پاورپوینت کامل حسین علیه السلام هسته هستی ۱۰۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حسین علیه السلام هسته هستی ۱۰۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حسین علیه السلام هسته هستی ۱۰۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل حسین علیه السلام هسته هستی ۱۰۱ اسلاید در PowerPoint :

۹۶

مقدمه

یکی از غنی ترین منابع شناخت و معرفت، دعاها و زیارت نامه هاست که معصومان علیهم السلام بیان
کرده اند، این دعاها و زیارت نامه ها نه مثل قرآن است که در حکم قانون اساسی و بیان کلیّات باشد
و نه همچون سایر روایات، محدود به فهم و درک مخاطب می باشد، بلکه جملاتی دلنشین است
که معصومان ـ سلام اللّه علیهم اجمعین ـ در خلوتخانه سِرّشان با خداوند سخن گفته اند. آنان
بلندترین معارف را در زیباترین الفاظ و رساترین جملات بیان فرموده اند.

علامه حسن زاده آملی ـ دام عزه ـ در این باره نوشته است:

«ادعیّه مأثوره هر یک مقامی از مقامات انشایی و علمی ائمه دین است، لطایفِ شوقی
و عرفانی و مقامات ذوقی و شهودی که در ادعیّه نهفته اند و از آن ها مستفاد
می شوند، در روایات وجود ندارند و دیده نمی شوند؛ زیرا در روایات مخاطب مردم اند
و با آنان محاورت داشته اند و به فراخور عقل و فهم و ادراک و معرفت آنان با آنان
تکلم می کردند و سخن می گفتند نه به کُنه عقل خودشان هر چه را که گفتنی بود، فی
الکافی عن الصادق علیه السلام : “ما کَلَّم رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله وسلم الْعِبادَ بِکُنْهِ عَقْلِهِ قَطُّ”(۱) و در روایت
دیگر نیز قال رسول اللّه صلی الله علیه و آله وسلم : “اِنّا مَعاشِرَ الأَنْبِیاءِ أُمِرنا أَنْ نُکَلِّمَ النّاسَ عَلی قَدْرِ
عُقُولِهِمْ”(۲) امّا در ادعیه و مناجات ها با جمال و جلال و حسنِ مطلقِ و محبوب
ومعشوق حقیقی به راز و نیاز بودند، لذا آنچه در نهانخانه سِرّ و نگارخانه عشق و بیت
المعمورِ ادب داشتند به زبان آوردند و به کنه عقل خودشان مناجات و دعا
داشتند.»(۳)

زیارت عاشورا، دربردارنده زیباترین معارف عاشورایی است که کمتر زیارتنامه ای این
ویژگی را داراست؛ چه این که زیارت عاشورا به اعتقاد محققان و محدّثان، حدیث قدسی(۴) است.
مرحوم محدث قمی قدس سره در این باره نوشته است:

«شیخ ما ثقه الاسلام نوری قدس سره فرموده است: اما زیارت عاشورا، پس در فضل و مقام
آن بس که از سنخ سایر زیارات نیست که به ظاهر از انشا و املای معصومی علیهم السلام
باشد، هر چند از قلوب مطهر ایشان چیزی جز آنچه از عالم بالا به آن جا رسد بیرون
نیاید. بلکه از سنخ احادیث قدسیه است که به همین ترتیب از زیارت و لعن و سلام و
دعا از حضرت احدیت ـ جلّت عظمته ـ به جبرییل امین و از او به خاتم النبیین صلی الله علیه و آله وسلم
رسیده و به حسب تجربه مداومت به آن در چهل روز یا کمتر در قضای حاجات و نیل
مقاصد و دفع اعادی بی نظیر است.»(۵)

از جهتی محوریت زیارت عاشورا کمکی است هر چند ناچیز به بالا بردن فرهنگ عاشورایی
که بحمداللّه در جامعه دینی انس خاصی با این زیارت شریف به وجود آمده است و هر کوی و برزن
به حلقه عشقِ زیارت عاشورا و بزم انس با شهدا و سالار شهیدان ابا عبداللّه الحسین علیه السلام تبدیل
شده و در خودِ زیارت عاشورا، معرفت عاشورایی و حسینی به عنوان یکی از الطاف و کرامت های
الهی معرفی شده است.(۶)

مراتب امامت در زیارت عاشورا

شناخت شناسنامه ای

اولین مرتبه شناخت امام و امامت در زیارت عاشورا شناخت شناسنامه ای است. در جمله های
آغازین زیارت نامه آمده است:

«اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا أَبا عَبْدِاللّهِ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یاَبْنَ رَسُولِ اللّهِ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یَابْنَ
أَمیرِالْمُؤْمِنینَ وَ ابْنَ سَیِّد الْوَصِییّنَ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یَابْنَ فاطِمَهَ سَیِّدَهِ نِساءِ الْعالَمین.»

«درود بر تو ای ابا عبدالله! درود بر تو ای فرزند رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم ، درود بر تو ای
فرزند امیرمؤمنان! وصی بر حق رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم ، درود بر تو ای فرزند بزرگ ترین
زنان عالم، فاطمه زهرا علیهاالسلام .»

این مرحله از شناخت در عین این که خوب و از جهل بهتر است، اما کارساز نمی باشد؛ چه
این که همه کسانی که در روز عاشورا در مقابل آقا ابی عبداللّه علیه السلام شمشیر به دست گرفته و با آن
حضرت می جنگیدند این مقدار از شناخت را داشتند، اما برای خوش آمد یزید یا ترس از
حکومت، فرزند پیامبرشان را به بی رحمانه ترین صورت به شهادت رساندند.

سید ابن طاووس قدس سره نوشته است:

«وقتی حضرت سیدالشهدا در گودی قتلگاه افتاده بود، سنان بن انس ـ لعنه الله
علیه ـ پیاده شد و نزد آن حضرت آمد و شمشیرش را بر حلقوم شریف ابی
عبداللّه علیه السلام زد و می گفت: واللّه من که سر تو را از بدن جدا می کنم، می دانم که تو پسر
پیغمبری و از همه مردم از جهت پدر و مادر بهتری، پس سر مقدسّش را برید.»(۷)

شناخت کلامی

دومین مرتبه شناخت امام در زیارت عاشورا، شناخت کلامی(۸) است که بخش هایی از زیارت
عاشورا عهده دار این مطلب است:

«لَعَنَ اللّهُ اُمَّهً دَفَعَتْکُمْ عَنْ مَقامِکُمْ وَ أَزالَتْکُمْ عَنْ مَراتِبِکُمْ الَّتی رَتَّبَکُمُ اللّهُ فِیها»

«خدا لعنت کند آن کسانی را که شما را از حق مسلم تان (مقام امامت) بازداشتند و از
آن جایگاهی که خداوند برایتان از ازل مقدر و مقرر فرموده بود منع کردند.»

زیرا مسأله امامت چیزی نبود که خداوند متعال و رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم از آن غفلت داشته
باشند بلکه در منظومه معرفت دینی امامت به عنوان متمم و مکمّل رسالت مطرح است، همان
طور که رسالت متمم خلقت می باشد.(۹)

طرح جانشینی بلافصل حضرت علی علیه السلام در روز غدیر که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم آن را ابلاغ کرد
با نزول آیه «اَلْیَوْمَ اَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ»(۱۰) جامه عمل پوشید، و آن روز بود که دین کامل شد و حتی
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم از آغازین روزهای رسالت، برای این روز سرنوشت ساز و حیاتی زمینه سازی
می فرمود.(۱۱)

همان طور که طبق دلیل های فراوان عقلی و نقلی پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم باید معصوم باشد، امام هم
باید معصوم باشد(۱۲) و چون عصمت که شرط امامت است، حقیقتی ملکوتی و باطنی، و فراتر از فهم
توده مردم است و مثل سایر صفات ظاهری، واضح و آشکار نیست تا مردم بتوانند واجدانِ آن
شرایط و صفات را انتخاب کنند، لازم است از طرف خداوند یا پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم یا ائمه ومعصومان
قبلی افرادی که واجد این صلاحیت هستند معرفی شوند تا در بزرگ ترین مطلب بعد از نبوت،
یعنی مسأله امامت مردم به خطا نروند که این کار هم انجام شده است.(۱۳)

(رتّبکم اللّه فیها)؛ از بین احادیث فراوانی که بر این مطلب دلالت می کنند به یک حدیث از
امام هشتم علیه السلام بسنده می کنیم:

«اِنَّ الإِمامَهَ اَجَلُّ قَدْراً وَ اَعْظَمُ شَأْناً وَ أَعْلی مَکاناً وَ اَمْنَعُ جانِباً وَ اَبْعَدُ غَوراً مِنْ أَنْ یَنالَها
النّاسُ بِعُقُولِهِمْ أَوْ یَنالُوها بِآرائِهِمْ أَوْ یُقیمُوا بِاخْتِیارِهِمْ … .»

«مقام امامت برتر و والاتر و بالاتر از آن است که انسان های عادی بتوانند به جوانب
وعمق آن پی ببرند، امامت بزرگ تر از آن است که با رأی گیری بتوان به آن رسید،
امامت مهم تر از آن است که مردم به اختیار خود امامی تعیین کنند، امام، معصوم
است. امام یگانه روزگارش است، امام کسی است که خدایش او را برگزیده است، کجا
عقل بشری قادر است آن را تشخیص بدهد؟ …»(۱۴)

طبق روایات فراوان پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم نام مقدس یکایک ائمه علیهم السلام از حضرت علی علیه السلام تا
امام زمان علیه السلام را مشخص فرموده و هر یک از ائمه علیهم السلام درباره امامت امام بعدی تصریح کرده اند. از
انبوه این دست روایات به بیان یک روایت اکتفا می کنیم:

«جابر بن عبداللّه انصاری می گوید: وقتی آیه شریفه «أطیعُوا اللّهَ وَ اَطیعُوا الرَّسُولَ
وَأُولِیِ الاْءَمْرِ مِنْکُمْ»(۱۵) نازل شد، پرسیدم یا رسول اللّه! خدا و رسولش را شناختیم،
اولی الامر که خداوند اطاعت آن ها را قرین اطاعت شما قرار داده است چه کسانی
هستند؟

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم فرمود: ای جابر! آنان جانشینان من هستند، آنان امام مان بعد از
من هستند که اول آنان علی بن ابی طالب است، پس از او حسن، پس از او حسین، بعد
از او علی بن الحسین، بعد محمد بن علی که لقب اش در تورات باقر است. تو او را درک
می کنی، سلام مرا به او برسان، بعد از او صادق، جعفر بن محمد، پس از او موسی بن
جعفر، بعد از او علی بن موسی، پس از او محمد بن علی، بعد از او علی بن محمد، پس
از او حسن بن علی، بعد از او کسی که نام او به نام من محمد و کنیه اش کنیه من
ابوالقاسم، حجت اللّه در زمین و بقیه اللّه در بین بندگانش و فرزند حسن بن علی است
… .»(۱۶)

مقام محمود

سومین مرتبه شناخت امام در زیارت عاشورا شناخت مقام محمودی اوست. در زیارت ارزشمند
عاشورا علاوه بر این که به معرفی شناسنامه ای و کلامی ابی عبداللّه علیه السلام پرداخته است، آن
حضرت را دارای مقام محمود (پسندیده) نیز می داند:

«وَ اَسْئَلُهُ أَنْ یُبَلِّغَنیِ الْمَقامَ الْمَحْمُود لَکُمْ عِنْدَاللّهِ.»

«از خداوند می خواهم مرا هم به مقام محمود که شما اهل بیت علیهم السلام نزد خدا دارید،
برساند.»

مقام محمود، همان جایگاه ممتاز و والای الهی است که خداوند به پیامبرش صلی الله علیه و آله وسلم
فرمودند:

«وَ مِنَ اللَّیْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نافِلَهً لَکَ عَسی اَنْ یَبْعَثَکَ رَبُّکَ مَقاماً مَحْمُوداً»(۱۷)

«اگر می خواهی به این جایگاه و مقام رفیع برسی، باید نماز شب بخوانی.»

در بعضی از روایات که از شیعه و سنی نقل شده مقام محمود به شفاعت تفسیر شده است.(۱۸)

بعضی از مفسران مقام شفاعت کبری را از خود آیه شریفه استنباط کرده اند.(۱۹)

عده ای دیگر از مفسران آن را به نهایت قرب نسبت به پروردگار تفسیر کرده اند که شفاعت
یکی از آثار آن است.(۲۰)

علامه حسن زاده آملی ـ دام عزّه العالی ـ آن را به مقام و منزلتی تفسیر می کنند که خداوند
متعال و همه موجودات حامد آن اند و آن را منزلت علم شهودی و ادراک حقایق عالم دانسته
ونوشته است:

«این گونه از ادراک همان حکمت و دانش و معرفت حقیقی است که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم
از خداوند متعال می خواهد: “اَللّهُمَّ اَرِنا الاْءَشْیاءَ کَما هیَ”؛(۲۱) “خدایا حقیقت موجودات
عالم را آن گونه که هست به من نشان بده”.»(۲۲)

علامه حسن زاده آملی ـ دام عزه العالی ـ در ادامه افزوده است:

«مقام محمود، الهی شدن است؛ زیرا کسی که علوم و دانشش حقیقی و اعمالش صالح
و اخلاقش زیبا و آرا و نظریاتش صحیح و احسانش به دیگران همیشه جاری باشد به
خداوند از دیگران نزدیک تر و شباهتش به خداوند بیشتر است.»(۲۳)

راه های رسیدن به مقام محمود

از زیارت الهی عاشورا و سایر دلیل ها(۲۴) استفاده می شود، در عین این که معصومان علیهم السلام دارای این
چنین مقامی (مقام محمود) هستند، برای دیگران هم رسیدن به آن ممکن است. از این رو، در
زیارت عاشورا از خدا می خواهیم که ما هم به آن مقام برسیم:

«وَ اَسْئَلُهُ أَنْ یُبَلِّغَنیِ الْمَقامَ الْمَحْمُود … .»

راه های رسیدن به مقام محمود عبارت است از:

۱ـ توسل:

یکی از بزرگان در این باره نوشته است:

«این جمله روشنگر آن است که اولاً رسیدن به مقام محمود که مقام محمد صلی الله علیه و آله وسلم
است برای غیرمعصوم (به قدر ظرفیت هر شخص) میسر است ـ هر چند نمی توان
مانند رسول و امام شد ـ و ثانیاً، این مقام رفیع را از طریق توسل به سیدالشهدا علیه السلام
می توان به دست آورد.»(۲۵)

۲ـ قرآن و نماز شب:

برخی مفسران از عمومیت آیه شریفه «ومن اللیل فتهجد به … .» استفاده کرده و گفته اند:

«گرچه مخاطب در این آیه ظاهراً پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم است، ولی از یک نظر می توان
حکم آن را تعمیم داد و گفت همه افراد با ایمان که برنامه الهی روحانی تلاوت و نماز
شب را انجام می دهند، سهمی از مقام محمود خواهند داشت، و به میزان ایمان
وعمل خود به بارگاه قرب پروردگار راه خواهند یافت، و به همان نسبت می توانند
شفیع و دستگیر واماندگان در راه باشند؛ زیرا می دانیم هر مؤمنی در شعاع ایمان
خود از مقام شفاعت برخوردار خواهد بود، ولی مصداق اتم و اکمل این آیه شخص
پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم است.»(۲۶)

۳ـ احسان و کسب علوم حقیقی:

علامه حسن زاده آملی ـ دام عزه العالی ـ که مقام محمود را الهی شدن می دانند، راه رسیدن به آن
را کسب علوم حقیقی و اعمال صالح و اخلاق نیکو و احسان به دیگران بیان می کنند، تا شخص در
اثر انجام این اعمال به خداوند نزدیک شده و الهی گردد.(۲۷)

امام، هسته هستی

چهارمین مرتبه امامت در زیارت عاشورا، هسته هستی بودن امام است. در زیارت عاشورا
می خوانیم:

«یا اَبا عَبْدِاللّهِ! لَقَدْ عَظُمَتِ الرَّزِیَّهُ وَ جَلَّتْ وَ عَظُمَتِ الْمُصیبَهُ بِکَ عَلَیْنا وَ عَلی جَمِیعِ
أَهْلِ الإِسْلامِ وَ جَلَّتْ وَ عَظُمَتْ مُصیبَتُکَ فِی السَّماواتِ عَلی جَمِیعِ أَهْلِ السَّماوات.»

«ای حسین عزیز! و ای ابا عبداللّه! مصیبت شهادتت بسیار بزرگ و سنگین است، نه
تنها بر ما بلکه بر همه مسلمانان، حتی بر آسمانیان و ملائکه نیز دشوار و سنگین
است.»

در بخش دیگر می خوانیم:

«ما أَعْظَمَها وَ أَعْظَمَ رَزِّیَتَها فِی الإِسْلامِ وَ فی جَمِیعِ السَّماواتِ وَ الاْءَرْضِ.»

«چقدر این مصیبت بزرگ است و چقدر تحملش بر اسلام و بر زمین و آسمان
طاقت فرسا است!؟»(۲۸)

خلاصه این که، اسلام و مسلمانان و زمین
وآسمان و آنچه در آن است در عزای ابا
عبداللّه علیه السلام گریان و عزادار شدند، و به این
مضمون روایات فراوانی داریم که گریه همه
موجودات را در عزای سیدالشهدا علیه السلام بیان
می کنند. امام صادق علیه السلام فرمودند:

«وقتی امام حسین علیه السلام به شهادت رسید آسمان ها
و زمین های هفت گانه و آنچه در آن هاست، بهشت
و جهنم، و آنچه پروردگار ما خلق کرده است، آنچه
دیده می شوند و آنچه دیده نمی شوند در عزای آن
حضرت گریستند.»(۲۹)

با توجه به آنچه گفته شد این پرسش مطرح است که چگونه ممکن است همه عالم در عزای
یک فرد بگرید؟! و گریه زمین و آسمان چگونه است؟! برای رسیدن به پاسخ صحیح تر نیاز به تذکر
چند نکته است.

نکته اوّل:

قرآن همه موجودات را تسبیح گوی ذات اقدس الهی می داند:

«اِنْ مِنْ شَیْ ءٍ إلاّ یُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَ لکِنْ لا تَفْقَهُونَ تَسبیحَهُمْ»(۳۰)

لازمه تسبیح گویی، داشتن شعور نسبی است، گرچه شعور هر موجودی و در نتیجه تسبیح
آن موجود در حد خودش است. همان طور که تسبیح انسان ها با هم مختلف است، یکی با حضور
قلب و توجه است و دیگری بدون آن، یکی با درک معنای آن است و دیگری بدون فهم آن، یکی
تسبیح زبانش با جان و دلش همراه است و دیگری با غفلت، یکی علاوه بر تسبیح زبان و جان ودل
با سِرّ و روحش هم تسبیح گوست و دیگری نه،(۳۱) همان طور هم تسبیح در کل عالم مختلف است
ودر هر موجودی با توجه به درک و شعور خودش است.

قرآن در جای جای آیات شریفش از این راز پرده برداشته است. گاهی به تسبیح پرندگان
وکوه ها اشارتی دارد:

«سَخَّرْنَا مَعَ داوُدَ الْجِبالَ یُسَبِّحْنَ وَ الطَّیْرَ»(۳۲)

«کوه ها و پرندگان را مسخّر داوود کردیم که همراه با او تسبیح خدای را می گویند.»

زمانی به تسبیح و تقدیس رعد و برق تصریح کرده و فرموده است:

«یُسَبِّحُ الرَّعْدُ بِحَمْدِهِ»(۳۳)

«رعد با حمد و سپاس الهی تسبیح گوی خداست.»

بالاخره در آیاتی چند به تسبیح همه موجودات صحه گذاشته است:

«یُسَبِّحُ لِلهِ ما فِی السَّمواتِ وَ ما فِی الاْءَرْضِ»(۳۴)

«هر آنچه در زمین و آسمان است تسبیح گوی ذات اقدس الهی است.»

نکته دوم:

گریه هر موجودی همچون تسبیح هر موجود به حسب خودش است، اگر ما توقع داشته باشیم که
گریه همه موجودات مثل گریه ما انسان ها باشد، توقعی است نابه جا و حاکی از خودمحوری
وخودنگری، که این خود سد بزرگی است در راه شناخت حقایق عالم و فهم مسایل اعتقادی
وتوحیدی که متأسفانه بسیاری از به اصطلاح متفکران عالم گرفتار این معضل اند.

از حضرت عیسی مسیح علیه السلام نقل شده است:

«لَنْ یَلْجَِ مَلَکُوتَ السَّماوات