پاورپوینت کامل معصومان و نماز ۷۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل معصومان و نماز ۷۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل معصومان و نماز ۷۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل معصومان و نماز ۷۴ اسلاید در PowerPoint :

۴

نخستین نمازگزار

«اللّهُمَّ إنّی اَوَّلُ مَنْ اَنابَ و سَمِعَ و اَجابَ لَمْ یَسْبِقنی إلاّ رسولُ اللّه
بالصّلوه.»

«پروردگارا! من نخستین کسی هستم که به حق رسیده و آن را شنیده و
پذیرفته است، هیچ کس بر من به نماز پیشی نگرفت مگر رسول خدا ـ
صلّی اللّه علیه وآله ـ .»

بعد از این که رسول خدا ـ صلّی اللّه علیه وآله ـ در سنّ چهل سالگی به
پیامبری مبعوث شد، اوّلین کسی که به آن حضرت ایمان آورد، حضرت علی ـ
علیه السّلام ـ بود و این حقیقتی است که تمام دانشمندان اهل سنّت و شیعه به
آن اعتراف دارند. سنّ او به هنگام ایمان آوردن به رسول اللّه ـ صلّی اللّه علیه وآله ـ
هفت سال بود. حضرت علی ـ علیه السّلام ـ خود نیز فرمود:

«وَ لَقَد صَلّیتُ مع رسول اللّه ـ صلّی اللّه علیه وآله ـ قبلَ النّاس بِسَبعِ
سنین و أنا اوّلُ من صَلّی مَعَهُ.»

این حدیث به گونه دیگری نیز نقل شده است:

«عَبَدْتُ اللّه مَعَ رسول اللّه ـ صلّی اللّه علیه وآله ـ قَبْلَ اَنْ یَعْبُدَهُ اَحدٌ مِنْ
هذه الأمَّه.»

«خدا را همراه با پیامبر عبادت کردم، در حالی که هفت ساله بودم، پیش از
آن که کسی از این امّت خدا را بپرستد.»

محب الدّین طبری از قول عمر می نویسد که گفت: من با ابو عبیده و ابوبکر و
گروهی دیگر بودم که رسول خدا ـ صلّی اللّه علیه وآله ـ به شانه علیّ بن ابی طالب ـ
علیه السّلام ـ زد و فرمود:

«یا علی! تو از مؤمنان، اوّلین کسی هستی که ایمان آوردی؛ و تو از
مسلمانان، اوّلین کسی هستی که اسلام اختیار کردی و مقام و نسبت تو به
من چون مقام و منزلت هارون است به موسی.»

در سیره ابن هشام نیز آمده است:

«اوّلین مردی که به رسول اللّه ـ صلّی اللّه علیه وآله ـ ایمان آورد و با او نماز
گزارد و آنچه را پیامبر از جانب خدای تعالی آورده بود، تصدیق کرد، علیّ
بن ابی طالب بن عبدالمطلب بن هاشم است. او در این هنگام پسری ده
ساله بود.»

حضرت علی ـ علیه السّلام ـ خود ضمن اشعاری که به معاویه در پاسخ
مفاخره او فرستاد، به سبقت خودش در اسلام اشاره کرده است:

سَبَقْتُکُم اِلی الاسلام طفلاً

صغیرا ما بَلَغتُ اَوانَ حُلْمی

«بر همه شما در اسلام آوردن سبقت گرفتم، در حالی که نوجوان بودم.»

از آن جایی که نماز، اوّلین حکم الهی بعد از بعثت بود، نخستین نمازگزار بعد
از رسول خدا ـ صلّی اللّه علیه وآله ـ علی ـ علیه السّلام ـ بود، چنان که خود پیامبر
نیز این مطلب را تصدیق می فرماید: «اوّلُ مَنْ صَلّی معی علیُّ.»

در ابتدای بعثت هر گاه وقت نماز می رسید، رسول اللّه ـ صلّی اللّه علیه وآله ـ
به درّه ها یا کوه های مکّه می رفت و علی ـ علیه السّلام ـ بدون اطّلاع پدر و عمو و
سایر خویشانش به همراهی آن حضرت بیرون می رفت و نماز می خواندند تا آن که
روزی ابوطالب هر دو را در نماز دید، به آن حضرت گفت: پسر برادرم! این دینی که
به آن دلبسته ای چیست؟

گفت: ای عمو! این دین خدا، و دین فرشتگان او، و دین پیامبران او و دین
پدر ما ابراهیم است.

امام علی ـ علیه السّلام نیز در خطبه ای خود را اوّلین کسی معرّفی می کند
که دین حق را پذیرفته و بعد از رسول اللّه ـ صلّی اللّه علیه وآله ـ اوّلین کسی است
که به نماز سبقت جسته است.

بدین ترتیب آن حضرت با بیان شیوای خویش این نکته را متذکّر می شود
که بعد از پذیرش بندگی باید رابطه با معبود برقرار و آن را حفظ کرد و چه چیز
کاملتر و بهتر از نماز یاد خدا را در انسان زنده نگه داشته و بندگی او را به اثبات
می رساند.

جلوه ها و حالات علی ـ علیه السّلام ـ در نماز

در اینجا به ذکر جلوه هایی از نماز و عبادت حضرت علی ـ علیه السّلام ـ اشاره
می کنیم.

الف) خشوع علی ـ علیه السّلام ـ در نماز

همانا امیر مؤمنان ـ علیه السّلام ـ هنگامی که داخل نماز می شد، همچون بنایی
ثابت و استوار و بدون تحرّک بود و یا همانند ستونی ایستاده بود که هیچ گونه
تحرّکی نداشت و چه بسا رکوع و سجودش، طولانی می شد و بدن مبارکش از بس
بی حرکت بود، گاهی مرغی بر پشت مبارک آن حضرت می نشست، و هیچ کس به
جز علیّ بن ابی طالب ـ علیه السّلام ـ و علیّ بن الحسین ـ علیه السّلام ـطاقت
نداشتند که مانند رسول خدا ـ صلّی اللّه علیه وآله ـ نماز بخواند.

امام صادق علیه السّلام فرمود:

«کانَ علی إذا قامَ إلَی الصّلاه، فقال: «وَجَّهْتُ وَجْهِیَ لِلّذی فَطَرَ السّموات و
الأرض»تُغیِّرَ لونُهُ حتّی یُعرف ذلک فی وجهه.»

«هر گاه علی ـ علیه السّلام ـ به نماز بر می خاست، می گفت: «روی به سوی
کسی کردم که آسمانها و زمین را آفرید» و رنگش تغییر می کرد به طوری
که در چهره اش پیدا بود.»

در تفسیر قشیری آمده است: «علی ـ علیه السّلام ـ چون وقت نماز می شد،
رنگش تغییر می کرد و به خود می لرزید.»

ب) حضور قلب علی ـ علیه السّلام ـ در نماز

حالت حضور قلب در نماز امری قلبی و باطنی است و معمولاً درک آن برای
شخص دیگر بسیار مشکل و حتّی غیرممکن است، فقط خدای عزَّوَجلّ از باطن و
ضمیر نمازگزار آگاه است که او چه مایه ای از خشوع و توجّه در نماز را دارد. از این
رو، پی بردن به این حقیقت قلبی درباره امام علی ـ علیه السّلام ـ بسیار کار مشکلی
است، زیرا علی ـ علیه السّلام ـ اهل ریا و سمعه نبود، تا بخواهد حالت قلبی خود را
به دیگران بفهماند. از این رو، مواردی که از حضرت رسیده، بسیار اندک است که
در اینجا نقل می کنیم:

۱ – بیرون آوردن تیر از پای علی ـ علیه السّلام ـ

در جنگ صفّین تیر از پای حضرت بیرون کشیدند در حالی که مشغول خواندن
نماز بود و حضرت درد را احساس نکرد، و قبل از نماز نیز امکان این عمل جرّاحی
نبود و سوگند یاد کرد که اصلاً متوجّه آن نشده است.

۲ – تغییر سیمای علی ـ علیه السّلام ـ در نماز

ابن شهر آشوب از تفسیر قشیری روایت کرده، هنگامی که وقت نماز می رسید
رنگ امام ـ علیه السّلام ـ تغییر می کرد و حالت تزلزل و اضطراب به او دست
می داد، کسی پرسید: برای چه این حالت به شما دست داد؟ فرمود:

«جاءَ وقتُ امانَهٍ عَرَضَها اللّه تعالی علی السّموات و الأرض و الجبال فأبینَ
أَنْ یَحْمِلْنَها و حملها الأنسان فی ضعفی فلا أدری أحسَن اذا ما حَمَلتُ أم
لا؟»

«هنگام ادای امانتی رسیده است که خدای تعالی آن را بر آسمانها و زمین
و کوه ها عرضه کرد و انسان به عهده گرفت و من با این ضعف و ناتوانی ام،
نمی دانم آیا از عهده برداشتن این بار به خوبی بر می آیم یا نه؟»

ج) پاداش الهی بر حضور قلب در نماز

از ابن عبّاس روایت شده: دو شتر ماده بزرگ و چاق برای رسول خدا ـ صلّی
اللّه علیه وآله ـ هدیه آوردند، حضرت به اصحاب فرمود:

«هل فیکم أحدٌ یُصلی رکعتین بقیامهما و رکوعهما و سُجودهما و وضوئهما
و خُشوعهما لا یهتمَّ فیهما مِنْ أمر الدّنیا بشی ءٍ و لا یُحْدّثُ قَلْبَهُ بفکر
الدّنیا؟ أُهدی إلیه إحدی هاتین النّاقتین.»

«آیا در میان شما کسی هست که دو رکعت نماز با قیام و رکوع و سجود و
وضو و خشوع بخواند و در این دو رکعت نماز به امور دنیا فکر نکند و با
قلب و دلش نجوای دنیا نکند؟ اگر چنین نمازی را کسی به جا بیاورد یکی
از این دو شتر را به او هدیه خواهم کرد.»

حضرت سه بار سخن خود را تکرار کرد و هیچ یکی از اصحاب جواب نداد.
پس علی ـ علیه السّلام ـ برخاست و عرضه داشت:

«أنا یا رسول اللّه، أَصَلّی رکعتین، أُکَبِّرُ تکبیره الإحرام وَ إلی أَنْ اُسَلِّمَ منهما
لا أُحَدِّثُ نفسی بشی ءٍ مِن أَمر الدّنیا.»

«یا رسول اللّه! من دو رکعت نماز می گزارم، از تکبیره الإحرام تا سلام آن را
به جا می آورم، در حالی که به دلم چیزی از امور دنیا را خطور ندهم.»

رسول خدا فرمود:

«یا علی! صَلِّ، صلّی اللّه علیک.»

«ای علی! نماز را به جا آر که صلوات خدا بر تو باد.»

امیر مؤمنان، علی ـ علیه السّلام ـ تکبیر گفت و نماز را آغاز کرد، همین که
سلام داد، جبرئیل بر پیامبر نازل شد و گفت:

«یا محمّد! إنّ اللّه یُقْرئُکَ السّلام و یقولُ لک أعطِه احدی النّاقتین.»

«ای محمّد! خداوند سلامت می رساند و می فرماید: یکی از دو ناقه را به
علی عطا کن.»

پیغمبر خدا که به قدرت حق و علم غیب از ضمیر علی آگاه شده بود، به
جبرئیل فرمود:

«إنّی شارطتُهُ أن یُصلّی رکعتین لا یُحَدِّثُ فیهما بشی ءٍ مِنَ الدّنیا، أعطیه
إحدی النّاقتین وَ أنّه جَلَسَ فی التّشهد فتفکّر فی نفسهِ أَیّهما یأخُذ:

«من با علی شرط کرده بودم که در طول دو رکعت نماز به امور دنیا فکر
نکند تا یکی از دو ناقه را به او ببخشم. در حالی که علی در تشهّد نمازش
فکر می کرد که کدامیک از دو ناقه را بگیرد!»

جبرئیل عرضه داشت: «یا محمّد! إنَّ اللّه یَقرئُکَ السّلام و یقول لک:
تفکَّرَ اَیّهُما یأخُذُها أسمنهما و أعظمهما فیسخرها و یَتَصَدَّقُ بِها لِوَجهِ اللّه،
فکانَ تفکّرُهُ للّه عَزّوجل لا لنفسه و لا للدّنیا… .»

ای محمّد! خدایت تو را سلام می رساند و می گوید: درست است ولکن
علی می اندیشید که کدامیک از دو ناقه را که فربه تر و بزرگتر است بگیرد
تا در راه خدا قربانی کند و به مردم صدقه دهد، پس تفکّر او هم برای خدا
بوده، نه برای خود و نه برای دنیا.»

د) امام علی ـ علیه السّلام ـ و نماز شب

حضرت امیرالمؤمنین ـ علیه السّلام ـ نمازهای روزانه را در وقت خود می خواند و
برای مستحبّات اهمّیّت فراوان قائل بود و نماز شب حضرت علی ـ علیه السّلام ـ
هرگز ترک نمی شد؛ زیرا که از رسول خدا ـ صلّی اللّه علیه وآله ـشنید: «صَلوه اللَّیلِ
نُورٌ»؛ «نماز شب، نور است.»

ابن الکوّاء نقل می کند: در جنگ صفین حتّی در لیله الهریر که کوفیان و
شامیان از آغاز شب تا صبح می جنگیدند، در آن شب نیز نمازِ شبِ امام علی ـ علیه
السّلام ـ ترک نشد.

نوف بکّالی، نسبت به حالات شبانه و نماز شب آن حضرت نقل می کند:

در یکی از شبها، حضرت علی ـ علیه السّلام ـ را دیدم که برای عبادت از بستر
برخاست و نگاهی به ستارگان افکند و به من فرمود: خوابی یا بیدار؟ گفتم: بیدارم،
امام فرمود:

«یا نَوْفُ! طوبی لِلّزاهدینَ فی الدُّنیا، الرّاغبینَ فی الآخِرَه، اولئَکَ قَوْمٌ
اتّخذوا الأرضَ بساطا، وَ تُرابَهَا فِراشا و ماءَها طیبا و القُرآنَ شعارا و الدّعاءَ
دَثاراً، ثُمَّ قَرَضوا الدّنیا قَرْضا عَلی مِنْهاجِ المسیحِ. یا نَوْفُ! إنَّ داوُودَ ـ علیه
السّلام ـ قامَ فی مِثْلِ هذِهِ السّاعَهِ مِنَ اللَّیل، فَقالَ: اِنَّهَا لَساعَهٌ لا یَدعُو
فیها عَبدٌ إلاّ اسْتُجیبَ لَهُ، إلاّ اَنْ یَکونَ عَشّارا أوْ عریفا أو شُرطیّا، أوْ صاحِبَ
عَرطَبَهٍ أو صاحِبَ کَوْبَهٍ.»

«ای نوف! خوشا به حال زاهدان در دنیا، آنان که از دنیا چشم پوشیدند و
دل به آخرت بستند، آنان مردمی هستند که زمین را تخت، خاک را بستر،
آب را عطر و قرآن را همچون لباس زیرین و دعا را لباس رویین خود قرار
دادند، سپس دنیا را همانند عیسی مسیح وانهادند. ای نوف! همانا داوود
پیامبر ـ که درود خدا بر او باد ـ در چنین ساعتی از شب بر می خاست و
می گفت: این ساعتی است که دعای هر بنده ای به اجابت می رسد، جز
باجگیران، جاسوسان، شبگردان و نیروهای انتظامی حکومت ستمگر، یا
نوازنده طنبور و طبل.»

حضرت امیرالمؤمنین علی ـ علیه السّلام ـ در وصف شبِ پرهیزکاران و نماز
شبِ آنان فرمود:

«أمّا اللّیلَ فَصافّونَ أقدامَهُمْ، تالینَ لأجزاء القرآن یُرَتّلونها ترتیلاً. یُحَزّنونَ
بِهِ أنفُسِهِم و یستشیرونَ بِهِ دَوَاءَ دائهم. فَإذا مَرّوا بِآیَهٍ فیها تشویقٌ رَکنوا
إلیها طمعا، و تَطَلَّعَتْ نُفُوسُهُمْ إلَیْهَا شَوْقا وَ ظَنُّوا انَّهَا نُصْبَ اَعیُنِهِم. وَ إذا
مَرّوا بِآیَهٍ فیها تَخْویفٌ أصْغَوْا اِلَیهَا مَسامِعَ قُلُوبِه