پاورپوینت کامل رجعت سرخ ۹۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رجعت سرخ ۹۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رجعت سرخ ۹۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل رجعت سرخ ۹۰ اسلاید در PowerPoint :

۳۰

در یکی از روزهای به یادماندنی در سال ۱۲۹۲ ش (۱۳۲۳ ق) در شهرستان آذرشهر، یکی از
شهرهای آذربایجان شرقی، در کانون با صفای خانواده­ای نجیب، فرزندی پا به عرصه وجود
گذاشت که بعدها خدمات ارزشمندی از خویش به یادگار گذاشت. پدرش به واسطه عشق و ارادت
فراوانش به امیرمؤمنان علی ـ علیه السلام ـ یکی از القاب آن حضرت، یعنی اسد الله را
برای او انتخاب کرد. سید اسد الله در ۴ سالگی مادر خود و در ۱۶ سالگی پدرش را از
دست داد ودر آن سنین نوجوانی به ناچار مسئولیت سنگین اداره زندگی نامادری و سه کودک
یتیم را برعهده گرفت.

تحصیلات

از همان دوران کودکی، آثار نبوغ و استعداد در ایشان نمایان بود و زودتر از همسالان
خود به فراگیری علم، علاقه نشان داد و پیشرفت چشمگیری کرد. هر چند در زمان حیات
پدر، خواندن ونوشتن را در حد ابتدایی در مدرسه طالبیّه تبریز فراگرفت، اما مرگ پدر
او را از ادامه راه بازنداشت و علوم مقدماتی را نزد علماء آذرشهر، از استادانی چون:
میرزا محمد حسن منطقی و میرزا محسن میرغفاری آموخت و سپس برای ادامه تحصیلات عازم
حوزه علمیه قم شد.

هجرت ایشان به قم در حالی صورت گرفت که اسلام و روحانیت از یک سو با خودکامگی و
استبداد رضاخان و از سوی دیگر با ظهور روشنفکران غربزده مواجه بود؛ به نحوی که عرصه
تلاش برای تبلیغ اسلام تنگ شده بود.[۱]

از همان اوائل ورود به حوزه، رفتار و کردار و تقوا و فضیلت ایشان بسیار مورد نظر
علماء و بزرگان واقع شد. آیت الله مشکینی ـ مدّ ظله ـ در این باره می­فرماید: «تقوا
و علم ایشان سخت مرا تحت تأثیر قرار داده بود. مدنی سخت­کوش و در این شهر پرآوازه
در پای درس آیت الله حجت کوه کمری و آیت الله سید محمد تقی خوانساری رحمهما الله
حاضر می­شد و به اندوخته­های علمی خود می­افزود و از هیچ کوششی در راه کسب فیض
فروگذار نبود. او مدت چهار سال از دروس فلسفه و عرفان و اخلاق امام خمینی ـ رحمه
الله ـ نیز بهره­مند گردید.»[۲]

شهید مدنی از همان دوران جوانی مبارزات سیاسی خود را برای سرنگونی رژیم حاکم آغاز
کرد و به علت مبارزه با فرقه گمراه بهائیت از قم به همدان و سپس به آذرشهر تبعید
شد. پس از اتمام دوره تبعید در سال ۱۳۶۳ ق (چهل سالگی) به زیارت خانه خدا رفت و پس
از اتمام مراسم حج، برای ادامه تحصیل، به سوی نجف اشرف رهسپار گردید و از محضر
اساتید بلندپایه­ای همچون آیت الله العظمی حکیم و آیت الله العظمی شیرازی و سپس از
محضر امام امت ـ رحمه الله ـ بهره­های فراوان برد.[۳]

بر کرسی استادی

شهید مدنی در زمانی کوتاه، توجه اساتید بزرگ حوزه نجف را به خود جلب کرد و در چندین
رشته درسی، از جمله: کفایه، رسائل، مکاسب و درایه به دستور مراجع بزرگوار کلاس درس
برپا کرد. حضرت آیت الله راستی کاشانی در مقام توصیف مقام علمی ایشان می­گوید: در
آن ایام که ما در خدمتشان بودیم، مراحل اجتهاد را طی کرده و مشغول تدریس دروس مختلف
بودند و از درس ایشان محصلین زیادی استفاده می­کردند؛ به گونه­ای که درس ایشان از
همه درسها پرجمعیت­تر بود. و شاگردانشان با یک عشق وعلاقه خاصی در درس ایشان شرکت
می­جستند. ایشان روزانه ۷ الی ۸ درس برگزار می­کردند.»[۴]

خود ایشان می­گوید: «وقتی در نجف بودم، عده­ای از من خواستند رساله (توضیح المسائل)
بنویسم که مخالفت کردم؛ برای اینکه مرجعی چون حضرت آیت الله خمینی وجود داشت که
باید همه از ایشان تقلید می­کردیم.»[۵]

دوران مبارزه

آیت الله مدنی ـ رحمه الله ـ از دورانی که هنوز جوانی بیش نبود، همپای رشد علمی و
نائل شدن به درجه اجتهاد، در کنار مردم قرار گرفت و پیش از نهضت سال ۴۲ هـ . ش در
ایران با فرقه­های گمراه در ستیز بود و پس از شروع نهضت نیز به همراه امام قدم در
مسیر هجرت گذاشت.­

۱. ستیز با بهائیت

آقای بروجردی می­گوید: «ایشان احساس می­کند که زادگاه اصلی­اش (آذرشهر) در خطر
محاصره اقتصادی فرقه ضاله بهائیت، این مسلک و مرام استعماری ـ صهیونیستی قرار
گرفته، مراکز حساس شهر مانند: کارخانه تولید برق و غیره به دست آنهاست. با بیانات
آتشین خود مردم را علیه آنان بسیج می­کند تا آنجا که مصرف برق را تحریم می­کند و
مردم از چراغهای نفتی استفاده می­کنند. از این بالاتر، آذرشهر که نزدیک به تبریز
واقع شده، در آن زمان مقدار زیادی از نان تبریز را تأمین می­کرد. به دستور آن
بزرگوار، مردم از فروش نان و مایحتاج زندگی به این فرقه گمراه خودداری می­کنند و
آنان مجبور می­شوند از این شهر مذهبی و اسلامی کوچ کنند و بدین ترتیب، تب مبارزات
ضد بهایی بالا گرفته و کم کم به مبارزه­ای خونین تبدیل می­شود. تمام این حوادث از
طرف شهربانی وقت پی­گیری شده و شهید مدنی تنها عامل همه تحریکات ضد بهایی شناخته
می­شود. در نتیجه او را به همدان تبعید می­کنند، ولی قیام معظم له به ثمر می­رسد،
مردم دست از ادامه مبارزه برنداشته و بالاخره این شهر مذهبی را از لوث این فرقه
استعماری ـ صهیونیستی نجات می­دهند.»[۶]

۲. نهضت سال ۴۲

نهضت انقلاب اسلامی ایران از سال ۱۳۴۲ هـ .ش شروع شد. دشمن که جایگاه رهبری را
دانسته بود، بلافاصله ایشان را دستگیر کرد و تحت نظر خود قرار داد. در این زمان،
توطئه غیر مذهبی نشان دادن قیام و اعدام امام را در سر داشتند. آیت الله مدنی که از
اساتید مبرز و نامی نجف اشرف به شمار می­رفت، با شنیدن دستگیری امام، کلاس و درس و
بحث خود را تعطیل و به سوگ شهدای نهضت ایران نشست و با ترتیب دادن مجالس متعدد،
چهره کریه حکومت ایران را در حد توان شناساند و توطئه دشمن را در انحراف اذهان
عمومی از اسلامی بودن انقلاب ناکام گذاشت.

وقتی که در سال ۱۳۴۲ حرکت عظیم مردم مسلمان ایران به رهبری حضرت امام خمینی ـ رحمه
الله ـ در جهت سرنگونی رژیم طاغوت آغاز گردید، آیت الله مدنی نخستین کسی بود که در
نجف اشرف با تعطیل کردن کلاسهای خود و تشکیل مجالس سخنرانی، در جهت افشای چهره پلید
رژیم مزدور پهلوی گام برداشت. وی در این زمان، در نجف سردمدار جریان دفاع و
پشتیبانی نهضت امام به شمار می­آمد و وقایع ایران را برای طلاب بیان می­کرد.

از آن شهید بزرگوار چنین نقل است: «من علماء را در مسجد هندی جمع کردم. صحبت کردم
که به داد اسلام برسید. از آقایان علماء تقاضا کردم. من در آنجا گریه کردم و علماء
هم گریه کردند. همچنین گفتم: شنیدم امام را گرفته­اند. سپس با یک عده طلاب برای
دیدن مرحوم آیت الله حکیم ـ رضوان الله علیه ـ رفتم. ایشان در نجف نبودند، رفتم
کربلا خدمت ایشان. دستشان را بوسیدم و گفتم: آقا! امروز آقای خمینی، مظهر اسلام
است. گفتند: باشد، هرچه بگویی می­کنم. گفتم: اقدام کنید! ایشان بلافاصله به شاه
تلگراف زدند.»[۷]

۳. مبارزه با حزب رستاخیز

در سال ۱۳۵۱ هـ .ش به امر مبارک حضرت امام خمینی ـ رحمه الله ـ آیت الله مدنی مأمور
سرپرستی حوزه علمیه خرم آباد و سکونت در این شهرستان می­گردد و در آن سامان حوزه
پرتحرک و فعالی را تشکیل می­دهد و خود نیز به تدریس سطوح عالی و درس خارج مشغول
می­شود.

با طرح تأسیس حزب فرمایشی رستاخیز، این روحانی عالی قدر، موضعی صریح و بسیار
سرسختانه می­گیرد و در جلسات عمومی و خصوصی علناً اظهار می­کند که هر کس در این حزب
ننگین ثبت نام کند، مانند آن است که در لشکر عمر سعد نام نویسی کرده و هر کس مردم
را برای ثبت نام تحریک و تشویق کند و یا در این راه تلاش و کوشش کند، مانند یکی از
فرماندهان لشکر یزید است.

به دنبال این موضع­گیری قاطعانه به دستور ساواک از خرم آباد لرستان به ممسنی شیراز
تبعید می­گردد و مدت ۲۲ ماه در تبعید به سر می­برد و در این مدت، شمع محفل دوستان
انقلابی در استان فارس و بنادر جنوب می­شود که جوانان انقلابی و علماء و فضلاء به
عنوان ملاقات نزد ایشان می­رفتند و در این پوشش، جوانان آن سامان را تشکل داد. رژیم
که احساس خطر کرده بود، محل تبعید وی را تغییر داد و او را به گنبد کاووس منتقل
کرد. در آنجا هم پس از ۱۱ ماه واقعه گذشته تکرار شد؛ رژیم که باز احساس خطر کرده
بود، ایشان را به یکی از بنادر دور افتاده جنوب (بندر کنگان) که هوای گرمی داشت
تبعید کرد، ولی این تبعید ۱۸ روز بیشتر به طول نکشید؛ چرا که در آنجا نیز جوانان و
مردم خون گرم جنوب به گرد این فرزانه سیاستمدار جمع شدند و این بار نیز رژیم وی را
برای چهارمین بار به مهاباد کردستان تبعید کرد و در مدت سه سال اقامت اجباری، مردم
از شیعه و سنی با ایشان تماس داشتند. و بدین طریق، مردم را در راستای مبارزه تربیت
می­کرد و پرورش می­داد. شهید مدنی پیوسته می­فرمود: «تبعید که سهل است، اگر سر مرا
ببرید، حاضر به رأی دادن به این رژیم منفور نخواهم شد.»[۸]

۴. پایان دوران تبعید

بعد از هجرت امام از نجف به پاریس در سال ۱۳۵۷ هـ .ش، تبعید ایشان نیز پایان یافت،
آیت الله مدنی از کردستان راهی همدان شد و مورد استقبال باشکوه و بی­نظیر مردم
مبارز آن خطه قرار گرفت. مرد و زن و پیر و جوان آمده بودند تا با مبارز نستوهی که
غبار سالیان دراز تبعید را بر پیشانی داشت، تجدید بیعت کنند. وی پس از ورود با تلاش
خود از حرکت یگان تانک تیپ همدان، که قرار بود برای سرکوبی مردم تهران حرکت کند،
جلوگیری کرد.

۵. سالهای بعد از انقلاب

همزمان با فجر انقلاب، آیت الله مدنی نیز به همراه آیت الله بهشتی و مبارزان دیگر
در صف مقدم مبارزه با ایادی استکبار و عموم سرسپردگان آنها قرار گرفت.

پس از آن نیز همزمان با تشکیل مجلس خبرگان قانون اساسی، به عنوان یک مجتهد جامع
الشرائط از سوی مردم همدان وارد مجلس شد. و زمانی که جریان شهادت آیت الله قاضی
طباطبایی، اولین امام جمعه تبریز توسط گروه فرقان پیش آمد، ایشان توسط امام ـ رحمه
الله ـ به عنوان امام جمعه تبریز و نماینده امام در آذربایجان رهسپار تبریز شد.

الف. غائله خلق مسلمان

در آن روزهای حساس که مزدوران مسلح، قسمتی از غرب کشور را با خطر مواجه کرده بودند،
حزب خلق مسلمان، تبریز و شهرهای اطراف آن را ناامن ساخته و بسیاری از مراکز انتظامی
و امنیتی را در اختیار خود درآورده بود.

سخت­ترین روزهای زندگی آیت الله شهید مدنی در آشوب تبریز بوده است که شجاعانه و
دلیرانه با تلاش و کوشش خود نقشه­های تفرقه آفرین ضد انقلاب را در هم کوبید و در
این مسیر، دردها و رنجهای بی­شماری را به جان خرید؛ روزی عناصر خلق مسلمان به نام
هیئت قمه­زنی به خانه­اش می­ریزند و روزی محراب عبادتش را به آتش می­کشند و روز
دیگر، قصد جان او را می­کنند و در یکی از خیابانهای تبریز آب دهان به صورتش
می­اندازند، اما او در هر حادثه ناگوار، استوار و ثابت قدم می­ایستد و با الهام از
کلام خدا: ﴿فَاستَقِم کَما اُمِرتَ﴾[9] می­گوید: «من تا زنده­ام، نماینده امام هستم
و نماز جمعه می­خوانم.»

خلاصه اینکه، این سید والامقام در مقابل تمام سختیها و دشواریها مردانه ایستاد و با
تمام قدرت و توکل و استقامت، نقشه­های دشمنان را نقش برآب کرد.[۱۰]

ب. در کنار رزمندگان

ایشان وقتی دفاع مقدس شروع شد، در حد توان به واسطه شوق وافری که داشت، درمناطق
جنگی حضور می­یافت؛ زیرا عشق به شهادت در آن وجود مقدس جولان داشت واحساس می­کرد که
از قافله شهادت عقب افتاده است. درنتیجه، تا روز شهادت، در دفعات مختلفی همراه
رزمندگان اسلام به سوی بزمگاه عاشقان شتافت.[۱۱]

ج. در سنگر نماز جمعه

شهید مدنی از شب جمعه با دعای کمیل و نماز شب و راز و نیاز با معبود، خود را برای
فردا مهیا می­ساخت و غسل جمعه، این مستحب مؤکد، را فراموش نمی­کرد و با فکری آرام
به تهیه و تنظیم خطبه­ها می­نشست. نماز جمعه ایشان همیشه با شور و حال همراه بود؛
گریه بود و ناله و دعوت به تقوا و انسانیت و همواره در متعالی کردن اندیشه­ها و سوق
دادن آنها به سوی ایزد یکتا سعی داشت. در خطبه­های نماز چنان با حرارت سخن می­گفت
که گویا جدش علی بن ابی طالب ـ علیه السلام ـ سخن می­گوید. همه حرکتهایش خدایی بود،
حتی سلاح به دست گرفتنش. خطبه­های او برخاسته از دل سوخته عارفی مهربان و واصل بود
که پیامهای زنده­ای را برای نسلهای آینده در برداشت.[۱۲]

جلوه­های رفتاری و تبلیغی

۱. احتیاط در بیت المال

هرچند اموال زیادی در اختیار شهید مدنی بود، اما ساده­زیستی در سراسر زندگی او
مشهود بود؛ چنان که گفته­اند: پس از شهادت ایشان مبلغ ۹۳۶۰ تومان اموال شخصی او در
تبریز باقی ماند و بقیه حدود ۱۴ میلیون تومان از وجوه شرعی بود که در اختیار
نماینده امام، حضرت آیت الله مشکینی ـ مد ظله العالی ـ قرار گرفت.

شدت احتیاط ایشان به حدی بود که دوست و آشنا و غریبه، برایش تفاوتی نداشت. یکی از
دامادهای ایشان که از نزدیک شاهد احتیاط او در مصرف بیت المال بود، می­گوید: «برای
خریدن منزل به شدت گرفتار قرض بودم. یک روز موضوع را با ایشان درمیان گذاشتم و
گفتم: اگر شما می­توانید، مبلغی را به صورت قرض در اختیار من بگذارید تا بتوانم
مقداری از بدهی­هایم را بپردازم. در جواب فرمودند: همین قدر بگویم: من عثمان
نیستم.»[۱۳]

منظور ایشان این بود که از مال شخصی چیزی ندارم و هرچه هست، از بیت المال است و من
نمی­توانم مانند عثمان آنها را بذل و بخشش کنم.

۲. اهمیت دادن به جوانان

آیت الله مدنی به جوانان عشق می­ورزید و توجه خاصی به این قشر پر جنب و جوش جامعه
داشت. وقت معینی از روز را به جوانان اختصاص می­داد و ساعتها سؤالات گوناگون آنها
را پاسخ می­گفت. در پاسخ به سؤال یکی از نزدیکانش که پرسیده بود: حاج آقا! چرا این
قدر وقت خود را به این بچه­ها اختصاص می­دهید، در حالی که از وضعیت جسمانی خوبی
برخوردار نیستید؟ گفته بود: «اگر من آغوشم را برای بچه­ها و جوانان باز نکنم،
آغوشهای باز شده نگران کننده­ای هست که اینها را در می­یابد.»[۱۴]

یکی از برادران همدانی که در زمان طاغوت فعالیتهای مبارزاتی چشمگیری داشت و رعب و
وحشتی در دل د