پاورپوینت کامل تضمین و تقدیر رزق انسان ۶۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تضمین و تقدیر رزق انسان ۶۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تضمین و تقدیر رزق انسان ۶۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تضمین و تقدیر رزق انسان ۶۸ اسلاید در PowerPoint :

۷۲

پیش از آنکه به معنای تقدیر
خداوند در زمینه رزق و روزی
بپردازیم ، جا دارد به این پرسش پاسخ
دهیم که آیا اساسا می توان در مورد
تقدیر خداوند فکر کرد یا نه؟

فکر کردن در مورد تقدیرات
خداوند گامی در راه شناخت بهتر
افعال و صفات الهی است؛ چرا که
مخلوقات این جهان و نظم و
هماهنگی بین آنها و نظام و مقررات
حاکم بر آنها، همگی از افعال خداوند
است که با شناخت بهتر و بیشتر آنها،
افعال خداوند بهتر شناخته می شوند و
بر اساس شناخت بهتر ما از عالم، راه
سعادت و کمال خود را بهتر
می شناسیم و به هدف خلقت
نزدیک تر می شویم. از این رو،
شناخت تقدیرات الهی، نه تنها کاری
ممنوع نیست، بلکه کاری ضروری و
بایسته است.

قضا و قدر در لغت

تقدیر در فارسی به معنای ارزش
گذاری است. این واژه در انگلیسی و
فرانسه «APPRECIATION» و به
معنای حکم کردن در مورد قیمت و
ارزش چیزی است.

در زبان عربی، «تقدیر» از ریشه
«قَدر» است. قدر به معنای اندازه و
کمیت چیزی و تقدیر به معنای
اندازه گیری و کمیت سنجی آن است.

در کتاب لسان العرب، قدر و
مقدار هر چیزی، به معنای مقیاس آن
بیان شده است.

واژه قضا نیز در لغت، به معنای
حکم کردن و فیصله دادن به چیزی
است.

قضا و قدر در قرآن و روایات

در این مورد، نکات ذیل قابل
توجه است:

۱. در نگاهی کلی، معنای قضا و
قدر در آیات و روایات با معنای لغوی
و فلسفی آن هماهنگ است. در منابع
نقلی «قدر» به معنای حد و اندازه و
«قضا» به معنای حکم کردن و خاتمه
دادن به کار رفته است.

۲. از نظر قرآن هر چیزی دارای
تقدیر است و خداوند با هندسه و
کمیت خاصی آن را خلق می کند.

آیات شریفه «اِنّا کُلَّ شَیْ ءٍ خَلَقْناهُ
بِقَدَرٍ» و «قَدْ جَعَلَ اللّه ُ لِکُلِّ شَیْ ءٍ قَدْرا» با
اطلاق و عمومیت خود، به صراحت از
هندسه و اندازه مخصوص هر
مخلوقی خبر می دهند.

همچنین آیات شریفه: «سَبِّحِ اسْمَ
رَبِّکَ الاَْعْلی * اَلَّذی خَلَقَ فَسَوّی * وَالَّذی
قَدَّرَ فَهَدی» از خلقت موجودات در
حال اعتدال و در وضع و هیئت خاص
و سپس هدایت آنها به مقصد دستگاه
آفرینش حکایت می کنند.

آیه مبارکه «وَ إِنْ مِنْ شَیْءٍ إِلاّ عِنْدَنا
خَزائِنُهُ وَ ما نُنَزِّلُهُ إِلاّ بِقَدَرٍ مَعْلُومٍ»، با به کار
بردن کلمه نکره «شی ء» در سیاق نفی،
حکایت از آن دارد که هر موجودی که
عنوان «شی ء» بر آن صادق است، دارای
گنجینه ای در نزد حق تعالی است که با
اندازه و حد معینی تنزل می کند و از
وجودی متناسب با شئون عالم پایین
برخوردار می شود.

رابطه بین علم، اراده، تقدیر و
قضای خداوند

بین علم، مشیّت، اراده، تقدیر و
قضای خداوند رابطه و ترتیبی وجود
دارد که قضای او، آخرین مرحله از
مراحل وجود شی ء است. روایات
فراوانی مؤیّد همین نکته است که به
برخی از آنها اشاره می شود:

امام صادق علیه السلام می فرمایند:

«خداوند هر چیزی را که بخواهد
[ایجاد کند]، اول تقدیرش می کند،
سپس قضایش را می راند و آن گاه
امضایش می فرماید (ایجادش
می کند).»

در حدیث دیگری، امام رضا علیه السلام
ضمن تفسیر تقدیر به «هندسه و ابعاد
وجودی دادن به شی ء» بر مفاد حدیث
اول تأکید می ورزند:

آن [قدر خدا، تشکیل شده است
از] هندسه [که عبارت است] از طول و
عرض [قرار دادن برای موجود،] و
[تعیین مدت] بقای آن. سپس فرمود:
وقتی خداوند [ایجاد] چیزی را
بخواهد، [اول] اراده اش می کند، و
وقتی اراده اش کرد، تقدیرش می نماید،
و وقتی تقدیرش کرد، قضایش را
می راند و [وضعیتش را مشخص
می کند] و هنگامی که کارش را یک
طرفه کرد، امضا و اجرایش می سازد.»

امام کاظم علیه السلام نیز فرمودند:

«[خداوند سبحان] چیزی را امضا
و اجرا می کند که قضایش را رانده باشد
و قضای چیزی را می راند که تقدیرش
کرده باشد و چیزی را مقدر می سازد که
اراده کرده باشد. پس مشیت او به علم
او و اراده اش با مشیتش و تقدیرش با
اراده اش و قضایش با تقدیرش و
امضایش با قضایش صورت می گیرد.
در نتیجه، [رتبه] علم مقدم بر مشیت، و
مشیت در مرتبه دوم [و مقدم بر اراده
او] و اراده در مرتبه سوم [و مقدم بر
تقدیر او] و تقدیر براساس قضا به اجرا
در می آید.»

انحصار رزاقیت در خداوند

بر اساس دلایل عقلی و نقلی
فراوان، رزق و روزی همه جانداران به
ویژه انسان، توسط خداوند ضمانت
شده است و به هر طریق ممکن به آنان
خواهد رسید. از سوی دیگر، در آیات
و روایات فراوانی، روزی دهنده تنها و
تنها خداوند دانسته شده و بر این
موضوع تأکید فراوان شده است.

قرآن کریم، در آیه ۵۸ سوره
ذاریات و با بیان جمله:

«اِنَّ اللّه َ هُوَ الرَّزاقُ ذُو الْقُوَّهِ الْمَتینُ»؛
«تنها خداوند، روزی دهنده و صاحب
قوت و قدرت است.»

با استفاده از جمله اسمیه،
به کارگیری ضمیر «هو»، استفاده از
صیغه مبالغه «رزّاق» به جای
به کارگیری واژه رازق و نیز تأکید بر
قدرتمند بودن حق تعالی (ذوالقوه
المتین)، بر منحصر بودن رازق هستی
در خداوند متعال تأکیدی تمام دارد. بر
اساس این آیه شریفه، تنها رازق
حقیقی خداوند است و اگر کسی
متصف به صفت «رازق» باشد، از باب
مجاز و نسبت فعل به غیر فاعل حقیقی
و از طریق اذن و اعطای خداوند است.

این نکته در مکتب اهل بیت علیهم السلام
چندان واضح و مبرهن است که چون
یکی از اصحاب امام سجاد علیه السلام با
نگرانی از گران شدن کالایی خبر
می دهد، امام با خونسردی پاسخ
می دهند:

«گرانی این کالا به من مربوط
نیست. اگر گران است [روزی من] بر
عهده خداوند است و اگر هم ارزان
است، [باز هم روزی من] بر عهده
اوست.»

گویا در ذهن بسیاری از مردم
چنان است که اگر قیمت کالاها ارزان
باشد، روزی رسانی خداوند سهل و
آسان است؛ اما اگر قیمتها افزایش یابد،
روزی رسانی خداوند با مشکل مواجه
شده و به سختی صورت می گیرد. به
عبارت دیگر، گویا وعده های الهی
مبنی بر ضمانت روزی آدمیان، مربوط
به دوران پایین بودن قیمتها و نبود تورم
است؛ اما در روزگار گرانی و تورم
بالای اقتصادی، وعده های خداوند
قدری سست می شود و انسانها باید با
تلاش و سعی بیشتری از پَسِ زندگی
خود برآیند.

امام سجاد علیه السلام در این جمله کوتاه،
از دیدگاهی توحیدی بیان می دارند که
تنها خداوند رازق است و کاهش و
افزایش قیمتها تأثیری در وعده های
الهی ندارد و از گنجینه نعمتهای او
نخواهد کاست. خداوند، هم در شرایط
ارزانی رازق است و هم در شرایط
گرانی؛ چرا که ارزانی و گرانی،
مفاهیمی اعتباری و در افق فکر بشر
دارای معنا و مفهوم است؛ اما از افق
بالای هستی و از منظر خداوند،
واژه های ارزان و گران کلماتی بی معنا
هستند.

از سوی دیگر، امامان معصوم علیهم السلام
در جایی که با افکار غیر توحیدیِ
عده ای از یاران و هواداران خود مواجه
می شدند و می دیدند که آنان، ائمه علیهم السلام
را از کارگزاران نظام هستی می دانند و
به تفویض برخی از افعال خداوند
مانند رزاقیت او به امامان معصوم علیهم السلام
معتقد هستند، به شدّت با این افکار و
عقاید مقابله می کردند و منشأ همه
تأثیرات و حوادث در جهان هستی را
فقط خداوند معرفی می کردند.

امام رضا علیه السلام همواره در دعای
خود می فرمود:

«خداوندا! از کسی که می پندارد ما
ارباب [امور هستی] هستیم، بیزاری و
دوری می جوییم و نیز از کسی که
می پندارد کار خلق کردن و روزی
رساندن از آن ماست [و به ما تفویض
شده]، دوری می جوییم، همچون
دوری جستن عیسی بن مریم علیهماالسلام از
مسیحیان [که آنان عیسی علیه السلام را خدا
می دانستند]. خداوندا! ما آنان را به
آنچه پنداشته اند، نخوانده ایم؛ پس ما را
به گفتار [باطل] آنان مؤاخذه مکن و ما
را از آنچه می پندارند، مورد غفران و
آمرزش قرار ده!»

مقدر بودن ارزاق

با توجه به اینکه فقط خداوند
رزّاق است، بدیهی است تقدیر رزق و
وسعت و ضیق آن نیز به دست اوست:

«آیا آنها ندانستند که خداوند
روزی را برای هر کس بخواهد،
گسترده یا تنگ می سازد؟»

او به خوبی می داند با افزایش
روزی خود بر بندگان، عده ای از آنان به
طغیان و سرکشی می افتند و از حد
خود بیرون می شوند. از همین رو، از
روی لطف خود و برای جلوگیری از
سرکشی آنان، روزی آنان را به قدر
خاص محدود می کند:

«و اگر خدا روزی را برای
بندگانش وسعت می داد، مسلما در
زمین سر به عصیان برمی داشتند و
لیکن به اندازه ای که می خواهد، نازل
می کند. به راستی او به [حال] بندگانش
آگاه و بیناست.»

اوست که با حکمت بالغه اش،
کمی و زیادی رزق را بین بندگان خود
تقدیر و تقسیم می کند تا بدین وسیله
ناسپاسان را از سپاسگزاران و شکیبایان
را از ناشکیبان باز شناسد و بر اساس
رفتار و عکس العمل خوب و بد آنها،
به آنان مرتبت و سعادت یا هلاکت و
شقاوت بخشد.

به گفته مولای متقیان، علی علیه السلام :

«و روزیها را مقدّر کرده، برخی
فراوان و برخی اندک؛ و تقسیم کرد
ارزاق را بر [دسته ای در] تنگی و
[دسته ای در زندگانی] فراخ و آسان.
قسمتی کرد به عدالت تا آن را که
خواهد، بیازماید در زندگانی آسان یا
دشوار و بیازماید به وسیله آن سپاس و
شکیبایی را در توانگر و فقیر. سپس
روزی وسیع را با فقر و بیچارگی در
آمیخت و تندرستی را با حوادث
دردناک توأم نمود و دوران شادی و
سرور را با غصه و اندوه مقرون
ساخت.»

بنابراین، اوست که با تقدیر و
تقسیم روزی خود بین فقیر و غنی،
زرنگ و تنبل، ضعیف و قوی، با
فراست و بی کیاست و … به همگان
ثابت کرده است که کلید تقدیر روزی
در دستان اوست و قدرت و فراست
قدرتمندان و زیرکان نمی تواند
اندازه ای را که او برای روزی آدمیان
معین کرده است، افزایش یا کاهش
دهد. امیرالمؤمنین علی علیه السلام خطاب به
همه انسانها، در نصیحتی مشفقانه، رمز
آسوده زیستی و راحت طلبی واقعی را
بارها و بارها این چنین بیان می فرمود:

«به یقین بدانید که خداوند جلیل
و عزیز، هر چقدر بنده پرتلاش و
پرتدبیر و چاره جو باشد، برای او
سهمی بیش از آنچه در علم
حکیمانه اش مقدر فرموده است، قرار
نداده و [در نقطه مقابل] هر چقدر بنده
ضعیف و کم تدبیر باشد، برای او
سهمی کم تر از آنچه در علم
حکیمانه اش مقدر نموده است، قرار
نداده است.

ای مردم! هیچ کسی با زکاوت
خود [چیز اندکی همچون [پوست
هسته خرما را [بر رزق خود[
نمی افزاید و هیچ کسی در اثر کم
خردی خود، [چیز اندکی همچون[
پوست هسته خرما را کم نمی کند. پس
آن کس که این نکته را دریابد و به آن
عمل کند، آسوده ترین مردم در کسب
منفعت خود می باشد و آن کس که این
نکته را دریابد؛ اما به آن عمل نکند،
مشغول ترین انسانها در راه ضرر
رساندن به خویش است.

… هان ای مردم! همّت درندگان،
تجاوز [به دیگران] و همّت حیوانات،
شکم آنان و همّت زنا