پاورپوینت کامل چهار پیام از منشور تربیتی اوّلین امام علیه السلام ۶۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چهار پیام از منشور تربیتی اوّلین امام علیه السلام ۶۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چهار پیام از منشور تربیتی اوّلین امام علیه السلام ۶۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چهار پیام از منشور تربیتی اوّلین امام علیه السلام ۶۶ اسلاید در PowerPoint :

۱۵

مقدمه

نهج البلاغه دریایی از معارف و
حکمتهای بشری را در زمینه های
مختلف در خود جای داده است.
آموختن و عمل کردن به هر یک از
برگهای زرّین این منبع جوشان علم و
کانون گوهرهای دانش و معرفت برای
موفقیت هر انسانی کافی است؛ امّا
انتخاب گوهرهای ناب آن به راحتی
امکان پذیر نیست؛ چرا که یکی از
دیگری زیباتر و دلپذیرتر است.

در میان پیامهای امام علی علیه السلام در
این کتاب گرانقدر، نامه ۳۱ آن حضرت
به فرزندش امام حسن علیه السلام ، حاوی دهها
نکته مهم تربیتی، اجتماعی، اخلاقی،
سیاسی و انسان شناسی است. هر
نکته ای از این معارف؛ شرح، دقت و
موشکافی ویژه ای می طلبد و اگر
محققان علوم انسانی در این
موضوعات، صدها اثر تنظیم کنند، باز
هم، به ساحل بیکران این دریای عمیق
نخواهند رسید و همچنان، این نامه
پرمحتوا، همانند دریایی ژرف،
گوهرهای فراوان ناشناخته و
کشف نشده ای را در خود خواهد
داشت.

تا هر زمان که بشر به علم و
معرفت نیاز دارد، پژوهش در این
زمینه، نیاز زمان خواهد بود؛ زیرا این
سخنان ـ همانند کلام وحی ـ برای
برهه ای از زمان نیست؛ بلکه برای تمام
انسانها در طول تاریخ، بیان شده است
که همانند آب جاری همواره تازه و
گوارا است و از سرچشمه زلال کوثر
امامت می جوشد. این سخن با مروری
اجمالی به متن نامه، به راحتی اثبات
می شود.

بنابراین در این فرصت، فرازی از
نامه آن حضرت را برگزیده و پیرامون
آن، توضیحاتی را به خوانندگان گرامی
تقدیم می کنیم و روح و جانمان را از
این منبع فیض الهی و سرچشمه حیات
انسانی سیراب می کنیم:

امام در مقدمه نامه، خطاب به
فرزند گرامی اش می فرماید: «پسرم تو
را دیدم که پاره تن من، بلکه همه جان
منی؛ آن گونه که اگر آسیبی به تو رسد،
به من رسیده است و اگر مرگ به سراغ
تو آید، زندگی مرا گرفته است. پس کار
تو را کار خود شمردم، و نامه ای برای
تو نوشتم، تا تو را در سختیهای زندگی
رهنمون باشد؛ خواه من زنده باشم یا
نباشم.»

سپس امام علیه السلام به ارائه
رهنمودهایی ارزنده می پردازد و چنین
سفارش می کند: «فَاِنِّی اُوصِیکَ بِتَقْوَی اللّهِ
وَلُزُومِ اَمْرِهِ؛ پسرم همانا تو را به ترس از
خدا سفارش می کنم و اینکه پیوسته در
فرمان او باشی.»

۱. تقوا

امام در این فراز از نامه تربیتی،
فرزند گرامی اش را به تقوا سفارش
می کند؛ زیرا این صفت ریشه همه
خوبیها است. این سخن، برگرفته از
آیات وحی است؛ آنجا که تقوا را
بهترین توشه راه دانسته، می فرماید:
«تَزَوَّدُوا فَاِنَّ خَیْرَ الزَّادِ التَّقْوی»؛ «زاد و
توشه تهیه کنید که بهترین زاد و توشه،
پرهیزگاری است!»

دست تقوا بگشا پای هوی بربندروح پرورده کن از لقمه روحانی

تقوا دژ محکمی است که بر اثر
ممارستِ انسان، به اطاعت از
دستورهای خداوند و اجتناب از
گناهان حاصل می شود. صدر المتألّهین
شیرازی در باره تقوا می نویسد: در
کلام خدا تقوا به چند معنا آمده است:

۱. به معنای ایمان به توحید؛
۲. خشیت و ترس از خدا؛ ۳. توبه از
گناهان؛ ۴. طاعت و عبادت؛ ۵. ترک
معصیت پیش از ارتکاب آن؛
۶. اخلاص.

بعد اضافه می کند که: تقوا گنجی
معنوی و پنهانی است و آن گوهر
نفیس، نظیری ندارد. تمامی فضایل
نفسانی و خیرات دنیا و آخرت در
صفت تقوا جمع شده است و خداوند
متعال به زیباترین شکل باتقوایان را در
قرآن ستوده است.

بعد ایشان، موارد ذیل را از
دستاوردهای تقوا در کلام خدا می داند:
ستایش خداوندی، حفظ از شرّ
دشمنان، تأیید و یاری حق، نجات از
محنتهای روزگار، اصلاح عمل و
بخشودگی گناه، تحصیل محبت
خداوند، قبولی اعمال، عزت و احترام
دنیا و آخرت، نجات از آتش جهنم و
حضور دائمی در بهشت.

برخی نشانه های تقوا نیز
عبارت اند از: خشوع در برابر خداوند
متعال، داشتن روحیه ایثار، انفاق،
تعاون، حفظ حقوق دیگران، امید به
آینده ای روشن و باور داشتن
پاداشهای بزرگ الهی.

رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله نیز
فرمود: «کسی که دوست دارد
کریم ترین و شریف ترین مردم باشد،
باید باتقوا باشد.»

اساسا از منظر قرآن و روایات،
تقوا سرچشمه تمام خوبیها و فضایل
است.

قرآن در کلام دیگری، خصلت
زیبای تقوا را بهترین محافظ انسان
می داند و می فرماید: «وَلِبَاسُ التَّقْوی
ذَلِکَ خَیْر»؛ «لباس پرهیزگاری بهتر
است.»

تشبیه تقوا و پرهیزگاری به لباس
در این آیه شریفه، تشبیه بسیار رسا و
گویایی است؛ زیرا لباس، محافظ بدن
انسان از سرما و گرما، سپری در برابر
بسیاری از خطرها، پوشاننده عیوب
جسمانی و زینتی برای انسان است.
روح پرهیزگاری نیز علاوه بر
پوشانیدن بشر از زشتی گناهان و حفظ
از بسیاری خطرات فردی و اجتماعی،
زینتی بسیار بزرگ برای او محسوب
می شود؛ زینتی چشمگیر که بر
شخصیت او می افزاید.

در اینجا با نمونه ای از یک انسان
متقی به شهادت شاگرد باتقوایش آشنا
می شویم:

تجسم تقوا در سیمای مجتهد
روضه خوان

استاد شهید مرتضی مطهری
چنین می نویسد:

مرحوم حاج میرزا علی آقا
شیرازی (اعلی اللّه مقامه) ارتباط قوی
و بسیار شدیدی با پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و
خاندان پاکش داشت.

این مرد، در عین اینکه فقیه (در
حدّ اجتهاد) و حکیم و عارف و طبیب
و ادیب بود و در بعضی از قسمتها، مثلاً
طبّ قدیم و ادبیات، از علماء طراز اوّل
بود و قانون بوعلی را تدریس می کرد،
از خدمتگزاران آستان مقدس حضرت
سید الشهدا علیه السلام بود، منبر می رفت و
موعظه می کرد و ذکر مصیبت
می فرمود.

کم تر کسی بود که در پای منبر این
مرد عالم مخلص متقی بنشیند و
منقلب نشود. خودش هنگام وعظ و
ارشاد که از خدا و آخرت یاد می کرد،
در حال یک انقلاب روحی و معنوی
بود و محبت خدا و پیامبر و خاندانش،
او را به سوی خود می کشید، با ذکر خدا
دگرگون می شد، مصداق [این] کلام
خدا بود: «الَّذینَ اِذَا ذُکِرَ اللّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ
وَاِذَا تُلِیَتْ عَلَیْهِمْ آیَاتُهُ زَادَتْهُمْ ایمَانا وَعَلی
رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ»؛ «مؤمنان، تنها کسانی
هستند که هرگاه نام خدا برده شود،
دلهاشان ترسان و لرزان شود، و
هنگامی که آیات او، بر آنها خوانده
می شود، ایمانشان فزون تر می شود و
تنها بر پروردگارشان توکل دارند.»

نام رسول اکرم صلی الله علیه و آله یا امیر
المؤمنین علیه السلام را که می برد، اشکش
جاری می شد. یک سال، حضرت آیت
اللّه بروجردی (اعلی اللّه مقامه) از
ایشان برای منبر، در منزل خودشان در
دهه عاشورا دعوت کردند، منبر
خاصی داشت، غالبا از نهج البلاغه
تجاوز نمی کرد.

ایشان در همانجا منبر می رفت و
مجلسی را که افراد آن اکثرا از اهل علم
بودند، سخت منقلب می کرد؛ به
طوری که از آغاز تا پایان منبر ایشان،
جز ریزش اشکها و حرکت شانه ها
چیزی مشهود نبود.

۲. یاد خدا و آرامش دله

«وَعِمَارَهِ قَلْبِکَ بِذِکْرِهِ؛ و آباد کردن
دلت با یاد خدا.» یاد و نام خداوند،
دلهای پژمرده را زنده می کند؛
همچنان که آب، موجودات را زنده و
شاداب می کند.

اساسا نگرانی و اضطراب در
زندگی از شایع ترین بیماریهای روحی
در جامعه امروز است. ترس از
ناکامیها، ابهام در زندگی آینده و دهها
فکر و خیال دیگر، انسان را به سوی
اضطراب و نگرانی سوق می دهد. به
این جهت، همه به دنبال آرامش روحی
و روانی می گردند. حضرت علی علیه السلام
دوای این درد را در یاد خدا می داند.

آری، این نسخه شفابخش قرآن
برای این گرفتاری انسان است که
می فرماید: «اَلَّذِینَ آمَنُوا وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ
بِذِکْرِ اللّهِ اَلاَ بِذِکْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ»؛
«آنها که ایمان آورده اند، دلهایشان به یاد
خدا مطمئن (و آرام و شاداب) است.
آگاه باشید که تنها با یاد خدا دلها آرامش
می یابد.»

به همین سبب، انسانهایی که
بیش تر به یاد خدا هستند و خود را در
پناه قدرت لایزال حضرت حق قرار
می دهند، هرگز افسرده و پژمرده حال
نیستند و همیشه سر زنده اند؛ حتی آنان
این آرامش را در کلّ جامعه منتشر
می کنند.

یاد خدا چه با ذکر قلبی و چه
زبانی باید با تمام وجود باشد تا آرامش
واقعی را به انسان بدهد. کسی که با یاد
خداوند متعال زندگی می کند، یعنی او
را در هر شرایطی و در هر جا حاضر و
ناظر می داند، این اندیشه در تمام ابعاد
زندگی اش تأثیری مثبت می گذارد.
البته این امر آسان نیست و به این سبب،
رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: «یا علی! سه
خصلت را همه این امت طاقت ندارند
که در خود ایجاد کنند: ۱. مواسات با
برادران دینی در مال؛ ۲. رعایت حقوق
دیگران؛ ۳. به یاد خدا بودن در همه
احوال.»

خداوند متعال نیز انسانهای
شایسته را دارای چنین مقامی معرفی
کرده، می فرماید: «رِجَالٌ لا تُلْهیهِمْ تِجارَهٌ
وَلا بَیْعٌ عَنْ ذِکْرِ اللّه ِ»؛ «مردانی که تجارت و
خرید و فروش، آنها را از یاد خدا باز
نمی دارد.»

امام صادق علیه السلام فرمود: «مِنْ اَشَدِّ مَا
فَرَضَ اللّهُ عَلی خَلْقِهِ ذِکرُ اللّهِ کَثِیرا؛ از
کارهای طاقت فرسایی که خدا بر
بندگانش واجب کرده است، فراوان به
یاد خدا بودن است.» بعد اضافه
می فرماید که منظورشان از یاد خدا،
سبحان اللّه والحمد للّه، لا اله الاّ اللّه،
اللّه اکبر نیست؛ گرچه اینها هم، نوعی
یاد خدا است؛ امّا مقصود ایشان، به یاد
خدا بودن در مواجهه با حلالها و
حرامهای الهی است؛ یعنی اگر با
طاعتی برخورد کرد، به سرعت به آن
عمل کند و اگر با گناهی مواجه شد،
بدون معطّلی آن را ترک گوید.

از منظر امام علی علیه السلام نیز به یاد خدا
بودن، هنگام مصیبت و معصیت،
اهمیت فراوان دارد. آن گرامی
می فرماید: «اَلذِّکْرُ ذِکْرانِ ذِکْرُ اللّه ِ عَزَّوَجَلَّ
عِنْدَ الْمُصیبَهِ وَ اَفْضَلُ مِنْ ذلِکَ ذِکْرُ اللّه ِ عِنْدَ ما
حَرَّمَ عَلَیْکَ فَیَکُونُ حاجِزا؛ به یاد خدا
بودن دو نوع است: [اوّل:] هنگام
مصیبت و برتر از اوّلی، به یاد خدا
بودن در مواجهه با آنچه که بر تو حرام
است که این صفت [زیبا]، مانع [از
ارتکاب گناه [خواهد بود.»

البته ذکری که از عمق جان انسان
ریشه نگیرد، هرگز اثر آرام بخش
نخواهد داشت؛ چرا که اصلاً یاد خدا
نیست:

مرا غرض ز نماز آن بود که پنهانیحدیث درد فراق تو با تو بگذارم

وگرنه این چه نمازی بود که من بی تونشسته روی به محراب و دل به بازام

۳. اعتصام به حبل اللّه

«وَالاِعْتِصَامِ بِحَبْلِهِ وَاَیُّ سَبَبٍ اَوْثَقُ مِنْ
سَبَبٍ بَیْنَکَ وَبَیْنَ اللّهِ اِنْ اَنْتَ اَخَذْتَ بِهِ؛
چنگ زدن به ریسمان او و چه
وسیله ای مطمئن تر از رابطه تو با
خداست، اگر سررشته آن را در دست
گیری.»