پاورپوینت کامل نوآوری و شکوفایی علمی ۸۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نوآوری و شکوفایی علمی ۸۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نوآوری و شکوفایی علمی ۸۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل نوآوری و شکوفایی علمی ۸۳ اسلاید در PowerPoint :

۴۲

اشاره

انسانها سرشار از استعدادهای
مثبت درونی هستند که از آغاز، تنها به
صورت بذری در زمین وجود آنها
کاشته شده است، و این باغبانی درست
و عالمانه انسان و مربیان اوست که
می تواند این بذرها را شکوفا کند و از
وی، انسانی با ویژگیهای مثبت و
ارزنده بسازد.

شرط نخست در این راه، آگاهی از
عوامل نوآوری و شکوفایی است. بر
همه مسلمانان، به خصوص جوانان
عزیز، دانش آموزان و دانشجویان
است که از این عوامل، آگاهی یابند و
در این باره از انرژی، نشاط، و
فرصتهای طلایی زندگی مدد گیرند.

نوشتار ذیل، کند و کاوی است در
برخی عواملِ خلاقیت و شکوفایی
علمی.

عوامل شکوفایی و خلاّقیت

۱. پرسشگری

پرسشگری، دریچه ورود به
سرزمین دانشها و خلاقیّتها است و
نقش فراوانی در شکوفایی علمی و
معنوی انسانها دارد؛ از اینرو در سخنان
منقول از معصومین علیهم السلام سفارشهای
زیادی به پرسش شده است.

در حدیثی زیبا از رسول گرامی
اسلام صلی الله علیه و آله چنین می خوانیم: «الْعِلْمُ
خَزائِنُ وَمَفاتِیحُهُ السُّؤالُ، فَاسْاَلُوا رَحِمَکُمُ
اللّه، فَاِنَّهُ تُؤْجَرُ اَرْبَعَهٌ: السّائِلُ وَالْمُتَکَلِّمُ
وَالْمُسْتَمِعُ وَالْمُحِبُّ لَهُمْ؛ دانش،
گنجینه هایی است که کلیدهایش
پرسش است؛ پس بپرسید تا از رحمت
خدا بهره ببرید؛ همانا [که در پرسش و
پاسخ،] چهارگروه اجر و بهره می برند:
پرسشگر، پاسخگو، شنونده و
دوستدار آنان.»

حضرت علی علیه السلام نیز در این باره
می فرماید: «اِسْئَلْ تَعْلَمْ؛ بپرس تا
بدانی.» و نیز فرمود: «مَنْ سَئَلَ اِسْتَفادَ؛
آنکه بپرسد، بهره می برد.»

خود حضرت علی علیه السلام از کودکی
بر دوش پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به صحرا
می رفت و هر چه به نظرش مجهول
می آمد، از پیامبر می پرسید و پاسخ
می شنید؛ بدین رو، حضرت علی علیه السلام
دانش آموز موفق مکتب پیامبر است.
همین امر باعث شد که پیامبر بارها به
دانش علی علیه السلام اشاره داشته باشد.

درباره امام خمینی رحمه الله نیز ـ که از
شاگردان مکتب نبوی صلی الله علیه و آله و علوی علیه السلام
بود ـ نقل می کنند که ایشان، شاگردان
درسش را به پرسشگری فرا می خواند
و هرگز کلاس درسی را نمی پسندید که
طلبه ها در آن سؤال نمی پرسیدند.

یکی از شاگردان در این باره
می گوید: «از خصوصیات درسی
حضرت امام، روح تحقیق بود که در
طلبه ها ایجاد می کرد؛ حتی یک بار در
درس فرمودند: «اینجا که مجلس وعظ
و خطابه نیست که همه سکوت
کرده اید. اینجا کلاس درس و بحث
است. خاصیت درس در این است که
سؤالی بکنید، اشکالی یا ایرادی
بگیرید و اظهار نظری بکنید.»

بی گمان پرسشگری، زمینه ساز
دانایی است که ـ به تعبیر سعدی ـ ذلّت
ظاهری آن، عزت دانایی را در پی دارد:

بپرس هر چه ندانی که ذُلِّ پرسیدندلیل راه تو باشد به عزّ دانایی

۲. ژرف نگری و ژرف اندیشی

نگاه عمیق و تأمل در جهان
پیرامون، بسیاری از مجهولات را از
میان می برد و آدمی را به امور نهانی در
پس پرده طبیعت رهنمون می سازد و
او را به انسانی خلاّق تبدیل می کند.
بخشی از آیات قرآن کریم به توصیه
درباره «ژرف نگری» اختصاص یافته
است؛ برای نمونه در آیات قرآن چنین
می خوانیم:

«أَوَ لَمْ یَنظُرُوا فِی مَلَکُوتِ السَّمَـوَ تِ
وَالأَْرْضِ»؛ «آیا در ملکوت آسمانها و
زمین ننگریسته اند.»

و نیز: «قُلِ انظُرُوا مَاذَا فِی
السَّمَـوَ تِ»؛ «بگو: بنگرید که چه در
آسمانهاست.»

همچنین: «أَفَلاَ یَنظُرُونَ إِلَی الاْءِبِلِ
کَیْفَ خُلِقَتْ * وَ إِلَی السَّمَآءِ کَیْفَ رُفِعَتْ *
وَ إِلَی الْجِبَالِ کَیْفَ نُصِبَتْ * وَ إِلَی الاْءَرْضِ
کَیْفَ سُطِحَتْ »؛ «آیا به شتر
نمی نگرند که چگونه آفریده شده و به
آسمان که چگونه برافراشته شده و به
کوهها که چگونه برپا داشته شده و به
زمین که چگونه گسترده شده است.»

راغب در مفردات می نویسد:
«نظر، برگرداندن و توجّه دادن چشم
ظاهر و چشم باطن برای دیدن و ادراک
چیزی است، که مقصود از این عمل،
تأمّل و تحقیق درباره آن است و نیز
مقصود ازدیدن و تأمّل و ژرف نگری،
به دست آوردن معرفت و شناختی
است که بعد از تحقیق حاصل
می شود.»

در حقیقت، آن دسته از
دانش پژوهان ودانشمندان، خلاّق وا
هل نوآوری اند که ژرف نگر باشند و از
کنار هیچ پدیده ای با نگاهی سطحی و
ساده انگارانه نگذرند.

چه بسیارند اشخاصی که حس
کرده اند بدنشان در آب، سبک می شود
یا سیبی از درخت سقوط می کند؛ اما
تنها ارشمیدس پیدا می شود که از آن،
اصول فشار و تعادل مایعات را نتیجه
می گیرد و تنها نیوتن می تواند قانون
جاذبه عمومی را کشف کند.

به تعبیر استاد شهید مرتضی
مطهّری رحمه الله «انسان از مطالعه سطحی
عوالم وجود که مقرون به تحقیق و
ژرف نگری و مطالعه دقیق علمی
نباشد، چیز درستی نمی فهمد؛
برخلاف مطالعات علمی و تحقیقی به
همراه ژرف نگری.»

راستی، آیا کشف پدیده رادار جز
در پرتو ژرف نگری به چگونگی پرواز
خفّاش صورت گرفته است؟! آیا بشر،
بدون نگاه ژرف به پرواز پرندگان،
می توانست پرواز را بیاموزد؟!

قرآن کریم حتی روش
خاک سپاری و دفن مردگان را نیز ثمره
نگاه دقیق انسان به جهان پیرامون
خویش می داند، آنجا که در قصّه قتل
هابیل به دست قابیل و سرگردانی قابیل
در برابر جنازه برادر، چنین اشاره
می فرماید:

«فَطَوَّعَتْ لَهُ نَفْسُهُ قَتْلَ أَخِیهِ فَقَتَلَهُ
فَأَصْبَحَ مِنَ الْخَـسِرِینَ * فَبَعَثَ اللَّهُ غُرَابا
یَبْحَثُ فِی الاْءَرْضِ لِیُرِیَهُ کَیْفَ یُوَ رِی سَوْءَهَ
أَخِیهِ قَالَ یَـوَیْلَتَیآ أَعَجَزْتُ أَنْ أَکُونَ مِثْلَ هَـذَا
الْغُرَابِ فَأُوَ رِیَ سَوْءَهَ أَخِی »؛ «پس نفس
[اماره]اش او را به قتل برادرش ترغیب
کرد، و وی را کشت و از زیانکاران شد.
پس خدا زاغی را برانگیخت که زمین
را می کاوید، تا به او نشان دهد چگونه
جسد برادرش را پنهان کند. [قابیل[
گفت: «وای بر من، آیا عاجزم که مثل
این زاغ باشم تا جسد برادرم را پنهان
کنم.»

ژرف نگری، ریشه در
ژرف اندیشی دارد و این اندیشه ورزی
است که تیزبینی و نگاه عمیق به جهان
هستی را در پی دارد؛ از این رو خداوند
در قرآن مجید، تفکّر عمیق در آفرینش
را نیز همراه ژرف نگری بیان کرده
است و بسیاری از آیاتش را به مسئله
اندیشیدن اختصاص داده است.

در حقیقت، اندیشه ورزی و به کار
گرفتن فکر، یکی از کارآمدترین ساز و
کارها برای تعالی روحی و زدودن
تیرگیها و کشف حقیقتهای نهان در
جهان هستی است. گرانبهاییِ گوهر
خلاقیت و ارزشمندیِ دستیابی به
تازه های علمی، بدون مجاهدت و
کوشش به چنگ نخواهد آمد و یکی از
مصداقهای این کوشش و تلاش،
ژرف اندیشی و اصرار در
اندیشه ورزی است.

بسیاری از دانشمندان، آن گاه که به
حقیقتی دست یافتند و گره ای علمی را
گشودند که ساعتها درباره آن مطلب،
اندیشه کردند.

درباره سقراط نوشته اند که وی
«روزی در تابستان مسئله ای به
خاطرش رسید و برای حلّ آن از
بامداد، در گوشه ای ایستاد و در اندیشه
فرو رفت و تا نیمروز، همچنان ماند.
نگهبانان که از رفتارش به حیرت افتاده
بودند، او را با انگشت به یکدیگر
می نمودند و چون شب شد و همه از
غذا فارغ شدند، نگهبانان برای اینکه
هم از هوای خنک استفاده کنند و هم
ببینند سقراط تا کی در آن حال خواهد
ماند، رختخواب خویش را در بیرون
گستردند.

سقراط، همه شب همچنان
برجای ایستاده بود تا بامداد شد. در این
هنگام، نیایش به جای آورد و رفت.»

استاد شهید مطهری رحمه الله از
روزگاران دغدغه های روحی خویش
و پناه آوردن به اندیشه در حجره های
خلوت و در تنهایی، چنین یاد می کند:

«تا آنجا که من از تحولات روحی
خودم به یاد دارم از سن سیزده سالگی
این دغدغه در من پیدا شد و حساسیّت
عجیبی نسبت به مسائل مربوط به خدا
پیدا کرده بودم و پرسشها، یکی پس از
دیگری بر اندیشه ام هجوم می آورد.

در سالهای اوّل مهاجرت به قم،
چنان در این اندیشه ها غرق بودم که
شدیدا میل به تنهایی در من پدید آمده
بود و وجود هم حجره را تحمل
نمی کردم. حجره فوقانی عالی را به نیم
حجره ای دخمه مانند، تبدیل کردم که
تنها با اندیشه های خودم به سر برم. در
آن وقت نمی خواستم در ساعات
فراغت از درس و مباحثه، به موضوع
دیگری بیندیشم و در واقع، اندیشه در
هر موضوع دیگر را پیش از آنکه
مشکلاتم در این مسائل حل گردد؛
بیهوده و اتلاف وقت می شمردم.»

از نگاه قرآن کریم، این اندیشه در
آفرینش آسمان و زمین است که سبب
می شود آدمی به این حقیقت دست یابد
که آفرینش بر اساس «حق» آفریده شده
است و از «بطالت» به دور است؛
همانگونه که در دو آیه شریفه ذیل،
چنین می خوانیم:

«أَوَ لَمْ یَتَفَکَّرُوا فِیآ أَنفُسِهِم مَّا خَلَقَ اللَّهُ
السَّمَـوَ تِ وَ الاْءَرْضَ وَ مَا بَیْنَهُمَآ إِلاَّ بِالْحَقِّ »؛
«آیا آنها در خود نیندیشیدند که
خداوند آسمانها و زمین و آنچه را که
میان آن دو است، جز به حق نیافریده
است.»

در آیه ۱۹۱ سوره آل عمران
می خوانیم: «وَیَتَفَکَّرُونَ فِی خَلْقِ
السَّمَـوَ تِ وَالاْءَرْضِ رَبَّنَا مَا خَلَقْتَ هَـذَا
بَـطِلاً »؛ «… و [صاحبان خِرد] در
آفرینش آسمانها و زمین اندیشه
می کنند [و آنها می گویند:] پروردگارا!
اینها را باطل نیافریدی.»

حضرت علی علیه السلام از برخی
کارکردهای سازنده تفکّر و نقش آن در
پیشرفت و رشد انسانها چنین یاد
فرموده است:

ـ «بِالْفِکْرِ تَنْجَلِی غَیاهِبُ الاُْمُورِ؛ بر
اثر اندیشه، تاریکیهای کارها گشوده
می شود.»

ـ «کَفی بِالْفِکْرِ رُشْدا؛ بس است
رشدی که بر اثر فکر حاصل می شود.»

ـ «الْفِکْرُ یُفِیدُ الْحِکمَهَ؛ اندیشه،
حکمت را به بار می آورد.»

ـ «رَاْسُ الاِْستِبْصارِ الْفِکْرَهُ؛ ریشه
بینایی، فکر است.»

حکایت

۱. شخصی از مادر ابوذر درباره
عبادت ابوذر پرسید. گفت: «عبادت
ابوذر، بیش تر به صورت تفکر بود. وی
در طول روز در گوشه ای از اتاق
می نشست و به تفکر می پرداخت و
می اندیشید.»

۲. روزی جمعی از حواریون از
حضرت مسیح علیه السلام پرسیدند: «ای روح
اللّه! آیا در این روزگار بر روی زمین،
کسی همانند تو وجود دارد؟» آن
جناب در پاسخ فرمود: «بله! هر که
سخنش ذکر خدا و نگاهش عبرت و
سکوتش اندیشه و فکر باشد، او
همانند من است.»

بی گمان تا زمانی که اندیشیدن در
سرزمین ما به صورت یک فرهنگ در
نیاید و در این باره فرهنگ سازی بایسته
صورت نگیرد، نمی توان به موفقیّت
کامل در همه عرصه ها دل بست و
کشور خود را بر قلّه کمال جای داد.

۳. کتابخوانی

همه کسانی که به خلاّقیّت دست
یافتند و چکاد دانش را فتح کردند، از
نوشته ها و گفته های بزرگان، بهره
بردند و به تعبیر نیوتن: «پا بر شانه
غولها گذاشتند تا دوردستها را
ببینند.» همان گونه که بزرگان
گفته اند:

الْعُلی مَحْظُورَهٌ إلاَّ عَلیمَنْ بَنی فَوْقَ بَناءِ السَّلَفا

«بزرگی و برتری، ناممکن است؛
مگر برای کسی که بنایی بر روی بنای
گذشتگان بسازد (از دستاوردهای
علمی آنان استفاده کند.)»

در این باره، ویژگی برجسته همه
دانشمندان، مخترعان، نوآوران و
عالمان، انس با کتاب، مطالعه و تحقیق
بوده است و از این رهگذر، کتابهای
خوب و پرمایه ـ به عنوان دوستانی
برخوردار از جانمایه های علمی و
معنوی ـ بیش ترین خدمت را به آنان
کرده اند.

تاریخ نشان می دهد که کتاب
خوب، غالبا نیروی پربرکت و
تکان دهنده ای است، که گاه مسیر
حیات بشری را به کلّی تغییر می دهد.
در شرح حال امام خمینی رحمه الله ، از اهتمام
فراوان ایشان به امر کتابخوانی، به
عنوان یکی از ویژگیهای برجسته
ایشان یاد شده است. دختر ایشان
می گوید:

«تا آنجا که من به یاد دارم امام
همیشه مشغول مطالعه بودند. بارها
می شد که صبح تا ظهر خدمت امام در
اتاق می نشستیم و امام تا سر ظهر
مطالعه می کردند و یک کلمه حرف
نمی زدند؛ مگر اینکه سؤالی از ایشان
می شد که به اندازه سؤال، جواب
می دادند و جز اذان ظهر چیزی مانع
مطالعه ایشان نمی شد. اللّه اکبر اذان که
شنیده می شد، ا مام قلم را زمین
می گذاشتند و آماده نماز می شدند.»

همچنین دختر امام می گوید:

«یادم هست که ما شاید ده پانزده
سال تمام، تابستانها که تعطیل
می شدیم، از آنجا که کوچک بودیم
وهوای قم هم گرم بود، همراه امام به
درکه یا محلات یا جاهای دیگر
می رفتیم، و در این مدت یک بار نشد
که ما ببینیم امام به مهمانی یا به خیابان
بروند؛ بلکه از همان آغاز که امام وارد
منزل مورد نظر برای اقامت می شدند،
صبح در گوشه حیاط فرش
می انداختند و به مطالعه سرگرم
می شدند تا ظهر که هنگام نماز و ناهار
و استراحت می شد.

عصر نیز امام در طرف دیگر
حیاط فرش می انداختند و باز تا
غروب، سرگرم مطالعه می شدند.»

مرحوم حجه الاسلام سید احمد
خمینی رحمه الله نیز در این باره می گوید:

«امام به مطالعه، خیلی علاقه مند
بودند. یادم هست در ایام تعطیلی که
تابستانها به یکی از شهرها و یا تهران
می آمدیم، ایشان به اندازه ای کتابهای
متنوع مطالعه می کردند که صدای
کسانی که برای ایشان کتاب تهیه
می کردند در می آمد.

امام بیش تر نوشته های
نویسندگان بزرگ جهان را خوانده اند،
و چه در زمینه های عرف