پاورپوینت کامل مستند انقلاب ۵۷؛ فرصت یا تهدید؟! ۶۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مستند انقلاب ۵۷؛ فرصت یا تهدید؟! ۶۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مستند انقلاب ۵۷؛ فرصت یا تهدید؟! ۶۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مستند انقلاب ۵۷؛ فرصت یا تهدید؟! ۶۲ اسلاید در PowerPoint :

زیر عنوان: ارزیابی رسانه ای مستند انقلاب ۵۷

درآمد

اگر از من بپرسند: پخش مستند «انقلاب ۵۷» از شبکه «من و تو» را در فضای رسانه ای چگونه ارزیابی می کنید؟ می گویم: خیلی خوب!

چرایی این امر به عوامل زیادی بستگی دارد که همگی از یک دلیل اصلی ریشه می گیرد و آن هم تمایل انسان ها به روایت گویی و روایت خوانی است.

کافی است در همین سن و سالی که هستیم یک بار دیگر کسی بگوید: «یکی بود یکی نبود»، آن وقت است که گوش هایمان تیز می شود و ذهن هایمان آماده می شود تا پای داستانی بنشینیم که قصه گو برایمان روایت می کند.

شنیدن داستان، تمایلی فطری است که انسان به آن علاقمند است و در قرآن کریم هم از این شیوه ارتباطی استفاده شده است؛ ملیت، رنگ، ایل و طایفه هم نمی شناسد. همه به آن علاقمندند یا حداقل توجه می کنند. پس اصل روایت کردن کاری است که فی نفسه برای انسان دارای جذابیت است؛ از همین رو روایت شبکه «من و تو» از انقلابی که به آن عشق می ورزیم در نفس خود جذاب است؛ اما آنچه محل اشکال است نوع روایتی است که با روایت دوستداران انقلاب تفاوت دارد و با ملاحظاتی همراه است که باید مورد توجه قرار گیرد.

این امری طبیعی است که راوی، روایتِ خود را از یک ماجرا بیان کند نه روایت دیگران را. نمی توان از ضدانقلاب توقع داشت مانند یک انقلابی به روایت ماجرای انقلاب بپردازد؛ همان طور که از یک انقلابی نمی توان انتظار داشت که همچون یک ضد انقلاب، انقلابی را که به آن عشق می ورزد روایت کند.

من معتقدم پخش سریال مستند انقلاب ۵۷ از شبکه ماهواره ای تلویزیونی «من و تو» در سال ۱۳۹۳ فرصت مناسبی را فراهم آورده است تا یک بار دیگر انقلاب اسلامی مردم ایران در کانون توجه افکار عمومی ایرانیان به خصوص قشر جوان قرار گیرد و استدلال های طرف مقابل، در فضایی مستند دیده و شنیده شود و البته پاسخ منطقی آن نیز با سند و مدرک از سوی هنرمندانِ دوستدار انقلاب نیز داده شود.

کسانی که دوران جوانی یا میانسالی خود را در انقلاب گذرانده اند با من به عنوان فردی از نسلی که انقلاب را در خاطرات کودکی به یاد می آورم و با فرزندان من به عنوان نمونه هایی از نسلی که دو یا سه دهه بعد به دنیا آمده اند و انقلاب در خاطرات کودکیشان هیچ نقشی نداشته و جز با نوشته هایی در کتاب های درسیشان یا برنامه های رسانه ملی در دهه فجر با انقلاب پیوندی نداشته اند، هر کدام انقلاب اسلامی را به گونه ای می فهمیم اما طبیعی است کسانی می توانند انقلاب را روایت کنند که یا خود در شکل گیری آن به عنوان عامل یا شاهد حضور داشته اند یا در برهه دیگری از زمان با استفاده از اسناد و مدارک به مطالعه دقیق آن پرداخته اند. در هر دو صورت نمی توان کسی را از «روایت کردن» بر حذر داشت چرا که روایت گویی بخشی از دانش تجربی بشر است و کسی نمی تواند این حق را از انسان سلب نماید.

روایت و روایت گری

گر چه واضح است اما لازم به یادآوری است که در این نوشته وقتی سخن از «روایت» به میان می آید مقصودمان «حدیث» نیست؛ بلکه منظورمان به تعریف ارسطو از روایت نزدیک تر است. ارسطو در بوطیقا، تعریفی ساده، اما جامع، از روایت به دست می دهد. او هر چیز داستان گونه ای را که دارای آغاز، میانه و پایان باشد، روایت می داند. چنین گفته ای در واقع درست می نماید، زیرا بر اساس آن همه چیز روایت است، و به تعبیری، این گونه نیز هست؛ چه طور می تواند نباشد، وقتی حتی ریزترین اشیاء هم سرشار از تاریخ و داستان و خاطرات انسانی هستند؟[۱]

انقلاب اسلامی ایران بزرگترین رخداد تاریخی قرن اخیر کشور ما، به طور طبیعی می تواند دستمایه روایت های بی شماری قرارگیرد؛ روایت هایی که از فردی به فردی و از نحله ای به نحله ای با تفاوت هایی نقل می شود، اما حقیقت آن ثابت و پا برجا می ماند.

در نظریه ادبی معاصر عقیده بر این است که روایت به عنوان یک پرداخت زبانی نه تنها داستان گویی را ممکن می سازد، بلکه فهم ما از جهان همواره به واسطه روایت است و روایت پردازی فرآیند معنی بخشیدن به زندگی است.[۲]

دلایل موفقیت رسانه ای مستند

وقتی در یکی از روزهای تعطیل زمستان ۹۳ اولین قسمت از این سریال مستند را به طور کاملاً اتفاقی در کنار بعضی از جوانان فامیل از شبکه «من و تو» دیدم، حس وصف ناشدنی در من ایجاد شد؛ چراکه تا کنون این همه اشتیاق را در بین نسل جوان برای شنیدن روایتی از انقلاب اسلامی ندیده بودم! چند روز تا دهه فجر انقلاب اسلامی باقی مانده بود و این شبکه ماهواره ای به جای رقص و آواز و برنامه های معمول خود، یک مستند تاریخی ساخته بود تا سهمی در رقابت با رسانه ملی در جذب مخاطب ایجاد کند….

پس از گذشت بیش از سه دهه از انقلاب اسلامی برای نخستین بار است که گروهی از مخالفان انقلاب با استفاده از ابزار هنری و تکیه بر آرشیو و اسناد، روایت دیگری از انقلاب اسلامی ارائه می کنند که به چند دلیل مورد توجه شماری از نسل جوان قرار می گیرد:

پردازش هنری: هر روایت از آغاز، میانه و پایانی برخوردار است. تراژدی ها، کمدی ها و ژانرهای گوناگونی که در ادبیات، سینما و تئاتر می شناسیم، همگی دارای این سه رکن اساسی هستند و مستند ۵۷ هم در روایت خود از این سه عنصر بهره مند است. فیلمنامه مناسب، کار نویسنده در نگارش نریشن، هنر گوینده در خواندن آن، در کنار تدوین حساب شده منابع تصویری، همراه با پردازش دقیق کارگردان، این اثر را با تمام کم و کاستی هایی که داشت، از حد یک مستند دم دستی و هول هولکیِ مناسبتی، به یک اثر مقبول از حیث هنری تبدیل کرده است.
تصاویر جدید و منحصر به فرد: استفاده از آرشیو غنی و تصاویر شفاف با کیفیت بالا که بیشتر آن ها برای اولین بار در رسانه های تصویری به نمایش درمی آیند، امتیاز بزرگی است که مستند انقلاب ۵۷ از آن بهره برده است. این نقطه امتیاز از ناحیه تلاش های تهیه کنندگان برنامه و همکاری بی دریغ شبکه های اروپایی و آمریکایی به دست آمده است که درب آرشیو خود را سخاوتمندانه بر روی «شبکه من و تو» گشودند تا با دستیابی به نسخه های منحصر به فرد از مصاحبه ها و گزارش هایی که خبرنگارانشان در نیمه دهه ۵۰ ه.ش در ایران تهیه و یا در سفرهای اروپایی وآمریکایی شاه با او انجام داده اند، به خلق روایت جدید از تاریخ معاصر ایران، کمک شایان توجهی نمایند.
پخش از رسانه های نوین: اگر رادیو و تلویزیون برای پدران ما، و ویدئو و کاسِت برای خود ما رسانه های جدیدی به حساب می آمدند، بی شک ماهواره و اینترنت، رسانه های نسل امروزند. فارغ از ممنوعیت هایی که در کشور برای استفاده جوانان از رسانه های نوین به عمل آمده است باید بپذیریم که دسترسی جوانان به انواع مختلف این رسانه ها، روزبه روز در حال افزایش است (دراین مقاله فرصت پرداختن به استراتژی های فرهنگی کشور در این باره وجود ندارد و درستی یا نادرستی آنها مورد نظر نیست).

شبکه من وتو با استفاده از قدرت رسانه ای خود همزمان با استفاده از تکنولوژی ماهواره ای برای پخش گسترده این مستند، از امکانات اینترنت برای انتشار بی حد و مرز روایت خود از انقلاب اسلامی در فضای مجازی استفاده هوشمندانه ای کرده است؛ به نحوی که هر جوان ایرانی بتواند با کمترین هزینه نسخه باکیفیت این مستند را از اینترنت دانلود نماید.

روایت جدید: به نظر بنده، مهم ترین عامل موفقیت این مستند، در اختلاف روایتی است که در این فیلم شاهد آن هستیم. در روایت جدید (در قسمت اول سریال مستند انقلاب ۵۷) ما با شاهی آرام، محترم، متین و نواندیش مواجهیم که برنامه های بزرگی برای توسعه ایران در سر دارد! درست عکس روایت هایی که در چهار دهه گذشته توسط مستندسازان داخلی در صدا و سیما از شاه به نسل جدید گفته شده است. این مستند بدون ابراز ادعا برای اثبات این امر، حرف خود را در قالب تصاویر با شکوهی از ملاقات های شاه با سران دیگر کشورها و تمجید و تعریف و تعارفاتی که از او می شود، برای مخاطب باورپذیرتر می سازد! در روایت شبکه من و تو، شاه نه یک موجود کاملاً سیاه(مثل چهره او در محصولات فرهنگی ساخت جبهه انقلابی؛ اعم از فیلم، شعر یا سرود، تئاتر یا مستند و…) و یا حتی سفید، بلکه یک «موجود خاکستری» است.

در سال های پس از انقلاب اسلامی ـ به حق ـ شاه نمادی از نفرت، شقاوت و خیانت نسبت به ایران و وادادگی و حقارت در برابر ابرقدرت ها تصویر شده است، اما در مستند انقلاب ۵۷ شبکه من و تو، شاهی را می بینیم که سران اروپا برای ملاقات با او در هتل محل اقامتش در تعطیلات زمستانیش در کوه آلپ، صف کشیده اند؛ شاهی که رو در رو با خبرنگاران خارجی از سیاست های غرب انتقاد می کند! این تفاوت روایت هاست که حسِ نو بودن و شنیدن حرف تازه را در جوانان برمی انگیزاند و میان سالان را به تفکر وا می دارد!

مستند انقلاب ۵۷ شبکه من و تو، هیچ گاه از شاه تمجید نمی کند و حتی شاه را خالی از اشکال نشان نمی دهد؛ بلکه او را انسانی نشان می دهد مانند بقیه سران کشور ها با ایده هایی نظیر تمام پادشاهان قدرتمند و البته با اشتباهاتی نظیر نقض حقوق بشر.

خطر این نگاه خاکستری چیست؟

مخاطبانی که تاکنون بارها و بارها روایت «شاه سیاه» را شنیده اند اکنون با تصاویری مستند و چینشی مبتنی بر تاکتیک های اقناعی، با «شاهی خاکستری» مواجه می شوند و این پرسش دور از ذهنشان نخواهد بود که: «راستی شاه سیاه بود یا خاکستری؟».

در واقع مخاطب به دو شناخت متفاوت از یک موضوع واحد، دست می یابد که آسودگی ذهنیش را در آن موضوع خاص بر هم می زند، و این خطر بزرگی است که در روان شناسی و