی در جذب مخاطب داشت، اما به دلیل
نداشتن حرف تازه و فیلم نامه قوی ناکام ماند. بر این اساس، مجموعه «کمکم کن» و
«خانه به دوش» نسبت به دو مجموعه قبل، با اقبال بیش تری مواجه بودند.

کمکم کن و حرف هایی که ناگفته ماند…

کمکم کن به کارگردانی قاسم جعفری، تهیه کنندگی همسر وی (صدیقه صحت) و بازی حمید
گودرزی، پویا امینی، سیدجواد هاشمی، فرزاد حسنی و … یکی از مجموعه های پرطرفدار
امسال بود. کارگردان مجموعه اگرچه در سینما موفقیتی نداشته، اما در تلویزیون،
مجموعه هایی چون خط قرمز و مسافری از هند را در کارنامه خود دارد که با وجود
ضعف های موجود در هر یک، از پرطرفدارترین مجموعه های زمان پخش خودشان بودند. جعفری
این بار به دنبال عالم برزخ و گرفتاری آدم ها در آن دیار رفته و سعی کرده تا داستان
انسا ن هایی را به تصویر بکشد که مرگ را فراموش کرده اند؛ آدم هایی که در زمان
حیات، مرتکب انواع گناهان و لغزش ها شده اند و زمانی که در حالت کما با ارواح دیگر
در یک بیابان سرگردان می مانند، از ترس عقوبت گناهان، فقط به فکر بازگشت به دنیا و
گذشته هستند. همین ندامت هم سبب می شود، به یکدیگر قول بدهند که هریک به دنیا
بازگشت، اشتباهات دیگران را نیز جبران کند.

انتخاب سوژه داستان اگر چه آغاز و فصل جدیدی در عرصه تولید فیلم های پیرامون مسأله
برزخ و آخرت است، اما با ضعف های متعددی نیز مواجه است. تصاویر برزخ با حساسیت های
لازم نشان داده نشده و از سویی در حالی که موضوع از ابعاد مختلف قابل پرداخت و
متضمن معانی و پند و اندرزهای فراوان است، اما دیالوگ ها، ضعف شدیدی در انتقال این
مفاهیم دارند.

اشکال اساسی کارهای جعفری، کشیده شدن به ورطه تکرار و کلیشه است. استفاده از
بازیگران ثابت، نمونه بارز این تکرار است که موجب دلزدگیِ مخاطب می شود. حتی این
ثبوت انتخاب به حدی است که مجید مشیری (پدر بهنوش) بازهم مرد دوزنه فیلم های قبلی
جعفری است! اشکال دیگری که معمولاً به کارهای وی وارد می شود، استفاده از لوکس ترین
ماشین ها و گرانقیمت ترین خانه ها در فیلم های جعفری است که باعث شده در تمام
مجموعه ها مخاطب فقط قشر بالای سطح متوسط جامعه را ببیند. ناگفته نماندکه این
ویژگی درباره «کمکم کن» اتفاقاً مناسب از کاردرآمده، به این جهت که او سعی دارد
درباره دنیادوستی و عشق پول بگوید و خیابان های شمال شهر تهران و بعضی آدم هایش
تصویر عینی این مسأله اند.

دست اندرکاران تولید «کمکم کن» تلاش زیادی برای به تصویر کشیدن معمول ترین گناهان
جامعه داشتند و از این رو گناهانی چون حرص، رباخواری، حسد، کبر، ریا و مسئله مهم
احترام به والدین را انتخاب نموده اند که مناسب ترین مسائل مرتبط با فضای کنونی
جامعه هستند؛ اما در میان این موارد که هرکدام به تنهایی می تواند سوژه فیلمی
پرمحتوا و موفق باشد، فقط گناه خانم حکمت (رباخواری) و پسر و عروسش (حرص) به صورت
نمایشی مطرح شد. پرداخت به گناهان دیگر می توانست نقش به سزایی در ارتقاء فیلم
ایفا کند. این در حالی است که بخش های زیادی از فیلم در رفت وآمدهای مکرر و
غیرضروری سروش و بهنوش به بیمارستان و پخش نماهنگ ها و صحنه های بیهوده تلف می شود.
مسئله احترام به والدین و اجابت دعای مادر نیز از نکات فراموش شده جوامع امروزی است
که در فیلم به تصویر کشیده شده بود.

اما مسئله ای که از ابتدای فیلم خاطرِ بیننده را آزار می دهد، ارتباط آزادانه سروش
و بهنوش برای حل مشکلات ارواح است! هرچند سروش به خاطر سوء ظن از همسرش جدا شده و
حالا به دنبال پیدا کردن اوست و بهنوش، نامزدی دارد که اگرچه به خاطر علاقه نداشن
به او تن به خودکشی داده، اما بازهم عنوان نامزدش را دارد. در عین حال روابط این دو
(سروش و بهنوش) از ابتدای فیلم به صورتی است که حکایت از عشق های رایج در فیلم ها
می کند. این دو آن قدر با یکدیگر صمیمی می شوند که حتی یکدیگر را با نام کوچک و
بدون ذکر پسوند آقا و خانم صدا می زدند. این مسئله اگرچه ممکن است تا حدی در جامعه
وجود داشته باشد، اما نباید فراموش کرد که با فرض صحت امر، رسالت سیما، فرهنگ سازی
و تبدیل فرهنگ های غلط به وجه صحیح آن هاست، نه نمایش فرهنگ های نادرست حاکم بر
جامعه بهتر بود که با استفاده از این دو شخصیت فیلم که نماد دخترها و پسرهای جوان
امروزی اند، شمّه ای از موازین مرتبط با کار مشترک مرد و زن در جامعه به نمایش در
می آمد. در حالی که برعکس، نگاه ها، دیالوگ ها و طرز رفتار سروش و بهنوش ذهن
تماشاچی را منحرف می کند و البته کارگردان در بخش های پایانی فیلم، نشان می دهد که
ذهن بیننده چندان به خطا نرفته! و سروش از بهنوش