پاورپوینت کامل تبلیغ در سیره و گفتار عارفان (۸) ۸۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تبلیغ در سیره و گفتار عارفان (۸) ۸۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تبلیغ در سیره و گفتار عارفان (۸) ۸۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل تبلیغ در سیره و گفتار عارفان (۸) ۸۴ اسلاید در PowerPoint :

۹۲

آداب عرفانی و اخلاقی مرثیه و ذکر مصیبت

اهمیت مرثیه خوانی و ذکر مصیبت

یکی از ارکان و بایسته های مهم تبلیغ و وعظ، بیان مصائب و مراثی اهل بیت علیهم السلام به خصوص سرور شهیدان امام حسین
علیه السلام و تبیین فلسفه و اسرار قیام عاشورا است.

این امر به اندازه ای مهم ، ضروری و تاثیر گذار است که پیشوایان معصوم علیهم السلام و عارفان و علمای ربانی همواره بدان
سفارش کرده و خواستار زنده نگه داشتن نام و یاد امام حسین علیه السلام شده اند. آنان خود نیز همواره بدین امر پایبند بوده و در
بزرگداشت این واقعه جانکاه، دیده ای گریان، اشکی روان، قلبی سوزان و زبانی نوحه خوان داشته اند.

عطار نیشابوری در بیان حالات امام عارفان حضرت باقر علیه السلام آورده است: « شبی او را کسی گفت : یا سیدی چند گریی؟
گفت: ای دوست! یعقوب را یک یوسف گم شده چنان بگریست که چشم هایش سفید شد. من ده کس از اجداد خود; یعنی حسین
علیه السلام و قبیله او را در کربلا گم کرده ام. کم از آن که در فراق ایشان، دیده ها سفید کنم!» (۱) (یعنی این کار در مقابل آن
صیبت بسیار اندک است.)

برپایی مجالس عزاداری، ذکر آداب عرفانی و اخلاقی مرثیه و ذکر مصیبت

نوحه و مصیبت، خواندن شعر و مرثیه، گریاندن مردم و … از عباداتی است که دارای ثواب و پاداش فراوانی در نزد پروردگار است.

زید شحام می گوید:

« نزد امام صادق علیه السلام با جمعی از اهل کوفه بودیم که جعفر بن عفان وارد شد. امام صادق علیه السلام او را نزدیک خود جای
داد. سپس فرمود: ای جعفر! گفت: بلی ، خدا مرا قربانت کند.

فرمود: شنیده ام تو درباره عزاداری حسین علیه السلام خوب شعر می گویی؟ گفت:بلی، خدا مرا قربانت کند. فرمود: بگو.

پس جعفر، شعری درباره حسین علیه السلام انشاء کرد که امام صادق علیه السلام و تمام افرادی که در اطرافش بودند، گریستند و
اشک بر صورت و محاسن شریفش جاری شد.

سپس فرمود : ای جعفر! به خدا قسم دیدم ملائکه مقرب خدا، اشعار تو را درباره حسین علیه السلام می شنیدند و آن ها هم گریه
می کردند; آن چنان که ما گریه کردیم; بلکه آن ها بیشتر گریه کردند.

ای جعفر! خدا همین الان بهشت را بر تو واجب کرد و گناهانت را بخشید. سپس فرمود: می خواهی درباره اهمیت این عمل بیشتر
برایت بگویم. گفت : بلی آقای من!

فرمود: کسی نیست که درباره حسین علیه السلام شعری بگوید; سپس گریه کند و بگریاند، مگر آن که خداوند بهشت را بر او
واجب می گرداند و گناهان او را می بخشد.» (۲)

البته همان طور که در تاریخ آمده است، بیش از همه، امام سجادعلیه السلام بر این امر مداومت داشتند و در هر مجلس و
مناسبتی ، به یاد پدر مظلوم خود می افتادند و با ذکر وقایع غمبار عاشورا، سیلاب اشک از دیدگان خود جاری می کردند و دیگران
را می گریاندند.

خاتم المحدثین: علامه حاج میرزا حسین نوری طبرسی رحمه الله نوشته است:

«بر هیچ دانای بصیر پوشیده نیست که ابکای شیعیان و گریانیدن مؤمنین بر مصائب آل محمدصلی الله علیه وآله ، مثل گریستن،
از عبادات موکده و مستحبات مرغوبه است که به آن امر فرمودند و بر آن تحریص و ترغیب نمودند و برای آن ، اجرها و ثواب ها مهیا
کردند.

همه مکلفین ، مشمول این امر و قابل فرمان بری اند به قدر استعداد و قوه و مستحق آن ثواب ها بعد از امتثال آن فرمان; مثل
اصل گریستن برای آن مصائب که از اعظم عبادات و اجل مثوبات است که کافه انام مکلف اند به آن.

این دو از یک صنف عبادت و از یک منبع منشعب می شوند… طایفه مخصوصه مرسوم به روضه خوان، دامن همت بر کمر زدند و
علم این سنت سنیه را بر پا نمودند وبرای تعظیم این مشعر عظیم، نفوس خویش را مبذول داشتند. (۳) …)

حکیم شهید، استاد مطهری رحمه الله نیز درباره اهیمت زنده نگه داشتن قیام حسینی و معرفی شاعران و روضه خوانان پیشرو در
این زمینه می نویسد:

«ائمه دین علیهم السلام خواستند قیام امام حسین علیه السلام به صورت یک مکتب و به صورت یک مشعل فروزان همیشه باقی
بماند. این یک چراغی است از حق، از حقیقت دوستی، از حقیقت خواهی. این یک ندایی است از حق طلبی ، از حریت، از آزادی.

این مکتب حریت و این مکتب آزادی و این مکتب مبارزه با ظلم را خواستند برای همیشه باقی بماند. در زمان خود ائمه
اطهارعلیهم السلام که این دستور صادر شد، سبب شد که جریان زنده و فعال و انقلابی، به وجود آید. نام امام حسین علیه السلام
شعار انقلاب علیه ظلم گشت. یک عده شاعر انقلابی به وجود آمد ( مانند کمیت اسدی، دعبل خزائی و …)

دعبل خزائی می دانید کیست؟ کمیت اسدی می دانید کیست؟ این ها دو نفر روضه خوان اند; اما نه مثل روضه خوانی من . دو نفر
شاعراند مرثیه گو… کمیت اسدی با همان اشعارش، از یک سپاه بیشتر برای بنی امیه ضرر داشت.» (۴)

روضه خوانی ، سیره بزرگان

بعد از شهادت مظلومانه حضرت ابا عبدالله علیه السلام، شاعران، عالمان، واعظان و بزرگان دین ودانش و عرفان، همواره با مطالب
حزن انگیز خود، شراره های غم و اندوه را در دل های آتشین شیعیان ایجاد می کردند و با تواضع، خاکساری و فروتنی تمام، روضه
می خواندند و دیگران را می گریاندند. در این جا به بیان چند مورد اکتفا می شود:

۱ – در ایام اقامت آیت الله بروجردی رحمه الله در قم ، روزی یکی از فضلا از معظم له می پرسد: آقا! حضرت عالی هیچ منبر رفته اید؟
ایشان فرمود: من در ایام اقامت در بروجرد، منبر می رفتم و روضه هم می خواندم. خیلی خوب روضه می خواندم. (۵) »

۲ – مرحوم حاج شیخ عباس تهرانی، تا مدتی از عمرش اهل روضه خوانی نبود; اما رؤیای صالحه ای او را به روضه خوانی و ذکر
مصائب سالار شهیدان و اهل بیت علیهم السلام کشاند. ایشان خود فرموده اند:

«من منبری نبودم، یک شب خواب دیدم که حضرت سید الشهداء علیه السلام در اتاقی روی زمین افتاده است و عده ای
می خواهند به آن حضرت حمله کنند. من هم در اتاق ایستاده ام و قدرت دفاع از ایشان را ندارم. از وحشت بیدار شدم، خودم خواب
را چنین تعبیر کردم که من قدرت بیان ندارم که با بیان از حضرت سیدالشهداءعلیه السلام دفاع کنم و به همین دلیل کم کم
شروع به سخنرانی و منبر رفتن کردم.»

در پی این تلاش، خود ایشان ، حتی در تربیت مداح و روضه خوان نیز سعی می کرد و عده ای از جوانان را که علاقه به نوحه خوانی
داشتند، تشویق می کرد و از نوحه خوانی و مصیبت گویی آنان استقبال می کرد; به طوری که منبری ها و مداحان خوبی تربیت
کرد.

ایشان به روضه خوانی خود افتخار می کرد و می فرمود: « ایام عاشورا، در هیئت عزاداری حضرت آیت الله شیخ عبدالکریم حائری،
ذکر مصیبت می کردم. روزی برای پرداخت حساب خویش به داروخانه شفا بخش، در گذر خان قم رفتم. دیدم نام مرا به عنوان آقا
شیخ عباس نوحه خوان در دفترش وارد ساخته است، چون این را شنیدم به خودم گفتم : همین سمت برایت بس است.» (۶)

۳ – درباره عالم ربانی آیت الله معصومی همدانی رحمه الله گویند:

«ایشان فوق العاده علاقمند توسل به اهل بیت علیهم السلام بود و زمانی که در مسجد خودش به منبر می رفت ، به ذکر مصائب
بسیار اهمیت می داد.

روزی شخصی به ایشان عرض کرده بود: اگر ذکر مصیبت را در منبر کم کنید و سایر مطالب را بیشتر بفرمایید، مردم زیادتر
استفاده می کنند. معظم له فرموده بود:

«از مطالبم کم می کنم و روضه بیشتر می خوانم.» (۷)

۴ – درحالات عالم جلیل القدر مرحوم آخوند آقای دربندی از شاگردان شریف العلما نوشته اند:

«ایشان در اقامه مصیبت حضرت سیدالشهداء علیه السلام، اهتمامی فراوان داشت و بر آن مواظبت می کرد. در این امر به گونه ای
بود که در بالای منبر، از شدت گریه، غش می کرد.

در روز عاشورا ، لباس های خود را از بدن درمی آورد و پارچه ای به خود می بست و خاک بر سر می ریخت و گل به بدن می مالید و با
همان شکل و صورت بر منبر می رفت و روضه خوانی می کرد. (۸)

۵ – مرحوم حاج میرزا علی آقا شیرازی، ارتباط قوی و شدیدی با پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله و خاندان پاکش داشت. این مرد
در عین این که فقیه ، حکیم، عارف، طبیب و ادیب بود… از خدمت گزاران آستان مقدس حضرت سیدالشهداء علیه السلام بود.
منبر می رفت، موعظه می کرد و ذکر مصیبت می فرمود. کمتر کسی بود که در پای منبر این مرد عالم و مخلص متقی بنشیند و
منقلب نشود. خودش هنگام وعظ که از خدا و آخرت یاد می کرد در حال یک انقلاب روحی و معنوی بود و هر گاه نام پیامبر خدا یا
امیرالمؤمنین علیه السلام را می برد، اشکش جاری می شد. در دهه عاشورا، در منزل آیت الله بروجردی منبر می رفت. مجلس را که
اکثرا اهل علم بودند سخت منقلب می کرد. از آغاز تا پایان منبر از ایشان جز اشک و حرکت شانه ها، چیزی مشهود نبود. (۹)

۶ – مرحوم آیت الله معصومی همدانی رحمه الله می فرمود:

«اوایلی که می خواستم منبر بروم، از خودم خجالت می کشیدم و فکر می کردم شاید لیاقت منبر رفتن را نداشته باشم و منبرم
مورد قبول واقع نگردد. یک شب مرحوم حاج شیخ جعفر شوشتری رحمه الله را در خواب دیدم که سوار بر درازگوشی بود. وقتی به
من رسید، فرمود: ملاعلی! افسار مرکب بگیر تا من یک منبر بروم و برگردم.

همان دم از خواب بیدار شدم. احتمال دادم که ان شاء الله منبرم مورد توجه اهل بیت علیهم السلام قرار گیرد; زیرا افسار مرکب
نوکرشان را من گرفتم و نگه داشتم. (۱۰)

۷ – از مبلغان بزرگی که وعظ را با روضه و مرثیه درهم آمیخته و آن را با عنایت ویژه حسینی، به حد کمال درآورده بود، عالم ربانی
مرحوم حاج شیخ جعفر شوشتری است. ایشان خود می گوید:

« بعد از فراغ از تحصیل و حصول درجه اجتهاد از نجف اشرف، به وطن خویش مراجعت کردم و مشغول به تبلیغ احکام بودم. و
چون در وعظ و منبر مهارتی نداشتم، ماه مبارک رمضان از تفسیر صافی و ایام عاشورا از روی کتاب «روضه الشهداء» حسین کاشفی
قرائت می کردم.

سال اول بدین منوال گذشت و محرم رسید. شبی فکر نمودم تاکی از روی کتاب بخوانم؟ ملول شده ، به خواب رفتم. در خواب
دیدم گویا «کربلا» هستم و همان موقعی است که حضرت اباعبدالله علیه السلام در آن سرزمین نزول اجلال فرموده اند. من در
خیمه آن حضرت رفته، سلام کردم. حضرت مرا در نزد خویش نشاند و به حبیب بن مظاهر فرمود: « فلانی میهمان ما است; اما از
آب که چیزی از آن نزد ما نیست; ولی آرد و روغن داریم، برخیز و طعامی برای او تهیه کن.»

در آن دم حبیب برخاسته، طعامی درست نمود، آورد و جلوی من گذاشت، من چند لقمه کوچکی از آن طعام تناول کردم و از
خواب بیدار شدم. اینک از برکت آن طعام، به پاره ای از دقایق و اشارات اخبار مصایب و لطایف و کنایات آثار ائمه علیهم السلام
مطلع گشته ام. (۱۱)

آداب عرفانی و اخلاقی ذکر مصیبت

مرثیه خوانی و بیان مصیبت اهل بیت علیهم السلام، تنها یک وظیفه تبلیغی وادب دینی نیست; بلکه برقراری ارتباط با اهل بیت
علیهم السلام و امری مقدس و عرفانی است.

مداحی و روضه خوانی، نباید امری کوچک پنداشته شود، بلکه باید به آن نگاهی عاشقانه و عارفانه داشت تا از طریق آن بتوان
معارف دینی، مکارم اخلاقی، فضایل ائمه علیهم السلام و مناقب و مراثی آنان را به مردم رساند. از این رو بایسته است که شخص
مرثیه خوان نهایت دقت و ادب را در آن مبذول داشته و به شرایط وآداب عرفانی آن از قبیل اخلاص، صدق و راستگویی، ارتباط
قلبی با اهل بیت علیهم السلام، توکل بر خدا و … مقید باشد.

۱ – رعایت حال مردم

روضه خوان باید متناسب با روحیه و حالات مردم روضه بخواند، احترام اهل بیت علیهم السلام را نگه دارد و مصیبت های بسیار
فجیع و دردآور را بر زبان جاری نسازد.

دانشمند اخلاقی مرحوم محدث قمی رحمه الله می گوید:

«سزاوار است (به ویژه در غیر ایام عاشورا) حالت های روحی مردم را مراعات کند. به اندازه ای ذکر مصیبت نماید که دل ها رمیده
نشود و گفته ها سست نگردد، مثلا مصیبت های بسیار فجیع و دلخراش را بر زبان نیاورد.

محدث فاضل، مورخ متبحر ، میرزا هادی خراسانی نجفی – ایده الله – برایم نقل کرد:

در عالم خواب دیدم، گویا در یکی از حجره های صحن امیرالمؤمنین علیه السلام هستم و همه امامان معصوم علیهم السلام، یا
بیشتر آنان در آن جا نشسته اند و مردی از بالای منبر برای آنان روضه می خواند، تا گفتارش به این جا رسید که شمر به سکینه
گفت: «ای دختر خارجی!»، دیدم حضرت امیرعلیه السلام از این سخن ناراحت شد و به سختی روی درهم کشید و رنگ چهره آن
حضرت تغییر کرد. چون چنین دیدم، به آن مرد روضه خوان اشاره کردم و گفتم: بس کن! حال امیرالمؤمنین علیه السلام را
نمی بینی؟

حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: آن سخن هم که دیروز خودت گفتی، کمتر از این نبود. به یادم آمد که من دیروز مصیبت
آویختن سر ابوالفضل علیه السلام از سینه اسب را خوانده بودم. عذر خواستم و توبه کردم.» (۱۲)

۲ – راست گویی

بایسته است که روضه خوانان و مداحان اهل بیت علیهم السلام همواره راست گویی را رعایت کنند و از خواندن مراثی و مصیبت
های دروغ و ضعیف بپرهیزند. ذکر