پاورپوینت کامل درنگی در خود(قسمت پنجم) ۵۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل درنگی در خود(قسمت پنجم) ۵۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل درنگی در خود(قسمت پنجم) ۵۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل درنگی در خود(قسمت پنجم) ۵۳ اسلاید در PowerPoint :

۱۰۰

عامل هفتم: بازیابی اخلاص، بریدن از خلق و اتّصال به حّق

از مجموعه عوامل محوری و تاثیر گذار بر دست یافتن به پدیده حیاتی « خود
سازی یا پالایش نفس» اکسیر اعظم اخلاص است؛ اکسیری که به نظر می رسد با
وجود آن که تاکنون بسیاری از اهل بیان و قلم در باره آن مطالب ارزنده ای
نگاشته اند اما در میدان عمل، پای بسیاری از مدّعیان و سالکان مسیر حق،
عاجزانه لنگیده و کمتر کسی تلخی های پایداری در این راه جانکاه را بر جان
خویش هموار کرده است.

ظرافت بازیابی اخلاص تا بدان جاست که فرزانه و سالک اهل دل، مرحوم
سید بحرالعلوم، شخصیّتی که مورد توجّهات ویژه حضرت ولی عصر ـ عجل الله
تعالی فرجه الشریف ـ بوده به گونه ای که امام زمان وی را مورد لطف قرار داده و در
آغوش کشیده و می بوسیدند! در انتهای عمر شریف خود، اظهار خرسندی کرده و
می گفتند: من کسی هستم که توانستم ریشه ریا را از دل برکنده و به جای آن
صفت ارزنده اخلاص را جایگزین کنم!

از همین روست که قرآن کریم از زبان ابلیس، تصمیم نامبارک وی را بدین
سان تبیین می کند:

«فبعزّتک لاُغوینّهم أجمعین اِلّا عبادک منهم المخلصین»

«به عزّت خودت سوگند که تمام بندگانت را به گمراهی می کشانم، مگر
گروهی از آنان را که به اخلاص دست یافته اند.»

اگر خدای متعال مقدار ناچیزی از اخلاص را به هر یک از ما ارزانی کند،
دارای سیر و سلوکی پر معنا خواهیم شد و پیام نوید بخش آن که «صبغه الله و من
أحسن من اللّه صبغه»؛ «هیچ رنگی همانند رنگ خدایی دارای برتری و زیبایی
نخواهد بود» دلنواز قلوب زنگار گرفته ما خواهد گردید.

هر کاری که برای جلب رضایت پروردگار انجام شود، روی زوال نخواهد دید و
در حقیقت، از چنان مزه خاصی برخوردار است که دیگران را حتّی به صورت
ناخودآگاه به سوی خود متمایل می گرداند.

ارائه چند نمونه از این مجموعه ارزنده و ماندگار می تواند ما را به عمق این
واقعیّت رهنمون سازد:

الف: مرحوم امام خمینی درباره حاج شیخ عباس قمی ـ قدّس اسرارهم ـ از
زبان خود ایشان حکایت کرده اند که در دورانی که به نویسندگی و تألیف اشتغال
داشتم ناگهان انگشتی که از آن در نوشتن استفاده می کردم طاول زد، به گونه ای
که مجبور شدم چند روزی دست از نوشتن بردارم، در همین اثنا توجّه من به
کتابی که به صورت خطّی و دست نویس خود شهید ثانی (ره) بود جلب شد. کتاب
را باز کردم و با همان انگشت خطوطی را که آن دانشمند مخلص نوشته بود، لمس
کردم، در همان لحظه، ورم انگشتم آرام گرفت و از مشکل نجات پیدا کردم!

نکته در خور توجّه این که حتی نوشته ها و یادگارهای بر جای مانده از
شخصیّتی با اخلاص می تواند شفا بخش و مشکل گشا باشد، چه رسد به وجود
فیزیکی خود وی و آثار حیاتی برخاسته از او در زمان زندگی اش.

ب: مرحوم آیت الله مروارید ـ از علمای مشهد ـ درباره مرحوم حاج شیخ
عباس قمی نیز نقل کرد که یکی از افراد اهل دل نزد من آمد و گفت سحرگاه قصد
تشرّف به حرم مطهر امام هشتم ـ علیه السلام ـ را داشتم، متوجّه آمدن شخصی
شدم که با کمال تعجّب، دَم ها و بازدَم هایش توأم با نور بود، به گونه ای که با هر
تنفّسی از دهان وی، شعاعی از نور خارج می شد، هنگامی که به ایشان نزدیک
شدم دیدم مرحوم حاج شیخ عباس قمی است! یکی از دانشمندان حاضر در آن
جلسه در محضر آیت الله مروارید، می گفت زمانی من با روایتی برخورد کردم که
متن آن این بود که « علی بن مهزیار ـ یار دیرینه امام عصر ـ عجل الله تعالی فرجه
الشریف ـ در منزلی میهمان بود، هنگامی که برای خواندن نماز شب از خواب
بیدار شد و می خواست مسواک بزند مشاهده کردند که از ته مسواک وی، أشعه
های نور خارج می شود» وقتی از ته مسواک علی بن مهزیار نور خارج شود، بایستی
تنفس های حاج شیخ عباس نیز توأم با نور باشد.

با دقت در مضمون این دو جریان، می توانیم به این باور نزدیک شویم که در
نظر داشتن خدا در تمام حرکات و سکنات تنها دارای آثار سازنده برزخی و اخروی
نبوده بلکه در دنیا نیز آثار بسیاری به همراه خواهد داشت که هر یک از آن ها در
جای خود در خور تأمل و تدبّر خواهد بود.

یکی از آثار دنیایی اخلاص، این است که خالق هستی انسان مخلص را در
نگاه موجودات دیگر عزّت بخشیده و آنان را به گونه ای در مسیر خدمت رسانی به
چنین انسانی قرار می دهد؛ بدین سان که نه تنها انسان های دیگر بلکه موجودات
دیگر نیز به گونه ای که حتی در بدو امر و در ظاهر، یک حالت قهری و جبری را
تداعی می کند، در اختیار و خدمت چنین انسانی قرار داده و رنگی ماندگار را به
کارهای وی می زند. از این روست که در احادیث آمده است:

«من کان لله کان الله له»؛ «کسی که برای خدا باشد، خدا نیز در همه جا با
او خواهد بود.»

در این زمینه نیز توّجه به برخی از ابعاد شخصیّتی که در دو حکایت بالا از
ایشان نام بردیم خالی از لطف نیست تا به حال در دنیا میلیون ها جلد کتاب از
سوی مولّفان و محقّقان به رشته تحریر درآمده است. چرا تنها برخی از آن ها از
رنگ و بوی خاصی برخوردارند؟ یکی از این تألیفات، کتاب مفاتیح الجنان آن
بزرگمرد است که تبدیل به باقیات الصّالحات برای ایشان شده و بیشتر موارد در
کنار کتاب آسمانی پروردگار مشاهده می شود.

در سیر تألیف همین کتاب ماندگار، فرزند مرحوم آیت الله میلانی نقل
کرده اند که در منزل، کتابخانه ای وجود داشت، هنگامی که مرحوم شیخ عباس،
برای مطالعه و نسخه برداری بدان جا می آمد و از صبح تا به شب و گاهی از شب تا
به صبح را نیز در آن جا سپری کرده و به کار جمع آوری و تألیف اشتغال داشت، از
پرداختن به غذا خوردن به صورت رسمی نیز سربار می زد تا بدان جا که همسر
من غذایی را برای ایشان به شکل لقمه لقمه جداگانه در می آورد تا مبادا ایشان با
آن پشتکار بلند، بخشی از اوقات خود را برای لقمه گرفتن صرف کند!

ارزش اخلاص از دیدگاه برخی از احادیث اسلامی تا بدان جاست که بر روی
اعضا و جوارح ، تاثیرهای شگرفی به جای گذارده و انسان را به مراتب بالایی از
کمال هدایت می کند. به عنوان نمونه در حدیثی می خوانیم:

«من أخلص لله اربعین صباحاً جرت ینابیع الحکمه من قلبه الی لسانه.»

هر انسانی چهل روز برای خدا کار کند، چشمه های حکمت از قلب او به
زبانش جریان پیدا می کند.»

در تفسیر این حدیث شریف دیدگاه های مختلفی وجود دارد. برخی بر این
باورند که تعبیر «من أخلص» به رفتار مرتبط است و بر این اساس، مفهوم بخش
اول حدیث بدین سان است که کسی که چهل روز در رفتارش، اخلاص را مراعات
کند، چشمه های حکمت از قلب او به زبانش جاری می شود.

برخی دیگر از بزرگان اخلاق این دیدگاه را مورد مناقشه قرار داده و
معتقدند که تعبیر « من أخلص » به مفهوم آن است که انسان خودش برای خدا
شود؛ بدین سان که چشمش، گوشش، اعضا و جوارح دیگرش تا چهل روز، رنگ
خدایی پیداکند و هیچ کسی در دل او نباشد جز خدا.

بازیابی اخلاص، تنها طریق نجات

قدری تامّل در متون وحیانی می تواند ما را به خوبی به این حقیقت رهنمون
سازد که راه منحصر تکامل آدمی توجّه به اخلاص در تمام مراحل زندگی به
خصوص در تعبدیّات است.

مرحوم آیت الله میرزا جواد آقا تهرانی، در پاسخ شخصی که به ایشان اصرار
کرده بود که به ما نصیحتی بفرمایید، تنها این جمله را بیان کرد: «و بالاخلاص یکون
الخلاص»؛ «انسان، تنها با اخلاص است که می تواند رهایی یابد.»

نکته درخور توجه برای پویندگان این مسیر، آن که نقش شیطان در تخریب
اخلاص بسیار مرموزانه و حسّاس است، بدین معنا که از کوچک ترین روزنه بهره
گرفته و کارهای مخلصانه آدمی را ضایع می کند.

یکی از واعظان و نویسندگان مشهور دو دهه پیش، نقل می کرد که من یک
بار تصمیم گرفتم که یک سالی در منطقه ای محروم و بدون هیچ چشمداشتی
مادّی، تنها برای جلب رضای خدا به امر تبلیغ بپردازم؛ با یکسال کوشش مستمر
به تصمیم خود جامع عمل پوشاندم، تا آن که در آخرین شب جلسه، در حالی که
در بین انبوه جمعیّت از صحن مسجد خارج می شدم ناگهان نگاهم به سمت
پیرمردی جلب شد، با تعجّب مشاهده کردم که او نه تنها به من احترام نگذاشت
که صورت خود را نیز از من برگرداند. به خودم گفتم: ای بی انصاف! آیا این بود مزد
خدمات رایگان بنده به شما در طول یک سال!

در همان لحظه به فکر فرو رفتم به خودم گفتم: چه شد؟ مگر تو این یکسال
را برای این شخص و امثال او صرف کردی و برای رضای آنان تلاش کردی؟! در
این لحظه بود که با ا