پاورپوینت کامل شیر، غذای بهشتی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شیر، غذای بهشتی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شیر، غذای بهشتی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل شیر، غذای بهشتی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

۲۷۱

مقدمه

هنگامی که کودک ترسان، لرزان و گریان از مادر متولد می گردد و زندگی نوین خود را در
این کره خاکی آغاز می کند، تنها شیر گوارای مادر است که ترس، اضطراب و دلهره او را
می زداید و چونان مرهمی کارساز به او آرامش و آسایش می بخشد؛ در واقع کودک با
مکیدن پستانِ مادر نه تنها خود را از تشنگی و گرسنگی می رهاند بلکه برای نخستین بار
طعم دل انگیز و لذت بخش زندگی را تجربه می کند و برای همین است که در فرهنگ
پارسی واژه لطیف «شیرخوار» را بر کلمه «طفل» می افزایند و بدو «طفل شیرخوار» لقب
می دهند.

حضرت امام صادق علیه السلام در این باره می فرماید:

«چون جنین از مادر متولد می گردد، همان خونی که غذایش بود در شکل غذایی
دیگر، از پستانِ مادر سرازیر می شود، این غذا برای نوزاد از همه چیز سازگارتر
است. کودک وقتی پا در این گیتی می نهد زبانش را به نشانه خواستن غذا درآورده
و در دهان می چرخاند و در این زمان پستانهای مادرش را که چونان دو مشک از
سینه او آویخته، می یابد و … از آن می نوشد.»

دلیل این نکته آن است که خداوند نیاز به شیر و چگونگی نوشیدن آن را در اعماق
ذات او نهاده است. بدین سان آدمی زندگی را با شیر آغاز کرده و لذت حیات این دنیا را با
طعم شیر تجربه می کند و برای همین است که طعم شیر، طعم حیات است.

اما داستان نیاز انسان به شیر و سودمندیهای گونه گون آن به دوران شیرخوارگی
ختم نمی شود، این در واقع آغاز راه است و تا پایان زندگی این نعمت گران بهای الهی در
خدمت بشر قرار دارد. کودک آن گاه که مرحله طفولیت را پشت سر گذارد و دستگاه
هاضمه او رشد کرد و بالید و زمینه هضم غذاهای جدید و متنوع در آن فراهم آمد، نه تنها
همچنان از شیر بهره می برد و منافع آن در سلامت و رشد بدن وی سهم مؤثری دارد بلکه
از انواع فرآورده های لبنی از قبیل ماست، پنیر، کره و … نیز استفاده می کند.

در روایات رسیده از معصومان علیهم السلام به این نکته با تعبیری بس لطیف اشاره شده
است؛ بر پایه برخی از روایات نیاز به شیر، نیازی است فطری، از این رو حذف شیر از
زندگی، اختلال در فطرت آدمیان پدید می آورد.

در آیات قرآن و روایات رسیده از معصومان علیهم السلام درباره فضیلت شیر و سودمندیهای
متنوع و متعدد آن و سهم مؤثری که در سلامت و تأمین تغذیه انسان دارد، مطالبی مفید
و آموزنده آمده است که به حق اگر در آنها تأمّل شده و ابعاد گوناگون آنها شناخته شود و
سرانجام در متن زندگی انسان عملی گردد؛ هم ارزش شیر به درستی روشن می شود و هم
قدر این گهرگفته ها بیشتر دانسته خواهد شد.

این نوشته در پی آن است که این روایات را نقل، سامان دهی و تا حدودی تحلیل
کند. إن شاءالله مورد رضایت حضرت ولی عصر – ارواحنا فداه – قرار گیرد و سبب شود
خوانندگان از منافع و فواید شیر بیشتر آگاه شوند و دستمایه ای گردد برای آنان که
می خواهند غذاهای سالم و سودمند را بهتر بشناسند و از برخی نوشیدنیهای پرزرق و
برق که نه در فرهنگ ایرانی جایی دارد و نه در فرهنگ اسلامی ردپایی، بپرهیزند؛ نیز
برای آنان که قصد دارند این مهم را به دیگران بشناسانند و در ترویج غذاهای سالم
بکوشند، به قدر توان در این عرصه، فرهنگ سازی نمایند.

در پایان این نوشتار چهار آیه و چهل حدیث با ترجمه درباره شیر آورده شده است
تا کسانی که می خواهند مستقیماً از روایات بهره برند، به مقصود خویش نایل آیند. در
اینجا شایسته است از حجج اسلام آقایان صفاءالدین پرورش پور و رضا میقانی که در کار
استخراج و دسته بندی روایات یاریگر ما بوده اند، تقدیر و تشکر نماییم.

مباحث خود را در دو بخش تقدیم می کنیم:

۱ـ شیر، غذایی کامل و پرمنفعت؛

۲ـ شیر در آیات و روایات.

بخش اول: شیر، غذایی کامل و پرمنفعت

ارزش غذایی شیر

شیر از مهم ترین و سودمندترین مواد غذایی است که متخصصان تغذیه در همه
کشورهای جهان بر مصرف آن، به ویژه در سنین کودکی و نوجوانی تأکید می ورزند. در
کشور ما نیز از دیرباز از شیر و دیگر مواد لبنی بهره می برده و آن را غذای سلامتی
می نامیده اند و تنها ماده پروتئینی است که سالها به عنوان غذا و دوا مورد توجه مردم
بوده است.

پزشکان مصرف شیر را به عنوان غذا و دوا به بیماران جهت بهبودی توصیه و
متخصصان تغذیه، شیر را برای جلوگیری از بیمار شدن تجویز می کنند و اساسی ترین
روش برای مشکل سوء تغذیه در کودکان و نوجوانان توجه دادن آنان به مصرف شیر و
توزیع شیر بهداشتی در مدارس است.

شیر کامل ترین و قدیمی ترین غذای شناخته شده توسط بشر است که با
برخورداری از ترکیبات بالایی چون پروتئین، کلسیم، فسفر و ویتامینها و مواد معدنی،
نارساییهای ناشی از سوء تغذیه را جبران می کند.

از آن جا که جمعیت کشور ما جمعیتی جوان است، استفاده از شیر به ویژه برای
دانش آموزان تندرستی، هوش، تقویت قدرت یادگیری و تفکر، و خلاقیت بیشتر را به
ارمغان خواهد آورد. شیر تأمین کننده پروتئین مورد نیاز این گروههای سنی و زمینه ساز
سلامتی و کارایی نسل جوان به شمار می آید. کودکان نیز برای سلامتی دندانهایشان باید
شیر مصرف کنند.

شیر هیچ زیانی ندارد، از این رو چربی موجود در شیر نه تنها برای نوشندگان ضرری
نخواهد داشت بلکه ـ آن گونه که خواهد آمد ـ از رسوب چربی در سرخرگها می کاهد.

سکونی در روایتی از امام صادق علیه السلام چنین نقل کرده است:

«رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: نوشیدن شیر برای کسی گلوگیر نیست؛ زیرا خداوند
می فرماید: “لبناً خالصاً سائغاً للشاربین؛ شیر خالص و گواراست برای
نوشندگان”.»

مردی به امام صادق ـ علیه السلام ـ عرض کرد: من شیر نوشیدم و مریض شدم. آن
حضرت فرمود:

«نه، هرگز شیر تو را مریض نکرده و ضرری به تو نرسانده است لیکن تو شیر را
همراه غذایی دیگر خورده ای و آن غذا تو را ناراحت کرده است و گمان برده ای که
شیر به تو ضرر زده است.»

بر پایه روایات یاد شده و روایاتی از این دست، نوشیدنِ شیر هیچ زیانی به آدمی
نمی رساند و چربیهای نهفته در آن نیز برای آدمی سودمند است.

شیر نه تنها هیچ زیانی برای انسان ندارد بلکه فواید متنوع و متعددی در آن است
که قرآن کریم به آن با کلمه «منافع» اشاره کرده است:

«و الأنعام خلقها لکم فیها دِفْ ءٌ و منافع و منها تأکلون.»

«و چارپایان را برای شما آفرید و در آنها برایتان گرما و منفعتهای دیگری هست و
از آنها می خورید.»

در این آیه قرآن به طور کلی اشاره می کند که چارپایان را خداوند در سمت و سوی
منافع شما آفریده است و آنها سودمندیهای مختلفی برای انسان دارند و بی شک شیر در
زمره آنهاست. واژه منافع در این آیه بسیار جامع و پرمحتواست که به فواید مختلف شیر و
دیگر سودمندیهای حیوانات اشاره دارد.

اما در آیه دیگری خداوند شیر چارپایان را در کنار سودمندیهای دیگر آنها آورده
است؛ خداوند متعال می فرماید:

«و لکم فیها منافع و مشارب اَفلا یشکرون»

«و برای آدمیان در چارپایان منفعتها و نوشیدنیهایی است، آیا شکر نمی گذارند؟»

در این آیه از شیر با عنوان «مشارب»؛ یعنی نوشیدنیها، یاد کرده است و در واقع در
اصطلاح ادبیات عربی از باب «ذکرُ الخاص بعد العام» است؛ یعنی همان واژه منافع، شیر را
نیز در بر می گرفت؛ چه این که به روشنی شیر در زمره منافع حیوان است. لیکن از آن جا
که شیر در میان دیگر منافع حیوان ممتاز است و فواید آن برای سلامتی، رشد، تأمین
غذا و برآوردن نیازهای انسان، ویژه است و برجسته، از شیر به طور خاص با واژه «مشارب»
یاد شده است؛ بدین سان شیر غذایی است دارای فواید بسیار.

در گروهی از روایات شیر به گوشت تشبیه شده است. در واقع این روایات شاید به
این نکته اشاره داشته باشند که دست کم شیر دربردارنده بخشی از پروتئینها و خواص
گوشت است؛ صد البته افزون بر فواید بسیاری که شیر دارد.

حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام در این باره می فرماید:

«اللّبن احد اللحمین.»

«شیر یکی از دو گوشت است.»

به ظاهر مقصود حضرت آن است که شیر بسیاری از فواید و منافع گوشت را هم
دارد.

در روایت دیگری درباره انواع خواص شیر چنین آمده است:

«پیغمبر خدا صلی الله علیه و آله فرمود: بر شما باد به نوشیدن انواع شیر، زیرا شیر گرما را از
درون می زداید آن گونه که انگشتان دست عرق پیشانی را پاک می کند، پشت
انسان را نیرومند می سازد، عقل را زیاد می کند، بر بینایی چشم می افزاید، ذهن را
تیز و پاکیزه می سازد و فراموشی را از بین می برد.»

شاید این حدیث به آثار خوردن شیر به طور مداوم اشاره دارد؛ یعنی هر کس
نوشیدن شیر را ـ صد البته با مراعات مسایل جانبی دیگر ـ به طور مدام در برنامه غذایی
خود قرار دهد بینایی او تقویت، فراموشی اش کمتر و ذهن او پاک تر و تیزتر خواهد شد.

شیر غذای کامل

همان طور که اشاره شد، شیر سرشار از مواد گوناگون حیاتی است. در آن مواد معدنی از
قبیل سدیم، پتاسیم، کلسیم، منیزیم، روی، مس، آهن، فسفر، کلر، ید و گوگرد موجود
است. در شیر گازهای اکسیژن، ازت و اسید کربنیک نیز وجود دارد. در آن مواد قندی به
صورت لاکتوز می باشد و دارای ویتامینهای «ب»، «پ»، «آ» و «د» است. شاید به سبب
همین ویژگیها و امثال آن است که سلمان فارسی از پیامبر خدا صلی الله علیه و آله چنین نقل می کند:

«قال رسول اللّه صلی الله علیه و آله سیّد الأشربه اللّبن.»

«شیر آقای نوشیدنیهاست.»

در روایتی دیگر از پیامبر خدا صلی الله علیه و آله نقل شده است:

«لیس یَجْزی مکان الطعام و الشراب إلاّ اللّبن.»

«تنها شیر است که می تواند جای آب و غذا را بگیرد (انسان را از تشنگی و
گرسنگی نجات دهد).»

شیر از نعمتهای الهی

بی شک این مایع زلال، گوارا و سفیدرنگ که سودمندیهای گوناگونی برای انسان دارد از
نعمتهای الهی است. انسان وقتی سرگرم زندگی می گردد و همواره از مواهب طبیعی و
نعمتهای الهی بهره می برد و با این حال از آنها غفلت می ورزد، دیگر نه به ارزش آنها توجه
دارد و نه از مبدأ و آفریننده آنها یاد می کند. قرآن همواره به آدمیان تنبه می دهد و این
نعمتهای الهی و قدر گرانِ آنها و سهم مؤثری که در ادامه زندگی بشر، سلامت و نشاط او
دارند را به آنان گوشزد می کند.

از آیات قرآن و سخنان معصومان علیهم السلام استفاده می شود که شیر از نعمتهای الهی
است، خداوند می فرماید:

«و لکم فیها منافع و مشارب افلا یشکرون»

«و برای شما در چارپایان سودها و نوشیدنیها (شیر) است، آیا شکر نمی گذارند؟»

در آیه دیگری می فرماید:

«و إنّ لکم فی الأنعام لعبره نسقیکم مما فی بطونها و لکم فیها منافع کثیره و منها
تأکلون»

«و برای شما در چارپایان [درس] عبرتی است: از شیری که در شکمهای آنهاست
به شما می نوشانیم و در آنها برای شما سودهای فراوان است و از آنها می خورید.»

آیه به روشنی نشانگر آن است که شیر از نعمتهای الهی است که از سر لطف در
اختیار بشر نهاده و از بشر متقابلاً خواسته است که اولاً از پیچیدگیها و قوانین
شگفت انگیزی که در پرتو آنها آب و علوفه به این مایع زلال، گوارا و لذیذ تبدیل می شود
تأمل کند و ثانیاً همواره نعمتهای الهی را شکر گوید و لحظه ای از یادکرد این نعمتها
غفلت نورزد. از این رو خداوند در سوره یاسین پس از اشاره به نعمتهای چارپایان با لحنی
خاص می فرماید: «افلا یشکرون؟»؛ «آیا شکرگذار نخواهند بود؟». این شکر عملاً سبب
خواهد شد که انسان از ارزش شیر غفلت نورزد و در بهره برداری بیشتر و بهتر از آن
بکوشد.

شیر غذای پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله

بر طبق روایات متعددی، شیر، غذای پیامبر اسلام بوده است. ابن قولویه قمی ـ رضوان
الله تعالی علیه ـ در کامل الزیارات می نویسد:

«اللبن طعام رسول اللّه صلی الله علیه و آله »

«شیر غذای پیامبر خداست.»

در روایتی دیگر درباره غذای پیامبر خدا ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ چنین آمده
است:

پیامبر خدا خرما تناول می فرمود و پس از آن آب می نوشید و آب و خرما بیشترین
خوراک آن حضرت بود و شیر و خرما را با هم می خورد و آن دو را غذای خوش مزه و
پاکیزه می نامید.

حضرت امام صادق به نقل از اجداد طاهرینش ـ علیهم السلام ـ از غذای پیامبر ـ
صلوات الله علیه و آله ـ چنین یاد می کند:

«پیامبر خدا صلی الله علیه و آله همواره شیر را دوست می داشت.»

شیر آخرین غذای پیامبر

برخی از روایات نشانگر آن است که شیر آخرین غذای پیامبر ـ صلوات الله علیه و آله و
سلم ـ بود. بر طبق این روایات برای آخرین بار که آن حضرت لب به غذا زد شیر نوشید و
پس از آن غذایی نخورد.

بدین سان در کودکی چون قدم مبارک در این گیتی نهاد شیر نوشید و چون در
آستانه رحلت و پیوستن به رحمت الهی بود نیز شیر نوشید و در واقع شیر آغازین و
فرجامین غذای او بود.

مناسب به نظر می آید در این باره به یاور راستین آن حضرت جناب عمار یاسر اشاره
شود که رسول الله درباره او چنین فرمود:

«آخرین نوشیدنی او در این دنیا شیر است، و گروه طغیانگر و تجاوزکار او را
خواهند کشت. جناب عمار یاسر در جنگ صفین گفت کمی شیر برایم بیاورید،
شیر آوردند، آن را نوشید و پا به میدان کارزار گذاشت و به شهادت رسید.»

آداب نوشیدن شیر

این مایع سفیدرنگ زلال و گوارا که به راحتی در گلوی آدمی فرو می رود و از نعمتهای
الهی است، از دیدگاه روایات نوشیدنِ آن آدابی خاص دارد؛ برپایه روایتی:

«امام صادق علیه السلام فرمود: پیامبر خدا می فرمود خرما و شیر [دو غذای [خوش مزه و
پاکیزه اند و چون پیامبر صلی الله علیه و آله شیر می نوشید، آن را مضمضه می کرد و می فرمود:
شیر چربی دارد.»

بر طبق روایتی دیگر، حضرت امام صادق علیه السلام می فرمود: «هرگاه شیر می نوشید مضمضه
کنید چون چربی دارد.»

احتمال دارد مقصود از مضمضه آن باشد که پس از نوشیدن شیر باید دهان و
دندانها را شست تا چربیهای باقی مانده در دهان از بین برود، چنان که برخی از
واژه شناسان زبان عربی «تمضمض» را این گونه معنا کرده اند.

احتمال دارد تمضمض به این معنا باشد که شیر را در دهان بچرخانید تا همه دهان
[به ویژه اطراف دندانها] را فرا گیرد چه این که برای دهان و دندانها مفید است. البته این
احتمال به لحاظ لغوی و ظاهر حدیث بعید است.

دعا به هنگام نوشیدنِ شیر

بی شک مستحب است نوشیدن هر نوشیدنی و خوردنِ هر غذا با «بسم الله الرحمن
الرحیم» آغاز گردد. این حکم درباره شیر نیز جریان دارد.

حضرت امام علی بن موسی الرضا ـ علیه السلام ـ از اجداد پاکش نقل می کند که
پیامبر خدا ـ صلوات الله علیه و آله و سلم ـ هر وقت غذایی می خورد چنین دعا می کرد:

«اللّهم بارِکْ لَنا و ارزقنا خیراً منه.»

«خدایا! به ما برکت عنایت کن و بهتر از آن را روزی ما فرما.»

اما هرگاه شیر می نوشید چنین دعا می کرد:

«اللّهم بارک لنا فیه و ارزقنا منه.»

«خدایا آن (شیر) را برای ما مبارک گردان و از آن روزی ما فرما.»

در حدیث دیگری آمده است که آن حضرت هرگاه شیر می نوشید چنین دعا
می کرد:

«اللهم بارک لنا وزدنا منه.»

«خدایا! آن را برای ما مبارک کن و بیش از این از آن به ما عنایت کن.»

و هنگامی که غذای دیگری میل می فرمود، چنین دعا می کرد:

«اللهم بارک لنا فیه و اَبدلنا به خیراً منه.»

«خدایا این غذا را مبارک گردان و بهتر از آن را نصیب ما فرما.»

دعاهای پیامبر خدا به هنگام نوشیدن شیر در مقایسه با دعای آن حضرت در زمان
خوردن دیگر غذاها نشانگر اهمیت شیر و قدر گرانِ آن و برتری آن بر بسیاری از
غذاهاست.

مایع شفابخش

بر پایه روایات متعددی که از معصومان ـ علیهم السلام ـ رسیده است، شیر زمینه بهبودی
و شفای برخی از امراض را فراهم می آورد. در روایتی از امیرمؤمنان علی علیه السلام چنین نقل
کرده اند:

«جرعه، جرعه نوشیدنِ شیر (فراوان نوشیدنِ شیر) [زمینه] شفای هر مرضی را
[فراهم می آورد] به جز مرگ.»

در همین باره در حدیث دیگری از امام صادق ـ علیه السلام ـ نقل شده که پیامبر خدا
ـ صلوات الله علیه و آله ـ چنین فرمودند:

«اگر چیزی می توانست انسان را از مرگ برهاند، تلبینه بود، پرسیدند: تلبینه
چیست؟ در پاسخ سه بار فرمود: نوشیدن شیر جرعه جرعه (فراوان و مداوم
نوشیدنِ شیر).»

در این دو روایت به طور کلی شیر شفای دردها دانسته شده است. شاید مقصود آن
باشد که اگر شیر به عنوان غذا و نوشابه در برنامه غذایی انسان قرار گیرد زمینه بسیاری از
بیماریها در آدمی از میان برداشته می شود؛ چه این که بروز گروهی از بیماریها به دلیل
نرسیدن ویتامینها و مواد معدنی و… به بدن است که شیر آنها را تأمین می کند و در نتیجه
این گونه بیماریها را در نطفه خفه می سازد. این احتمال از روایاتی استفاده می شود که
شاید بتوانند مفسِّر این دسته از روایات قرار گیرند؛ چه آنکه از آنها استفاده می شود که
انسان باید بکوشد شیر را به طور مداوم بنوشد.

شاید مقصود از روایاتی از این دست آن باشد که چون شیر مطابق با فطرت ساخت
و ساز بدن است، در حفظ و ایجاد هماهنگی و نظم اعضای بدن سودمند است از این رو
در درمان گروهی از امراض و نیز پیشگیری از دسته ای دیگر از بیماریها بسیار مؤثر است.

شیر گاو، شفای دردها

در روایات پیشین درباره شفا بودنِ شیر به طور کلی سخن رفته بود. اما در روایات
متعددی از شفا بودن شیر گاو به ویژه سخن به میان آمده است.

در روایت جناب سکونی به نقل از امام صادق و ایشان از امیرمؤمنان علی بن ابی
طالب ـ علیهما السلام ـ در این باره چنین می خوانیم:

«قال علی علیه السلام … و ألبانها دواء … .»

«علی علیه السلام فرمود شیر گاو دواست.»

در روایت دیگری از آن حضرت این گونه نقل شده است:

«لبن البقر شفاء.»

«شیر گاو شفاست.»

دلیل شفابخش بودنِ شیر گاو

در بسیاری از روایات به شفابخش بودن گروههایی از گیاهان و آثار شگفت انگیز آنها اشاره
شده است.

از روزگاران کهن نیز درمانهای گیاهی بخش اصلی داروها را تشکیل می داده و در
روزگار ما نیز گرایش قابل ملاحظه ای به این مسأله شده است.

برگهای سرسبز درختان و بوته های سبز و خرّم که علوفه و خوراک گاوها را تشکیل
می دهد، سرچشمه درمان دردها و شفای بیماران است.

گاوها از آن رو که از انواع این بوته ها و علفها می چرند و تغذیه می کنند و شیر آنها در
واقع از همان علوفه ها تکوین می یابد، به نوعی، خصوصیات درمانی گیاهان را به شیر خود
انتقال می دهند. در روایتی در این باره چنین آمده است:

«پیامبر خدا صلی الله علیه و آله فرمود: خداوند هیچ دردی را نیافرید مگر آن که در مقابل آن
دوایی قرار داده است، پس بر شما باد به [نوشیدن و بهره بردن از] شیر گاو؛ زیرا
گاو از هر درخت و [بوته ای [می چرد.»

در روایتی دیگر از پیامبر خدا ـ صلوات الله علیه و آله و سلم ـ چنین نقل شده است:

«با شیرهای گاو بیماریهای خود را درمان کنید؛ چه این که من امیدوارم خداوند در
آن شفای دردهای شما را قرار داده باشد؛ زیرا گاو از هر درختی می خورد.»

از این نکته استفاده می شود که گاوداران و صاحبان گاوداریهای بزرگ و کوچک و نیز
دولت که بر چند و چون برنامه های آنها نظارت دارد باید در نوع علوفه انتخابی برای گاو
دقت بیشتری داشته باشند و در حد امکان در تنوع و افزایش کیفیت علوفه و خوراک دام
بکوشند.

نظیر این مطلب درباره عسل به طور روشن تری به چشم می آید؛ زیرا مزه، رنگ و
طعم عسل مشابه طعم و مزه گیاهانی است که زنبور از آن چشیده است. از این رو شفا
بودنِ شیر گاو تا حدودی در همه شیرهای بهداشتی و پاک نهفته است.

بعید نیست که کمیت و کیفیت شفاء بودن شیر گاو ـ که در روایات شیعه و سنی
آمده است ـ در گرو چگونگی علوفه ای باشد که خوراک دام است؛ لذا در روایات متعددی از
خوردن شیر حیوانات نجاست خوار نهی شده است.

«پیامبر خدا صلی الله علیه و آله از خوردن گوشت و شیر و تخم حیوان نجاست خوار نهی فرمود تا
زمانی که آن حیوان استبراء شود (مدتی معین غذای پاک به او بدهند و از ادامه
نجاست خواری اش جلوگیری کنند.) حیوان نجاست خوار حیوانی است که در
مزبله ها عذره انسان را می خورد.»

در همین جا مناسب به نظر می رسد به مسأله ای دیگر که پیشتر بدان اشارت رفت
توجه دهیم: شیر پاکیزه است و زیانی نمی رساند، اما این مسأله در صورتی درست است
که پاکیزگی آن در همه مراحل تولید و فرآوری رعایت شود وگرنه طیب و پاکیزه بودنِ آن
زیر سؤال خواهد رفت، و از شیر ناپاک و غیربهداشتی نمی توان انتظار درمان و کسب
منافع داشت.

شیر، غذای فطری

خداوند متعال بدن انسان را به گونه ای خاص آفریده و سرشت ویژه ای به آن بخشیده
است. بدن انسان دارای فطرت، نظم و ساختار منحصر به فردی است که هر مقدار
خوردنیها و نوشیدنیها و اعمال و اقدامات انسان مطابق آن باشد سلامت، پویایی و
بالندگی بیشتری خواهد یافت.

بر طبق برخی از روایات شیر غذایی است که منطبق و سازگار با فطرت آدمی است.

در روایتی در این باره چنین می خوانیم:

«ابوبصیر می گوید با امام صادق علیه السلام غذا می خوردیم. مقداری گوشت شتر برای ما
آوردند که به گمان من گوشت شتر از خانه آن حضرت بود. آن گاه کاسه ای بزرگ از
شیر آوردند، آن حضرت نوشید و فرمود: ای ابا محمد از آن بنوش. عرض کردم:
فدایت شوم شیر است. حضرت فرمود: فطرت است. آن گاه خرما آوردند و از آن
خوردیم.»

در این روایت حضرت صادق علیه السلام به ابوبصیر می فرماید: شیر نگو، فطرت بگو. درباره
مقصود آن حضرت از این جمله که «شیر فطرت است» حدیث پژوهان چند احتمال مطرح
کرده اند.

مناسب ترین احتمال آن است که خداوند متعال شیر را مطابق فطرت انسان و
برآورنده بسیاری از نیازهای جسم آدمی آفریده است.

از این رو امام صادق علیه السلام به ابوبصیر فرمود: این فطرت است؛ یعنی نوشیدنیِ فطریِ
انسان.

در این باره روایتی دیگر نقل شده است که این احتمال را تأیید می کند:

«برای رسول خدا صلی الله علیه و آله در شب معراج دو قدح آوردند، یکی از آنها شیر بود و
دیگری شراب. آن حضرت صلی الله علیه و آله به هر دو نگاه کرد آن گاه ظرف شیر را انتخاب
فرمود [و از آن نوشید] جبرائیل گفت: خدای را سپاس که تو را به سمت و سوی
فطرت هدایت کرد [و شیر را انتخاب کردی] و اگر از فطرت دور می شدی و شراب
را انتخاب می کردی امت تو گمراه می شدند.»

این روایت ظهور بیشتری در احتمال یاد شده دارد؛ زیرا شیر نوشیدنی ای است
گوارا، پاکیزه و سودمند برای بدن و انتخاب درست و به هنگامِ پیامبر نشان از فطرت سالم
ایشان دارد؛ بدین سان که اقتضای فطرت سالم انتخاب شیر بود، نه شراب.

همان طور که اسلام دین سلامت و رشد و صراط مستقیم و مطابق با فطرت آدمی و
سازگار با حقیقت اوست، جبرئیل انتخاب شیر را نشانه ای برای انتخاب اسلام قرار داد.

احتمال دیگری که در معنای واژه فطرت داده اند، آن است که این شیر تازه است؛
چه این که فطرت به معنای تازگی نیز می آید. احتمال دیگر آن است که شیر از آن رو که
نخستین خوراک آدمی است چون پا به عرصه این گیتی می نهد پس گویا در فطرت انسان
تمایل به نوشیدن آن نهفته است، که حضرت از آن به «فطرت» تعبیر کرد.

احتمال دیگر آن است که مقصود از واژه «فطرت» افطار است؛ یعنی مستحب است
با شیر روزه را بگشایند و افطار کنند.

استحباب افطار با شیر

گروهی از روایات نشانگر آن است که مستحب است روزه داران به هنگام افطار با شیر لب
به غذا گشایند. غیاث بن کلوب از امام صادق علیه السلام به نقل از اجداد طاهرینش چنین روایت
می کند:

«علی علیه السلام مستحب می دانست که با شیر افطار کند.»

در روایتی دیگر در این باره چنین آمده است:

«افطار با شیر علی علیه السلام را به وجد و نشاط می آورد.»

شیر گاو

بی شک شیر تمام حیوانات حلال گوشت از قبیل گاو، گوسفند و شتر مفید است و هر یک
به نوبه خود سودمندیهایی دارند. اما در روایات رسیده از معصومان ـ علیهم السلام ـ شیر
گاو به لحاظ فواید و منافع ویژه اش ممتاز معرفی شده است.

در روایات متعددی امامان معصوم علیهم السلام مسلمانان را به استفاده بیشتر از شیر گاو
تشویق کرده اند و تعبیرهایی از قبیل «علیکم بألبان البقر»؛ «بر شما باد به استفاده از شیر گاو»
بارها در روایات تکرار شده است.

«شخصی می گوید به امام باقر ـ علیه السلام ـ از درد معده شکایت کردم، آن
حضرت فرمود: چرا شیر گاو نمی نوشی؟ آن گاه حضرت فرمود: آیا تاکنون شیر گاو
نوشیده ای؟ در پاسخ گفتم: آری بارها. پس حضرت فرمود: چگونه یافتی شیر گاو
را (چه نظری درباره آن داری)؟ در پاسخ گفتم: به نظر من معده را دباغی می کند،
در کلیه ها پوششی از پیه پدید می آورد (زمینه سلامتی کلیه ها را فراهم می آورد)
و در انسان اشتهای به طعام می آفریند. آن حضرت فرمود: ان شاءالله در زمان
مناسب (زمان دوشیدن شیر) من و شما به قریه یَنْبُع می رویم تا