پاورپوینت کامل منبرهای نمونه ۸۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل منبرهای نمونه ۸۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل منبرهای نمونه ۸۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل منبرهای نمونه ۸۷ اسلاید در PowerPoint :

۷۷

راه های پرورش شخصیت در کودکان

سخنرانی خطیب معاصر حجت الاسلام و المسلمین فلسفی (ره)

اشاره:

آنچه پیش رو دارید متن سخنرانی خطیب توانا، حجت الاسلام و المسلمین محمد تقی فلسفی رحمه الله است که در نیمه اول ماه
مبارک رمضان ۱۳۸۱ ه . ق در مسجد حاج سید عزیزالله تهران ایراد گردیده و اینک با اندکی تلخیص وحذف به مناسبت روز جهانی
کودک تقدیم می گردد .

مقدمه:

در جهان امروز موضوع تربیت اطفال یکی از اساسی ترین مسائل اجتماعی و از ارکان مهم سعادت بشر است . دانشمندان درباره
کودک از نظر روانی و تربیتی مطالعات عمیقی کرده و کتاب های بسیاری در این موضوع نوشته اند . کشورهای بزرگ به منظور
پرورش صحیح جسم و جان کودک، سازمان های عظیمی به وجود آورده و اطفال را از هر جهت تحت مراقبت علمی و عملی قرار
داده اند .

در چهارده قرن قبل، در روزگار تیره جهل و نادانی بشر، در دنیای عقب افتاده حجاز، پیشوای گرامی اسلام به ارزش و اهمیت
پرورش کودک توجه کامل داشته و در این باره تعالیم لازم را به پیروان خود آموخته است . اسلام درباره اصل ازدواج و شرایط زن و
شوهر از نظر پاکی نسل و همچنین درباره شیر دادن و پرورش جسم و جان کودک قدم به قدم وظایف مردم را بیان فرموده است .

بسیاری از نکات و دقایق روانی و تربیتی است که در برنامه پرورش کودک، دانشمندان امروز جهان در کتاب های علمی خود
آورده اند و اولیای اسلام نیز در قرون گذشته به آن ها تصریح نموده اند و در اخبار مذهبی آمده است .

دوران کودکی از نظر پی ریزی اساس زندگی اهمیت فوق العاده دارد . تربیت های صحیح یا فاسد اطفال سرچشمه مهم نیک و
بدهای دوران عمر است . آدمی در طول ایام حیات خود بر طبق خلقیات خویش عمل می کند و اساس خلق و خوی آدمی در ایام
کودکی ساخته می شود .

قرآن شریف می فرماید:

«قل کل یعمل علی شاکلته (۱) » ; «بگو: هرکس بر حسب ساختار [روانی و بدنی] خود عمل می کند .»

اعمال و افعال هر انسانی بر وفق شاکله اوست . به عبارت روشن تر، کارهای هر انسانی مطابق خلق و خوی و طبیعت او خواهد بود .
و شاکله انسان در دوران کودکی پی ریزی می شود .

راه های پرورش شخصیت در کودکان

ایجاد شخصیت در کودک، یکی از فصول اساسی تربیت است . برای این که اطفال مستقل و متکی به نفس بار آیند و دچار
فرومایگی و زبونی نشوند، لازم است پدران و مادران از دوران اول کودکی به این امر مهم متوجه باشند و با رفتار و گفتار خویش
شخصیت را در فرزندان پرورش دهند . با آنان طوری رفتار نمایند که کودکان استقلال خود را باور کنند و خویشتن را عضو حقیقی
خانواده بدانند .

اینک برخی از راه های پرورش شخصیت در کودکان را مورد بررسی قرار می دهیم:

۱- احترام به کودک وخودداری از توهین

یکی از بهترین و طبیعی ترین راه های احیای شخصیت در اطفال، احترام به کودک و خودداری از توهین و تحقیر کودک است .

پی ریزی شخصیت کودک خیلی زود شروع می شود . از همان هفته های اول ولادت، اوقات شیرخوارگی، ایامی که طفل در گهواره
زندگی می کند، احساسات روانی اش آغاز می گردد . موقعی که کودک حرفی نمی زند، قدرت راه رفتن ندارد، نمی تواند با
انگشت های ناتوان خود چیزی را بگیرد، و خلاصه مانند پاره گوشت متحرکی در گوشه ای افتاده است، تندی و خشونت، مهر و
نوازش، در روح او اثر می گذارد و نتایج مطبوع یا نامطبوع اعمال دیگران در وی منعکس می شود .

پدر و مادر باید از همان زمان متوجه کودک باشند و در راه پرورش روان و احیای شخصیت وی به وظایف تربیتی خویش عمل
کنند .

پیغمبر گرامی اسلام علاوه بر آنچه درباره پرورش کودکان و احیای شخصیت آنان به پیروان خویش توصیه فرمود، تمام نکات و
دقایق لازم را درباره فرزندان خود عملا به کار بست و آنان را افرادی با شخصیت و شایسته بار آورد . پیغمبر اسلام از اوایل ولادت تا
دوران از شیر گرفتن و سال های بالاتر همواره مراقب کودکان خویش بود و قدم به قدم آنان را در راه پرورش های روانی و فضایل
انسانی رهبری می فرمود و هر زمان به تناسب درجه تکامل روحی به آن ها تکریم و احترام می کرد . مهم تر آن که توجه پرارج و
ارزنده آن حضرت تنها در تربیت فرزندان خود نبود، بلکه به پرورش کودکان مردم هم عنایت مخصوص داشت . در واقع پیشوای
عزیز اسلام برای کودکان مسلمین هم مربی عالی قدر و پدر مهربانی بود و تا آن جا که می توانست در احیای شخصیت و تعالی
روانی آن ها نیز کوشش می کرد . برای نمونه چند مورد از رفتار آن حضرت درباره کودکان خود و همچنین فرزندان مردم بیان
می شود:

الف – ام الفضل همسر عباس بن عبدالمطلب دایه حضرت حسین علیه السلام می گوید: روزی رسول اکرم، حسین را که در آن
موقع شیرخوار بود از من گرفت و در آغوش کشید . کودک لباس پیغمبر را تر کرد . من طفل را چنان به شدت از پیغمبر جدا کردم
که گریان شد . حضرت به من فرمود:

«مهلا یا ام الفضل ان هذه الاراقه الماء یطهرها فای شی ء یزیل هذالغبار عن قلب الحسین علیه السلام (۲) ; ام الفضل! آرام، تری
[لباس مرا] آب تطهیر می کند، ولی چه چیز می تواند غبار [کدورت و رنجش ] را از قلب [فرزندم] حسین برطرف نماید .»

کودک شیرخوار با تمام ناتوانی جسم و جان، مهر و محبت را می فهمد . تندی و خشونت را درک می کند، از مهربانی لذت می برد و
از خشونت آزرده خاطر می گردد . تیرگی هایی که از تندی و تعرض مربی در روان کودک پدید می آید اثر نامطلوبی در باطن او
می گذارد و باعث تحقیر شخصیتش می شود . برطرف کردن این حالت روانی بسیار مشکل است . نبی اکرم صلی الله علیه و آله به
پرستار حضرت حسین علیه السلام می فرماید: لباس مرا آب تطهیر می کند، ولی چه چیز می تواند غبار کدورت و عقده حقارت را
از قلب فرزندم برطرف کند .

ب – «و کان صلی الله علیه و آله یؤتی بالصبی الصغیر لیدعوله بالبرکه او لیسمیه . فیاخذه فیضعه فی حجره تکرمه لاهله . فربما بال
الصبی علیه فیصیح بعض من رآه حین بال فیقول صلی الله علیه و آله: لاتزرموا بالصبی، فیدعه حتی یقضی بوله، ثم یفرغ من دعائه
او تسمیته، فیبلغ سرور اهله فیه و لایرون انه یتاذی ببول صبیهم فاذا انصرفوا غسل ثوبه (۳) ; طفل صغیری برای دعا یانامگذاری به
حضور پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله آورده می شد . حضرت برای احترام کسانش او را [با آغوش باز ] می گرفت و در دامن خود
می گذارد . گاهی طفل در دامن پیغمبر بول می کرد . کسانی که ناظر بودند، به روی کودک صیحه می زدند، (تندی می کردند، تا او
را از ادرار باز دارند) . نبی اکرم صلی الله علیه و آله می فرمود: با تندی و خشونت از ادرار کودک جلوگیری نکنید . سپس طفل را
آزاد می گذارد تا ادرار کند . سپس از دعا یانامگذاری او فارغ می شد و اولیای طفل خوشحال می شدند و کمترین آزردگی در پیغمبر
از ادرار کودکشان احساس نمی کردند . موقعی که کسان طفل می رفتند پیغمبر لباس خود را تطهیر می کرد .»

در این حدیث سه نکته مورد توجه است:

اول: رسول اکرم در احترام و تکریم مسلمین از تمام طرق و وسایل استفاده می کرد، از آن جمله کودکان شیرخوار مردم را باگرمی
و رغبت بسیار در آغوش می گرفت و به آن ها ابراز ملاطفت می فرمود . یک هدف پیغمبر از این عمل چنان که در متن حدیث تصریح
شده: «تکرمه لاهله; تکریم و احترام به اولیای طفل » بود .

دوم: کودک روی احتیاج طبیعی و انجام یک عمل فطری ادرار می کند و در این کار متوجه نیک و بد اجتماع نیست . رسول اکرم
صلی الله علیه و آله فرمود: «با تندی و خشونت از ادرار کودک جلوگیری نکنید، او را آزاد بگذارید ادرار کند .»

بدون تردید به کودک تندی کردن و او را به امساک باقیمانده ادرار واداشتن، منافی با حفظ بهداشت و سلامت طفل است .

سوم: تندی پدران و مادران باعث تحقیر کودک و مایه رنجش و آزردگی خاطر اوست . شکست های روانی طفل نتایج نامطلوبی در
طول زندگی او به بار می آورد . کسانی که به پرورش صحیح فرزندان خود علاقه دارند باید ضمیر باطن کودک را از غبار تاثر و
رنجش خاطر محفوظ نگاهدارند .

ج – رسول اکرم صلی الله علیه و آله مردم را به نماز خواندن دعوت کرد و حضرت حسن علیه السلام طفل خردسال صدیقه اطهر
نیز با آن حضرت بود . پیغمبر طفل را پهلوی خود نشاند و به نماز ایستاد . یکی از سجده های نماز را خیلی طول داد . راوی حدیث
می گوید: من سر از سجده برداشتم، دیدم حضرت حسن از جای خود برخاسته و روی کتف پیغمبر نشسته است . وقتی نماز تمام
شد مامومین گفتند: یا رسول الله! چنین سجده ای از شما ندیده بودیم، گمان کردیم وحی به شما رسیده است، فرمود: «لم یوح
الی و لکن ابنی کان علی کتفی، فکرهت ان اعجله حتی نزل (۴) ; وحی به من نرسیده بود، فرزندم [حسن] بر دوشم بود، نخواستم او
را به عجله وادار کنم، [آنقدر صبر کردم ] تا خودش پایین آمد .»

این عمل از رسول اکرم نسبت به کودک خردسال خویش در محضر مردم نمونه بارزی از روش آن حضرت در تکریم کودک است .
پیغمبر اسلام با طول دادن سجده، حداکثر احترام را برای فرزند خود معمول داشت و در ضمن به همه مردم راه احیای شخصیت
و استقلال کودک را آموخت .

د – امام صادق علیه السلام فرمودند: «صلی رسول الله صلی الله علیه و آله بالناس الظهر فخفف فی الرکعتین الاخیرتین .
فلماانصرف قال له الناس: هل حدث فی الصلوه حدث؟ قال و ما ذاک؟ قالوا: خففت فی الرکعتین الاخیرتین . فقال لهم: اما سمعتم
صراخ الصبی (۵) ; رسول اکرم نماز ظهر را با مردم [به جماعت ] گذارد و دو رکعت آخر را به سرعت برگزار کرد . وقتی از نماز
منصرف شد، مردم گفتند: آیا در نماز پیشامدی شد؟ حضرت پرسید: مگر چه شد؟ عرض کردند: دو رکعت آخر را با سرعت ادا
کردید . فرمود: مگر صدای شیون و استغاثه کودک را نشنیدید؟»

ه – رسول اکرم صلی الله علیه و آله نشسته بود . حسن و حسین علیهما السلام وارد شدند . حضرت به احترام آن ها از جای
برخاست و به انتظار ایستاد . کودکان در راه رفتن ضعیف بودند . لحظاتی چند طول کشید، نرسیدند . رسول اکرم به طرف
کودکان پیش رفت و از آنان استقبال نمود . بغل باز کرد، هر دو را بر دوش خود سوار نمود و به راه افتاد و می فرمود: «نعم المطی
مطیکما و نعم الراکبان انتما (۶) ; مرکب شما چه خوب مرکبی است و شماها چه سواران خوبی هستید .»

در این مورد پیغمبر گرامی به چند صورت از فرزندان خود احترام کرد: به پاخاستن، به انتظار ماندن، استقبال کردن و بر دوش
نشاندن، تکریم عملی آن حضرت بود و در پایان با جمله «سواران خوب » لفظا از آنان احترام نمود . جالب توجه آن که احترام رسول
اکرم به فرزندان خود اغلب در محضر مردم بود و این دو فایده در بر داشت:

اول آن که ریشه شخصیت فرزندان با احترام در مقابل مردم بهتر تقویت می شد .

دیگر آن که از این راه به مردم درس پرورش کودک می آموخت .

و – موقعی که رسول اکرم صلی الله علیه و آله از سفری مراجعت می فرمود و در رهگذر با کودکان مردم برخورد می کرد، به احترام
آن ها می ایستاد، سپس امر می فرمود کودکان را از زمین بر می داشتند و به آن حضرت می دادند . رسول اکرم بعضی را در بغل
می گرفت و بعضی را بر پشت و دوش خود سوار می کرد و به اصحاب خویش می فرمود: کودکان را بغل بگیرید، بر دوش خود
بنشانید . اطفال از این صحنه مسرت آمیز بی اندازه خوشحال می شدند، از شادی و نشاط در پوست نمی گنجیدند و این خاطرات
شیرین را هرگز فراموش نمی نمودند . چه بسا پس از مدتی دور هم جمع می شدند و جریان را برای یکدیگر بازگو می کردند و در
مقام افتخار و مباهات، یکی می گفت: پیغمبر مرا در بغل گرفت و تو را بر پشت خود سوار کرد . دیگری می گفت که پیغمبر به
اصحاب خود امر کرد تو را به پشت خود بنشانند . (۷)

می گویند در دنیای امروز به کودک بسیار اهمیت می دهند . پرورش کودکان و احترام به شخصیت آنان در خانواده و اجتماع مورد
توجه کامل دولت و ملت است . آیا ممکن است بیش از آن چه پیشوای عالی قدر اسلام به کودک توجه داشته جهان امروز متوجه
کودک باشد؟

می گویند گاهی زمامداران و پیشوایان کشورهای متمدن به یتیم خانه ها و کودکستان ها می روند و یکی دو ساعت با اطفال زندگی
می کنند، آنان را در بغل می گیرند و عکس هایی از این صحنه در جراید چاپ می کنند و پیرامون آن مقالاتی می نویسند و از این راه
مراتب احترام خود را نسبت به کودک در افکار عمومی منعکس می نمایند . کدام زمامداری به قدر پیغمبر گرامی در کمال سادگی
و مهربانی در کوچه و خیابان این طور به کودکان مردم محبت می کند و این چنین آنان را بر دوش و در آغوش می گیرد؟ اساسا
رسول اکرم صلی الله علیه و آله نسبت به تمام کودکان، خواه فرزندان خود یا اطفال مردم، رافت و مهر مخصوص داشت .

در حدیث آمده است که: «والتلطف بالصبیان من عاده الرسول (۸) ; لطف و عنایت به کودکان از عادت پیغمبر اسلام بود .»

رسول گرامی با رفتار پرمهر و آمیخته به احترام خود نسبت به کودکان، صرف نظر از تعلیم عملی پرورش کودک، دو نتیجه
درخشان به دست می آورند:

اول آنکه اطفال را مردمی مستقل و متکی به نفس پرورش می داد و برای شخص اول یک کشور قانونی و آزاد، بهترین سرمایه،
لت با شخصیت و آزاده است .

دوم آنکه احسان اخلاقی و عطوفت های گرم رسول اکرم سبب علاقه شدید کودکان به آن حضرت بود . مهر پیغمبر در زوایای
قلوب اطفال نقش می بست و از اول دوستدار حقیقی رهبر عالی قدر خود می شدند .

احترام به مردم بهترین وسیله ارضای غریزه حب ذات آن