پاورپوینت کامل فقیه خراسانی;، الگوی تقوا و تبلیغ ۷۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فقیه خراسانی;، الگوی تقوا و تبلیغ ۷۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فقیه خراسانی;، الگوی تقوا و تبلیغ ۷۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فقیه خراسانی;، الگوی تقوا و تبلیغ ۷۲ اسلاید در PowerPoint :

۱۲۴

یکی از مهم ترین مراحل رسیدن به فضایل و کمالات علمی و معنوی، تجربه آموزی از سالکان است.

آیت اللّه شیخ غلامرضا فقیه خراسانی یزدی از جمله وارستگانی است که این مراحل را طی کرد؛ برای همین، می تواند الگوی رهروان راه حقیقت و فضیلت باشد.

میلادی سبز

عالم و فقیه ربانی، واعظ و مبلغ خستگی ناپذیر، آیت اللّه حاج شیخ غلامرضا فقیه خراسانی یزدی قدس سره در شعبان ۱۲۹۵ قمری مصادف با ۱۲۵۷ شمسی در محله سرآب مشهد مقدس متولد شد. پدرش به شوق غلامی امام رضا(ع) این فرزند را غلامرضا نامید. این بزرگوار در جوار حرم ملکوتی و فرشته پاسبان ثامن الائمّه ۷ متولد شد و هر سال، چندین بار به آن ارض اقدس مشرف می شد و در صحن آزادی (نوسابق) اقامه جماعت می کرد و سپس منبر رفته، به ارشاد زائران و مجاوران حرم رضوی می پرداخت؛ از اینرو به «فقیه خراسانی» لقب یافت و همین عنوان حتی در لوح مزار وی حکّ شده است.

«غلامرضا» دوران کودکی را به کمک پدر به مزرعه ای در اطراف شهر مشهد شتافت و در امر کشاورزی بسیار خبره شد. به همین سبب، پدر با تحصیل و رفتن او به مکتب خانه مخالفت کرد و وی را روانه کار ساخت. او کودکی تیز هوش و علاقمند به علم بود و بعد از اصرار بسیار و واسطه شدن اقوام، پدر به او اجازه تحصیل داد. غلامرضا با عشقی وافر و همتی والا وارد حوزه علمیه مشهد شد و سپس رهسپار اصفهان شد[۱] و بعد به سوی نجف اشرف رفت و نزد اساتید بزرگ و فرزانه به تکمیل معلومات پرداخت و به درجات عالیه علمی دست یافت. اسامی اساتید وی عبارت اند از:

الف. مشهد مقدس

۱. شیخ محمّد بسطامی شاهرودی؛

۲. شیخ محمّدعلی قائنی؛

۳. شیخ علی اکبر نهاوندی؛

۴. شیخ الاسلام (از شاگردان حکیم سبزواری).

ب. اصفهان

آیات بزرگوار: ۱. سید محمّدباقر درچه ای؛

۲. شیخ محمّد کاشی؛

۳. میرزا جهانگیرخان قشقایی؛

۴. شیخ عبد الکریم گزی؛

۵. شیخ محمّدتقی نجفی اصفهانی؛

۶. آقا نور اللّه اصفهانی.

ج. نجف اشرف

آیات عظام: ۱. ملا محمّدکاظم خراسانی (متوفی ۱۳۲۹ ق)؛

۲. سید محمّدکاظم طباطبایی یزدی (متوفی ۱۳۳۷ ق)؛

۳. آقا شیخ هادی تهرانی (متوفی ۱۳۲۱ ق)؛

۴. شیخ محمّدباقر اصطهباناتی شیرازی (متوفی ۱۳۲۷ ق)؛

۵. میرزا محمّدحسین غروی اصفهانی (متوفی ۱۳۵۵ ق).[۲]

بازگشت به زادگاه پدری

فقیه یزدی در سال ۱۲۸۵ شمسی پس از فتح قله های علمی و استوار ساختن مبانی فقهی به دلیل علاقه بسیاری که به استاد خویش، «آیت اللّه اصطهباناتی» داشت، همراه ایشان عازم شیراز شد و پس از یک سال تحصیل نزد وی به دلایلی که خواهد آمد، به یزد عزیمت کرد. سپس چندی از حوزه درسی آیت اللّه میرسیّد علی مدرسی لب خندقی بهره مند شد و خود نیز به تدریس فقه، اصول، کلام و تفسیر اشتغال ورزید و شاگردان برجسته ای همانند: آیت اللّه سید محمّد محقق داماد (متوفی ۱۳۸۸ ق) را تربیت کرد. همچنین او آثار قلمی ارزشمندی را از خود به جا گذاشت و کارنامه ایشان در طول بیش از ۵۰ سال اقامت در یزد، مشحون از حسنات و خدمات ارزنده به ویژه در بُعد تبلیغی است.

ویژگیها و کمالات

الف. تبلیغ و تحمّل مشقّت

بارزترین و مهم ترین جنبه زندگی این عبد صالح خدا در سراسر عمر، اهتمام به تبلیغ و ترویج دین بود. وی به رغم ابتلا به بیماری چشم درد، در سال ۱۳۲۷ ق و بازماندن از برخی فعالیتهای علمی، اقامه جماعت و سخنوری را ادامه داد. این فقیه وارسته برای اشاعه و نشر فرهنگ اسلامی، تبلیغ دین و ارشاد مردم، به تلاش گسترده ای دست زد. به همین منظور با مرکبی ساده و گاه با پای پیاده و تحمل سختیهای فراوان به شهرهای مختلف از جمله: شیراز، اقلید، بم، مشهد، رفسنجان، کرمان، تربت حیدریه و روستاهای دورافتاده سفر می کرد و با بیانی ساده، روان و مبتنی بر عمل، پرهیزگاری و اخلاص، تأثیر بسیاری بر مردم داشت. یکی از یاران صمیمی و همراه ایشان می گوید که حاج شیخ می گفت: «می خواهم به همه آبادیها بروم.» هر شب به یک آبادی می رفت و نماز می خواند و منبر می رفت. یک وقت به من گفت: «آیا جایی در این اطراف مانده است که نرفته باشیم؟» گفتم: «نه، فقط، قلعه کوچکی نزدیک ابرقوست، با دو سه خانوار.» گفت: «یا اللّه همین امشب می خواهیم به آنجا برویم.» حرکت کردیم و رفتیم و آن بزرگوار، آنجا نماز خواند و منبر رفت. گاه دیروقت به روستایی می رسید و چون مردم با خبر می شدند، مشتاقانه برای شنیدن سخنانش حاضر می شدند و تا پاسی از شب، از محضرش استفاده می کردند. آن مرحوم به دلیل اهمّیتی که برای اقامه نماز جماعت قائل بود، بیش تر کوشش خود را در این سفرها بر آن معطوف می کرد. آیت اللّه خراسانی یزدی، پنجاه سفر به مشهد مقدس مشرف شد و در بین راه، همواره در میان مردم شهرها و روستاهای واقع در راه یزد تا مشهد به ترویج و تبلیغ اسلام پرداخت.[۳] در این مقال به اجمال به برخی موارد تبلیغی وی اشاره خواهیم کرد:

۱. حضرت رضا(ع) پانشین نمی خواهد

حجت الاسلام و المسلمین سید احمد دعایی یزدی می گوید: «یک سال نزدیک عاشورا (محرم) مرحوم آیت اللّه حاج شیخ غلامرضا به مشهد آمده بودند و مرحوم پدر من هم آن سال مشهد بودند. وی به پدرم فرمودند: «بلیط می گیرم برایت با هم به یزد برگردیم.» پدرم فرمود: «حاج آقا من امسال مدتی بیمار بودم، بیمارستان بودم و نتوانستم خوب زیارت کنم. می خواهم ایام عاشورا را مشهد بمانم.» حاج شیخ یک مقدار متغیر شدند و عصایشان را زمین زدند و فرمودند: «جانم! امام رضا(ع) پانشین نمی خواهد، امام رضا(ع) زوار نمی خواهد، امام رضا(ع) نوکر می خواهد. حالا محرم است بیا برو دنبال مسجد و منبرت، دنبال کارهای عزاداری و تبلیغات.» پدرم به توصیه ایشان عمل کرد و به یزد برگشت.»[۴]

حتی یک بار که به مشهد مقدس رفته و متوجه شده بود یکی از روستاهای دور مشهد، واعظ و مبلّغ ندارد، برای رفتن به آنجا داوطلب شد. یکی از علمای مشهد به او گفته بود: «حاج شیخ! شما تازه از راه رسیده اید. بهتر است زیارت بروید.» حاج شیخ در پاسخ گفت: «امام رضا(ع) همه جا هست. آن حضرت زائر زیاد دارد. نوکر ندارد. من می روم نوکری امام رضا(ع) کنم.»[۵]

۲. محبّت در تبلیغ

یکی از ویژگیهای بسیار برجسته و مهمی که می تواند رمز موفقیّت مبلّغ باشد، محبت و علاقه به مردم است. اگر مبلّغ به همه انسانها از عمق جان علاقمند باشد، رفتار او بر این اساس شکل گرفته، می تواند زمینه جذب و اصلاح انسانها را فراهم سازد.

آیت اللّه قافی در این باره می گوید: «حاج شیخ برای هدایت مردم، بی نهایت فعالیت و تلاش می کردند و من، کسی را مثل ایشان، حریص بر هدایت مردم ندیدم. با اینکه در سالهای آخر عمرشان ضعف و پیری و کسالت به قدری بود که وقتی کسی سؤال می کرد، ایشان می گفتند: بگذارید بنشینم و بعد مسئله تان را بپرسید؛ اما وقتی لازم می شد یک ساعت روی پا می ایستادند و صحبت می کردند. [ایشان ] به نجات مردم عشق داشتند و می خواستند همه وارد بهشت شوند. این از خصوصیات ایشان بود. هنگام موعظه، الهاماتی داشتند و کلام ایشان بسیار مؤثر بود. معظم له علیرغم کسالت سینه و ضعف بنیه، منبر می رفتند. ضعف بنیان وی گاهی چنان بود که وقتی از منبر پایین می آمدند، دیگر حالی نداشتند و به سلامتی خود کم تر از هدایت مردم اهمیت می دادند.»[۶]

آیت اللّه خراسانی یزدی، پنجاه سفر به مشهد مقدس مشرف شد و در بین راه، همواره در میان مردم شهرها و روستاهای واقع در راه یزد تا مشهد به ترویج و تبلیغ اسلام پرداخت

۳. مبلّغ فروتن و سیّار

حجت الاسلام سید احمد دعایی می گوید: «حاج شیخ زیاد به مسافرتهای تبلیغی به روستاها و جاهای دور و نزدیک می رفتند و هر جا که برای تبلیغ می رفتند در روستاهای مسیر توقف می کردند و برای مردم، منبر می رفتند و نماز جماعت می خواندند. کل زندگی ایشان، وقف برای تبلیغ و ترویج دین بود. نقل شده است که وقتی به قُراء و قصبات اطراف یزد می رفتند، خودشان اذان می گفتند و چنین اعلام می کردند: «مردم! شیخ غلامرضا یزدی آمده؛ بیایید نماز.»[۷]

حجت الاسلام و المسلمین وافی یزدی در این باره می گوید: «مرحوم حاج شیخ در فصل تابستان، مبلغ سیّار بود و صدها روستای محروم و دور افتاده را از وجود خود بهره مند می کردند. مردم هر محل و روستایی که ایشان به آنجا می رفتند خوشحال و شادمان می گردیدند و علاقه به دین و روحانیت در آن زیاد می شد.»[۸]

۴. نفوذ کلام

آیت اللّه العظمی بهجت (مدّظلّه العالی) می گوید: «از آقای حاج آقا حسین قمی شنیده بودم که از منبر دو نفر به خوبی می شود استفاده نمود: یکی منبر آقا سید یحیی (یزدی) و دیگر حاج شیخ غلامرضا یزدی.[۹] ما رفتیم پای منبر ایشان استفاده کنیم که دیدیم نظر آقای قمی درست است.» و نیز آیت اللّه العظمی صافی (مدّظلّه العالی) می گوید: «منبر ایشان را درک کرده بودم. ایشان، انسان جالب و روحانی وارسته ای بود و نفوذ کلام عجیبی داشت.»[۱۰]

آیت اللّه مصباح یزدی می گوید: «ایشان تا سن ۸۰ سالگی هم منبر می رفت. عمده مطالب منبرش، آیات قرآن و نکات تفسیری بود و گاهی یکی دو تا شعر می خواند. این شعر را مکرر از ایشان شنیدم که آن را با یک حالی روی منبر می خواند:

گر کسان قدر می بدانندی

شب نخفتی ورز نشانندی

مرحوم شیخ، این شعر را می خواند، بعد با آن حالش این آیه را تلاوت می کرد: «تَتَجافی جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضاجِعِ یَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفاً وَطَمَعاً وَمِمَّا رَزَقْناهُمْ یُنْفِقُونَ»؛[۱۱]و[۱۲]

کسی نبود پای منبر این فقیه والامقام بنشیند و عوض نشود.»

جناب آقای ابو القاسم وافی درباره آن مرحوم این چنین می گوید: «در سخنرانیهای خود از معارف قرآن کریم و روایات اهل بیت: بسیار بهره می گرفتند و نسبت به آیات اعتقادی و اخلاقی عنایت ویژه داشتند. برای ذکر مصائب اهل بیت، به خصوص سید الشهدا۷ اهمیت خاصی قائل بودند. تضرع و گریه ایشان، گاهی مستمعین را تحت تأثیر قرار می داد و دو نکته مهم در منبرهای ایشان مشهود بود: یکی مراتب دشمنی نفس امّاره و شیطان با انسان که روی آن همیشه تأکید داشتند و خطر آن را برای مردم بیان می کردند و دیگری سفارش صلوات بر پیامبر و آل آن حضرت. احساس می شد ایشان می خواهند جامعه را با مبادی فیض و برکت و مشعلهای خیر و هدایت آشنا سازند. نوع مطالب مطرح شده توسط آن بزرگوار به گونه ای بود که هم مجتهدین و علما از آن بهره می بردند و هم مردم کوچه و بازار.»[۱۳]

خلاصه آنکه از ویژگیهای منابر انسان ساز این سرباز فداکار اسلام و شاگرد مکتب امام صادق(ع) این بود که وی همواره از قرآن و حدیث بهره می گرفت و موعظه و نصیحت را سرلوحه امور دینی خود برای هدایت و ارشاد مردم قرار داده بود. آن مربی نمونه، بر توجه دادن به وظایف، رعایت حدود الهی و آگاه ساختن مردم از عواقب گناه، اهتمام ویژه ای داشتند که نمونه آن را در تاریخ روحانیت با این کیفیت و کمیت، کم تر می توان پیدا کرد.

ب. ایثار، خلوص، نوع دوستی

در سالهای اقامت حاج شیخ غلامرضا یزدی در نجف اشرف، بیماری «وبا» شیوع پیدا کرد و باعث شد صدها نفر جان خود را از دست بدهند که مؤلف «سیاحت شرق»[۱۴] شرح تفصیلی آن را آورده است. طلاب مدارس نجف ه