پاورپوینت کامل آیا «تشیع» یک «مکتب ایرانی» است؟ ۳۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آیا «تشیع» یک «مکتب ایرانی» است؟ ۳۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آیا «تشیع» یک «مکتب ایرانی» است؟ ۳۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آیا «تشیع» یک «مکتب ایرانی» است؟ ۳۸ اسلاید در PowerPoint :

درآمد

بر اساس یافته ها و ادله قطعی، تشیع در عصر رسول خدا (ص) هستی پذیرفته و بذر آن به وسیله خود پیامبر (ص) افشانده شده است و گروهی در زمان پیامبر(ص) و پس از رحلت وی، به نام شیعه علی(ع) شناخته می شدند و همگی این گروه، از تبار عرب عدنانی یا قحطانی بوده اند.

نظر مستشرقان

برخی از مستشرقان غافل از ریشه های تشیع، آن را زاییده فکر ایرانیان دانسته و می گویند: «در جامعه ایرانی شاهان سلطنت می کردند و سلطنت آنان موروثی بود؛ ایرانیان نیز پس از ورود به اسلام، اصل خود را در مورد اسلام پیاده کرده و علی و فرزندان او(ع) را وارث پیامبر(ص) دانستند. بر این اساس، هر امامی، وارث امام پیشین بوده و از این طریق اصل وراثت حکومت را محفوظ نگاه داشتند.»

رد نظریه مستشرقان

این اندیشه به قدری نارسا و بی پایه است که اصلاً نباید آن را جزو فرضیه ها شمرد؛ اولاً، در امت های گذشته که نبوت بالاترین مقام دینی است، به ظاهر موروثی بود، چنان که قرآن می فرماید: «أَمْ یحْسُدُونَ النَّاسَ عَلَی مَا آَتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ فَقَدْ آَتَینَا آَلَ إِبْرَاهِیمَ الْکتَابَ وَالْحِکمَهَ وَآَتَینَاهُمْ مُلْکا عَظِیمًا؛۱یا این که نسبت به پیامبر (ص) و خاندانش بر آنچه خدا از فضلش به آنان بخشیده حسد می ورزند، ما به خاندان ابراهیم کتاب و حکمت دادیم و حکومت عظیمی در اختیار آنان نهادیم.»

آنگاه که حضرت ابراهیم(ع) به مقام امامت رسید، از خدا خواست امامت را در ذریه او نیز قرار دهد. خدا نیز با درخواست او موافقت کرد؛ اما مشروط بر این که در میان فرزندان صالح و عادل او قرار گیرد؛ چنان که می فرماید: «وَ إِذِ ابْتَلَی إِبْرَاهِیمَ رَبُّهُ بِکلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّی جَاعِلُک لِلنَّاسِ إِمَامًا قَالَ وَمِنْ ذُرِّیتِی قَالَ لَا ینَالُ عَهْدِی الظَّالِمِینَ؛ من تو را پیشوای مردم می سازم! ابراهیم عرض کرد: از دودمانم نیز امامانی قرار بده! خداوند فرمود: عهد و پیمان من به ستمکاران نمی رسد.»

اوصیای تمام پیامبران، از همان دودمان بودند و نه غیر آن؛ حتی در جامعه عرب که بت پرست بودند، آنچنان نبود که با مرگ شیخ قبیله شیرازه قدرت پاشیده شود و فرد بیگانه ای جای او را بگیرد. بنابراین موروثی بودن رهبری از ویژگی های ایرانیان نبود، بلکه این اصل در جوامع دیگر نیز به نوعی حاکم بوده و اگر موروثی بودن حکومت، سبب گرایش ایرانیان به تشیع گردد، باید سبب گرایش دیگر جوامع نیز بشود، زیرا این اصل در چشم انداز تمام مردم آن زمان قرار داشت.

ثانیا، همان طوری که گفته شد، تشیع در مدینه متولد شد و در زمان رسول خدا(ص) پیش رفت و این، پیش از آن بود که ایرانیان به اسلام مشرف شوند.

امیرمؤمنان(ع) آنگاه که به منصب خلافت ظاهری رسید، سه نبرد سنگین با پیمان شکنان و ستمکاران و خوارج داشت و لشکر او را عمدتاً عرب های اصیل یمنی و حجازی تشکیل می دادند؛ تاریخ می گوید: ستون فقرات ارتش علی(ع) را گروهی از قریش و گروه دیگری از اوس و خزرج و قبائلی از یمن مانند: «مذحج»، «همدان»، «طی»، «کنده»، «تمیم» و «مضر» تشکیل می دادند. سران و فرماندهان سپاه او همگان عرب اصیل بودند؛ مانند: عمار یاسر، هاشم مرقال، مالک اشتر، صعصعه بن صوحان و برادر او زید بن صوحان و…. امام علی(ع) با همین ارتش عربی، پیمان شکنان، ستمکاران و خوارج را سرکوب کرد. ایرانیان هرگز در ارتش علی(ع) حضور چشمگیری نداشتند؛ از این گذشته، تشیع را تنها ایرانیان نپذیرفته اند، بلکه جمع عظیمی از عرب پذیرای آن شدند.

شهادت برخی خاورشناسان بر ضد این اندیشه

اگر خاورشناسی مانند «دوزی» اندیشه ایرانی بودن تشیع را مطرح می کند، ولی در این میان بسیاری دیگر از خاورشناسان، تشیع را کاملاً عربی دانسته و فرضیه ایرانی بودن را بی پایه دانسته اند. «ولهاوزن» خاورشناس معروف آلمانی می گوید: «همه ملت عراق، در عصر معاویه خصوصاً اهل کوفه، شیعه بودند، بلکه قبایل و رؤسای آن ها نیز بر این عقیده می زیستند.»۳ خاورشناس دیگری به نام «گولدزیهر» می گوید: «یکی از خطاها این است که تشیع را مولود افکار ایرانی بدانیم. این نوع اندیشه بر اساس فهم نادرست از تاریخ رویدادهاست؛ در حالی که حرکت های علوی همه و همه در سرزمین عربی بوده است.»۴ خاورشناس دیگری به نام «آدام متز» می نویسد: «هرگز مذهب شیعه عکس العمل کار ایرانیان در برابر تسلط اسلام بر آنان نبود؛ زیرا جزیرهالعرب به جز شهرهای بزرگ مانند مکه، صنعا، عمان، هجر و صعده از شیعه موج می زد، و در همان زمان اکثریت ملت ایران را جز مردم قم، اهل تسنن تشکیل می دادند. حتی مردم اصفهان در باره معاویه راه غلو در پیش گرفتند که برخی از آنان او را “نبی مرسل” می پنداشتند.»۵

این افراد که بیش از «دوزی» در باره تاریخ اسلام دقت کرده اند، اندیشه ایرانی بودن تشیع را به کلی رد کرده و هرگز تشیع را وامدار ایرانیان ندانسته اند؛ هر چند بعدها ایرانیان نسبت به آن علاقه بیشتری اظهار کردند. خوشبختانه دو نویسنده مصری نیز به این حقیقت اعتراف کرده اند که اینک از آنان یاد می کنیم:

احمد امین مصری که رابطه درستی با تشیع ندارد، می گوید: «پیروی از علی(ع) پیش از ورود ایرانیان به اسلام آغاز شد، ولی بعدها تشیع به وسیله عناصر ایرانی، رنگ جدیدی به خود گرفت.»۶

سخن نخست احمد امین، سخن پابرجایی است؛ اما سخن دیگرش کاملاً بی اساس است؛ زیرا تشیع یک معنا بیش ندارد و آن پذیرش نسخه اصیل اسلام و پیروی از تمام تعلیمات حضرت رسول ا کرم(ص) است.

شیخ محمد ابوزهره می گوید: «ایرانیان، تشیع را از عرب آموختند و تشیع پدیده ای ایرانی نیست. گروهی از علمای اسلام که پیرو اهل بیت(ع) بودند، از ظلم و ستم اموی ها و عباسی ها به فارس و خراسان هجرت کرده و تشیع در این سرزمین ها پیش از سقوط اموی ها به ویژه پس از پناهنده شدن پیروان زیدبن علی(ع) به ایران منتشر گشت.»۷

چگونه می ت