پاورپوینت کامل سیره تبلیغی رسول خدا صلی الله علیه و آله (۲)گفتار حضرت ۳۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سیره تبلیغی رسول خدا صلی الله علیه و آله (۲)گفتار حضرت ۳۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سیره تبلیغی رسول خدا صلی الله علیه و آله (۲)گفتار حضرت ۳۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سیره تبلیغی رسول خدا صلی الله علیه و آله (۲)گفتار حضرت ۳۷ اسلاید در PowerPoint :

۳۱

پیام روشن و حرف آخر

گاهی استاد در کلاس درس
تخصّصی بحث می کند. در چنین
محفل علمی و تحقیقی، نقل اقوال،
بیان ادله طرفین، ترجیح و نقد و تبیین
صورتهای گوناگون مسئله و
احتمالات و… راهگشاست؛ زیرا همه
اهل فن و دارای متن هستند و هر روزه
همراه استادند. این خیلی تفاوت دارد
با یک جلسه سخنرانی. در خطابه باید
قول صحیح یا مختار گوینده، درست
تبیین و با ضرس قاطع، تکلیف مستمع
روشن گردد. اینکه مخاطب را
سردرگم رها کنیم و ذهنش را مشوش
سازیم که برخی چنین و بعضی چنان
می گویند و شاید این گونه و احتمال
است آن گونه و چنین و چنان باشد، راه
و رسم تبلیغ نیست.

بعضی گویندگان با بیان مبانی و
اقوال گوناگون در مقام اظهار لحیه و
فخر فروشی هستند و انتظار دارند
مخاطب، احسن الاقوال را پیدا کند.
باید گفت: وقتی خود سخنران
سرگردان است، چه توقعی از مردم
عادی و عوام! این شیوه، انسان را به یاد
پیر داماد مثنوی می اندازد که به
در خطابه باید قول صحیح
یا مختار گوینده، درست
تبیین و با ضرس قاطع،
تکلیف مستمع روشن گردد

آرایشگر گفت: می خواهم به حجله
روم، لطفا موهای سفید صورتم را
بچین! ناگاه آرایشگر تمام موهای
سفید و سیاه سر و رویش را چید و در
دامنش ریخت و گفت: بنده فرصت
کافی ندارم، خودت خوب و بدش را
گزینش کن!

درباره پیامبر صلی الله علیه و آله گفته اند: «کَانَ
کَلَامُهُ فَصْلًا یَتَبَیَّنُهُ کُلُّ مَنْ سَمِعَهُ؛ کلامش
روشن و گویا [و پایان بخش منازعات
و به اصطلاح، حرف آخر] بود؛ چنان که
هر شنونده ای آن را می فهمید.»

درباره قرآن کریم هم می خوانیم:
«إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ وَ ما هُوَ بِالْهَزْلِ»؛ «به
حقیقت این [قرآن] سخنی است که حق را
از باطل جدا می کند و هرگز شوخی نیست.»
البته انتظار نمی رود که روحانی
همچون حضرات معصومین علیهم السلام
باشد؛ ولی می تواند پیام واضحی را در
اختیار شنوندگان قرار دهد. بارها استاد
آیه الله حسن زاده در وصف
معصومین علیهم السلام می فرمود: «بنگرید
تعبیرهایی که در السنه و فتاوای علماء
هست، در فرمایشات آنان نیست.
نمی فرمایند: بنابر احتیاط لازم یا
واجب، چنین است؛ شاید چنان باشد؛
احتمال است این طور باشد؛ علی
الظاهر؛ گمان می رود آن مطلب حق
باشد و… همیشه به ضرس قاطع،
حقایق ملکوتی را بیان می فرمایند.»

در حق پیامبر خدا صلی الله علیه و آله آمده است:
«ما وَدَّعَکَ رَبُّکَ وَ ما قَلی»؛ «پروردگارت
تو را وا نگذاشته و دشمن نداشته است.»

حق محوری

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله چه در شوخیها
وچه به هنگام غضب، از مدار حق
بیرون نمی شد. از امام صادق علیه السلام نقل
است: «کَانَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله یُدَاعِبُ وَ لَا یَقُولُ
إِلَّا حَقّاً؛ رسول خدا صلی الله علیه و آله شوخی و مزاح
می کرد، ولی جز حق چیزی بر زبان
نمی آورد.»

به خاطر خودش غضب نمی کرد،
ولی برای معیارهای دینی و حدود
الهی غضبناک می گشت. وقتی احترام
احکام الهی و حرمتها می شکست،
خشمگین می شد، اما جز حق
نمی فرمود: «وَ کَانَ فِی الرِّضَا وَ الْغَضَبِ لَا
یَقُولُ إِلَّا حَقّاً؛ در حال رضاو غضب،
چیزی جز حق نمی گفت.»

حضرت صادق علیه السلام می فرماید:
«در جنگ احد مردم شکست خوردند
[و فرار کردند]؛ پس پیامبر صلی الله علیه و آله به
شدت غضبناک شد و آن گاه که
خشمگین می گشت، مثل دانه های لؤلؤ
از پیشانیش عرق می ریخت.»

حفظ حریمها

امام علی علیه السلام می فرماید: «کَانَ لَا یَذُمُّ
أَحَداً وَ لَا یُعَیِّرُهُ وَ لَا یَطْلُبُ عَثَرَاتِهِ وَ لَا عَوْرَتَهُ وَ لَا
یَتَکَلَّمُ إِلَّا فِیمَا رَجَی ثَوَابَهُ؛ [رسول
خدا صلی الله علیه و آله ] کردارش چنان بود که احدی
را مذمت نمی کرد و کسی را سرزنش
نمی کرد و در پی لغزشها و زشتیهایش
نبود و سخن نمی گفت، جز در
موضوعی که امید ثوابش می رفت.»

و نیز می فرماید: « مَجْلِسُهُ مَجْلِسُ
حِلْمٍ وَ حَیَاءٍ وَ صِدْقٍ وَ أَمَانَهٍ لَا تُرْفَعُ فِیهِ
الْأَصْوَاتُ وَ لَا تُوءْبَنُ فِیهِ الْحُرَمُ وَ لَا تُنْثَی فَلَتَاتُهُ
مُتَعَادِلِینَ مُتَوَاصِلِینَ فِیهِ بِالتَّقْوَی مُتَوَاضِعِینَ
یُوَقِّرُونَ الْکَبِیرَ وَ… ؛ مجلس پیامبر صلی الله علیه و آله ،
مجلس بردباری، حیاء، صدق و امانت
بود. صداها در آن مجلس بالا نمی رفت
و حرمتها در آن از بین نمی رفت و در
پی لغزش دیگران و عیب جویی از آنان
نبود. همه اهل پیوند [و صفا و ارتباط[
بر محور تقوا بودند تواضع می نمودند
و بزرگان و سالخوردگان را تکریم
می کردند و… .»

آن حضرت اگر می خواست
عیوب حاضران را بر طرف کند، به در
می گفت تا دیوار بشنود. در احادیث
حضرت، چنین تعبیرهایی زیاد یافت
می شود: «مَا بَالُ اَقْوَامٍ…؛ چرا عده ای
چنین و چنان می کنند!» و نمی فرمود:
مبلّغ نیز باید مواظب باشد
خیلی از آیات و روایات را جز
در جای مناسب بیان نکند،
تا باعث نفرت از دین یا
گوینده نشود

چرا شما حاضران یا چرا زید و عمرو و
بکر، چنین هستند.

آغاز و انجام با یاد خدا

نیازی نیست درباره ذکر سخن
گفته شود؛ بهترین تقویت کننده تقوای
اهل منبر، یاد خدا برای خودش
می باشد. از برخی واعظان بزرگ نقل
است که بر هر پله ای از منبر با ذکر «یا
الله» از خداوند مدد می جستند و
برخی به مولایشان ابا عبدالله علیه السلام
متوسل می شدند؛ چنان که از سرور
واعظان معاصر مرحوم فلسفی نقل
است که پیش از هر منبر سه بار
آیه الکرسی می خواند. امام حسین علیه السلام
می فرماید: از پدرم درباره مجلس
رسول خدا صلی الله علیه و آله پرسیدم، فرمودند:
«کَانَ صلی الله علیه و آله لَا یَجْلِسُ وَ لَا یَقُومُ إِلَّا عَلَی ذِکْرِ اللّه ِ
جَلَّ اسْمُهُ؛ پیامبر صلی الله علیه و آله جز با یاد خدا
نمی نشست و بر نمی خاست.»

این گونه حالات، گذشته از
استمداد و امداد الهی، در همنشینان و
معاشران نیز