پاورپوینت کامل اسلام دین عدل و آزادی و رستگاری، دین خرد، اندیشه و دانش است ۱۰۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اسلام دین عدل و آزادی و رستگاری، دین خرد، اندیشه و دانش است ۱۰۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اسلام دین عدل و آزادی و رستگاری، دین خرد، اندیشه و دانش است ۱۰۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اسلام دین عدل و آزادی و رستگاری، دین خرد، اندیشه و دانش است ۱۰۶ اسلاید در PowerPoint :

۲

حضرت ایت الله خامنه ای(دام ظله العالی) رهبر معظم انقلاب اسلامی در پیامی به
مناسبت فرارسیدن کنگره عظیم حج، حج را اردوگاه بزرگ امت اسلامی، جایگاه تمرین خدایی
و مردمی شدن، از خودهای دروغین و شرک آلود بیرون جستن، به خود حقیقی و الهی پیوستن
دانسته، آن را محل تجلی امت واحده اسلامی و مظهر عزت معنوی و قدرت بشری مسلمانان
معرفی کردند، ایشان ضمن بیان نقش سازنده حج در روزگار ما که تقابل حق و باطل و
نیروهای خیر و شر در مرحله خطیر و حساسی است یادآور شدند: پرچم عزت و اقتدار اسلامی
در ایران به اهتزاز درآمده، ملت مظلوم فلسطین با تمسک به شعار اسلام، افقهای
صهیونیسم را به یأس و ناکامی انباشته و جوانان در کشورهای اسلامی به میدان مطالبات
آرمانی پا نهاده در برابر تجاوزگران و مستکبران عالم تهدیدی بزرگ آفریده اند.

امروز به رغم تهمت ها و تحریفهایی که به وسیله مراکز تبلیغاتی صهیونیستی و
استکباری، سیل آسا به سوی اسلام و منادیان شجاع و فداکارش جاری است، تفکر اسلام ناب
محمدی صلی الله علیه و آله چهره خود را برای مردم جهان بتدریج آشکار ساخته است.
بتدریج همه در می­یابند که اسلام دین عدل و آزادی و رستگاری است، دین خرد و اندیشه
و دانش است. اسلام، دین زندگی است، اما زندگی تهی از شرف و آزادگی و عزت را مرگ
می­شمارد، دین عقلانیت است، اما با نفسانیتی که خود از عقلانیت می­نمایاند و
دستمایه همان کسانی است که پیامبران خدا را مجنون می­خواندند، مبارزه می­کند. دین
اتحاد و برادری و صلح جهانی است، اما اتحاد ظالم با مظلوم و فشردن دست جلاد بر سر
جنازه شهیدان عدالت را خیانت می­شمرد. دین واقع بینی و حسابگری است، اما توجیه
ستمهای جهانی به نام واقع بینی را گناه می­داند. دین احکام جاودانه است، اما جمود و
قشری گری را نمی­پذیرد. دین اجتهاد و نواندیشی است، اما بدعت گذاری و التقاط را رد
می­کند. دین گذشت و اغماض است، اما ظلم پذیری و ذلت را مجاز نمی­داند. دین تمدن و
علم و آبادانی است، اما علمی را که وسیله بردگی و کشتار انسانها باشد، جهل و وحشی
گری می­شمرد. دین جهاد است، اما جنگ بی منطق و قدرت طلبانه را جهاد نمی­نامد. دین
عزت و قدرت و حاکمیت است، اما این را دستمایه توجیه وسائل ناشرافتمند نمی­سازد.
ایشان در بخش پایانی پیام خود، راهپیمایی پرصلابت و سراسری ملت ایران در ۲۲ بهمن ۸۰
را پاسخ هوشمندانه ای به یاوه سرایانی که به گمان باطل خود خواستند میان مردم و
نظام اسلامی یا میان ارکان اصلی نظام جدایی و فاصله را القاء و یا تبلیغ کنند
دانستند و فرمودند: ملت و دولت ایران تهدیدها و جنگ افروزیهای آمریکا را که حاکی از
تجاوز طلبی و وحشی گری است محکوم می­کنند و رویکرد خشونت طلبی آن رژیم را نشانه
ضعفها و گسست های اساسی و عمیق در بنیان نظام ظالمانه استکباری می­دانند.

در قرآن، معجزه جاوید نبی اکرم صلی الله علیه و آله به دو گونه محتوایی و روشی
می­توان نگریست[۱]، به تعبیر دیگر، قرآن را دو مقام است؛ مقام شناختاری و مقام روش
شناختی، در مقام نخست در پی آشنایی با مفاهیم، تعالیم و اندیشه ها و تمییز حق از
باطلیم. اما در مقام دوم شیوه ها، اسلوب ها و روش هایی که قرآن در حوزه های مختلف
به کار بسته است را وجهه همت خود قرار می­دهیم. از آنجا که نوع نگاه اول لازم است
ولی کامل نیست بلکه باید به بعد روشی قرآن نیز توجه کافی داشته و شیوه هایی که قرآن
جهت بیان معارف و تعالیم خود به کار برده است را باز شناخت و از طریق آن دیدگاه خود
را کامل نمود.

نوشتار حاضر مقام دوم را برگزیده و سعی دارد شیوه هایی که قرآن در جهت انتقال
مفاهیم دینی بکار برده است را تشریح و آشکار کند از آنجا که خداوند، اولین معلم دین
و قرآن اولین کتاب معارف است مناسب تر آن است تا شیوه های انتقال مفاهیم دینی را هم
از قرآن اخذ کنیم و آنها را مبنای هر گونه تصمیم قرار دهیم.

به نظر می­رسد می­توان حداقل سه روش در زمینه انتقال اندیشه های دینی به مخاطبین را
از قرآن بدست آورد ۱) روش عقلی ـ فلسفی ۲) روش عرفانی ۳) روش هنری.

۱ـ روش عقلی ـ فلسفی

در قرآن ایاتی وجود دارد که با صراحت اثباب گزاره های دینی را رهین بکارگیری شیوه
استدلالی و عقلی قرار داده است. ایاتی از قبیل«لوکان فیهما آلهه الا الله
لفسدتا»[۲] و ایه« ام نجعل الذین آمنوا و عملوا الصالحات کالمفسدین فی الارض ام
نجعل المتقین کالفجار»[۳]

شکی نیست که بخشی از ایات کتاب آسمانی، مستقیم و غیر مستقیم محور بحث را شناخت هستی
قرار داده اند و در این زمینه از شیوه عقلی و استدلالی بهر جسته اند. این دسته از
ایات دارای واقعیتی عقلی و به تعبیری «فلسفی» اند. ولیکن در قالب اصطلاحات فلسفی
رایج مطرح نشده اند[۴] شاید بتوان ایاتی که به طور خاص از روش عقلی ـ فلسفی استفاده
کرده است را تا تعداد پنجاه ایه احصاء نمود و ایاتی که بطور عام از این شیوه بهره
جسته اند تا حدود دویست ایه می­باشند. به این مجموعه می­توان پاره ای روایات که در
«اصول کافی»، «توحید صدوق» و بخصوص «نهج البلاغه» آمده است را افزود. البته این حجم
قابل توجه در قیاس با تعداد اندکی از ایات عهد عتیق و جدید بسیار چشمگیر و قابل
توجه است. در عهد عتیق می­خوانیم «بشنوای اسرائیل» یهوه خدای ما یهوه واحد است.[۵]
که «اتین ژیلسون» درباره آن می­نویسد. «اکهارت هرگز از سخنرانی و یا نوشتن درباره
این ایه خسته و ملول نمی­شد و با تکرار آن به وجد و سرور آمد. و از این دست ایات در
عهدین جز اندکی بیش نمی­توان یافت. آنچه مهم است این که این ایات و شیوه ای که
قرآن آنرا به صحنه آورد به همراه برخی شرایط مناسب فرهنگی و اجتماعی راه را برای
پیدایش دو علم بزرگ کلام و فلسفه هموار نمود و بدین ترتیب ما شاهد جرقه های پاره ای
عقاید کلامی ـ عقلی در همان قرن اول هجری هستیم و این جریان در قرن سوم شکلی جدی به
خود گرفت و از این رهگذر مرام ها و مکتب های متنوعی پدید آمد. شیوه ای که امروز در
زمینه انتقال معارف دینی، رایج و متداول است همین شیوه است مروری گذرا بر کتاب های
معارف (۱و۲) بینش دینی، اخلاق اسلامی و حتی کتابهای تخصصی یا نیمه تخصصی در
حوزه های مختلف الهیات، این سخن را تایید می­کند. باید گفت که این روش بطور عمده
تحت تأثیر اندیشه های شهید مطهری(ره) شکل گرفته است و ایشان خود متأثر از مرحوم
علامه طباطبایی و ایشان متأثر از حکیم بزرگی چون ملاصدرا بوده است و اگر این سلسله
را به عقب پی گیریم به بوعلی سینا و فارابی و حتی پیش از آنان به برخی از متکلمان
می­رسیم. اما سئوال اصلی این است که آنان که با این روش به دین نگریسته اند به تحقق
کدام هدف چشم دوخته بودند؟ اگر دین را با این روش اثبات کنیم چه نتایجی به بار
خواهد آمد و خلاصه آنکه هدف فلسفی کردن چیست؟

طرح این سئوال و ارائه پاسخ به آن دو فائده در پی دارد، اول آنکه برنامه ریزی در
این زمینه را سامان داده، برنامه ریزان دچار تحیر نشوند. دوم اینکه سطح توقعات را
تنظیم کرده، باعث می­شود توقع افراد پرتوقع کاهش یافته و میزان آن در افراد کم توقع
فزونی گیرد.

اهداف و نتایج عقلانی کردن اندیشه های دینی

یک. تنظیم گزاره های دینی؛ یکی از تفاوتهای مهم کتب آسمانی با کتب بشری آن است که
دست نوشته های انسانی، ترتیب، طبقه بندی و نظم خاصی دارد. هر کتاب فصولی و هر فصل
بخش هایی و هر بحث جایگاه خاصی دارد اما ایات کتاب های آسمانی در هم تنیده اند. لذا
یکی از اهداف متفکران، متکلمان و فیلسوفان در جهان اسلام این بوده است که به
گزاره ها و مسائل دینی نظم و نسقی خاص بخشند و مباحث را از یکدیگر تفکیک کرده، هر
ایه ای را در جای خود نشانند که به تعبیر دیگری روح کار آنان موضوعی کردن قرآن و
نوعی تفسیر موضوعی است.

دو. تبیین گزاره های دینی؛ این هدف خود شامل اهداف دیگر است که عبارتند از:

الف: توضیح مفاهیم دینی؛ نخستین تلاش در این رابطه این بود که مفاهیم کلیدی که در
حوزه های مختلف به کار می­رفت تعریف شود و حقیقت آن بر ملا گردد.

ب. توضیح معنا شناختی؛ متفکر در مرحله قبل، واژه ها و مفردات را مورد توجه قرار
می­داد اما در این مرحله مفردات یک ایه را با یکدیگر، یک ایه را به ایات مشابه و
سرانجام دسته ای از ایات را با دسته ای دیگر از ایات مقایسه می­کند و از این طریق
دایره استنباط های تفسیری خود را توسعه می­بخشد. یک متفکر با این عمل در واقع از
روش تفسیری ایه به ایه مدد جسته است.

ج. تبیین هماهنگی ایات با اندیشه های نظری؛ هر از گاهی نظریه ای مطرح می­شود که
نوعی تناقض ظاهری و بدوی با ایه ای یا مجموعه ای از ایات دارد. زمانی نظریه داروین
مطرح می­شود و روزگاری دیدگاه فروید. محقق باید بکوشد تا با گردآوری ایات مشابه
تبیین مطلوب را ارائه دهد تا از این رهگذر نشان دهد که هیچ یک از ایات قرآن کریم
خرد ستیز و علم ستیز نیستند.

د. تبیین هماهنگی ایات با اندیشه ای عملی؛ در هر عصری غیر از آنکه یک سلسله مسائل
نظری مطرح است، جامعه از پاره ای مشکلات و آلام اجتماعی رنج می­برد. همچنین ممکن
است برخی معضلات فردی و روحی نیز وجود داشته باشد. یک متفکر دیندار باید بکوشد
پاسخ هایی از دین برای حل این گونه مشکلات که جنبه عملی دارند، فراهم آورد و با
زبانی مناسب در اختیار نهد مثلاً نشان دهد که دین برای جلوگیری از افزایش آمار طلاق
چه راه حل هایی ارائه می­دهد.

در اینجا این نکته قابل توجه است که به طور کلی برای ارزشیابی یک دین دو ملاک
می­توان مطرح کرد: ملاک نظری و ملاک عملی. آنچه میان ما متداول است، ملاک نظری و
تئوریک است یعنی اگر باورهای یک دین را در مقام نظر و استدلال معتبر و صحیح یافتیم،
به حجیت و وثاقت کل آن دین فتوا می­دهیم، اما امروزه ملاک دیگری برای ارزش گذاری
ادیان مطرح است و آن معیار«افاده عملی» و «سودمندی» است. که خود دارای دو بعد است:
یکی روان شناختی و دیگری جامعه شناختی. به این صورت که می­توان با مراجعه به تاریخ،
میزان آثار مثبت یا منفی روانی یا اجتماعی یک دین را تحلیل و بررسی کرد و بر این
اساس درباره نقش عملی آن دین قضاوت نمود. اگر یک دین از نظر پیامدهای روانی در
پیروان یا نتایج اجتماعی در جوامع دینی نقش مثبتی ایفا کرد، بعد عملی آن دین مثبت
ارزیابی می­شود در غیر این صورت دین مذکور از این نظر، دین شکست خورده تلقی
می­گردد.

سه. پاسخ به شبهات؛ یکی از مهمترین اهداف و برنامه های متفکران و متکلمان در طول
تاریخ این بوده است که شبهه شناسی کنند و از دین پاسخی مناسب فراهم آورده، عرضه
نمایند. می­توان شبهه ها را در سه سطح طبقه بندی کرد. سطح نخست شبهاتی است که از
طرف بی دینان و ملحدان علیه اصل دین مطرح می­شود. سطح دوم شبهاتی است که از طرف
دیگر ادیان نسبت به اسلام مطرح می­شود. و سطح سوم شبهاتی است که از دیگر فرق اسلامی
علیه تشیع به صحنه می­ایند. لذا باید با سطح بندی شبهه ها در پاسخ آنها کوشا بود
بنابراین:

اولاً: اگر پذیرفتیم که اهداف به کارگیری شیوه استدلال، فلسفه جهت آموزش دین، عبارت
است از: تنسیق گزاره های دینی، تبیین آنها و پاسخ گویی به شبهات؛ در این صورت نباید
با اعمال این روش به دنبال تولید ایمان، افزایش تقوا و آدم سازی بود زیرا اینگونه
ایده آل ها در زمره اهداف پیش بینی شده قرار نداشت. البته برنامه ها و اهداف مذکور
منافاتی با افزایش ایمان ندارد، لیکن سخن در این است که این موارد شرط لازم و زمینه
ساز است. شرایط دیگری لازم است تا ایمان حاصل اید و فزونی گیرد بنابراین هرگز نباید
از دانشجو یا دانش آموزی که با این روش دین می­آموزد توقع داشت نماز شب بخواند، در
تمام مراسم مذهبی با شور و نشاط شرکت جوید. این شیوه بیش از اینکه ذهن پرسش گر را
اشباع کند قادر نیست. اما ایمان و تقوا را جایگاه قلب است و برای باروری و سیرابی
قلب زمینه های دیگری باید ضمیمه شود. البته ممکن است استاد یا معلمی متخلق، با
رفتار خود چنین کند اما این را نباید به پای متون درسی گذاشت. متنی که با شیوه های
استدلالی ـ عقلی تنظیم گردد، تنها قادر است پرسش های عقلی و دینی را پاسخ دهد، از
دین توجیه عقلانی ارائه کند و مبنایی مستحکم از اندیشه ها و معارف مذهبی پیش رو
نهد. حداکثر تأثیری که از این روش می­توان توقع داشت اینکه ایمان مخاطبین سست نشود.
به بیان دیگر در این زمینه سه هدف می­توان تصور کرد؛ یکی اینکه فرد غیر مؤمن، مؤمن
گردد، دوم اینکه فرد مومن ایمانش دو چندان شده فزونی گیرد سوم اینکه ایمان شخص مؤمن
کاهش نیافته، سست و متزلزل نگردد. آموزش دین با استفاده از شیوه استدلالی و تعقل
ورزی محض حداکثر می­تواند هدف سوم را تأمین کند و اگر متون دینی در دوره های متوسطه
و راهنمایی همین نقش را ایفا کند باید خدا را شاکر بود.

ثانیاً: روش عقلی ـ فلسفی مخاطبین خاصی دارد. مخاطبین اینگونه مسائل، عامه مردم
نیستند، اگر به تاریخ کلام و فلسفه مراجعه کنیم خواهیم دید که اینگونه مباحث،
اندیشه ها و روش ها، مخاطبین محدود داشته و تنها نخبگان یا شبه نخبگان را شامل
می­شده است. لذا فیلسوفان و متفکران از تعمیم مباحث عقلی و فلسفی به سطح عمومی
جامعه پرهیز داشتند.

ثالثاً: یکی از مهمترین اهداف و پروژه های متفکران، فراهم سازی پاسخ های مناسب جهت
شبهه ها و اندیشه های معارض بود. از آنجا که شبهه و سئوال، متناسب با هر دوره ای
متفاوت است لذا بخشی از تلاش متفکر دین باید در این جهت سوق کند که شبهه ها و
سئوال ها را اولاً از منابع اصلی، ثانیاً فعالانه و نه منفعلانه ثالثاً متناسب با
سطح شبهه، شناسایی کرده و با استفاده از منابع اصیل دینی و استدلال های استوار عقلی
پاسخ دهد که البته باید پاسخ نیک را نیک بسته بندی کرد.

۲ ـ روش عرفانی

در قرآن کریم بیش از سیصد ایه می­توان یافت که جنبه عرفانی دارد. در این ایات رابطه
ای بسیار نزدیک، صمیمی و مستقیم میان خدا و بنده از یک سو و بنده با خدا از سوی
دیگر برقرار شده است. انسان با قرائت و تدبر در این ایات خود را در محضر او و او را
در لحظه لحظه های زندگی حاضر می­بیند. گویا که او هم اینک پیش روی من و در کنار من
است. به این ایات توجه کنید. « و نحن اقرب الیه منکم و لکن لا تبصرون»[۶] «
فاستغفروه ثم توبوا الیه ان ربی قریب مجیب»[۷] « لا تقنطوا من رحمه الله ان الله
یغفر الذنوب جمیعاً»[۸] و شاید از تمام ایات جالب تر دو نمونه ذیل باشد. یکی این
ایه که فرمود: «واعلموا ان الله یحول بین المرء و قلبه»[۹] خصوصاً با توجه به این
نکته که اگر چیزی میان دو طرف حائل شد و انسان خواست به طرف دیگر دسترسی پیدا کند
ناچار باید از حائل گذر کند لذا هر توجهی به خویشتن نخست توجه به اوست و سپس توجه
به خود به تعبیر دیگر، خداشناسی یا بر خودشناسی مقدم است یا عین او است. ایه دوم
فرمود: « و اذا سألک عبادی عنی فانی قریب اجیب دعوه الداع اذا دعان فلیستجیبوا لی و
لیؤمنوا بی لعلهم یرشدون»[۱۰] خصوصاً با توجه به این نکته که خداوند در قرآن
معمولاً از خود با زبان غایبان یعنی ضمیر«هو» یاد می­کند و در پاره ای موارد هم
بصورت جمع با ضمیر«نحن و انّا» از خود نام می­برد. تنها در اندکی از موارد است که
خداوند به خود می­گوید«من» که در ایه اخیر حضرت حق هفت مرتبه« من» گفته است:

قرب نه بالا و پستی جستن است

قرب حق از حبس هستی رستن است

کارگاه قرب حق در نیستی است

غره هستی چه داند نیست چیست

افزایش محبت اثر دیگر این دسته ایات است. حب از حبه به معنای دانه است چنانکه دانه
از زمین می­روید و ریشه در خاک دارد. حب حق هم ریشه در نهاد و بن مایه وجود آدمی
دارد. به تعبیری انسان در عمیق ترین لایه های وجودی خود با آشنا بوده به او عشق
می­ورزد. حب آتشی است در دل که هر چه را جز مراد می­سوزاند. انسان را واله و شیفته
و مست وصال می­کند. صبر و قرار را از انسان ستانده، امید و شوق به ارمغان می­آورد.
هیبت و انس دیگر پیامدهای تأمل در اینگونه ایات است.

مجرماً بنگر کرم های خدا

که تو را می­خواند آن سو که بیا

پس مشو نومید، خود را شاد کن

پیش آن فریادرس فریاد کن

حسن خلق است و امید حق تو را

که تو را گوید به هردم برتر را

در سنت هم مضامین عرفانی و عاشقانه فراوان یافت می­شود کافی ا