پاورپوینت کامل ۲۰ ریزه کاری تبلیغی ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ۲۰ ریزه کاری تبلیغی ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ۲۰ ریزه کاری تبلیغی ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ۲۰ ریزه کاری تبلیغی ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

۳۱

طلیعه سخن

بس نکته با تو گویم شاید ندیده باشیتا دسته دسته نرگس زین باغ چیده باشی

یکی از استادان حوزه (حجه الاسلام محمد وحیدی) می فرمود: روزی به
حضور یکی از دوستان صمیمی و قدیمی حضرت امام خمینی رحمه الله رسیدم و از او
پرسیدم «شما که آن همه مدت با حضرت امام بوده اید، رمز موفقیت ایشان را در چه
چیزهایی می دانید؟» آن دوست دیرینه امام فرمودند: «یکی از رموز موفقیت
حضرت امام رحمه الله در انجام دادن کوچکهای بزرگ بود؛ یعنی حضرت امام کارهای
خوبی را که نزد دیگران کوچک به نظر می آمد، بزرگ می دانستند و آنها را انجام
می دادند و به کوچک بودنِ آنها توجهی نمی کردند، بلکه به خوب بودنِ آنها نظر
داشتند.»

ما، مبلّغان، نیز باید از این سلوک اخلاقی ـ عرفانی حضرت امام ـ طاب ثراه ـ
الگو بگیریم و از آن در برنامه ها و فعالیتهای تبلیغیِ خویش استفاده کنیم.

بدین منظور، پاورپوینت کامل ۲۰ ریزه کاری تبلیغی ۴۲ اسلاید در PowerPoint را به قلم آورده ایم تا اگر خوب و مقبول به
نظر آمدند، به ریز و کوچک بودنِ آنها نظر نکنیم و البته خود به نیکی از سروده لسان
الغیب شیرازی نیز آگاهیم:

صالح و طالح متاع خویش نمودند تا که قبول افتد و که در نظر آید

شایان توجه است که اگر واقعیتی تلخ باشد، بیان آن واقعیت نیز به تلخی
می گراید، ولی نیت و هدف این قلمزن، چیزی جز سخن مولوی نبوده است:

زان حدیثِ تلخ می گویم تو رتا ز تلخی ها فرو شُویم تو را

البته این سخن فرازمند و گرانسنگ امام حسین علیه السلام را که شاید کم تر به آن توجه
داشته ایم، در سراسر این نوشتار، فراروی خویش قرار دهیم:

«مِن دَلائِلِ العالِمِ انتِقادُهُ لِحَدیثِهِ…؛ از نشانه های انسان دانشور این است که سخن
خویش را به نقد کشد… .» ما نیز در نقد رفتار تبلیغی خویش ـ اگر نقدی به قلم
آورده ایم ـ به این سخن امام حسین علیه السلام اقتدا کرده ایم؛ که «کُلُّ الخَیرِ فی بابِ الحُسَینِ.»

۱. استاد قرائتی ـ حفظه الله ـ می فرمود: «هنگامی که در ایام تبلیغ و یا جز آن امام
جماعت می شوید، از مُهرهای چند ضلعی، مانند مربعی و مستطیلی شکل و نه گرد
و دایره ای شکل استفاده کنید؛ زیرا یک بار امام جماعتی از مُهر گِرد و دایره ای شکل
در نماز جماعت استفاده می کرده است. هنگام بلند شدن از سجده، مُهر به پیشانی او
می چسبد و سپس بر زمین می افتد و به علت گِرد بودن، به حرکت در می آید و از او
فاصله می گیرد و در نتیجه، بدون مُهر می شود.»

۲. همیشه پنج چیز کوچک را همراه خود داشته باشیم و به تناسب و در موارد
نیاز به هر کدام، از آنها استفاده کنیم:

یک. عطر؛

دو. شانه؛

سه. آینه؛

چهار. دستمال (کاغذی یا غیر کاغذی)؛

پنج. مُهر و تسبیح؛

این قلمزن، یکی از دفعاتی که متأسفانه قبل از سخنرانی، در آینه نگاه نکرده و
خود را ندیده و به سمت محل سخنرانی رفته بود، متوجه شد که عمامه خویش را بر
سر نگذاشته و با عبا و قبای بدون عمامه به طرف محل سخنرانی در حال حرکت
است. حال اگر وی بعد از سخنرانی،از این موضوع آگاه می شد، چه قدر جالب انگیز
مَندناک (!) می شد.

۳. دو تَن از مبلّغان روحانی در تلویزیون گفته اند که تاکنون چندین نفر از
بینندگانِ برنامه های ما نامه نوشته و به ما تذکر داده اند که زیر بغلِ قبای شما پاره شده
است، چرا آن را نمی دوزید؟ حتی یکی از بینندگان، نخ و سوزنی را در پاکت نامه
گذاشته و برای ما فرستاده و گفته است که با این نخ و سوزن، زیر بغلِ قبای خود را
بدوزید.

با توجه به این نکته و آگاهی نداشتن برخی مردم از علت بهداشتیِ نادوخته
گذاشتن این قسمت از قبای مبلّغان، پسندیده تر است که یا به طور کلی و یا حداقل
در هنگام تدریس و سخنرانی در تلویزیون، از قباهایی استفاده کنیم که زیر بغلِ آنها
دوخته شده باشد.

۴. یکی از چیزهایی که تمرکز حواس مخاطب را از بین می برد، تکیه کلامهای
مبلّغ، مانند «در واقع»، «عارضم به حضور شما» و «حقیقتاً» است.

فی المثل، به سخنِ در پی آمده بنگریم که گوینده آن به چه مقدار تکیه کلامِ «در
واقع» را در آن به کار برده است: «در واقع باید به شما عرض کنیم که آیات قرآن و
روایات معصومان علیهم السلام در واقع بهترین و بیش ترین دعوت کننده به سوی عدالت
گستری در جامعه هستند، ولی در واقع این خودِ ما هستیم که گاه مانع عدالت
گستری در جامعه می شویم و زمینه بی عدالتی در بین مردم، در واقع به دست خودِ
ما فراهم می شود.»

بدین جهت، باید هر گونه تکیه کلامی را که مانع تمرکز حواس مخاطب
می شود، از سخنان خویش حذف کنیم. برای این کار می توانیم به نوار و لوح فشرده
سخنانمان گوش دهیم یا از کسی بخواهیم که با شرکت کردن در جلسات تدریس و
سخنرانی هایمان تکیه کلامهای ما را یادداشت و به ما گوشزد کند.

۵. اگر تلفن همراه داریم، صدای زنگ آن را به گونه ای انتخاب کنیم که با
شخصیت تبلیغی و موقعیت اجتماعی و صنفی ما متناسب باشد. گاه دیده می شود
که تلفن همراهِ برخی از مبلّغان به گونه ای زنگ می خورد که صدای آن واقعاً در شأن
آنان نیست و بلافاصله جلب توجه می کند و نگاه اطرافیان را به سوی خود خیره
می نماید.

۶. در هنگام تدریس و سخنرانی، به همه شاگردان و شنوندگان خود نگاه کنیم.
مثلاً نگاه نکردن به نیمی از مخاطبان، می تواند به معنی آن باشد که این عده را در
تدریس و سخنرانی خویش در نظر نیاورده و به آنان توجه نکرده ایم و از نظرِ
«روان شناسی شخصیت»، به شخصیت پنجاه درصد از مخاطبان خود احترام
نگذاشته ایم.

فراموش نمی کنم که در جلسات درس یکی از استادان شرکت می کردم. در
همان جلسات آغازینِ تدریس، متوجه شدم که آن استاد فقط به شاگردانِ سمت
راست خود نگاه می کند. همین امر باعث شد که در جلسات بعدی، از نشستن در
سمت چپِ استاد خود داری کنم و به سمت راست ایشان، نقل مکان نمایم.

شایان گفتن است که در آغاز و برای این که بتوانیم به همه مخاطبان و
شنوندگان خویش نگاه کنیم، چه بسا که ممکن است به تمرین و ممارست نیاز
داشته باشیم.

۷. در ایام میلاد، لباس روشن بپوشیم و چهره ای شاد و متبسم داشته باشیم و در
ایام وفات و شهادت، لباس تیره بر تن کنیم و چهره ای اندوهناک داشته باشیم؛ زیرا
همان گونه که هر گُلی بویی دارد، هر رنگی نیز تأثیری دارد، به طوری که امروزه
موضوع و بحثی با عنوانِ «روان شناسی رنگها» مطرح و کتابها و مقالاتی در این
زمینه نوشته شده است.

۸. از نظر تُنِ صدا به صورت یکنواخت و کسل کننده سخن نگوییم؛ بلکه به
تناسب موضوع و مطلب، گاه صدای خود را بالا بریم و به اوج رسانیم و گاه پایین
آوریم و به فرود کشانیم؛ البته نه آنچنان فریاد برآور