پاورپوینت کامل روش سخنرانی دینی(۲);درس دوم; تاریخ سخنوری ۳۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل روش سخنرانی دینی(۲);درس دوم; تاریخ سخنوری ۳۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل روش سخنرانی دینی(۲);درس دوم; تاریخ سخنوری ۳۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل روش سخنرانی دینی(۲);درس دوم; تاریخ سخنوری ۳۶ اسلاید در PowerPoint :

۴۷

اهداف این درس:

۱. آشنایی اجمالی با تاریخ سخنوری؛

۲. شناخت دلایل رشد خطابه در بعضی از دوره های تاریخی؛

۳. توجه به تأثیر اسلام بر خطابه؛

۴. آشنایی با آداب سخنرانی در صدر اسلام.

مقدمه

یکی از موهبتهای الهی به انسان، توفیق انتقال پیامهای او از طریق زبان است. انسانها از ابتدای آفرینش، پیغامهای خود را به همنوعان خود انتقال می داده اند و یکی از مهم ترین ابزارهای اطلاع رسانی آنان، زبان بوده است. براساس آیات قرآنی، همه پیامبران الهی از سخنوری برای تبلیغ پیامهای الهی استفاده کرده اند. قرآن کریم می فرماید: «وَ مَآ أَرْسَلْنَا مِن رَّسُولٍ إِلَّا بِلِسَانِ قَوْمِهِ»؛[۱] «ما هیچ پیامبری را جز به زبان قومش نفرستادیم.» این آیه، ضمن بیان مطابقت زبان پیامبران با زبان مخاطبان، نشان دهنده همگانی بودن استفاده از روش سخن گفتن در تبلیغات دینی پیامبران است.

جانشینان انبیا: نیز از سخنوری و خطابه استفاده کرده اند. امام علی(ع) می فرماید: «اِنَّا لَاُمَراءُ الْکَلامِ؛[۲] ما هر آینه پادشاهان سخنیم.» و البته سخنوری آنان روشمند نیز بوده است.

در عین حال برای بیان تاریخ فن خطابه و سخنوری به عنوان یک دانش و مهارت، معمولاً از یونان باستان آغاز می کنند؛ زیرا قدیمی ترین کتابهای موجود در این باره، مربوط به این دوران است.

خطابه در یونان

یونانیان از قدیم الایام «هومر» را پدر واقعی فن خطابه می دانستند و پس از وی از خطبای بزرگی مانند «سولون» (۵۵۸ – ۶۴۰ قبل از میلاد)، قانونگذار آتن و مصلح آداب و عادات اجتماعی؛ «ابرخُس»، جمع کننده اشعار هومر (۵۲۸ قبل از میلاد)؛ «پیسیستراتوس» (۵۲۷ – ۶۰۵ قبل از میلاد) حاکم آتن؛ و «تمیستوکلِس» (۴۶۰ – ۵۲۵ قبل از میلاد) سردار یونانی و مشهور در خطابه های جنگی، یاد می کنند.[۳]

در عصر «پریکلس» (۴۲۹ – ۴۹۵ قبل از میلاد) که از مردان سیاسی و صاحب نفوذ بود، خطابه در یونان، شکوفایی خود را آغاز کرد. دلایل رشد خطابه در این زمان عبارت اند از:

۱. ظهور حکومتهای دموکراتیک؛[۴]

۲. رشد امور تجاری و صنعتی و گسترش تدریجی نیروی دریایی آتنیان؛

۳. نظام قضایی آن عصر که در آن، افراد برای احقاق حقوق خود باید سخنوری زبردست باشند و یا از وکلای سخنور استفاده کنند؛

۴. استعداد یونانیان در خطابه.[۵]

نخستین شخصی که به تعلیم خطابه پرداخت «کوراکس» از جزیره صقلیه بود که عربها وی را با نام «غراب خطیب» می شناسند.[۶]

در عصر «دموستن» (۳۲۲ – ۳۸۴ قبل از میلاد) خطیب وطن خواه آتنی، ادبیات در یونان رو به زوال رفت؛ اما او خطیبی توانا بود. راز موفقیت او را در صلابت روحی، تسلّط بر اعصاب، مهارت در گریز زدن به احساسات تند و آتشین میهن پرستی، آمیختن داستان سرایی با بحث و جدل و شاعرانه سخن گفتن می دانند.[۷]

قرآن کریم از نظر ادبی، بلیغ ترین خطیبان و شاعران عرب را تحت تأثیر خود قرار داد؛ از اینرو خطیبان مسلمان پس از نزول قرآن از اسلوب قرآنی تقلید و خطبه های خود را به آیات شریفه آن مزیّن کردند.

ظهور سوفسطائیان، یکی از پدیده های قابل توجه در تاریخ خطابه یونانی است. سوفسطائیان، معلّمانی دوره گرد بودند و سبب گسترش علومی مانند: فلسفه، منطق، ادبیات، سیاست و قضاوت شدند؛ ولی در عین حال به دلیل نداشتن تعهد در برابر حق و حقیقت، پایه های اخلاقی یونان را متزلزل ساخته، سبب پدید آمدن شکّاکیت و پوچ گرایی شدند.[۸]

در مقابل، دانشمندانی مانند: سقراط، افلاطون و ارسطو ظهور کردند که روش سوفسطائیان را مذمت می کردند.[۹]

«سقراط» استاد افلاطون، مکتبی برای تعلیم فن خطابه داشت و شاگردان او با این فن آشنا بودند و در بیان فلسفه از آن بهره می بردند. «افلاطون» (۳۴۷ – ۴۲۷ قبل از میلاد) همچون سقراط، جویای حقیقت بود. از نظر او سخنوری در صورتی حقیقی است که مبتنی بر معرفت حقایق باشد و کسی که از حقیقت بی خبر باشد نمی تواند ذهن شنونده را به سوی حقیقت سوق دهد.[۱۰]

به نظر «افلاطون»، استعداد فطری، آموزش و تمرین، سه عامل اساسی برای توانایی در سخنوری است. از نظر او، هدف از سخنرانی فقط اقناع به معنای ظن غالب نیست؛ بلکه سوق دادن روح انسان به سوی فضیلت است؛ از اینرو شناخت روح و مباحث روان شناسی، از مباحث ضروری در این فن است.[۱۱] «ارسطو» شاگرد افلاطون از تعالیم وی بهره جست و کتابی در فن خطابه نوشت.[۱۲]

خطابه در روم

از میان رومیان، «سیسرون»، درخشندگی خاصی در این باره دارد. وی کتابهای ارسطو را بازنویسی و در آنها تحقیق کرد. او در سخنوری بسیار توانا بود و کتابی تحت عنوان «خطابه» نوشت.

از دیگر خطبای روم باستان، «کونیتیلیانوس» صاحب کتاب «فن خطابه»، «تاسیت» و «آدریانوس صوری» هستند.[۱۳]

سریانیان و خطابه

پس از ظهور مسیحیت، این فن از نظر علمی و نه عملی، تحت تأثیر سریانیان در مناطقی مانند: الجزیره و سوریه قرار داشت. خطابه در میان اعراب از نظر عملی، بسیار رونق گرفته بود تا اینکه اسلام ظهور کرد و آثار یونانی که زمانی به زبان سریانی ترجمه شده بود، بار دیگر به عربی ترجمه شد.[۱۴]

عصر جاهلی و خطابه

در عصر جاهلی، خطابه از نظر علمی و فنی جایگاهی نداشت و اعراب، بیش از هر چیز به خطابه عملی و سبک بیان توجه می کردند. در این دوران، چه بسا یک سخنران با سخنان خود، قبیله ای را به اوج عزت یا حضیض ذلّت می رساند؛ از اینرو سران قبایل، فردی را به عنوان سخنگوی رسمی و خطیب قبیله بر می گزیدند.[۱۵] عوامل ذیل باعث رشد خطابه در این عصر بود:

۱. شرایط جنگی و طبیعت صحرانشینی اعراب؛

۲. تعصّب قبیله ای و فخر فروشی اعراب بر دیگران با امتیازات خود و قبیله شان؛

قرآن کریم از نظر اسلو