پاورپوینت کامل نگاهی به پدیده تجمّل گرایی ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاهی به پدیده تجمّل گرایی ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاهی به پدیده تجمّل گرایی ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاهی به پدیده تجمّل گرایی ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

۱۳۸

تجمل گرایی در لغت و در عرف

تجمل گرایی، اصطلاحی است مرکب از دو واژه «تجمل» و «گرایی»؛ تجمل به معنای «خود را
زینت دادن و آراسته شدن» و گرایی به معنای «آهنگ کردن، میل و رغبت کردن». با توجه به این
تعبیرها، تجمل گرایی به معنای رغبت کردن به تجملات وتوجه به ظواهر زندگی است. از میل به
زیبایی و تجمل، در آیه ها و روایت های بسیاری یاد شده است. خداوند در قرآن کریم می فرماید:

قُلْ مَنْ حَرَّمَ زینَهَ اللّهِ الَّتی أَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَ الطَّیِّباتِ مِنَ الرِّزْقِ. (اعراف: ۳۲)

بگو چه کسی زینت های الهی را برای بندگان خود آفریده و روزی های پاکیزه را حرام کرده
است.

امامان معصوم علیهم السلام خود، به امر تجمل و زیبایی در حد معمول اهمیت می دادند. امام صادق علیه السلام
می فرماید:

اِنَّ اللّه َ عَزَّ وَ جل یُحِبُّ الْجمالَ وَ التَّجَمُّلَ و یُبْغِضُ الْبُؤَسَ وَ الْتّباؤُّسَ.

همانا خداوند زیبایی و تجمل را دوست دارد و از فقر و فقرنمایی بدش می آید.

از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله هم نقل است: «اِنَّ اللّه َ یُحِبُّ اِذا اَنْعَمَ عَلی عَبْدٍ اَنْ یَری اَثَرَ نِعْمَتَهُ عَلَیْه؛ همانا خداوند وقتی
نعمتی به بنده ای داد، دوست دارد اثر نعمتش را بر او ببیند». مسلم است که این، جنبه مثبت و معمول
تجمل گرایی است که خداوند و ائمه اطهار بر آن تأکید کرده اند و باید به کنترل و مراقبت آدمی
درآید؛ زیرا اگر از حد معمول فراتر رود و به افراط کشیده شود، به امری ناپسند و نامعقول تبدیل
خواهد شد. تجمل گرایی در دیدگاه عرف، به معنای روی آوری بیش از حد به مادیات و
گردآوری اشیا و لوازم غیرضروری و دل بستن به آنهاست، به گونه ای که این عمل، به یک هدف
برای انسان ها تبدیل شود. این نوع تجمل گرایی نه تنها سفارش نشده، بلکه به دلیل پی آمدهای
ناخوشایند آن، از جمله گرفتار شدن در دام اسراف نکوهش نیز شده است.

خداوند در کلامی نورانی می فرماید: «وَ لا تُبَذِّرْ تَبْذیرًا إِنَّ الْمُبَذِّرینَ کانُوا إِخْوانَ الشَّیاطینِ؛ و هرگز
اسراف و تبذیر مکن. چرا که اسراف کنندگان برادران شیاطینند».(اسراء: ۲۷) از نظر عرف مصداق های
تجمل گرایی، بیشتر هنگامی است که افراد در زندگی شخصی خود، به خانه های مجلل،
اتومبیل های مدل بالا، سفرهای اروپایی، شرکت در میهمانی های اشرافی، تهیه لوازم خانگی
لوکس و قیمتی و… روی می آورند.

پیام متن:

تجمل گرایی در حد متعارف امری نکوست، اما اگر به اسراف گراید و به
هدف زندگی تبدیل شود، پدیده ای ناپسند و نکوهیده است.

مسئولان و خطر تجمل گرایی

در بحث تجمل گرایی، به ویژه و در حکومت اسلامی نوک پیکان متوجه حاکمان و والیان کشور
است. حاکم جامعه باید از بعضی کارهای مشروع که به ظاهر، دنیادوستی، لذت گرایی، حب جاه و
مقام و مانند آن خوانده می شود، پرهیز کند ؛ زیرا رفتار، کردار، طرز تفکر و زندگی او به خاطر
موقعیت خاصی که در جامعه دارد، در نظر عموم به منزله معیاری برای خوبی و بدی رفتار به
شمار می آید. به همین سبب، مردم از نوع خوراک، پوشاک، مسکن، اتومبیل و دیگر ظواهر
زندگی او الگو می گیرند. در صورت بهره مندی او از زندگی اشرافی، مردم نیز ناخودآگاه به
تجمل گرایی بیش از حد تشویق خواهند شد که این خود، یکی از راه های شکل گیری اخلاق
پست و اندیشه های بی ارزش در جامعه است. در صورت آلوده شدن کارگزاران کشور به
تجمل گرایی و زندگی مرفه، مردم نیز بر اساس فرمایش حضرت علی علیه السلام که: «اَلنّاسُ بأُمَرائِهِمْ أشْبَهُ
مِنْهُمْ بِآبائِهِمْ؛ شباهت مردم به زمامدارانشان بیشتر از شباهت آنان به پدرانشان است.» گرفتار روحیه دنیاطلبی
و رفاه زدگی می شوند که ریشه بسیاری از انحراف ها و ناهنجاری های فردی و اجتماعی است.
رهبر معظم انقلاب در این باره می فرماید:

اگر در جبهه امیرالمؤمنین علی علیه السلام قرار بگیرید، برجسته ترین خصوصیت او در دوران حکومتش
که مربوط به امروز من و شما می شود، دو چیز است: یکی عدالت اجتماعی، دیگر زهد نسبت به دنیا.

شهید مدرس نیز در مورد پیوند زندگی زاهدانه خود با آزادگی و مبارزاتش علیه استبداد می گوید:

اگر من اظهار عقیده می کنم و هر حرف حقی را بی پرده می زنم، برای آن است که چیزی ندارم
و از کسی هم نمی خواهم. اگر شما هم بار خود را سبک کنید، آزاد می شوید… باید جان انسان
از هرگونه قید و بندی آزاد باشد تا مراتب انسانیت و آزادگی خوش را حفظ کند.

بنابراین، تجمل پرستی یک مسئول، به فساد اخلاقی و اقتصادی جامعه می انجامد. همچنین عاقلانه
و سزاوار نیست که عده ای از مردم بر اثر فشارهای اقتصادی، با ریاضت و صرفه جویی و کمترین
امکانات زندگی کنند و در عین حال، برخی، از مسئولان به تجمل روآورند و به ولخرجی های زیان بارشان
مشروعیت بخشند. پس، بر همه کارگزان است که به این فرموده حضرت علی علیه السلام گوش فرادهند:

همانا خدای بزرگ بر پیشوایان دادگستر واجب کرده است که خود را با ضعیف ترین مردم برابر
نهند تا مبادا تنگ دستی، فرد نیازمند را به هیجان و طغیان وادارد.

پس، پرهیز از تجمل پرستی مسئولان نظام و زندگی ساده و همراه با زهد آنان، همچون
اکسیری نشاط آفرین، معنویت و فضیلت را در لایه های مختلف اجتماع تزریق می کند و محیط
را برای فعالیت رانت جویان و مفسدان اخلاقی تحمل ناپذیر می سازد.

پیام متن:

تجمل گرایی مسئولان، با ناهنجاری های فردی و اجتماعی جامعه ارتباط
مستقیم دارد.

تجمل گرایی و مصرف زدگی و در نتیجه بازماندن از تولید

تجمل گرایی، راه مصرف زدگی را هموار می کند و سرانجام، انگیزه تولید را از جامعه می گیرد.
وقتی جامعه ای به اسراف و تجمل گرایی پرداخت و آزادانه و بدون کنترل به مصرف کننده صِرف
تبدیل شد، به تدریج از قدرت تولید آن کاسته می شود؛ زیرا اگر منابع آن بیش از اندازه مصرف
نمی شد، در اختیار نیروی تولید درمی آمد و در نتیجه، دستگاه ها و عوامل تولید افزایش می یافت.
افزون بر آن، اندیشه ای که به مصرف گرایی خو کرد، اساسا از فکر و عمل تولید باز می ماند.
همچنین، هر قدر اسراف در یک اجتماع فراگیرتر باشد، فاصله میان مصرف و تولید بیشتر
می شود. بدیهی است چنین کشوری، نه تنها توان رشد هم زمان با دیگر کشورها را نخواهد
داشت، بلکه به پسروی و نابودی کشانده خواهد شد.

به طور کلی اسراف در هر جنبه از زندگی، موجب عدم رشد در جنبه های دیگر و توقف در
آنها می شود. بنابر تجربه، غرب اصولاً با ملت های مسلمان دشمنی داشته است و همواره در پی
آن بوده و هست که آنها را مصرف زده بار آورد.

آنتونی پارسونز، سفیر انگلیس در رژیم شاه که پس از ۵ سال سفارت، تنها ۵ روز پیش از فرار
شاه از کشور، ایران را ترک کرد، در کتاب خود با نام غرور و سقوط متن اظهاراتش را در سال
۱۹۷۴ میلادی خطاب به بازرگانان انگلیسی و کسانی که دست اندرکار تجارت و معامله با ایران
بودند، این گونه بیان کرده است:

نخستین کاری که اینجا می کنید، این است که تا می توانید، کالاهایتان را بفروشید و فقط در
صورتی سرمایه گذاری کنید که برای فروش چاره ای جز این کار نداشته باشید. اما اگر مجبور به
سرمایه گذاری شدید، به کمترین میزان سرمایه گذاری کنید و صنایعی انتخاب کنید که قطعه ها و
لوازم آن از انگلستان وارد شود. مانند صنایع مونتاژ که در واقع سوارکردن قطعه های
صادراتی انگلیسی در ایران است. در این زمینه و با توجه به این نکته ها، من معتقدم که
ایران، یکی از بهترین بازارهایی است که شما می توانید برای مصرف کالاهای خود در
جهان سوم پیدا کنید.

همچنین انستیتوی سیاست خاورمیانه، واشنگتن، نتیجه مطالعات سال ۲۰۰۰ خود را منتشر
و در آن تأکید کرد که صادرات کالاهای مصرفی به ایران، باید از سرگرفته شود. این کار موجب کم
شدن ارز خارجی موجود در ایران خواهد شد. امام خمینی رحمه الله ، رمز سرافرازی و آزادگی را در
ساده زیستی و پرهیز از تجمل گرایی و مصرف زدگی می داند و می فرماید:

آنها که اسیر هواهای پست نفسانی و حیوانی بوده و هستند، برای حفظ یا رسیدن به آن تن به هر
ذلت و خواری می دهند و در مقابل زور و قدرت های شیطانی، خاضع و نسبت به توده های
ضعیف، ستمکار و زورگو هستند، ولی وارستگان خلاف آنانند؛ چرا که با زندگانی اشرافی و
مصرفی نمی توان ارزش های انسانی ـ اسلامی را حفظ کرد.

در حقیقت، بزرگواری و آزادگی انسان، با تجمل گرایی و زندگی مصرفی داشتن فراهم
نمی شود؛ زیرا هر اندازه انسان به تجملات و ظواه