پاورپوینت کامل پیامبر اکرم(ص) در دایره المعارف امریکانا ۹۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پیامبر اکرم(ص) در دایره المعارف امریکانا ۹۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پیامبر اکرم(ص) در دایره المعارف امریکانا ۹۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پیامبر اکرم(ص) در دایره المعارف امریکانا ۹۰ اسلاید در PowerPoint :

اشاره:

درباره ماهیت، اهداف و آغاز پژوهش های مصطلح غربیان درباره مشرق زمین به طور عام و ادیان این منطقه و دین اسلام و مذهب تشیع به طور خاص، اختلاف نظرهای جدّی وجود دارد. رسالت «پنجره نقد» پرداختن به مباحث ماهوی و تبیین و تعیین مقاصد احتمالی یا یقینی جریان شرق شناسی نیست، بلکه نگاهی است از سرکنجکاوی به این دیدگاه که می گوید پژوهش های غربیان درباره اسلام، ایران، تشیع و هر موضوع ریز و درشت فکری، فرهنگی، سیاسی و اجتماعی، علمی است و بنده وار، سرتعظیم، بلکه زانوی تسلیم بر آستان پژوهش های آنان می سایند؛ بهگونه ای که حتی فهم متون کهن و منابع اصلی دینی را از مجرای همین پژوهش ها، مجاز و کامل می دانند. در این میان، جانب دارانه نبودن و بهره گیری از منابع اصلی مربوط به موضوع را دو معیار مهم علمی بودن این پژوهش ها معرفی می کنند. این که در مقام ثبوت، این دو معیار تا حدودی از نشانه های ارزیابی علمی یک پژوهش تلقی می شوند، پذیرفتنی و مورد تأکید است، ولی آیا در مقام اثبات، غربیان به این دو معیار وفادار مانده اند یا خیر؟ یکی از بهترین روش ها برای تصدیق یا انکار آنچه رخ داده، این است که مدخل های مربوط به اسلام به ویژه تشیع، از مهم ترین دایره المعارف ها، گزینش و ترجمه شود و در اختیار صاحب نظران و استادان قرار گیرد تا بتوان نسبت به دو پایه اساسی ادعای علمی بودن پژوهش های غربیان داوری کرد. گروه تاریخ و تمدن اسلامی بر آن است که در هر شماره از نشریه معارف، ترجمه یکی از مدخل های مهم مربوط به اسلام و تشیع را در اختیار خوانندگان قرار دهد و بدین گونه، زمینه مشارکت استادان دروس معارف را در ارزیابی و نقد این مباحث و پژوهش فراهم آورد.

در این شماره، مدخل مربوط به حضرت محمد(ص)* از دایره المعارف عمومی امریکانا** انتخاب شده است. دراین شماره، برخی لغزش های این پژوهش به طور مختصر ارائه شده، ولی نشان دادن تفصیلی لغزش ها با عنایت به منابع اصلی و مهم، درخواست ما از استادان محترم است.

به این امید که بتوانیم مدخل هایی از دایره المعارف های تخصصی، نظیر دایره المعارف اسلام را نیز در اختیار نهیم و از نظرات و نقد و ارزیابی های استادان دروس معارف به ویژه استادان تاریخ اسلام و دیگر صاحب نظران بهره مند شویم.

معارف

محمد (Mohammed)

«محمد» (۵۷۰/۵۷۱- ۶۳۲ م.)، پیامبر الله و بنیان گذار اسلام که تعداد پیروانش به ۶۰۰ میلیون نفر می رسد.

وقایع دوران کودکی [حضرت] محمد(ص) چندان روشن نیست. نخستین گزارش، «سیره رسول الله»، نوشته ابن اسحاق (حدود ۷۶۷ م.)، بیش از یک قرن پس از وفات [حضرت] محمد(ص) نگاشته شده است.(الف) این وقایع به جز در شرح ابن هشام، که دو قرن پس از [حضرت] محمد(ص) از دنیا رفت، ثبت و ضبط نگردیدند.

تاریخ دقیق تولد [حضرت] محمد(ص) مشخص نیست، هر چند باید زمانی بین ۵۷۰ و ۵۷۱ باشد، حتی این که نام کوچک او چه بود، مشخص نیست. به نظر می رسد «محمد»؛ یعنی نامی که او در جهان به آن شناخته می شود و به معنای «بسیار ستایش شده» است، برای احترام به کار می رود. طبق آیه ای از قرآن۱ (کتاب مقدّس مسلمانان که به صورت رومی «Koran» نوشته می شود)، این نام، شکل دیگری، به نام «احمد»؛ «بیش تر قابل ستایش» به خود می گیرد. همشهریانش او را «امین» (قابل اعتماد) نیز می نامیدند.(ب)

اوایل زندگی

از ارجاع های نامنظَم به قرآن و از بررسی نقّادانه مطالبی که درباره [حضرت] محمد(ص) گردآوری شده است، می توان به واقعیت های نسبتاً مطمئنی درباره دوره قبل از مبعوث شدنش به نبوّت دست یافت. محل تولد او مکه بود که به تعبیر قرآن، در «درهّ ای بی کشت و زرع»۲ قرار گرفته است. قریش، قبیله ای شریف بود که تولیت حرم آن شهر را به عهده داشت و با کاروان تجاری سروکار داشت. خانواده نزدیک او ساده و بی آلایش بودند. عبدالله، پدرش درست پیش از تولد او در گذشت و آمنه، مادرش زمانی که او شش ساله بود، از دنیا رفت. نقل ها حاکی از آن است که او را به عنوان شیرخوار به مادر رضاعی بادیه نشین سپردند. قرآن به طور صریح، به کودکی محقّرانه [حضرت] محمد(ص) اشاره دارد: «مگر نه این که تو را یتیم یافت، پس پناه داد.»۳ بعدها این یتیم به خانه عبدالمطّلب، پدربزرگش رفت که دو سال بعد در حالی درگذشت که پسرش، ابوطالب را متولّی (نگه داری) دست پرورده خود قرار داده بود.

قضیه همراه شدن [حضرت] محمد(ص) دوازده ساله با عمویش در سفر سوریه، چنان با داستان های ساختگی آب و تاب یافته است که می توان در صحّت آن شک کرد. به هر حال، بر اساس یک افسانه، او در این سفر با «بحیراء»، راهب مسیحی، در «بسری»، جنوب دمشق دیدار کرد. بحیراء در [حضرت] محمد(ص)، نبوت بزرگ آینده را دید و بر بدن او نشانه های مشخصی، از جمله مهر منصب نبوّت را میان شانه هایش شناخت.(ج)

دعوت

[حضرت] محمد(ص) در ۲۳ سالگی با خدیجه، بیوه ای ثروتمند، پرتلاش و ثابت قدم ازدواج کرد.(د) خدیجه، که از اعضای قبیله قریش و تاجر موفقی به شمار می آمد، تقریباً ۱۵ سال از او بزرگ تر بود.(هـ) [حضرت] محمد(ص) پس از مرگ او در سال۶۲۰ م. به تدریج، تعداد همسرانش را تقریباً به دوازده نفر رساند. خدیجه، مادر فاطمه – دختر حضرت محمد(ص) – و تنها فرزندی بود که از پیامبر زنده مانده است. [حضرت] فاطمه(س) با [حضرت] علی(ع)، پسر عموی [حضرت] محمد(ص) ازدواج کرد که همه کسانی که نسبشان به پیامبر می رسد، از نسل او هستند.

[حضرت] محمد(ص) از طریق ازدواج با خدیجه، به قدر کافی امنیت اقتصادی به دست آورد که بتواند اهداف خود را پی گیری کند. او به زودی پس از آن، در پی عزلت برآمد و در غاری خارج از مکه به مراقبه پرداخت.

در این مدت، [حضرت] محمد(ص) می بایست با افکار خاص یهودی – مسیحی در مورد خدا و بشر و رابطه متقابل آنها آشنا شده باشد. ظاهراً او بسیار تحت تأثیر این امر قرار گرفته بود که یهودیان و مسیحیان آشنای او، دارای کتاب مقدّسند و در رفاه و ترقّی به سر می برند، در حالی که مردم عرب [قبیله او] کتاب مقدّسی ندارند و از تمکن مالی کم تری برخوردارند.(و)

از قرار معلوم، گویا زمانی که او در غار عزلت به سر می برد، ندایی شنید که به او دستور می داد: «بخوان به نام پروردگارت که آفرید، انسان را از خون بسته آفرید.» [حضرت] محمد(ص) درس نخوانده، متحیر و مردّد گشت، ولی ندا تکرار شد: «بخوان، و پروردگار تو کریم ترین [کریمان ]است. .. [و] آنچه را انسان نمی دانست، [به او] آموخت.»

بدین سان، پیامبر نخستین دعوتش را دریافت کرد. بعدها تاریخ دقیق این حادثه مقارن آخر ماه روزه داری، «رمضان» در سال ۶۱۰ م. ثبت شد.(ز) آن شب «شب قدر»۴ نامیده شد و همچنان در ترکیه و بخش های دیگر جهان اسلام با احترام بسیار و مناسک خاصی گرامی داشته می شود. به زودی روشن شد ندایی که برای نخستین بار مانند «طنین زنگوله ها» به گوش [حضرت] محمد(ص) رسید، ندای جبرئیل بود.(ح)

پیام

نخستین کلام [حضرت] محمد(ص) در منصب نبوّت، شکل نثر دارای قافیه، از همان نوع که به وسیله غیب گویان، طالع بین ها و کاهنان کافر به کار می رفت، به خود گرفت.(ط) او و پیروانش این مطلب را که یک اُمّی – شخص درس نخوانده – توانست نثر بی نقص و عیبی ارائه دهد، معجزه ای بر اثبات نبوّت او دانستند. او معجزه دیگری ارائه نداد و مدّعی آن هم نشد.(ی)

نخستین آموزه های او حول محور توحید خدا، صفات خدا و ماهیت جهان واپسین دور می زند. زمانی که مردم قادر به پاسخ دادن نبودند، بر آموزه روز جزا که شامل پاداش صالحان و کیفر ظالمان می شد، تأکید می گردید. این آموزه، بسته به نوع واکنش، به عنوان عامل تحریک یا عامل بازدارنده به کار می رفت.(ک)

نخستین صحابه

نخستین اصحاب [حضرت] محمد(ص) از نظر اجتماعی، فرومایه و از نظر اقتصادی، ناراضی بودند. گذشته از این ها، نخستین ایمان آورندگان به او عبارت بودند از: خدیجه(س)، [حضرت] علی(ع)، پسر عموی او (پسر ابوطالب) و ابوبکر تاجری که بعدها نخستین خلیفه جامعه اسلامی شد.(ل) اینان همگی از قبیله قریش بودند. بسیاری از افراد قبیله نسبت به پذیرش مکاشفه [حضرت] محمد(ص) مردّد و عملاً دشمن او بودند. در این که دشمنی آنها انگیزه ای اقتصادی داشت، شکی وجود ندارد. متولّیان کعبه – حرمی در مکه مشتمل بر (مجسمه) خدایان بسیار و مرکزی برای زیارت اعراب – بخش زیادی از ثروت خود را از زائران به دست می آوردند. از این رو، نمی توانستند نسبت به اعتقاد جدیدی که قداست مکه را به عنوان مرکز زیارتی متزلزل می ساخت، بی اعتنا باشند.

در حدود سال ۶۱۵ م. گروه کوچکی از پیروان [حضرت] محمد(ص) از وطن خود به حبشه مسیحی – اتیوپی – گریختند تا از آزار بیشتر در امان بمانند. انتخاب چنین پناهگاهی نشان می دهد آنها به مسیحیت به عنوان دینی می نگریستند که نزدیک ترین ارتباط را با دین آنها دارد. اهل مکه هیأتی را برای استرداد پناه جویان گسیل داشتند که موفقیت آمیز نبود. در همین زمان، [حضرت] محمد(ص) و کسانی که با او مانده بودند، در مکه از هر نظر، تحت محاصره قرارداده شدند تا شاید گرسنگی، آنها را وادار به تسلیم کند.

در همین زمینه، آیاتی بر پیامبر نازل شد که نه تنها حقّانیت الله – همان که تاکنون به عنوان تنها خداوند از سوی [حضرت] محمد(ص) اعلام شده بود -، بلکه سه الهه ای را که در مکه پرستش می شدند، تصدیق کرد. اهل مکه که از چنین پذیرش و توافقی خشنود شده بودند، محاصره را پایان دادند و تبعید شدگان نیز بازگشتند. بعدها [حضرت] محمد(ص) پس از ملاقات با جبرئیل که به او گفت آیات مربوط به شفاعت الهه ها به وسیله شیطان «بر زبان او جاری شده» است، آن الهام ها را پس گرفت.(م)

هجرت

آتش بس میان پیامبر و خویشاوندان اشرافی او موقتی بود. [حضرت] محمد(ص) پس از اقامتی کوتاه در «طائف»(۱) که روستایی کوهستانی در شرق مکه بود، محل اقامت مطمئن تری را در «یثرب» که در فاصله دورتری از مکه قرارداشت، جست و جو کرد. برخی شهروندان این شهر [هنگام برپایی ]مراسم زیارتی، در نزدیکی مکه با [حضرت] محمد(ص) ملاقات و آشکارا، او را در این عقیده تشویق کردند؛ زیرا [به نظر آن ها،] برخی از اهل یثرب، یهودی بودند و منتظر ظهور چنین رهبری هستند [و طبعاً] به پذیرش نبوّت او علاقه مند خواهند بود. در ۱۶ جولای ۶۲۲ م. برخی از صحابه [حضرت] محمد(ص) زودتر از او به یثرب رفتند. او در حالی که ابوبکر تاجر همراهی اش می کرد، در ۲۴ سپتامبر ۶۲۲ م. به آنجا رسید. از آن پس، یثرب، «مدینه» [شهر پیامبر] نامیده شد.

این مهاجرت، «هجرت»؛ یعنی قطع ارتباط او با مکه نامیده شد. هجرت، نقطه عطفی در زندگی [حضرت] محمد(ص) و تاریخ اسلام به شمار می رود.

این تاریخ، (۱۶ جولای ۶۲۲ م.) نخستین مبدأ تاریخ نگاری مسلمانان گردید و به عنوان نقطه آغاز تقویم جدید انتخاب شد. سال مسلمانان، سال قمری است که شش ماه آن، ۲۹ روز و شش ماه دیگر، ۳۰ روز دارد.

دوره مدنی

هجرت، سرآغاز دوره مدنی در زندگانی پیامبر بود. او در مدینه، موفقیت های قابل توجهی به دست آورد که بیشتر به جنبه سیاست مداری او مربوط بود تا به نبوّتش.(ن) در این شهر، او عقد ازدواج های زیادی بست که برخی برای اهداف سیاسی بود و بقیه به هدف داشتن وارث. یکی از ازدواج های او با «حفصه» دختر عمر بود؛ یعنی همان کسی که جزو نخستین ایمان آورندگان به [حضرت] محمد(ص) است.(س) ازدواج دیگر او با «عایشه» کودک، دختر ابوبکر بود. عایشه که هم جاه طلب بود و هم زیرک، تأثیر زیادی در زندگی همسر خود برجا گذاشت و به مرور، بر همه همسران دیگر او برتری یافت.(ع) بسیاری از احادیثی که به [حضرت] محمد(ص)، مستند است، از طریق عایشه روایت شده است.(ف)

موفقیت های نظامی

[حضرت] محمد(ص) به زودی با ضرورت تأمین معاش پیروان خود که از مکه گریخته بودند و اکنون «مهاجرون» (هجرت کنندگان) نامیده می شدند و نیز تازه مسلمانان مدینه که انصار (یاوران) نامیده می شدند، روبه رو شد. [حضرت] محمد(ص) برای تأمین نیازهای آنها، قطع طریق کاروان اهل مکه را که به رهبری ابوسفیان از قبیله قریش در راه بازگشت از سوریه بود، مشروع دانست. حمله به کاروان در ماه رمضان سال ۶۲۴ م. – ماه مقدّسی که جنگ کردن در آن ممنوع بود – واقع شد.(ص) در میدان جنگ «بدر» که قریب ۲۰ مایلی (۳۲ کیلومتری) جنوب غربی مدینه قرار داشت، سپاه ۳۰۰ نفره مسلمانان با نیروی تقویتی قریب ۹۰۰ نفر از اهل مکه که برای دفاع از کاروان گسیل شده بودند، رودررو شد.(ق) حاصل نبرد، پیروزی پیامبر بود که به نظر پیروانش، تأییدی الهی بر عقیده جدید او به شمار آمد. پیروزی در بدر پایه قدرت دنیوی اسلام را بنا نهاد. از این پس، اسلام وضع نظامی مستحکمی یافت.

سال بعد، نیروهای [حضرت] محمد(ص) از ابوسفیان و اهل مکه در «احد» شکست خوردند. پیامبر، خود مجروح شد، ولی حیثیت او آسیبی ندید. دو سال بعد، او به صورت موفقیت آمیزی، با حفر خندق به دور شهر، از مدینه در مقابل حمله خطرناک تری که از سوی اهل مکه، بادیه نشینان و دیگر متحدان آنان تدارک دیده شده بود، دفاع کرد. گفته می شود که شیوه حفر خندق در جنگ، که به کلی برای عرب ها نامتعارف بود، پیشنهادی بود از سوی یک ایرانی در اردوگاه [حضرت] محمد(ص). به تناسب پیروزی های [حضرت] محمد(ص) شمار تازه مسلمانان نیز افزایش یافت و او به رهبری خود بر شهر مدینه اطمینان یافت. از آنجا که او در تلاش خود برای عقد هم پیمانی مطمئنی با یهودیان مدینه ناکام ماند، به مخالفت با آنان برخاست و آنان را از کشتزارهایشان بیرون راند و آنها را میان پیروانش تقسیم کرد.(ر)

تبلور یافتن اسلام

[حضرت] محمد(ص) به تدریج، نظام خود را هم از یهودیت و هم از مسیحیت جدا کرد و در حالی که بر استقلال آن تأکید داشت، آن را در قالبی عربی درآورد.(ش) او پیروان خود را موظف کرد که از این پس، در نمازهای خود، چهره شان را به سوی مکه برگردانند، نه همچون گذشته به سوی اورشلیم.۵ (ت) زیارت مکه و بوسیدن حجرالاسود تجویز شد، گرچه کعبه، بت های کافران را در خود جای داده و حجرالاسود در دوره پیش از اسلام نیز تقدیس شده بود. در قرآن،