پاورپوینت کامل قراردادگرایی اخلاقی; ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل قراردادگرایی اخلاقی; ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل قراردادگرایی اخلاقی; ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل قراردادگرایی اخلاقی; ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

نظریه ای در باب توجیه گزاره های اخلاقی

تعریف

قراردادگرایی، یکی از سنتی ترین معیارهای موجه سازی گزاره های اخلاقی است که در طول تاریخ مباحث اخلاقی همواره مدافعانی داشته است و هم اکنون نیز کسانی با شدت تمام از آن دفاع می کنند. هرچند شیوه ها و روش های متنوع و متفاوتی با این نام خوانده می شوند، اما به طور کلی می توان گفت که قراردادگرایی اخلاقی به دسته ای از نظریات موجه سازی باورهای اخلاقی گفته می شود که معیار توجیه اخلاقیات (و یا دست کم بخشی از احکام اخلاقی، مانند عدالت) را در توافق عقلانی افراد جستجو می کنند.۱ قراردادگرایان مدعی اند که یک باور اخلاقی تنها در صورتی موجه است که مردمان خاصی در شرایط و اوضاع و احوال خاصی بر آن، یا بر قاعده یا نظامی که مشتمل بر آن است، توافق داشته باشند؛ صرف نظر از این که حاصل این توافق با باورهای پیشین انسجام داشته باشد یا نه.۲

انواع نظریات قراردادگرایانه

۱. قراردادگرایی هابزی؛ اخلاق به منزله منفعت متقابل

هرچند افرادی مانند جیمز بوچنن۳ و هارمان۴ از قراردادگرایی هابزی دفاع می کنند اما مشهورترین چهره این دیدگاه، دیوید گوتیر۵ است.

براساس دیدگاه قراردادگرایان هابزی، چیز ارزشمند، چیزی است که مورد خواست و میل فرد باشد.۶ و رفتار عاقلانه رفتاری است که به تحقق و ارضای امیال و خواسته های فرد بیانجامد. و یا آن که دست کم، احتمال تحقق آنها را افزایش دهد. نتیجه این دو اصل کلی این می شود که انجام کارهای اخلاقی در صورتی عاقلانه است که به افزایش میزان تحقق و ارضای امیال و خواسته های فرد بیانجامد. و از آنجا که انجام اعمال اخلاقی، حیاتی موزون و صلح آمیز را در پی دارد که به ارضای امیال و خواسته های همه افراد انسانی منجر می شود، از این رو، انجام آنها برای همه افراد انسانی کاری عاقلانه است. و به همین دلیل مورد توافق جمعی و متقابل آنها است.۷

در واقع، مدافعان این رویکرد معتقدند که افراد یک جامعه تنها در صورتی می توانند از تجاوز دیگران در امان باشند که رفتارهای اخلاقی، هنجارهایی توافقی و قراردادی باشند؛ به گونه ای که هر شخصی مطمئن باشد که اگر به وظایف اخلاقی خود عمل کند و به حقوق دیگران احترام گذارد، دیگران نیز براساس همان قرارداد جمعی، با او چنان رفتاری خواهند داشت؛ یعنی آنان نیز به وظایف خود در قبال او عمل کرده، منافع وی را مورد تجاوز قرار نخواهند داد. بنابراین می توان گفت که نهاد اخلاقی در یک جامعه، محصول توافقات و قراردادهای میان افراد آن جامعه است. و تنها تا آنجا موجه و قابل دفاع خواهد بود که بتواند به نحوی کارآمد، منافع افراد آن جامعه را تأمین کند. اگر یک باور اخلاقی در خدمت تحقق امیال و خواسته های افراد و منافع آنان باشد، باوری موجه و معقول است و الا خیر.۸

به عبارت دیگر، پاسخ این دسته از قراردادگرایان به سؤال از علت نیازمندی به اخلاق، پاسخی کاملاً هابزی است. به این صورت که اگر هر فردی بدون توجه به منافع دیگران، در پی افزایش منفعت و سود خودش باشد، در آن صورت نه تنها هرج و مرج اجتماعی پدید خواهد آمد، بلکه هیچ کس به مقصود خود نیز نخواهد رسید و به جای کسب منفعت بیشتر، ممکن است همان منافع موجودش را نیز از دست بدهد. حتی انسان های قوی و سرمایه دار نیز مقدار قابل توجهی از منافع و امکانات خود را باید صرف امنیت خود کنند. بنابراین، انسان هایی که در پی منفعت شخصی خود هستند توافقات مربوط به مالکیت، وفای به وعده، حاکمیت قانون و امثال آن را به عنوان شرایط و لوازمی برای به حداکثر رساندن منفعت خودشان می پذیرند. در نتیجه، قواعد اخلاقی برای فیلسوفان هابزی تا آنجا اهمیت دارند که منفعت متقابل افرادی را که به آنها عمل می کنند، تأمین نمایند.۹

قراردادگرایان هابزی معتقدند که جهان بینی جدید مفاهیم پیشین درباره حقوق الهی یا وظایف طبیعی را از میان برداشته است. ارزش های اخلاقی، چیزی جز خواسته های ذهنی افراد نبوده، هیچ گونه عینیتی ندارد.۱۰ بنابراین، چیزی که دارای خوبی یا بدی ذاتی باشد وجود ندارد. نه اهداف اخلاقی دارای ارزش ذاتی اند و نه به وسایل و ابزارهایی که برای وصول به آن اهداف برمی گزینیم. اما از آنجا که با پرهیز از زیان رساندن به دیگران و تعهّد دیگران نسبت به ضرر و زیان نرساندن به ما در وضعیت بهتری قرار خواهیم گرفت و از منافع بیشتری بهره مند خواهیم شد، با یکدیگر قرار می گذاریم که از ضرر و زیان رساندن به همدیگر پرهیز کرده و نسبت به حقوق یکدیگر با دیده احترام بنگریم.

بنابراین، در عین حالی که زیان رساندن به دیگران و ظلم، ذاتاً بد نیست، اما افراد یک جامعه از آنجا که تحقق منافعشان را در گرو پذیرش توافقی می بینند که ظلم و زیان را «بد» معرفی می کند، از این رو آن را بد می دانند. مثلاً یکی از منافع پذیرش این قرارداد آن است که ما وقت و امکانات خود را صرف محافظت از جان و مال خود نمی کنیم. پذیرش این قراردادها موجب می شود که ما در یک همکاری و همدلی با یکدیگر زندگی کنیم.۱۱ هم گوتیر و هم بوچنن قواعد اخلاقی را از محدودیت های عقلانی بر منفعت شخصی استنتاج می کنند.۱۲ و همین اشتقاق اخلاق از مصلحت است که نظریه آنان را تقریری هابزی را از نظریه قراردادگرایی کرده است. با این تفاوت که هابز توافق و قرارداد را تنها برای تبیین اعتبار و حجیت هنجاری های اخلاقی به کار می برد، در حالی که این دو، نه تنها اعتبار قواعد اخلاقی را با توسل به توافق جمعی اثبات می کنند که محتوا و مضمون آنها را نیز قراردادی و توافقی می دانند.۱۳

در پایان تذکر چند نکته برای آشنایی بیشتر با ابعاد مختلف قراردادگرایی هابزی مفید خواهد بود:

۱-۱. چند نکته

الف. باید توجه داشت که منظور از قرارداد و توافق در این نظریه، لزوماً قراردادهای واقعی، عینی و تاریخی نیست؛ بلکه مراد از قراردادی بودن اصول اخلاقی، قرارداد فرضی و عقلانی است.۱۴ به این صورت که یک سیاق و زمینه پیش از اخلاق را فرض می گیرند که شخص می خواهد قواعد و رفتارهای اخلاقی را برگزیند، قراردادگرایان هابزی معتقدند که انسان ها اصول و قواعدی را اتخاذ می کنند که منافع متقابل آنها را تأمین کند. اما اعضای این توافق، اعضایی واقعی و افرادی معین هستند، که دارای توانایی ها، موقعیت ها و تعلقات متمایز و مشخصی می باشند. زمانی که آنان بر یک سلسله محدودیت هایی خاص بر اختیار و آزادی خود به توافق برسند، مشخص می کنند که چه چیزی را انجام دهند و از انجام چه کاری بپرهیزند.۱۵

ب. در واقع دیوید گوتیر و سایر قراردادگرایان هابزی مانند جیمز بوچنن، قراردادگرایی را به عنوان پاسخی به اعتراضات ناشی از شک گرایی اخلاقی مطرح کرده اند.۱۶ گوتیر با استناد به سخنان برخی از فیلسوفان و شک گرایان اخلاقی نظیر جی. ال. مکی، که عینیت ارزش های اخلاقی را انکار می کند،۱۷ مدعی می شود که اخلاق در روزگار حاضر با بحران مواجه شده است و تنها راه معقول و موجه خروج از این بحران توسل به قراردادگرایی اخلاقی است.۱۸

ج. در حقیقت عناصر اصلی قراردادگرایی هابزی را می توان در همان سخنان گلاوکن که در آغاز این فصل نقل کردیم، مشاهده نمود.۱۹ همان طور که پیش تر گفتیم، براساس رأی گلاوکن، قواعد و اصول عدالت اصولی قراردادی بوده و نشانگر وجود توافقی جمعی اند؛ زیرا از طرفی مردم می خواهند که امیال و خواسته های آزادانه آنان از سوی دیگران مورد ممانعت قرار نگیرد؛ و از طرف دیگر می بینند که تحقق این خواسته منوط به این است که آنان نیز اراده های آزاد دیگران را مورد ممانعت قرار ندهند. و از این رو، همگی در ضمن یک قرارداد جمعی، توافق می کنند که محدودیت های خاصی را بر امیال و خواسته های عِنان گسیخته خود وضع کنند. گلاوکن می گفت این محدودیت ها که محصول قراردادهای متقابل هستند، همان اصول و قواعد عدالت اند. بنابراین، محدودیت های ناشی از عدالت، در حقیقت بازتاب توافق و قراداد هستند. البته چنین قراردادی که پیدایش نهاد اخلاق را در پی دارد، از آنجا که به منفعت متقابل هر یک از ما منجر می شود، قراردادی معقول و موجه است.۲۰ به عبارت دیگر، همین محدودیت های متقابل، که به صورت عاقلانه ای گزینش شده اند، به منفعت متقابل منجر می شوند.۲۱ به تعبیر دیوید گوتیر، پیدایش اخلایق فرآیندی سحرآمیز و جادویی نیست. اخلاق مانند خرگوشی نیست که از کلاهی خالی توسط شعبده بازی ماهر، نمایان شود، بلکه اخلاق از به کارگیری مفهوم عقلانیت در ساختارهای مشخصی از رفتار متقابل ظاهر می شود. محدودیت های متقایل مورد توافق، پاسخی عقلانی به این ساختار است.۲۲

۱-۲. نقد و بررسی

الف- قرارداد اخلاقی یا قرارداد بردگی

نخستین نقدی که بر قراردادگرایی هابزی وارد می شود این است که در حقیقت مقدار قدرت و توانایی فنی و فکری و حتی جسمی افراد است که تعیین می کند آیا پذیرش و پیروی از یک توافق خاص مفید است یا نه. انسان های نیرومند و با استعداد در مقایسه