پاورپوینت کامل نیایش در قرآن (۲) ۷۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نیایش در قرآن (۲) ۷۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نیایش در قرآن (۲) ۷۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نیایش در قرآن (۲) ۷۳ اسلاید در PowerPoint :

۱۱۰

مداومت در دعا

یکی از شرائط مهم دعا که
می تواند آثار سازنده و مفیدی داشته
باشد، مداومت در دعاست؛ یعنی فرد
نیایشگر همواره به یاد خدا باشد؛ اعم
از اینکه حالات خوش و آرام بخشی
داشته باشد یا در گرفتاریها و سختیها
غوطه ور شود. حق باوران پیوسته دعا
را نه تنها وسیله رسیدن به کمالات و
خواسته های مشروع تلقی می کنند،
بلکه آن را نوعی هدف می دانند؛ زیرا
دعا نوعی عبادت است؛ آن هم عبادت
کبری و خداوند متعال هم هدف از
خلقت انسان را رسیدن به مقام
عبودیت اعلام کرده و فرموده است: «وَ
ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاّ لِیَعْبُدُون»؛ «و
جن و انس را نیافریدم، جز برای آنکه
مرا عبادت کنند.»

رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله دعا را
خالص ترین و برگزیده ترین عبادت
مطرح کرده، می فرماید: «الدُّعَاءُ مُخُّ
الْعِبَادَهِ ؛ دعا مغز [و خالص] عبادت
است.» و امام باقر علیه السلام فرمود: «أَفْضَلُ
الْعِبَادَهِ الدُّعَاءُ ؛ برترین عبادت دعاست.»

بنابراین، برای رسیدن به مقامات
عالیه کمال و قرب درگاه الهی، باید
همواره انسان دعا و نیایش به درگاه
الهی داشته باشد و از این عبادت
سازنده، هرگز غفلت نورزد.

حافظا در کنج خلوت در دل شبهای تارتا بود وردت دعا و ذکر قرآن غم مخور

خداوند متعال بارها در قرآن از
عدم تداوم دعای مردم سخن گفته
است؛ چنان که می فرماید: «وَ إِذا أَنْعَمْنا
عَلَی الْإِنْسانِ أَعْرَضَ وَ نَأی بِجانِبِهِ وَ إِذا مَسَّهُ
الشَّرُّ فَذُو دُعاءٍ عَریضٍ»؛ «و هرگاه به
انسان نعمت دهیم، از ما روی بر
می گرداند و با حال تکبر و غرور از حق
دور می شود و هرگاه اندکی ناراحتی و
گرفتاری به او برسد، به دعاهای فراوان
و مستمر روی می آورد [و بر طرف
شدن آن را طلب می کند].»

و در سوره یونس از غفلت و
بی خبری انسانهای کم تحمل و
ضعیف الایمان خبر می دهد و آنها را
در مورد سودجویی و تداوم نیافتن
ارتباط معنویشان با آفریدگار هستی به
شدت نکوهش می کند و می فرماید: «وَ
إِذا مَسَّ الْإِنْسانَ الضُّرُّ دَعانا لِجَنْبِهِ أَوْ قاعِداً أَوْ
قائِماً فَلَمّا کَشَفْنا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ کَأَنْ لَمْ یَدْعُنا إِلی
ضُرٍّ مَسَّهُ کَذلِکَ زُیِّنَ لِلْمُسْرِفینَ ما کانُوا
یَعْمَلُونَ»؛ «هنگامی که به انسان [غافل
و خود پرست] زیان و ناراحتی برسد،
ما را [به طور مداوم و شبانه روزی] در
حال خوابیده، نشسته و ایستاده صدا
می کند [و برای حلّ گرفتاری اش دعا
می کند] و زمانی که ناراحتی او را بر
طرف سازیم، چنان [از ما فاصله
می گیرد و می گذرد و] می رود که گویا
اصلاً ما را برای رفع گرفتاری اش فرا
نخوانده بود و این گونه است که اعمال
بد اسرافکاران برایشان زینت داده شده
است [و آنان از رفتار ناخوشایند خود
خوشحال اند و زشتی عمل خود را
نمی توانند بفهمند].»

به خط و خال گدایان مده خزانه دلبه دست شاه وشی ده که محترم دارد

نه هر درخت تحمل کند جفای خزانغلام همت سروم که این قدم دارد

ز جیب خرقه حافظ چه طرف بتوان بستکه ما صمد طلبیدیم و او صنم دارد

برید بن معاویه از امام باقر علیه السلام
پرسید: آیا قرائت قرآن را بیشتر
بخوانیم یا دعا به درگاه ربوبی را؟ امام
فرمود: «کَثْرَهُ الدُّعَاءِ أَفْضَلُ ثُمَّ قَرَأَ قُلْ ما یَعْبَوءُا
بِکُمْ رَبِّی لَوْ لا دُعاوءُکُمْ؛ زیاد دعا کردن
بهتر است و این آیه را تلاوت کرد که:
بگو: اگر دعایتان نبود، پروردگارم
توجه و اعتناء به شما نمی کرد.»

امام صادق علیه السلام در توضیح سیره
علی علیه السلام می فرماید: «کَانَ
اَمِیرُالْمُؤْمِنِینَ علیه السلام رَجُلاً دَعّاءً؛
امیرمؤمنان علیه السلام مردی بود که بسیار دعا
می کرد.»

رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: «خداوند
برای هر کسی توفیق دعا کردن بدهد،
باب اجابت را نیز به رویش باز خواهد
کرد. هر گاه باب دعا به رویتان باز بود،
بسیار تلاش و فراوان دعا کنید؛ زیرا
خداوند متعال از دعای فراوان شما
خسته نمی شود و توجهش را از شما
سلب نمی کند، مگر اینکه خودتان
خسته شوید.»

آن حضرت در ضمن گفتار
راهگشایی به مسلمانان فرمود: «تَدْعُونَ
رَبَّکُمْ بِاللَّیْلِ وَ النَّهَارِ فَإِنَّ سِلَاحَ الْمُوءْمِنِ
الدُّعَاءُ؛ شب و روز به درگاه
پروردگارتان دعا کنید؛ چرا که سلاح
اهل ایمان دعاست.» یعنی مؤمن باید
همواره در مقابل خطرات و گرفتاریها
و دشمنان، مسلّح به سلاح دعا باشد.

با توجه به نکات یاد شده، شایسته
است که یک شخص مسلمان در هر
زمان و مکان و در هر حالی از دعا کردن
غافل نباشد؛ یعنی نه تنها در گرفتاریها،
بلکه در حال خوشی و آسایش نیز باید
دست به دعا بود.

دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پایفرشته ات به دو دست دعا نگه دارد

پیشوای ششم علیه السلام به نقل از جدّ
بزرگوارش فرمود: «همواره در دعا
کردن پیش قدم شوید؛ چرا که اگر
بنده ای نیایش پیشه باشد، و برایش
گرفتاری و سختی پیش آید و به درگاه
خداوند دعا کند، در آسمانها می گویند:
این صدا آشناست؛ ولی اگر فقط هنگام
سختی دعا کند، به او گفته می شود: تا
حالا کجا بودی؟»

دست تضرع چه سود بنده محتاج روقت دعا بر خدای، وقت کرم در بغل

تنها وقت گرفتاری دعا کردن،
چندان ارزشی ندارد و خداوند متعال
هم به آن وقعی نمی گذارد و می فرماید:
«فَإِذا رَکِبُوا فِی الْفُلْکِ دَعَوُا اللّهَ مُخْلِصینَ لَهُ
الدِّینَ فَلَمّا نَجّاهُمْ إِلَی الْبَرِّ إِذا هُمْ یُشْرِکُونَ»؛
«هنگامی که سوار بر کشتی شوند، خدا
را با اخلاص می خوانند؛ امّا هنگامی که
خدا آنان را به خشکی رساند و نجات
دهد، باز به شرک و کفر می گرایند.»

رفع موانع

در موضوع دعا لازم است قبل از
ارتباط با آفریدگار هستی موانع
استجابت را بر طرف کرد. اگر فردی
بخواهد به همراه اعمال زشت و گناهان
فراوان به آستان حضرت قدس پناهنده
شود، بی گمان نتیجه ای نخواهد داشت
و دعای او بی بهره خواهد بود؛ زیرا
این، جمع بین زشتی و زیبایی و ظلمت
و نور است و جمع متضادین عقلاً
امری محال می باشد.

حضرت ابراهیم علیه السلام در مقابل
مشرکان این شرط دعا را مد نظر قرار
داده، می فرماید: «وَ أَعْتَزِلُکُمْ وَ ما تَدْعُونَ
مِنْ دُونِ اللّهِ وَ أَدْعُوا رَبِّی عَسی أَلاّ أَکُونَ بِدُعاءِ
رَبِّی شَقِیًّا»؛ «من از شما و از آنچه غیر از
خدا می خوانید، کناره گیری می کنم و به
پیشگاه پروردگارم دعا می کنم و
امیدوارم در خواندن پروردگارم
بی پاسخ نمانم.»

مرا غرض ز دعا آن بود که پنهانیحدیث درد فراق تو با تو بگزارم

و گرنه این چه دعایی بود که من بی تونشسته روی به محراب و دل به بازارم

در یک روایتی از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله
آمده است: «هیچ مسلمانی نیست که به
درگاه خداوند دعا کند و از بارگاه
حضرت حق خواهش و تمنایی داشته
باشد – در حالی که قطع رحم نکرده و
در رفتارش گناهی مرتکب نشده باشد
– مگر اینکه خداوند یکی از سه عطیه
را در پاسخ دعای او عنایت خواهد
کرد: یا خواسته اش به زودی بر آورده
می شود، یا برای آینده اش ذخیره
می گردد و یا اینکه گرفتاری و حادثه
بدی از وی بر طرف می شود.»

موانع استجابت دعا دایره وسیعی
دارد که انسان باید به فراخور حالش
آنها را رفع کند. دل به غیر خدا بستن،
کوشش و تلاش نکردن، آلوده بودن به
صفات زشت اخلاقی، مخالفت کردن
با سنتهای الهی، عدم پرداخت حقوق
دیگران، عدم شایستگی و نداشتن
قابلیت، و نپیمودن راههای طبیعی و
قانونی، از جمله موانع استجابت
دعاست که باید قبلاً رفع شود تا زمینه
اجابت فراهم آید.

مولای متقیان علی علیه السلام در دعای
کمیل بعد از ثناء الهی، رفع موانع دعا را
از درگاه حضرت حق خواستار شده،
می فرماید:«اَللّهُمَّ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتی
تَحْبِسُ الدُّعاءَ؛ پروردگارا! بر من ببخش
گناهانی را که دعا را حبس می کند [و
مانع اجابت آن می شود].»

برای رفع موانع دعا لازم است که
انسان نیایشگر استغفار و توبه را قبل از
برنامه نیایش خود قرار دهد. خداوند
متعال بارها به این نکته تأکید کرده
است. در سوره هود می فرماید: «وَ أَنِ
اسْتَغْفِروُا رَبَّکُمْ ثُمَّ تُوبُوا اِلَیْهِ یُمَتِّعُکُمْ مَتاعا
حَسَنا»؛ «از پروردگارتان طلب
آمرزش کنید! سپس به سوی او توبه
کنید تا [از مواهب عالیه خود] شما را به
خوبی بهره مند سازد.» و پیامبر
اکرم صلی الله علیه و آله می فرماید: «مَنْ أَکْثَرَ مِنَ
الِاسْتِغْفَارِ جَعَلَ اللَّهُ لَهُ مِنْ کُلِّ هَمٍّ فَرَجاً وَ مِنْ
کُلِّ ضِیقٍ مَخْرَجاً وَ رَزَقَهُ مِنْ حَیْثُ لَا
یَحْتَسِبُ؛ هر کس زیاد استغفار کند،
خداوند برای او از هر اندوهی،
گشایشی و از هر تنگنایی، راه خروجی
قرار می دهد و روزی می دهد از
آنجایی که گمان نمی برد.»

علامه مجلسی می نویسد: «مردی
در میان بنی اسرائیل سی و سه سال
تمام دعا می کرد که خداوند به او
فرزندی کرامت کند؛ امّا دعایش به
اجابت نمی رسید تا اینکه به خداوند
عرضه داشت:

پروردگارا! آیا من از تو دورم و
صدای من به تو نمی رسد یا نزدیکم،
امّا دعای مرا مستجاب نمی کنی؟ در
عالم رؤیا به او گفتند: تو خدا را
می خوانی بازبانی فحاش و دلی دنیا
دوست و ناپاک و نیّتی دروغ و بدون
خلوص. اگر می خواهی دعایت به
اجابت برسد، فحش و ناسزا گفتن را
ترک کن و دل و نیت خود را برای خدا
پاک و خالص گردان! آن گاه دعا کن و به
انتظار اجابت باش! او چنین کرد و
خداوند متعال در پاسخ دعایش پسری
به او عنایت فرمود.»

بنابراین، در آستان حضرت
دوست باید خود را از صفات زشت
پیراسته و به فضائل آراسته کرد تا بتوان
بهره ای برد و به مقصود رسید.

نبی مکرم اسلام صلی الله علیه و آله نیز در مورد
رفع موانع دعا فرمود: «مَنْ اَحَبَّ اَنْ
یُسْتَجابَ دُعائُهُ فَلْیُطَیِّبْ مَطْعَمَهُ وَ کَسْبَهُ؛ هر
کس دوست دارد که دعایش مستجاب
شود، باید محل غذا و درآمد خود را
حلال و پاکیزه کند.»

خداوند متعال انسانهای کسل و
تنبل را دوست ندارد و از افراد فعال و
خدوم و پرتلاش راضی است و آنان را
می ستاید. بنابراین، کسانی که بدون کار
و تلاش می خواهند به دعا متوسل
شوند و گره های زندگی شان را باز
کنند، کاری عبث و بیهوده انجام
می دهند.

حضرت صادق علیه السلام فرمود:
«برخی افراد هرگز دعایشان مستجاب
نخواهد شد.» و از جمله فرمود: «رَجُلٌ
جَالِسٌ فِی بَیْتِهِ یَقُولُ اللَّهُمَّ ارْزُقْنِی فَیُقَالُ لَهُ أَ لَمْ
آمُرْکَ بِالطَّلَبِ؛ مردی که در خانه اش
نشسته و مدام می گوید: خدایا! به من
روزی عطا کن! به او گفته می شود: آیا
تو را به طلب روزی فرمان نداده ام!»

امید به اجابت و مأیوس نشدن

انسان نیایشگر باور عمیق دارد که
پناهگاه او قدرتی لایزال است که
سخن او را می شنود و از دل پر دردش
آگاه و به راه و روش نجات وی کاملاً
دانا و قادر است و در کلام نورانی خود
فرموده است: «وَ إِذا سَأَلَکَ عِبادی عَنِّی
فَإِنِّی قَریبٌ أُجیبُ دَعْوَهَ الدّاعِ إِذا دَعانِ»؛
«[ای رسول ما!] هرگاه بندگان من از تو
در مورد من سؤال کنند، بگو: من [به
آنان] نزدیکم و دعای دعاکننده را
هرگاه مرا بخواند، پاسخ می گویم.»

و در جای دیگر، خداوند متعال
بندگان را از یأس و نا امیدی بر حذر
داشته و آن را مساوی با کفر دانسته،
می فرماید: « لا تَیْأَسُوا مِنْ رَوْحِ اللّهِ إِنَّهُ لا
یَیْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْکافِرُونَ»؛ «از
رحمت [و الطاف] خداوند مأیوس
نشوید که فقط کافران از رحمت خدا
مأیوس می شوند.»

امام باقر علیه السلام فرمود: «پدرم در دعا
اصرار و پافشاری می کرد و آن قدر یا
رب یا رب می گفت