پاورپوینت کامل رسانه های ماهواره ای و از خودبیگانگی فرهنگی ( با تأکید بر موضوع خانواده ) ۱۰۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رسانه های ماهواره ای و از خودبیگانگی فرهنگی ( با تأکید بر موضوع خانواده ) ۱۰۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رسانه های ماهواره ای و از خودبیگانگی فرهنگی ( با تأکید بر موضوع خانواده ) ۱۰۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رسانه های ماهواره ای و از خودبیگانگی فرهنگی ( با تأکید بر موضوع خانواده ) ۱۰۳ اسلاید در PowerPoint :

چکیده

به هم پیوستگی و پیچیدگی جوامع انسانی در عصر حاضر، بیش از هر چیز به مدد توسعه فن آوری اطلاعات و ابزارهای ارتباطی محقق شده است. در این بین، فرهنگ های ملی در بسیاری از جوامع، به دلیل برخورداری نابرابر و منفعلانه از ابزارهای انتقال پیام و تبلیغ ، در برابر قدرت شگرف امواج مؤثر رسانه ای قدرت های جهانی، در معرض دگرگونی و زوال قرار گرفته اند. ماهواره ، ابزار ارتباطی مؤثر و فراگیری در جهان امروز به شمار می رود و تحلیل گران، مسایل مربوط به آن را در صدر فهرست مباحث خود قرار داده اند.

فرض این نوشتار آن است که شبکه های ماهواره ای – فارغ از برخی جنبه های مثبت – به ابزاری مؤثر در گسترش استیلای فرهنگ غرب در جهان تبدیل شده اند و از این طریق، آثار زیان باری بر حیات فرهنگ های بومی تحمیل شده است.

از جمله این آثار، پیدایش از خود بیگانگی فرهنگی در این جوامع است. با عنایت به جایگاه مهم فرهنگ در ملاحظات امنیت ملی جوامع، توجه به ابعاد پدیده از خودبیگانگی فرهنگی در عصر فناوری اطلاعات، ضروری است. نکته مهم این است که بنا بر نظریه ها، امپریالیسم فرهنگی، نهادی آگاه و هدفمند است که در عصر فناوری اطلاعات، دست یابی به هدف مورد نظرش در از خودبیگانه سازی خانواده ها را در فرهنگ های بومی تعقیب می کند.

مقدمه

عصر حا ضر را عصر ارتباطات[۱] نامیده ا ند. توسعه ارتباطات با سرعتی شگرف و بی اعتنا به مرزهای سنتی سیاسی ، اجتماعی ، فرهنگی و حقوقی، مجموعه ای نوین از چا لش ها و فرصت ها را فراروی جوامع قرار داده و جنبه های گوناگون حیات بشری را متأثر ساخته است. فارغ از تمامی آثار و پی آمدهای مثبت و منفی این پدیده، آنچه اهمیتی ویژه می یابد، انفعال و بی اختیاری جوامع در رد یا قبول امواج بی امان رسانه ای است.

بی گمان، این امر، ناقض حاکمیت ملی و عامل اختلال در مبانی امنیت ملی کشورهاست. از جمله متأثرترین حوزه ها در تندباد توسعه ارتباطاتی امروز، مقوله فرهنگ[۲] است. جایگاه رفیع فرهنگ در ملاحظات امنیت ملی، بسیاری از اندیشمندان و محققان علوم اجتماعی، فرهنگی و سیاسی جوامع – به ویژه کشورهای در حال توسعه – را بر آن داشته است تا ضمن مطالعه و بررسی عمیق و موشکافانه پیامدهای پیشرفت های رسانه ای برای شالوده فرهنگ، نقاط آسیب پذیری و تهدیدهای موجود از این رهگذر را بشناسند و تدبیرها و راهکارهای سازنده ای را پیشنهاد کنند.

یکی از ابزارهای رسانه ای مؤثر در شبکه ارتباطات معاصر، ماهواره است. این وسیله به گونه ای فزاینده در گسترش پیچیدگی های متقابل فرهنگی در دهکده جهانی[۳] نقش آفرینی می کند. آنچه در پی می آید، جستاری است درباره برخی آثار زیان بار این رسانه بر پیکر فرهنگی جامعه. در این راستا نقش شبکه های ماهواره ای در توسعه امپریالیسم فرهنگی[۴] و شیوع از خود بیگانگی فرهنگی[۵] در جامعه بررسی و کوشش می شود راهکارهای برون رفت از نابسامانی هایی که به سبب تهاجم فرهنگی در حیات اجتماعی پدید می آید، تبیین گردد.

مفروضات

فرضیه اصلی در این نوشتار آن است که شبکه های ماهواره ای – فارغ از جنبه های مثبت کاربردی – به ابزاری مؤثر در گسترش استیلا جویی فرهنگی[۶] غرب در جوامع فرودست تبدیل شده و آثار زیان باری بر حیات فرهنگی خانواده ها تحمیل کرده اند. در این نوشتار، امپریالیسم فرهنگی، نهادی آگاه و هدفمند در نظر گرفته می شود که در فرآیند تهاجم فرهنگی و جنگ نرم، دست یابی به برآیند از خود بیگانه سازی خانواده ها را تعقیب می کند. در این راستا، مجموعه مفروضات مترتب بر فرضیه اصلی در این بحث عبارتند از:

– بعد فرهنگی یکی از ارکان اساسی امنیت ملی کشورهاست.

– رسانه ها، ابعاد گوناگون حیات اجتماعی بشر را تحت تأثیر قرار داده است.

– رسانه ها و توسعه ارتباطات، به گونه ای هم زمان و هم پا دارای ره آوردهای مثبت و منفی بوده است.

– مقوله فرهنگ یکی از جنبه های مهم متأثر از پدیده فن آوری اطلاعات است.

– ماهواره با توجه به شاخص های یاد شده از رایج ترین و مؤثر ترین نمادهای رسانه در جهان امروز است.

چارچوب نظری

بهره گیری از نظریه امپریالیسم فرهنگی و کاربست مقوله فرهنگی در امنیت ملی، مبنای نظری مقاله حاضر را شکل می دهد. نگرش ما به مقوله امنیت – و به طور خاص، امنیت فرهنگی [۷]- سلبی و تهدید محور خواهد بود. بر این اساس و با رویکردی فرا سنتی، امنیت با نبود تهدید تعریف می شود و دارای ابعاد مختلف به حساب می آید.

از این رو، ضمن ادای احترام به نظر اندیشمندانی که با تأکید بر جنبه های ایجابی، به لزوم افزایش قابلیت ها، توانایی ها و شرایط عینی خاص برای تداوم و تحکیم پایه های امنیت فرهنگی معتقدند، تمرکز ما بیشتر معطوف به آثار منفی و مخربی است که وسایل ارتباطاتی چون ماهواره می توانند. در فرهنگ ملی ایجاد کنند. بدیهی است توجه به کارکردهای منفی هرگز به معنای نادیده گرفتن ره آوردهای مثبت و سازنده این گونه ابزارها نیست.

چیستی فرهنگ

تعاریف گوناگونی از فرهنگ ارایه شده است که از آن جمله می توان به این موارد اشاره کرد:

– مجموعه عناصر معنوی و مادی که در سازمان های اجتماعی جریان می یابند و از نسلی به نسل دیگر منتقل می شوند. در این تعریف، فرهنگ معنوی عبارت است از مجموعه دستاوردهای جامعه در تمام زمینه های علم، هنر، اخلاق و فلسفه. منظور از فرهنگ مادی نیز مجموعه وسایل تولیدی و دیگر ارزش های مادی است که شامل ساختار اقتصادی یا زیرساخت جامعه می شود. (Hardt and Negri:2000)

– قدرت سازمان دادن انسان برای تغییر شرایط محیط و مقاومت در برابر حوادث قابل پیش بینی یا غیر قابل پیش بینی. (آقابخشی، ۱۳۷۶: ۷۶)

– ارزش هایی که اعضای یک گروه معین دارند، هنجارهایی که از آن پیروی می کنند و کالاهای مادی که تولید می نمایند. (همان)

برخی نیز فرهنگ جوامع بشری را بازگوکننده نوع تلاش و میزان موفقیت آنها در پاسخ گویی به نیازها، ارایه راه حل ها و چگونگی همکاری و همیاری افراد جامعه دانسته اند. (آقابخشی، افشاری راد، ۱۳۸۳: ۱۵۵ و ۱۵۶) همچنین گفته می شود که فرهنگ هر قوم، جواب گوی بسیاری از نیازهای فلسفی، مذهبی و روانی و حاوی تعاریفی از ماهیت وجود انسان و جهان، هدف از زندگی، مفهوم خوش بختی و بدبختی و همانند آنهاست که شالوده انگیزه ها و فعالیت ها محسوب می شود. هر فرهنگ، الگویی از فرد دارد که در آن، وظایف اجتماعی و نظایر آنها منظور شده است و افراد می کوشند با جای گرفتن در قالب این الگوها، طرح زندگی خود را پی بگیرند. (همان: ۱۵۷)

چیستی امنیت ملی

امنیت ملی را می توان دربردارنده وضعیتی دانست که در آن، یک ملت، همه چیزهای خوب خود را به طور عینی و ذهنی، از گزند مخاطرات مصون می یابد؛ تمامی ارزش های مادی و معنوی که آن ملت در اختیار دارد یا در پی رسیدن به آن است؛ ارزش هایی نظیر دین و مذهب، فرهنگ و تمدن، ثروت و دارایی های اقتصادی، سرمایه های اجتماعی و تشکیلات سیاسی و در یک کلام، تمامی داشته ها و داشتنی ها.

والترلیپمن،[۸] یکی از پیش گامان کاربرد اصطلاح امنیت ملی، در تبیین این مفهوم می گوید: «یک ملت وقتی امنیت دارد که مجبور نباشد منافع مشروع خویش را برای احتراز از جنگ قربانی نماید و در صورت لزوم نیز قادر باشد این منافع را از طریق جنگ حفظ کند.» (آکانده، ۱۳۸۶) بر اساس نظر ریچارد کوپر،[۹] «امنیت ملی، به معنای توان یک جامعه در حفظ و بهره گیری از ارزش هایش می باشد.» (تاجیک، ۱۳۸۰: ۴۷)

با این حال، در یک نگاه کلی می توان گفت: «امنیت، در بعد عینی، فقدان تهدید نسبت به ارزش ها، منافع و اهداف و از لحاظ ذهنی، فقدان ترس از این را [می سنجم] که این بنیان های ملی (ارزش ها، منافع و اهداف) مورد هجوم (فیزیکی و غیر فیزیکی) واقع شوند.» (همان: ۲۰۱ – ۲۰۴) امنیت ملی، مفهومی است نسبی، پیچیده و تجزیه ناپذیر؛ از آن روی که در بستر زمان و زمینه معنا می یابد و دارای مؤلفه ها و ابعاد گوناگونی است که با یکدیگر، پیوسته و در تعامل هستند. حوزه های نظامی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی از ابعاد اصلی امنیت ملی جوامع به حساب می آیند.

سازه فرهنگی امنیت ملی

بعد فرهنگی امنیت ملی، یکی از جنبه های مغفول مطالعات سنتی در این حوزه به حساب می آید. در کشور ما نیز نگاه فرهنگی به امنیت ملی هنوز جایگاه شایسته ای در ساختار نظام امنیت نیافته است. اعتقاد نداشتن به وجود تهدیدهای جدید امنیتی از زاویه فرهنگی، درک نکردن دقیق مفهوم و مراتب تهاجم فرهنگی، بی توجهی به فرهنگ در تعریف امنیت ملی به دلیل رشد نامتوازن این مفهوم، هم گام با تحولات جهان، نبود برآورد ملی از مخاطرات و ترسیم ابعاد و دامنه تهدیدهای فرهنگی، برخورد غیر تخصصی با مقولات فرهنگی در حوزه امنیت ملی (جمع آوری اطلاعات، نظریه پردازی، تعیین راهبرد، تاکتیک، برنامه و اجرا)، نبود اقتدار در متولیان و هماهنگ کنندگان امور فرهنگی و گسترش نیافتن دانش امنیت در خارج از دایره عناصر نظامی، از جمله ضعف هایی است که برخی کارشناسان در این مورد به آنها اشاره کرده اند. (همان: ۴۸)

تلاش برای ارایه تعاریفی جامع تر از امنیت ملی که به مقوله فرهنگ نیز توجه کند، در مطالعات مدرن- به ویژه در جوامع توسعه یافته- به چشم می خورد. برای نمونه، دانشکده دفاع ملی کانادا، امنیت ملی را چنین تعریف می کند: «امنیت ملی، حفاظت از شیوه پذیرفته شده زندگی مردم است… و شامل فارغ بودن از حمله نظامی یا فشار، آزادی از انهدام داخلی و خارجی و رهایی از زوال ارزش های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی است که برای شیوه زندگی کردن، اساسی است.» (رازانی، ۱۳۸۵: ۱۶۷)

فرهنگ جوامع، در تعامل با زمان، به تدریج، تغییر و تطور می یابد. با این حال، میزان انعطاف پذیری فرهنگ و عناصر درونی اش- اعم از مادی و معنوی- در رویارویی با عوامل دگرگون کننده، یکسان نیست. فرهنگی که تغییراتش کند باشد، ایستا و فرهنگی که تغییراتش سریع باشد، پویا دانسته می شود. هرچند وجود میزان معقولی از انعطاف در یک فرهنگ می تواند به پویایی و کارآمدی آن کمک کند، وادادگی و رخوت فرهنگی نیز زمینه ساز فروپاشی و ویرانی خواهد بود.

رابرت ماندل،[۱۰] امنیت پژوه مشهور، بعد فرهنگی را یکی از ابعاد اصلی امنیت ملی می داند و معتقد است عقاید فرهنگی در ساختارها و فراگردهای سیاسی نقش بسیار مهمی ایفا می کنند. وی با صحه گذاردن بر نظر اول ویور،[۱۱] امنیت فرهنگی را در توانایی جامعه برای تداوم بخشیدن به ویژگی های بنیادین خود تحت شرایط متحول و در مقابل تهدیدهای احتمالی یا واقعی ارزیابی می کند. (غلامی، ۱۳۸۳)

بدین ترتیب، لزوم صیانت از ارکان فرهنگ- به عنوان یکی از مهم ترین پایه های امنیت ملی و مبنای توسعه و پیشرفت- انکارناپذیر تلقی می شود و دفاع فرهنگی[۱۲] به منزله حفاظت از ارزش های مشترک میان اعضای جامعه، امری بسیار مهم به حساب می آید.

رسانه و فرهنگ

توسعه فن آوری اطلاعات[۱۳] و رسانه های جمعی[۱۴] در قرن بیستم میلادی، بیش از همه، فرهنگ جوامع را تحت تأثیر قرار داد. عناصر سازنده فرهنگ، اعم از ارزش ها و هنجارها، آداب و رسوم و حتی زبان ملت ها، در تأثیر و تأثری فزاینده با یکدیگر قرار گرفتند. دگرگونی الگوهای رفتاری و افول غلبه آموزه های فرهنگی در چارچوب مرزها، به ورود مفهومی جدید در ادبیات سیاسی، فرهنگی و اقتصادی جهانی در دهه ۱۹۶۰ انجامید که پس از پایان جنگ سرد در ابعادی وسیع و متنوع، کاربرد پیدا کرد.

این مفهوم به جهانی شدن[۱۵] موسوم گشته است. (همان) تحول در عرصه فرهنگ در عصر جهانی شدن با چنان سرعتی به پیش رفته است که برخی تحلیل گران با ابراز نگرانی از فروکاهیدن فرهنگ به کالایی بی ارزش، فرهنگ غرب را تأمین کننده سوخت موتور جهانی شدن ارزیابی می کنند.

بعضی دیگر نیز هشدار می دهند که در عصر حاضر، نقش فرهنگ بومی به عنوان یک بخش خودجوش و درونی از زندگی مردم در حال نابودی است و دیگر نمی توان آن را راهی برای ایجاد ارزش های اجتماعی دانست. همان طور که قادر نخواهد بود هویت جمعی[۱۶] و انسجام اجتماعی[۱۷] به وجود آورد.[۱۸] چنین به نظر می رسد که در وضعیت کنونی روابط بین الملل، استقلال رفتاری مجموعه های ملی تا حد زیادی کاهش یافته است و در مقابل، مجموعه های فراملی رشد انکارناپذیری در عرصه جهانی پیدا کرده اند.

این میدان گسترده، در عرصه فرهنگ، فرآیندی پیش رو دارد که سبب شکل گیری جامعه اطلاعاتی شده است. در این حوزه، لوازم ارتباط جمعی مانند ماهواره ها و اینترنت فعالیت دارند و غول های ارتباطی بر تصمیم گیری های بین المللی و ملی اثر می گذارند. بنابراین، فرهنگ های ضعیف و بدون پشتوانه فن آورانه در برابر اثرگذاری فرهنگ های جهان گستر، بی پناه و دست خوش دگرگونی فرهنگی[۱۹] می شوند.

در فرآیند دگرگونی فرهنگی، اجزای گوناگون یک فرهنگ با گذشت زمان، دچار تغییر، تعدیل یا حتی فروپاشی می شوند. امروز وابستگی و برخورد فرهنگ ها از طریق بزرگراه های اطلاعاتی، مشکلات فزاینده ای را برای واحدهای اجتماعی در سطح دولت – ملت، جوامع و افراد در راه حفظ هویت شان ایجاد کرده است. البته این نکته را باید توضیح داد که از این بزرگراه های اطلاعاتی می توان در مسیر آگاهی بخشی و بالا بردن فشار وجدان جهانی هنگام وقوع آسیب های جهانی، منطقه ای و ملی استفاده کرد.

با این حال، مالکیت انحصاری این شبکه های فراملی سبب می شود اطلاع رسانی واقع گرایانه در مورد رویدادهای بعضی از مناطق که با صاحبان این شبکه ها برخورد منافع دارند، دچار تحریف گردد و با دگرگون شدن واقعیت ها، مخاطبان گمراه می شوند.

امپریالیسم فرهنگی- رسانه ای

در قرن ۱۹؛ یعنی در دوران استعمار اقتصادی غرب، جریان اطلاعات، فرآیندی محوری در رشد و استحکام به شمار می آمد. در این مقطع رسانه های کشورهای رو به توسعه و همین طور تکنولوژی، همگی دنباله رو سیاست های اقتصادی و متضمن ارزش ها و فرضیه هایی بودند که مالکان آن پدید می آوردند.

هنگامی که برخی کشورهای رو به توسعه به استقلال رسیدند، به موضوع نفوذ رسانه های غرب بیش از پیش توجه شد، به گونه ای که در سال ۱۹۷۲، کنفرانس عمومی یونسکو، در اجلاسیه هفدهم، توجه خود را به شیوه های عملکرد رسانه های کشورهای ثروتمند دنیا معطوف کرد. شیوه هایی که به عقیده منتقدان، ابزار سلطه بر افکار عمومی جهان و منبع انحطاط فرهنگی و اخلاقی در جوامع بود. واژه «امپریالیسم خبری « را، برای نخستین مرتبه، یورهوک کنن، رییس جمهوری وقت فنلاند در گردهم آیی کارشناسان ارتباطی یونسکو در دانشگاه تامپر فنلاند در سال ۱۹۷۱ عنوان کرد.

او در سخنرانی خود با انتقاد از وضعیت ارتباطی نامطلوب بین کشورهای غربی و دیگر کشورها گفت: «کارشناسانی که در اینجا اجتماع کرده اند، در بررسی های خود نشان داده اند کشورهای غربی و دیگر ممالک در حال توسعه در زمینه اطلاعات، تحت تأثیر شدید صادرات ممالک صنعتی غربی به ویژه قدرت های بزرگ قرار دارند، به گونه ای که می توان وضعیت حاکم در سطح بین المللی را «امپریالیسم خبری » توصیف کرد.» (قوام، ۱۳۸۲: ۷)

در فضای آکادمیک، اندیشمندانی نظیر هربرت شیلر[۲۰] و آلن ولز[۲۱] با طرح نظریه «امپریالیسم فرهنگی» عنوان کردند که احاطه رسانه ای کشورهای جهان سوم به وسیله قدرت های غربی، به تحمیل فرهنگ مسلط و از میان رفتن فرهنگ ملل زیر سلطه می انجامد. افزون بر این، اندیشمندانی نظیر «آنتونیو نگری»،[۲۲] و «مایکل هارت»[۲۳]، در اثر معروف خود که چندی پیش با عنوان امپایر منتشر شد، استدلال می کنند گونه جدیدی از حاکمیت یا امپراتوری جدید که تا حدود زیادی بر پایه ارزش های آمریکایی قرار دارد، تکوین یافته است. مهم ترین ابزار این امپراتوری برای استیلا نیز شبکه های ارتباطی به ویژه ماهواره و اینترنت به عنوان عالی ترین نمونه است. (کاکاوند، ۱۳۸۰)

در این راستا و طبق نظریه امپریالیسم رسانه ای،[۲۴] موقعیت برتر دولت های صنعتی و بیش از همه، ایالات متحده امریکا در تولید گسترش رسانه ها موجب پیدایش یک امپراتوری فرهنگی[۲۵] و از بین رفتن استقلال فرهنگی دولت های ضعیف