پاورپوینت کامل استراتژی معرفت دینی و راهبرد دانشگاه ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل استراتژی معرفت دینی و راهبرد دانشگاه ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل استراتژی معرفت دینی و راهبرد دانشگاه ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل استراتژی معرفت دینی و راهبرد دانشگاه ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

رویکرد راهبردی به دین

در حال حاضر در حوزه آموزش معارف دینی بدون توجه دادن به آموزه های راهبردی، بیشتر به آموزه های تاکتیکی و تکنیکی پرداخته می شود؛ در حالی که این آموزه ها در راستای یک راهبرد مشخص و تبیین شده، معنادار و قابل درک و عمل می شوند. در جای خود ثابت شده است که ارزش عمل و تاثیرگذاری آن در زندگی و شخصیت انسان به آگاهانه بودن آن بستگی تام دارد. آگاهانه بودن اعمال مراتبی دارد، ولی بالاترین مرتبه آن از طریق نگرش راهبردی به مسایل یک علم و اطلاع، حاصل می شود.

امور بنیادین دین یا هر حوزه ای از معارف بشری نسبت به اطلاعات دامنه ای و روش ها و تکنیک های عملی، مانند نخ تسبیح است به تسبیح. قوام تسبیح به نخ آن است؛ نخ تسبیح مفهوم تسبیح بودن و مصداق آن را تحقق می بخشد و دانه ها را کاربردی می نماید. اگر نخ تسبیح نباشد صرفا دانه هایی خواهیم داشت که بدون انتظام و مهندسی خاصی کنار هم نشسته اند و خاصیتی که از آن انتظار می رود را ندارند. امور راهبردی و مسایل استراتژیک دین چنین نقشی را ایفا می کنند؛ ولی گویا در حوزه معارف دینی، این آموزه ها به صورت پیش فرض های بدیهی و بدون نیاز به تعریف و تحقیق، انگاشته شده است!

اطلاعات دینی مانند سایر اطلاعات علمی، حالت هرمی دارند؛ یعنی قسمتی از اطلاعات مربوط به قله و راس هرم اطلاعاتی دین است و نیز اطلاعات جزیی تری داریم که در دامنه جای می گیرند. اهل سخن و قلم معمولا اطلاعات جزیی و دامنه ای را به مخاطبان خود منتقل می کنند، غافل از اینکه این اطلاعات و آموزه ها در راستای اطلاعات بنیادین دین قابل درک و عمل می شوند.

دغدغه ای که در این یادداشت وجود دارد، عدم توجه به آموزه های قله ای و بنیادین دین است. عالمان و پژوهشگران دینی متاسفانه بیش از اندازه جزیی نگر شده اند و توجهی به کلیات و امور راهبردی ندارند؛ و یا پرداختن به این آموزه ها را لازم نمی دانند!

نگرش سیستمی به دین

این بی توجهی کار ما را سطحی و بی خاصیت کرده است به گونه ای که متأسفانه بسیاری از روشنفکران و دانشمندان علوم غیردینی به علوم دینی به عنوان علومی سیستماتیک، عمیق، آگاهانه و تاثیر گذار نمی نگرند!

ادعا نمی کنیم که روشنفکران ایمان ندارند؛ ولی عده قابل توجه کسانی که در حوزه دانش های تجربی و قانون مند مادی تبحر و تخصص دارند، ایمان خود را از باب تعبد به امور ماورایی و اسرار آمیز و غیر قابل درک عقلانی، تلقی می کنند؛ یعنی چیزی شبیه همان ایمان گرایی بی منطقی که در روش کنونی مسیحیت تبلیغ می شود!

ما عالم، مدرس، مبلغ و محقق دینی کم نداریم؛ اما آیا تمامی آنان با عقلانیت سیستم تربیتی اسلام آشنایی کافی دارند و می دانند که چه می کنند و چه انسان و جامعه ای را می خواهند بسازند؟!

تا هنگامی که ذهن رهبران دینی دارای هندسه و سیستم عقلانی نباشد و ندانند که چه می کنند و چه می سازند، آموزش ها و زحمت هایشان چندان موثر واقع نمی شود و به چشم نمی آید. دانستن راهبرد دین در کنار تاکتیک ها و تکنیک های تحقق آن، مجموعاً سیستم سازنده ای را مهندسی می کند که یک عالم دینی حتما باید از آن بهره مند باشد و در اجرای ماموریت های هدایت گرانه مورد استفاده قرار دهد.

اندیشه توحیدی اسلام

روح اسلام «توحید» است. توحید صرفا اعتقاد به خدای یگانه آنچنان که عوام درک می کنند، نیست. توحید صرفاً آموزه هایی نیست که علم کلام یا فلسفه به ما می آموزد. اندیشه توحید، راهبردی ترین اندیشه اسلام است که در کنار «ولایت» مکتب سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی جامعی را ارایه می دهد. ما باید از همه نهادها و روابط اجتماعی و اقتصادی و اخلاقی خودمان درک و تحلیل توحیدی روشنی داشته باشیم. روح اعتقاد و عمل دینی، توحید است. انسان با توحید ساخته می شود و جامعه با توحید شکل دینی و الهی به خود می گیرد. ممکن نیست کسی از درک توحیدی نظام تکوین و تشریع بی بهره باشد و ضمنا بخواهد منادی عدالت و اجرای آن در جامعه نیز باشد.

در نظام آموزشی دانشگاه، میان اینکه ما علم را «بدون خدا» و یا «با توجه به خدا» تدریس کنیم فرق است، برای مثال اگر در سالن تشریح و کالبدشکافی بدن، بگوییم: خدای متعال این بدن، قلب، مخ و یا شش را چنین دقیق و پیچیده و کارآمد خلق کرده است، دانشجو را متوجه صنع خداوند می کنیم؛ اما اگر بگوییم این بدن و قلب و مخ اینگونه کار می کنند و اشاره ای به خدا و سازنده آن نداشته باشیم، تدریس ما معنادار نیست و دانشجو را تنها متوجه این دنیا کرده ایم.

روش دوم همان روش علم سکولار است که امروزه در دنیا آموزش داده می شود و متاسفانه در اثر غفلت و عدم اطلاع از فرهنگ و روش توحیدی، تدریس آن در دانشگاه های ما نیز رایج است! ما هنوز با روش آموزش توحیدی آشنا نیستیم و تفکر و فرهنگ توحیدی برایمان نهادینه نشده است؛ هنوز آموزش توحیدی در کشور اسلامی ما استراتژیک نیست!

دانشگاه اسلامی و اسلامی شدن دانشگاه به این معنا است که باید تمامی علوم به صورت توحیدی، آموزش داده شوند و به یاد آورنده خالق هستی باشند. دانشگاه اسلامی، یعنی دانشگاهی که هم روش آموزش و هم محتوای آموزشی، اندیشه انسان را با خداوند پیوند دهد و یاد خدا را در دل ها زنده نگه دارد.

برای بومی سازی و تبیین علم دینی لازم نیست بگوییم موضوع و محمول علوم باید از دین استخراج شود، کما اینکه برخی چنین انگاشته اند؛ یا درست نیست گفته شود دین نسبت به تمامی علوم تجربی نظریه و حکم و راهکار ارایه کرده است؛ لازم نیست در پی آن باشیم تا تمامی علوم تجربی را از دل علوم الهی استخراج کنیم، یا مدعی شویم همه چیز حتی ریز موضوعات علوم مادی و تجربی در قرآن کریم آمده است.

همچنین در این وادی لازم نیست تلاش علمی بشر را، تخطئه کنیم و به عنوان اینکه این علوم را کفار کشف کرده یا گسترش داده اند کنار بگذاریم! مشکل دانشمندان علوم تجربی این است که یاد خدا را فراموش کرده اند و علم را منسوب به خود می دانند، در حالی که اصل علم و معلومات انسان و قوانین طبیعت همه منسوب به خداوند است و باید در راستای احیای اندیشه توحید و یاد خدا آموزش داده شود.

البته در علوم انسانی علاوه بر اصلاح انگیزه ها و تبیین دقیق و صحیح اهداف اسلامی و توحیدی و یاد خدا، محتوا نیز باید به صورت بنیادین برگرفته از اندیشه های توحیدی اسلام – در بخش های گوناگون اقتصاد، سیاست، مدیریت، جامعه و فرهنگ و اخلاق – تحلیل، تبیین و بازسازی گردند.

در حال حاضر ما از دستاورد های علمی و تکنیکی بشر سکولار غربی و شرقی، در کشور انقلابی خود، استفاده می کنیم و اشکالی هم ندارد؛ ولی تفاوت راهبردی ای که میان ما و جوامع سکولار وجود دارد این است که آنها بر اساس اندیشه مادی، این علوم را برای توسعه طلبی های بشری خودخواهانه و منهای اندیشه توحیدی و انگیزه الهی، گسترش می دهند و ما باید سعی کنیم انگیزه هایمان را اصلاح کنیم و برای گسترش کلمه توحید و اقتدار نظام اسلامی از آن بهره ببریم.

اندیشه توحیدی، نوعی تمرکز روی ذات هستی است. اسلام می خواهد به انسان نگرش توحیدی و تمرکز روی خدا را آموزش بدهد. قرآن کریم پر از کلمه «الله» است و همه چیز را به خدا منسوب می کند؛ این مهمترین و جامع ترین آموزه راهبردی اسلام است.

خدمت راهبردی عرفان به اسلام

از میان تمامی شاخه های علوم اسلامی، علم عرفان و عارفان حقیقی، سعی خود را معطوف به تبیین و گسترش علوم راهبردی اسلام یعنی علم توحید کرده اند؛ که متأسفانه این خدمت شایسته، مورد بی مهری قرار گرفته است.

موضوع عرفان اسلامی، توحید است که در دو بخش نظری و عملی مطرح شده است. توحید نظری یعنی یکی بودن هستی و توحید عملی یعنی یکی شدن با هستی. تلاش عرفان نظری برای درک یکی بودن هستی است و تلاش عرفان عملی در جهت آموختن روش یکی شدن انسان با کمالات هستی می باشد.

در اسلام آموزه های عملی، اخلاقی و عقیدتی فراوانی وجود دارد، که تمامی آنها به گسترش فردی و اجتماعی توحید می انجامد. در بعد فردی، راهبرد نظام آموزشی اسلام و سایر ادیان الهی، تربیت انسان مومن، موحد و یکتاپرست است.

عرفان در بخش نظری خود راهبرد وحدت شخصی وجود، که همان توحید قرآنی است را ارایه می دهد؛ یعنی می خواهد بگوید که جهان مظهر اسما و صفات خداوند است و اسما و صفات، ریزش ذات غیبی الهی اند و در تمام هستی جز یک شخص واحدِ اَحد و یک حقیقت مطلق که خدای متعال است، وجود ندارد. آنچه در هستی مشاهده می کنید، فقط ذات و صفات و افعال اوست و غیر او تنها یک مفهوم ذهنی بیش نیست. این سخن مبنایی می شود برای بخش عملی عرفان که همان فناء فی الله و یکی شدن انسان با خداست. فنای فی الله آموزه توحیدی بسیار عمیقی است که به صورت بسیار ریشه ای تمام مسایل اخلاقی و عملی اسلام را به صورت یک سیستم قابل فهم و عمل، تنظیم می کند.

این آموزه ها در منابع اسلام، به ویژه قرآن کریم و روایات وجود دا