پاورپوینت کامل شب های برره، تلاقی دنیای روشنفکرانه با آنارشیسم سنتی ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شب های برره، تلاقی دنیای روشنفکرانه با آنارشیسم سنتی ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شب های برره، تلاقی دنیای روشنفکرانه با آنارشیسم سنتی ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شب های برره، تلاقی دنیای روشنفکرانه با آنارشیسم سنتی ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

۳۶

پدیده طنز در دیارما، پدیده غریبی است؛ از آن روکه ما ملتی هستیم که با نشانه های
زیباشناسی تصویری با طنز، آن هم از نوع کلامی، به اصطلاح دیر مچ می شویم.
نگاهی گذرا به آثار و پیشینه های ادبیات ما در حوزه طنز، به خوبی براین ادعا صحه
می گذارد که ملت ما با موضوع طنز و طنازی به معنی نوعی تعامل رندانه با بخشی از
واقعیت های اطراف که در ظرفیت های سیاسی و اجتماعی خاصی همواره حضور دارند، بر
خورد و مراوده داشته است.

طنز؛ تلنگر به واقعیت

تصور و درک عالمان از طنز به ما می گوید، طنز، ظرف و قالبی است که به نیت نقد و
اصلاح، اما با سلاح نیش و ریشخند، به جراحی واقعیت می آید. می خنداند؛ اما در گذر
از این بستر به اندیشه تلنگر می زند. در تاریخ ادبیات ما نمونه های بسیاری از این
آثار را می توان مثال آورد. موش وگربه عبید زاکانی از نمونه های ماندگار در این
حوزه است. این ها در نوع خود، گواهی هستند بر ظرفیت های طنز و هجو در ادبیات ما و
سبقه این فرم که تاکنون و به شهادت بسیاری، مایه فخر ما در موضوع طنز کلامی قرار
گرفته است.

قرار است با این مقدمه به ظاهر بی ربط، به موضوع نوشته که نقد سریال طنز شب های
برره است، نزدیک شویم. لازم به یادآوری است که نوشتن درباره یک اثر هنری در
نشریه ای که موضوع اصلی و محوری اش هنر نیست، کار چندان آسانی نیست. برای این که هم
نویسنده و هم مخاطب دچار نوعی سوء تفاهم ناگفته و نانوشته نشود، تلاش می کنم در این
نوشته با رعایت و حفظ تعریف ها و برداشت هایی از طنز که بر آن اجماع شده است، به
ارزیابی شب های برره بپردازم.

برره و سابقه ذهنی مخاطبان

برای رسیدن به بحث اصلی، ناگزیرم شما را با این پرسش روبه رو کنم که دلیل اصلی
استقبال مردم از سریال مورد نظر چیست؟ شاید همه بر این پاسخ اتفاق نظر داشته باشیم
که دلیل اصلی آن این است که کارگردان و عوامل این سریال را از قبل می شناختیم و
براساس این شناخت و جذابیت های ذهنی گذشته، به تماشای شب های برره نشسته ایم.
معنی دیگر این حرف این است که مهران مدیری به عنوان کارگردان و به عنوان یک چهره
طنزپرداز، کارش را نسبت به دیگران که در این حوزه هستند، بیش تر بلد است و می توان
از کار او لذت برد و بعد از یک روز کاری خسته کننده، با او کمی درباره همان وقایع
روزمره زندگی، با نگاهی کمی متفاوت، خندید. باور کنید نخست، همین پیش زمینه های
ذهنی ما را به سمت تلویزیون می کشاند. این که می دانیم مهران مدیری تا چه اندازه
توانایی دارد سراغ موضوع های ذاتاً جذاب و در عین حال احساس برانگیز برود و بدون
دامن زدن به حساسیت ها، با آن ها شوخی کند.

برره؛ یک شوخی بداهه پردازانه

باید در نظر داشته باشیم که مدیری در موضوع طنز تصویری و تلویزیونی، یکی از
پیش گامان و نوآوران این حوزه است. بسیاری از شوخی های تصویری و کلامی را او وارد
ادبیات نمایش و طنز کرد. شکستن خط فرضی در تلویزیون و مخاطب قراردادن تماشاگر و
ادای شوخی هم زمان با تماشاگر و دوربین، در نوع خود از نوآوری های مدیری است.
بی تردید او یکی از پیش گامان عرصه طنز مدرن است. شب های برره، محصول یک شوخی
بداهه پردازانه در سریال های پیشین مدیری است. برای اولین بار محلی به نام برره
مطرح شد. این نام غیرمتعارف، رفتار غیرمتعارفی به همراه آورد که در کوتاه ترین زمان
ممکن، تماشاگر با آن ارتباط پیدا کرده و بی هیچ واکنشی در قبال آن به استقبالش
می رود. مدیری با درک این موقعیت و بسط این ایده در شکل های گوناگون، تلاش کرد این
و اکنش را به پدیده ای منحصر به فرد در آورد. آن چه اکنون شب ها در جعبه جادویی
نگاره می کنیم، در و اقع محصول یک آن و یک تخیل لحظه ای است. محور این شوخی که حالا
به عنوان یک پدیده غیرقابل مهار در جامعه درآمده، ظاهراً خوردن غیرمتعارف نخود بود.
اگر در سریال قبلی مدیری، شوخی با بخشی از سنت ها و روابط و مناسبات فرهنگی جامعه
ما در پرده ابهام و ناکجاآبادی می گذشت، این بار اما در تمام لحظه ها، گام به گام،
به این جغرافیا نزدیک می شویم؛ با زبان، لهجه، نشانه ها و کدهای روزمره و خیلی از
المان هایی که برای شناخت محدوده آن ها نیازی به عمیق شدن و غور در تاریخ وجود
ندارد. شهر فرضی برره قرار است نمادی از یک ناکجا آباد باشد. برفرض پذیرش این ادعا،
باید بی درنگ به این چالش ذهنی پاسخ گفت که برای ساختن این ناکجا آباد فرضی، کدام
الگو و مدل برای نزدیک شدن به جنس آدم ها، مورد نظرمان بوده است؟

برره؛ دور از حصار زمان و مکان

شب های برره درگام نخست می خواهد خود را از حصار زمان و جغرافیا برهاند تا بتواند
تا آن جا که تخیل و ذهنیتش اجازه می دهد، با تماشاگر شوخی کند. برای او همه چیز را
تا نهایت اغراق و بزرگ نمایی تصویر می کند تا برای همه تماشاگرانش این شبهه که این
معادل های تصویری می توانند معادل و مدل واقعی در اجتماع داشته باشند، منتفی شود.
نگاه کنید به شخصیت های برره، به جنس و نوع روابط که از اساس، هیچ سنخیتی با پیش
فرض های تماشاگر ندارد. تماشاگر، بی آن که بخواهد و تصمیم بگیرد، در تلاقی با چنین
دنیایی می خندد. این ناکجا آباد فرضی در واقع بستر و پوششی است برای مباح جلوه دادن
هرچیز. نگاه کنید به ت