پاورپوینت کامل هنر دیداری ;نگاهی به پروسه سریال سازی در سالی که گذشت ۳۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل هنر دیداری ;نگاهی به پروسه سریال سازی در سالی که گذشت ۳۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل هنر دیداری ;نگاهی به پروسه سریال سازی در سالی که گذشت ۳۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل هنر دیداری ;نگاهی به پروسه سریال سازی در سالی که گذشت ۳۷ اسلاید در PowerPoint :

۴۴

با نزدیک شدن به پایان سال و فرا رسیدن سال جدید، نیم نگاهی به کارنامه سریال های
تلویزیونی شاید بتواند نقاط قوت و ضعفی را که در این زمینه وجود دارد، برجسته سازد؛
نکاتی که در هنگام پخش این تولیدات به خوبی مشهود نبوده است، اما گذشت زمان امکان
تعمق و بررسی بیشتری را فراهم می آورد.

سازندگان سریال های تلویزیونی از اوایل سال ۱۳۸۶ تاکنون قصد داشته اند که
اندیشه های تازه ای را در قالب مضامینی بکر ارائه دهند. مضامینی که دغدغه یا بهتر
بگوییم تظاهرات بیرونی فکر و اندیشه پنهانشان بود؛ چراکه به تجربه ثابت شده، رد پای
تفکر و اندیشه هر خالق اثری حتی اگر زیرکانه عمل کرده باشد، در آثارش مشهود است؛ پس
به جرئت می توان گفت این سریال ها به نوعی نشان دهنده طرز تفکر و اندیشه فردی
نویسنده است. هر چند با چنین تفکری، نگاهی گذرا به رویکرد این سریال ها و بررسی
آنها در هر برهه زمانی در حقیقت بررسی روان شناختی فرد خالق اثر است، پس لازم است
از دید دیگری به موضوع نگاه کنیم تا چنین طرز فکری برایمان تلقی نشود.

این روزها دغدغه برنامه سازان رسانه در نظر گرفتن نیازمندی های اجتماعی و تغذیه
روحی و روانی افراد جامعه است. بر همین اساس آنها می کوشند که هر بار با نگاهی نو
به موضوعات، مخاطب بیشتری را جذب نمایند. از ابتدای سال، ماراتن سریال ها با نام و
نشان هایی که آنها نیز در جذب مخاطب مؤثر بودند، آغاز شد. سریال هایی که اغلب مخاطب
خود را از بین قشر جوان جامعه جست وجو می کردند. همان طور که می دانید سینما این
روزها دیگر آن قدر بزرگ نیست! زیرا ظهور سینماهای خانگی و صفحه های تخت بزرگ در
خانه ها، دیگر آن سالن باشکوه و پرده عریض را طلب نمی کند، پس فرصت مناسبی است که
سریال ها با خودنمایی در این عرصه ذهن سینمادوستان را جذب نمایند.

همان طور که گفتیم اغلب این سریال ها با قشر جوان جامعه ارتباط برقرار کردند از
جمله راه بی پایان؛ سریالی که مشکلات جوان امروز در رابطه با کار و تحصیل را در
غالب یک ماجرای عاطفی و بعضاً عاشقانه بیان می کرد. این سریال در نوع خود به خوبی
توانست انتظار مخاطبان را برآورده سازد؛ چراکه بر پایه فیلمنامه اصولی و هدفداری
ساخته شد هر چند پایان عجولانه و سطحی آن ـ که گریبانگیر اغلب سریال های تلویزیونی
است ـ یکی از معایب این سریال بود.

سال های برف و بنفشه نیز سریال جوان پسند دیگری بود که در نوع خود و بسته به سلیقه
برخی از مخاطبان یکی از سریال های خوب سال به شمار می آمد. یکی از دلایل استقبال
از این سریال نوعی ساختار زمان زدگی و خاطره سازی است که نسل جوان امروز تمایل
زیادی به دانستن ماجرا و رویداد های نسل پیش از خود دارد و این خواسته در قالب یک
فیلمنامه پر اوج و فرود و بعضاً بازیگرانی توانا و نهایتاً مضمونی که شالوده ای از
عشق و خیانت و تنفر و صداقت باشد، بیشتر ارضا می شود.

سال های برف و بنفشه نیز توانست موفقیتی نسبی در زمان پخش خود به دست آورد هر چند
کلیشه شدن بعضی از موضوعات در آن در بیشتر قسمت ها کاملاً مشهود به نظر می رسید.

بیداری، سریال جوان پسند دیگری بود که در اوایل پخش، گمان بر کلیشه بودن افراطی در
آن می رفت یعنی عشق پسر پولدار به دختر فقیر و ادامه ماجرا… اما برخلاف نظر
اکثریت، نگاهی تازه به موضوع داشت. نگاهی که سریال را از خطر تکرارزدگی موضوعی نجات
داد.

از جمله سریال های سال گذشته می توان به سریال های ماه رمضان اشاره کرد که علاوه بر
مشکل شتاب زدگی، هر کدام قصد داشتند در قالب موضوع جدید وارد عمل شوند، اما اینکه
این مضامین جدید تا چه حد توانست سلایق مخاطبان را اغنا کند، موضوعی است که به بحث
و تأمل بیشتری نیازمند است.

بی صدا فریاد کن، سریالی در ژانر پلیسی بود که نسبت به ساخته های قبلی اگرچه از
داستانی پرپیچ وخم تر بهره می برد اما مشکلات ساختاری بسیاری نیز داشت.

ساعت شنی، روزگار قریب و حلقه سبز، سریال هایی بودند که در ماه های اخیر هر کدام
بحث انگیز شدند؛ چراکه در نوع خود خوش ساخت و در عین حال طرحی نو داشتند. ساعت شنی
با ملغمه ای ریز و درشت از بازیگران بنام و جویای نام در سینما با مضمونی پست مدرن
(!) نسبت به وضعیت فرهنگی کنونی جامعه، خودی نشان داد؛ موضوعی که در نگاه اول،
فرهنگ جامعه آن را پذیرا نیست، اما این سریال با مطرح کردن آن، گویی اجازه حضور
چنین مباحثی را صادر کرد. ساعت شنی علاوه بر مسئله پر حاشیه رحم جایگزین، اشاره ای
گذرا به ناهنجاری های اجتماعی و موضوعات مربوط به معلولان و خانواده های آنها داشت.
ساعت شنی با جذب بیش از نود درصدی مخاطب، گوی سبقت را از سریال های قبل و بعد از
خود ربود. شاید به جرئت بتوان گفت اخطار اول سریال در جامعه کنونی ما که کمتر با
چنین هشدارهایی جدی برخورد می کنند، یکی از دلایل افزایش مخاطبان این سریال بوده
است هرچند کمی بی انصافی است که به فیلمنامه منسجم و بازی بازیگران توانای این
سریال اشاره نکنیم، اما در کل اندکی زود به نظر می اید که نظری قطعی درباره موفقیت
این سریال و رویکرد و بازتاب اجتماعی آن بدهیم.

سریال های پریدخت، پدرخوانده و یک مشت پر عقاب از جمله سریال هایی است که به
مناسبت های خاص در سال ۸۶ پخش شد. سریال پریدخت ساخته سامان مقدم به نوعی
نشان دهنده واقعیت تاریخی و دین ستیزی حکومت استبدادی محمدرضا پهلوی است؛ حکومتی که
در راه از بین بردن باورهای مردم تلاش می کرد، ولی در این راه ناموفق بود. این
سریال در قالب قصه ای دراماتیک توانست مفاهیم را به صورت غیرمستقیم در لابه لای
داستان بگنجاند. در طول این سریال که تقریباً یک درام اجتماعی